#چریک_تنها #پارت_هشتم .|اقدام‌عملی|. سید علی اندرزگو به همراه دیگر افراد شرکت کننده در این عملیات دور هم جمع شدند. او اولین نفری بود که دست روی قرآن گذاشت و سوگند یاد کرد که تا آخرین قطره خون خود نسبت به نهضت و آرمان های اسلامی آن وفادار بماند آنها مبارزان معتقد و مسلمان بودند که بدون اذن مرجعیت هیچ کاری نمی‌کردند، در سال ۴۳ هم به جهت عدم دسترسی به امام، خدمت آیت الله میلانی رفتند. آنها اجازه انجام این عملیات را خواستند و پس از موافقت ایشان، برنامه‌ریزی را شروع کردند. مسئولیت‌ها تقسیم شد. گروهی مسئولیت شناسایی را به عهده گرفتند عده‌ای دست‌اندرکار تهیه ابزار لازم شدند و تعدادی نیز به عنوان مجری حکم الهی تعیین گردیدند. نقش شهید اندرزگو به خاطر توانایی بالایی که داشت، به عنوان ناظر و تمام کننده تعیین شد. او باید خودروی نخست وزیر را متوقف می‌کرد و در ادامه عملیات، اگر گلوله‌های شهید بخارایی به منصور اصابت نکرد، سید علی باید کار را تمام می‌کرد. رژیم شاهنشاهی پس از جنایات ۱۵ خرداد سال ۱۳۴۲ و تصویب طرح کاپیتولاسیون و تبعید حضرت امام، به خیال خود، تمام مخالفین را سرکوب کرده بود، اما این بار دست انتقام الهی از آستین هیئت‌های موتلفه اسلامی بیرون می‌زد. در شب قبل از عملیات، مجریان طرح در منزل شهید صفار هرندی جمع شدند و برای آخرین بار طرح عملیات را مرور کردند. بعد از بررسی وسایل اسلحه‌ها و انتخاب بهترین شیوه عمل راه‌های فرار، دیگر احتمالات موجود مورد بررسی قرار گرفت. سپس به دعا و مناجات پرداختند. بعد برای اینکه رژیم فاسد و یا گروه‌های ملی گرا، یا چپی‌ها و.... نتوانند از این حرکت استفاده کنند و یا به خود نسبت دهند، قطعنامه‌ای تهیه کردند و نوارهایی را به عنوان انگیزه عمل و وصیت‌نامه پر کردند که متاسفانه این اسناد پس از دستگیری آنان به دست مامورین شهربانی افتاد و پس از پیروزی انقلاب اسلامی نیز اثری از آن به دست نیامد. _نوشته‌شده‌در‌گروه‌فرهنگی‌شهید‌ابراهیم‌هادی‌_