... بر تو سلام! آهای! با تو‌ام، دریچهٔ بیدار! از کوچهٔ همیشه‌ترین هرگز و هنوز، آهای! ... با تو ... می‌شنوی؟ باز هم سلام! وقتی هوا به رنگ‌ِ فنا، تیره تنگنا شد، برخیز باز هم جامه‌های‌ِ گل‌آلود و چرکْمرده‌مان را در جویبار‌ِ ستاره‌های‌ِ آفتابی و آبی، از غلظت‌ِ شبهای‌ِ بلند و شبانه‌های‌ِ باورنکردنی پاکیزه بشوئیم و پهن کنیم روی‌ِ درخت‌ِ زنده‌ترین یاد و زیباترین فریاد. بی شک نسیم‌ِ کوهساران‌ِ خورشید، خواهد وزید و دستمال‌ِ آبی‌ِ شب، وقتی پُر از گلابی شد، حتّی در تراکم‌ِ تاریک‌تر از خواب‌ِ مخملها، گلهای‌ِ دور و نزدیک‌ِ آسمان‌ها و زمین برای هم چشمکهای‌ِ روشن و بوسه‌های‌ِ گلابتونی پرواز خواهند داد. تهران __ مرداد (گویا) ۱۳۵۷ #مهدی_اخوان_ثالث #آهای_با_توام #دوزخ_اما_سرد https://eitaa.com/TAMASHAGAH