✅ #روزبرگ_شیعه بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ السَّلاَمُ عَلَى مَهْدِيِّ الْأُمَمِ وَ جَامِعِ الْكَلِم موضوع امروز: «#قضاوت_با_شما» روز یکشنبه، ١۴٠١/١٠/٢۵ مناسبت روز: ٢٢ جمادی‌الثانی سالروز مرگ خليفه اول است؛ او پس از امیرالمؤمنین(ع) و حضرت خدیجه (س)، از اولین مسلمانان صدر اسلام و از مهاجرین و اصحاب رسول خدا بود، ولی متأسفانه پس از درگذشت پیامبر اکرم (ص)، علیرغم توصیه‌های مکرر حضرت درباره خلافت و امامت حضرت علی (ع)، در ماجرای سقیفه بنی ساعده، بر کرسی خلافت مسلمین تکیه زد؛ او تنها به مدت دو سال و سه ماه و پنج روز حکمرانی کرد، اما حوادث بحث‌برانگیزی را در همین دوران کوتاه رقم زد، که از آن جمله می‌توان به غصب فدک، حمله به خانه حضرت زهرا (س) و گرفتن بیعت با تهدید و تطمیع از صحابه و... اشاره نمود؛ البته ما در سخن امروز به دنبال بیان این حوادث تلخ تاریخی و قضاوت درباره آن‌ها نیستیم؛ بلکه فقط می‌خواهیم به یکی از نکاتی که خلیفه اول قبل از مرگ خود بر آن صحه گذاشته، بپردازیم و قضاوت را به شما واگذار نمائیم؛ ✍️ در کتب معتبر اهل‌سنت آمده است كه عبدالرحمن بن عوف (يكی از صحابه كبار) در آخرين روزهای زندگی خلیفه اول، به نزد او رفت و خلیفه به وی گفت: من از چيزی حسرت نمی‌خورم، مگر از سه کاری كه مرتكب شدم و ای كاش آن‌ها را انجام نمی‌دادم! و سپس یکی از آن موارد را این‌چنین بیان نمود که «ای كاش خانه فاطمه (س) دختر رسول اكرم (ص) را مورد تفتيش و هجوم قرار نداده و افراد (بيگانه) را وارد بر آن نمی‌كردم، اگر چه در را بر رويم می‌بستند» (تاريخ اليعقوبی، ج٢، ص١٣٧؛ تاریخ طبری، ج٣، ص٢٣۶؛ مروج‌الذهب، ج٢،ص٣٠١؛ المعجم الكبير، ج١، ص۶٢؛ تاريخ الإسلام، ج٣، ص١١٧؛ و... ) ❓حالا با توجه به تأیید حمله به خانه حضرت زهرا (س) و اظهار ندامت خلیفه اول، سؤال این است که آیا حضرت فاطمه (س) در دوران عمر شریفشان، او را بخشیده‌اند و یا کماکان تا پایان عمر از خلیفه اول خشمگین و ناراضی بودند؟ ✅ برای پاسخگویی به این سؤال، ابتدا باید بدانیم که موضوع نارضایتی و خشم حضرت فاطمه (س) از خلیفه اول و دوم از جمله مسائل غیرقابل انکار تاریخی است؛ چنانچه بخارى در صحیح‌ترین کتاب اهل‌سنت؛ بیهقی در السنن الکبری؛ ذهبی در کتاب تاریخ الاسلام و...، از غضب و قهر فاطمه (س) بر آنها سخن‌ها گفته‌اند که در این مجال کوتاه به برخی از آنها اشاره می‌نمائیم: ⬅️ بخاری مى‌نویسد: «فاطمه دختر رسول خدا (ص) از ابوبکر خشمگین و از وى روى گردان شد و این ناراحتى ادامه داشت تا از دنیا رفت» (صحیح بخاری، ج٣،‌ ص١١٢۶) ⬅️ بیهقی نیز نوشته: «فاطمه (س) بر ابوبکر غضب کرد و از او اعراض نمود و با او صحبت نکرد تا اینکه وفات یافت، پس علی (ع)، ایشان را شبانه دفن نمود» (السنن الکبری، ج۶، ص٣٠٠) ⬅️ علاوه بر این موارد، در کتاب «اَلْاِمامَةُ وَ السّیاسَة» آمده که خلیفه دوم به خلیفه اول گفت: بیا با هم به پیش فاطمه (س) برویم زیرا ما او را غضبناک کردیم؛ پس از فاطمه (س) اذن ورود خواستند، ولی ایشان اجازه ندادند! لذا