#عشق از نور تغذیه می کند و نفرت از تاریکی... مراقب آنچه میخوریم و میخورانیم باشیم.🕊

۳۶۵روز رو طوری زندگی کنیم که مجبور به گرفتن حلالیت در۳ شب نباشیم.. خیلی از اعمال ما ، مثل دل شکستن ها فریب دادن ها ، حق را ناحق کردن ها ،با قرآن سرگرفتن... تسویه نخواهدشد🕊 https://eitaa.com/TAMASHAGAH

ز داغ عشق تو خون شد دل چو لالهٔ من فغان که در دل تو ره نیافت نالهٔ من مرا چو ابر بهاری به گریه آر و بخند که آبروی تو ای گل بود ز ژالهٔ من شراب خون دلم می‌خوری و نوشت باد دگر به سنگ چرا می‌زنی پیالهٔ من چو بشنوی غزل سایه چنگ و نی بشکن که نیست ساز تو را زهره سوز نالهٔ من #هوشنگ_ابتهاج https://eitaa.com/TAMASHAGAH

🍃هوالشافی یارب به صدق سینهٔ پیران راستگوی یارب به آب دیده‌ ی مردان آشنا دلهای خسته‌را به کَرَم مرهمی فرست ای نام اعظمت در گنجینه‌ ی شفا #سعدی

یک لحظه و یک ساعت دست از تو نمی‌دارم زیرا که تویی کارم، زیرا که تویی بارم جان من و جان تو گویی که یکی بوده‌ست سوگند بدین یک جان کز غیر تو بیزارم #مولانای جان 🍃🍃🍃🍃🍃🍃 درود و احترام بر صاحبدلان حقيقت جو عصرنوشتان به دم پاكان الهى پر بركت و نورانى روزگارتان اباد و پر رونق ...💐✋

درد دلهای باغ را بشنویم خدا را چه دیدی ... شاید دل ما هم جوانه زد.🕊

مجلسی از شیوخ در ری فراهم آمد تا سبب انحطاط بلاد روشن کند. هریک از مشایخ علتی گفت و دیده گریانید. داروغه "سهرورد" گریبان درید که خشت "گنبد سلطانیه" بتاراج است و عمارت در حراج. امیر "پارسه" در فغان که صدستون لانه موران است، والی "جی" از خشکی "زاینده رود" نالید و مهتر" تبریز" از خرابی "ارگ "و خواجه "کرمان" از آفت "ماهان" و دیگری از ابتلای "سمنان" و فتنه "گرگان" و غصه "سیستان "و بغض "خراسان" و عُسر "همدان". مجنون مغربی در زاویه می‌شنید و گفت: شهدالله این مایه انحطاط و ادبار جز از تطاول اغیار نمی‌خیزد و اغیار، رعیت این ملک است که محنتی جز بطن و دون آن ندارد و جز عمارت نفس و عافیت عورت، رسالتی نمی‌بیند. ای خواجگان ! رعایا را شریک کار ملک کنید تا بهانه بطالت از کف ایشان برون شود که هر قوم کار خویش به شمایان سپرد و گوشه عافیت نشست، خاک مذلّت بر سر خود ریخت. رعیت لاابالی مایه تباهی دولت و ولایت است ! #فضائل القوم فی شوارق الصوم اخلاق عامه در روشنای روزه رمضان

تو مکاني،اصل تو در لامکان اين دکان بر بند و،بگشا ان دکان #مثنوی_مولانای جان تو موجودي مکاني هستي ومقيد به ماديات در حاليکه اصل تو در لامکان است این دکان حرص،طمع راببند و دکان عالم معنا رابگشا #افتخاری /بارگاه مولانا

گفتم که دگر چشم به دلبر نکنم صوفی شوم و گوش به منکر نکنم دیدم که خلاف طبع موزون من است توبت کردم که توبه دیگر نکنم #سعدی رباعی شماره ۱۰۷

کُنه و ذاتِ زندگی نارسیدنی است و انتها ندارد؛ زیرا دریافتِ ذاتِ یک چیز، مستلزم تسلّط بر آن است، و بشر هرگز بر زندگی تسلّط نخواهد یافت. وقتی همه‌ی دانسته‌ها و علم‌های بشری را بفشاریم، نتیجه‌اش ما را به همان نقطه‌ای می‌رساند که خیّام در چند ترانه‌ی مقطّرِ خود، جا داده است. ولی همین جستجو است که انسانیّتِ انسان را توجیه می‌کند، رفتن و نرسیدن. كلّ فلسفه‌ی بشری را همین رفتن تشکیل می‌دهد، و از همین جاست که گذشتگانِ ما آن را رهروی نام نهاده‌اند که بزرگترین اشتغال و هدفِ انسانی قرار گرفته، و در عرفان آن همه بر آن تکیّه شده است. سی مرغِ منطق‌الطّیرِ عطّار تا در پرواز هستند، شخصیّتِ مرغیِ خود را در طلبِ كمال نگاه می‌دارند، چون به مقصد برسند و تبدیل به سیمرغ بشوند، دیگر به عدم پیوسته‌اند: پس عدم گردم عدم، چون ارغنون گویَــــدَم إنـّا إليهِ راجعـــون. #روزها_جلد‌سوم محمدعلی اسلامی ندوشن

ای دل، آنجا رَو که با تو روشنند وز بلاها مر تو را چون جوشنند در میانِ جان تو را جا می‌کنند تا تو را پُر باده چون جامی ‌کنند در میانِ جانِ ایشان خانه گیر در فلک، خانه کُن ای بَدرِ مُنیر چون عطارد دفتر دل وا کنند تا که بر تو سِرّها پیدا کنند پیش خویشان باش چون آواره‌ای بر مَهِ کامل زن ار مَه‌پاره‌ای #مولانای جان