قاتل اصلی شهید #رنجبر اصلاح طلبانی هستند که با انجام اقدامات پوپولیستی و تشویق به هنجارشکنی باعث کاهش اقتدار پلیس شده‌اند. بطور کلی جریان اصلاحات با حمله به نهادهای نظامی و انتظامی باعث کاهش اقتدار میدان در عرصه ‌های داخلی و خارجی بوده است. خیانت از این بالاتر؟

- اگر‌ذرھ‌ای‌عدم‌خلوص‌درماباشد سقوط‌می‌کنیم :) [ شھید،دیالمھ ] •🕊⃟🌸 🇮🇷|𝒔𝒂𝒓𝒅𝒂𝒓𝒂𝒏𝒃𝒊𝒆𝒅𝒅𝒆𝒂

یکـبار فاطمہ را گذاشـت روۍ اوپن ‌آشپزخانـه و بہ او گفت : بپر بغـل بابا و فاطمہ بـه آغـوش‌ او پرید 🌱 بـه مـن نگاه کـرد و گفت : ببین فاطمہ چطور بـه من اعتماد داشت ؛ اون پرید و میدونست من اون رو میگـیرم ، اگـه ما همینطور بـه خدا اعتماد داشتیـم همہ مشڪلاتمان حل بود . تـوکـل واقعی یعنـے همین کـه بدانیم در هـر شـرایطے خدا مواظـب مـٰا هست❤️' (به روایت‌همسر‌شھید‌) #شهیدمصطفے‌صدرزاده •🕊⃟🌸 🇮🇷|𝒔𝒂𝒓𝒅𝒂𝒓𝒂𝒏𝒃𝒊𝒆𝒅𝒅𝒆𝒂

‏ازش پرسیـدم کہ شمـا رزمنـده‌ۍ اسـلامیـد؟! گفـت: نہ عزیزم! مـا شرمنـده‌ۍ اسـلام هستیـم از اون روز فکـر مۍکردم کہ شرمنـده اسـلام، یک رده بالاتر از رزمنـده اسـلام اسـت... تا این‌که شهید شد:) |شهیدیدالله‌کلهر •🕊⃟🌸 🇮🇷|𝒔𝒂𝒓𝒅𝒂𝒓𝒂𝒏𝒃𝒊𝒆𝒅𝒅𝒆𝒂

«يُؤْتِكُـمْ خَيْـرًا مِمَّـا أُخِـذَ مِنْكُـمْ» ‏در مقـابل آنچـہ از شمـا گرفتـہ شـده بهتـر از آن را عطـا مۍکنـد. •🕊⃟🌸 🇮🇷|𝒔𝒂𝒓𝒅𝒂𝒓𝒂𝒏𝒃𝒊𝒆𝒅𝒅𝒆𝒂

•| #پاےدرس‌دل |• میدونۍچرا اینقدرحس‌مۍڪنیم‌تنهاییم...!؟ دل‌ِآدمی ، بزرگتــر از این زندگۍ‌است و این رازِ تنهایی اوستـ اگر تمامی عشق‌هـا را بھ ما بسپارند ، بازهم سرزمین دل‌مـــا، سرزمین‌گسترده‌ۍوجود‌ما‌خالےمۍماند. #استادعلی‌صفایی‌حائرۍ •🕊⃟🌸 🇮🇷|𝒔𝒂𝒓𝒅𝒂𝒓𝒂𝒏𝒃𝒊𝒆𝒅𝒅𝒆𝒂

"خدا‌چرا‌من‌اینقدر‌تنهام‌آخه :( " #استاد‌پناهیان هم درمورد علت‌ این "حس‌تنهایی" ڪه همیشه در وجودمون هست میگن: انسان موجودی تنهاست. کسی نمی‌تواند از تنهایی و غربت ذاتیش رهایی پیدا ڪند. خانواده و رفقا تاحدۍ می‌توانند این تنهایی و غربت را برطرف کنند ولی غربت انسان هیچ‌گاه به طور کامل زائل نمی‌شود. خدا انسان را طوری آفریده ڪه تنهاییش #فقط‌با‌خدا برطرف شود. از غربت و تنهایی گله نکنیم و آن را تقصیر این و آن نیندازیم. #استادپناهیان

▪️صلوات بر امام هادی و امام عسکری (علیهما السلام) 🎙 بانوای: حاج میثم مطیعی 🏴 ویژه شهادت #امام_هادی (ع) ┏━━━━━━━━🇮🇷┓ @sardaranbieddea ┗🕊━━━━━━━━┛

قسمت هفتادو سوم🌱 «تنها میان داعش» »بچه ها عباس رو بردن درمانگاه...« گاهی تنها خوش خیالی میتواند نفس رفته را برگرداند که کودکانه میان حرفش پریدم :»دیدم دستش زخمی شده!« و کار عباس از یک زخم گذشته بود که نگاهش به زمین افتاد و صدایش به سختی بالا آمد :»الان که برگشت یه راکت خورد تو خاکریز.« از گریه یوسف همه بیدار شده بودند، زنعمو پشت در آمد و پیش از آنکه چیزی بپرسد، من از در بیرون رفتم. دیگر نمیشنیدم رزمنده از حال عباس چه میگوید و زنعمو چطور به هم ریخته و فقط به سمت انتهای کوچه میدویدم. مسیر طولانی خانه تا درمانگاه را با بیقراری دویدم و وقتی رسیدم دیگر نه به قدمهایم رمقی مانده بود نه به قلبم. دستم را به نرده ورودی درمانگاه گرفته بودم و برای پیش رفتن به پایم التماس میکردم که در گوشه حیاط عباسم را دیدم. تختهای حیاط همه پر شده و عباس را در سایه دیوار روی زمین خوابانده بودند. به قدری آرام بود که خیال کردم خوابش برده و خبر نداشتم دیگر خونی به رگهایش نمانده است. چند قدم بیشتر با پیکرش فاصله نداشتم، در همین فاصله با هر قدم قلبم به قفسه سینه کوبیده میشد و بالای سرش از نفس افتادم. دیگر قلبم فراموش کرده بود تا بتپد و به تماشای عباس پلکی هم نمیزد. رگهایم همه از خون خالی شده و توانی به تنم نمانده بود که پهلویش زانو زدم و با چشم خودم دیدم این گوشه، علقمه عباس من شده است. زخم دستش هنوز با چفیه پوشیده بود و دیگر این جراحت به چشمم نمیآمد که همان دست از بدن جدا شده و کنار پیکرش روی زمین مانده بود.