به نزد حضرت علی (ع) رفتند و ایشان آن‌ها را به داخل خانه آوردند و چون نزد فاطمه (س) نشستند، آن حضرت، صورتشان را به طرف دیوار برگرداندند و جواب سلام آنان را ندادند... و سپس فرمودند: «شما را به خدا سوگند مى‌دهم، آیا شما دو نفر از رسول خدا (ص) نشنیدید که فرمودند: خشنودى فاطمه، خشنودى من؛ و ناراحتى او، ناراحتى من است... هر کس فاطمه را خشنود نماید، مرا خشنود کرده و هر کس فاطمه را ناراحت کند مرا ناراحت کرده است»؛ پس آنها گفتند: «آرى ما از رسول خدا(ص) این‌گونه شنیدیم»؛ در این حال، حضرت فرمودند: «پس من، خدا و فرشتگان را شاهد مى‌گیرم که شما دو نفر، مرا اذیت و ناراحت کرده‌اید و در ملاقات با پدرم از شما دو نفر شکایت خواهم کرد» و سپس اضافه نمودند: «به خدا قسم پس از هر نماز بر شما نفرین می‌کنم» (الإمامة والسیاسة، ج١،‌ ص١٧) ✍️ این موضوع تأسف‌بار درحالی است که طبق روایات صحیح السندى که در صحیح‌ترین کتاب‌هاى اهل‌سنت آمده است، پیامبر (ص) درباره حضرت زهرا (س) فرمودند: «فاطمه پاره تن من است، هر کس او را بیازارد من را آزرده است»: «انما فاطمه بضعه منی یؤذینی ما آذاها» (صحیح مسلم، ج۴، ص۹۰۳)؛ «فاطمه بضعه منی، فمن أغضبها فقد أغضبنی» (صحیح بخاری، ج۴، ص۲۱۰ و ۲۱۹؛ و ج ۵، ص۳۶) 👈 همچنین طبق آیه ۵٧ سوره احزاب، هر کس پیامبر(ص) را بیازارد در دنیا و آخرت ملعون و مستحق عذاب خوار کننده است: «إِنَّ الَّذِینَ یُؤْذُونَ اللَّهَ وَ رَسُولَهُ لَعَنَهُمُ اللَّهُ فِی الدُّنْیَا وَ الْآَخِرَهِ وَ أَعَدَّ لَهُمْ عَذَابًا مُهِینًا» ✅ آنچه امروز تقدیم شما گردید، همه از صحیح‌ترین و معتبرترین کتب عزیزان اهل‌سنت بود و نتیجه‌گیری و قضاوت در رابطه با خلیفه اول را به شما عزیزان واگذار می‌نمائیم؛ 👈 «قضاوت با شما» 👉 https://eitaa.com/ROOZBARG

✅ #روزبرگ_شیعه بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ السَّلاَمُ عَلَى مَهْدِیِّ الْأُمَمِ وَ جَامِعِ الْكَلِم موضوع امروز: «#قضاوت_با_شما»        روز یکشنبه، ١۴٠٢/٠۴/٢۵ ✍️ مناسبت روز: در چند روز گذشته از افضلیت حضرت امیرالمؤمنین (ع) بر تمامی امت پیامبر (ص)، و ماجرای خاتم بخشی حضرت در مسجد، و نزول آیه ولایت، و همچنین تأیید و تأکید علماء و مفسرین شیعه و سنی بر صحت این موضوع سخن گفتیم؛ اما متأسفانه در این ایام، برخی از نواصب و دشمنان اهل‌بیت عصمت و طهارت (ع) در شبکه‌های ماهواره‌ای و در فضای مجازی و حقیقی برای فرار از اقرار به افضلیت حضرت امیر (ع) ، شبهاتی را در این زمینه ایراد نموده‌اند که البته این شبهات تازگی ندارد و در طول تاریخ توسط افراد متعصب دیگری مانند «فخر رازی» نیز مطرح شده است که دراین مجال کوتاه به دو شبهه‌ی مهم در این زمینه پاسخ می‌دهیم: ✍️ «شبهه اول»: ❓در روایات آمده که حضرت علی(ع) در حال نماز، چنان غرق در مناجات پروردگار می‌شدند که پیکان تیر را از پایشان بیرون می‌آوردند و متوجه نمی‌شدند؛ حال چگونه ممکن است صدای سائلی را شنیده و از یاد خدا در نماز، غافل شده باشند و به او صدقه داده باشند؟ ✅ پاسخ: 1️⃣ اولاً آنها که این ایراد را وارد کرده‌اند از این نکته غفلت نموده‌اند که شنیدن صدای سائل و صدقه دادن به او، پرداختن و توجه به غیر خدا نیست؛ بلکه توجه به عین دستور الهی است؛ لذا حضرت علی (ع) در حال نماز از خود و غیر خدا بیگانه بودند، نه از خدا و دستورات او؛ و به تعبیر روشن‌تر، پرداختن زکات در نماز، انجام عبادت در ضمن عبادت است که نه تنها با روح عبادت سازگار است، بلکه باعث تعالی آن می‌گردد. 2️⃣ ثانیاً معنی غرق شدن در توجه به خدا در نماز این نیست که انسان، از خود بی‌اختیار شود و احساس و فهم و ادراک خود را از دست بدهد؛ بلکه به این معناست که با اراده خویش، توجه خود را از آن چه در راه خدا و برای خدا نیست برگیرد؛ چنانچه وقتی تیر را در حال نماز از پای حضرت خارج ساختند، حضرت، مسلماً متوجه خروج تیر و درد حاصل از آن بوده‌اند، ولی با ارتباط معنوی با مبدأ هستی، آنچنان لذتی از عبادت می‌بردند که فوق درد حاصل از تیر بوده، لذا به راحتی درد را تحمل نموده‌اند. ✍️ «شبهه دوم»: ❓فخر رازی و برخی دیگر از متعصبین گفته‌اند که اشاره حضرت علی (ع) به سائل، برای این که انگشتر حضرت را بیرون بیاورد، مصداق «فعل کثیر» است و با صحت نماز، منافات دارد و آن را باطل می‌نماید! ✅ پاسخ: 1️⃣ اولاً باید بدانیم طبق فقه شیعه و مذاهب اهل‌سنت در نماز، کارهایی جایز است که به مراتب از این اشاره کوچک با دست، بسیار بیشتر است و در عین حال ضرری به نماز نمی‌رساند؛ اعمالی مانند کشتن مار و عقرب و یا برداشتن و گذاشتن کودک و یا حتی شیردادن بچه شیرخواره که فقها، هیچ یک را جزء «فعل کثیر» ندانسته‌اند؛ پس چگونه یک اشاره کوچک با دست، منافات با نماز داشته و فعل کثیر محسوب می‌گردد! 2️⃣ ثانیاً کسانی که این شبهه را وارد کرده‌اند ظاهراً فراموش کرده‌اند که طبق روایات، آن نمازی که حضرت علی (ع) در آن، انگشتری به فقیر داده‌اند، نماز مستحبی بوده نه واجب! و در نمازهای مستحبی، طبق نظر تمامی فقهای مذاهب اسلامی، «استقبال و استقرار» شرط نیست؛ یعنی کسی که می‌خواهد نماز مستحبی به جا آورد، لازم نیست در یک محل به طور کامل، استقرار داشته باشد و حتی لازم نیست که حتماً رو به قبله باشد؛ لذا می‌توان نماز مستحبی را در حال حرکت و راه رفتن، به‌جا آورد و برای رکوع و سجود هم با اشاره به طرف پایین، رکوع و سجود انجام داد؛ بر این اساس مسلماً در نماز مستحبی حرکت دادن دست و توجه به عبادت دیگری مانند دادن صدقه، هیچ ضرری به نماز نمی‌رساند. ✍️ در پایان توجه به این نکته نیز ضروری است که این افراد مغرض فراموش کرده‌اند یا از روی بغضشان به امیرالمؤمنین (ع)، خود را به فراموشی زده‌اند که خداوند متعال در آیه ولایت (مائده/۵۵) از این حرکت حضرت امیر (ع)، تکریم و تمجید نموده، و زکات و صدقه دادن در حال رکوع نماز را نه تنها منافی حضور قلب، و فعل کثیر ندانسته، بلکه از امتیازات و فضایل بزرگی دانسته که حضرت علی (ع) به واسطه انجام آن در مقام ولایت، پس از حضرت حق و رسول خدا قرار گرفته‌اند. 💠 قضاوت با شما... https://eitaa.com/ROOZBARG