#حلاج #بخش_یک من جویبار خُردی هستم که از سرچشمه و نَفَختُ فیه من روحی می جوشد و می پوید و در دریای «انّا الیه راجعون» غرق و محو می شود. با همه خردی از همان سرچشمه که می جوشد از صخره های وحشی می گذرد، از دره های تنگ و تاریک عبور می کند، در بستر ریگ های تفته فرو می غلتد و بی آنکه بداند کدام خط سیر را در پیش دارد به دریای بی پایان هستی، که در دور دست‌ها برایش آغوش گشاده است فرو می ریزد - و خودیِ جویبار را به خودی دریا تبدیل می کند.... در سراسر این مسیر کسانی که از کنار جویبار می گذرند در آن می نگرند از زلالی و پیوستگی که در اوست جویبار را نمی بیند عکس خود را در آن، زلالی آب آن، می بیند. اما چه کند جویبار خرد اگر یک گذرنده در آن تصویر دیو را می بیند و گذرنده ی دیگر تصویر فرشته را در آن منعکس می یابد؟ با وجود دریا جویبار نمی تواند از هستی دٓم بزند لاجرم نادیده می ماند و به هیچ حساب نمی آید، گذرندگان هم جویبار را نمی بینند فقط خود را می بینند - که عکس خودیهای آنهاست و لاجرم جز نقص و شر و عیب نیست. من که جویبار خُردم، چنان با شور و هیجان به دنبال سرنوشت خویش، به دنبال دریا که در دوردست‌ها به رویم آغوش گشوده است، می شتابم که شور و غوغای این گذرندگان را نمی شنوم و از بانگ و غلغله ی آنها نه اندوه به دل راه می دهم نه دچار بیم می شوم. در طول راه گاه گل آلودم، گاه کف کرده ام، گاه زلالم و گاه بیرنگ و این دگرگونیهایی که در راه برای من پیش می آید به تصویر ضمیر آنها کاری ندارد. با این حال، من هیچ از آنچه آنها در باره ام می گویند، نیستم. حلاجم، انسانم، جویبارم و اگر هستم و اگر نیستم، هست و نیست من از من نیست. در تمام خط سیر عمری که طی کرده ام، خودی خود را بر سنگ های اطراف جویبار کوبیده ام و به هر گام که به دریا نزدیک شده ام همان اندازه از خودی جویبار فاصله گرفته ام و به هر گام که به دریا نزدیک شده ام، تا در آن خودی ای که همه جویبارها و رودها در آن محو می شوند از خودی جویبار رهایی یابم و به آرام و سکونی که در سرنوشت دریا هست دسترسی بیابم. اگر جویبار به دریا می پیوندد و از آنچه خودیِ جویبار است رهایی می یابد نه به آن معنی که در مسیر راه خویش دریاست، فقط از وقتی دریاست که دیگر جویبار نیست. #عبدالحسین_زرین_کوب، "طومار حیرت از زبان حلاج" شعله ی طور، ۱۸، ۱۹، ۱۳۸۳) ادامه دارد... https://eitaa.com/TAMASHAGAH