🔴 در محضر قرآن کریم / ۱۵۸۰
✅ أللَّهُ نَزَّلَ أَحْسَنَ الْحَدِيثِ كِتَاباً مُّتَشَابِهاً مَّثَانِىَ تَقْشَعِرُّ مِنْهُ جُلُودُ الَّذِينَ يَخْشَوْنَ رَبَّهُمْ ثُمَّ تَلِينُ جُلُودُهُمْ وَ قُلُوبُهُمْ إِلَى ذِكْرِ اللَّهِ ذَلِكَ هُدَى اللَّهِ يَهْدِى بِهِ مَن يَشَآءُ وَ مَن يُضْلِلِ اللَّهُ فَمَا لَهُ مِنْ هَادٍ (زمر/۲۳)
🔹خداوند بهترین سخن را در قالب كتابى نازل كرد (كه آیاتش) متشابه (و مشابه یكدیگر است). از (تلاوت آیات) آن، پوست كسانى كه از پروردگارشان مى‌ترسند به لرزه مى‌افتد، سپس (با ایمان و اُنس) به یاد خدا، پوست‌ها و دل‌هاى آنان نرم و آرام مى‌شود، این است هدایت خداوند كه هر كه را بخواهد به آن هدایت مى‌كند و هر كه را خداوند (به خاطر فسق و فسادش) گمراه نماید، پس هیچ هدایت‌كننده‌اى براى او نیست.
🔸«حدیث» به معناى سخن و گفتار است و مراد از حدیث در این آیه، قرآن است و «احسن الحدیث» بودن قرآن به خاطر جامعیّت، حقّانیّت، استوارى، فصاحت و بلاغت قرآن است. خود كلمه‌ى «متشابه» نیز متشابه است، یعنى چند معنا دارد. یک معناى آن چند پهلو بودن برخى آیات قرآن است، در برابر آیات محكم و روشن، كه در این معنا متشابه، صفت بعضى آیات است: «هنّ امّ الكتاب و اخر متشابهات»(آل‌عمران/۷) لكن متشابه در این آیه به معناى شباهت آیات به یكدیگر است كه بنابر این صفت تمام آیات است. «مثانى» جمع مثنى به معناى گرایش است، یعنى آیات قرآن به یكدیگر گرایش دارند و بعضى آیات، بعضى دیگر را تفسیر مى‌كنند و به تعبیرى دیگر یک مفهوم را در قالب الفاظى متفاوت تكرار مى‌كنند.
❇️ از پيام‌های آیه
▫️قرآن، بهترین گفتارهاست. «احسن الحدیث»، زیرا صادق‌ترین سخن‌هاست، « و من أصدق من اللّه حدیثا »(نساء/۸۷) و حرف آخر و فصل الخطاب است. «فبأىّ حدیث بعده یؤمنون»(اعراف/۱۸۵)
▫️تمام آیات قرآن به یكدیگر شباهت دارند و هیچ ناهماهنگى و تضادّى در آنها نیست. «متشابهاً»
▫️خداترسى، در ظاهر جسم و بدنِ مؤمنان نمایان است و صورت آنان بیانگر سیرت آنان است. «تقشعرّ منه جلود الّذین یخشون ربّهم»
▫️مؤمن، با شنیدن آیات عذاب خوف دارد، «تقشعرّ» و با شنیدن آیات رحمت امیدوار مى‌شود. «ثمّ تلین جلودهم»
▫️قرآن، كتاب هدایت الهى است. «كتاباً... ذلک هدى اللّه»
▫️خداوند، اسباب هدایت را براى همه فراهم كرده است، امّا تنها گروهى این هدایت را مى‌پذیرند. «ذلک هدى اللّه... یهدى... یضلل»
2_1152921504624775012.pdf
686.4K
🔺از اعمال عصر روز جمعه؛ صلوات ابوالحسن ضراب اصفهانی، مروی از حضرت مهدی (عج)
🔴 از پیام‌های قرآنی جزء ششم / بخش ۱
✅ وَعَدَ اللَّهُ الَّذِينَ ءَامَنُواْ وَ عَمِلُواْ الصَّالِحَاتِ لهَم مَّغْفِرَةٌ وَ أَجْرٌ عَظِيم
🔹خدا به كسانى كه ايمان آوردهاند و كارهاى نيكو كردهاند، وعده آمرزش و پاداشی بزرگ داده است.
🔸توجّه به عاقبت كارها، در تصميمهاى انسان نقش مهمى دارد. «أَجْرٌ عَظِيمٌ» (مائده/۹)
✅ يَهْدِى بِهِ اللَّهُ مَنِ اتَّبَعَ رِضْوَانَهُ سُبُلَ السَّلَامِ وَ يُخْرِجُهُم مِّنَ الظُّلُمَاتِ إِلىَ النُّورِ بِإِذْنِهِ وَ يَهْدِيهِمْ إِلىَ صرِاطٍ مُّسْتَقِيم
🔹تا خدا بدان (کتاب) هر كس را كه در پى خشنودى اوست به راه هاى سلامت هدايت كند و به فرمان خود از تاريكى به روشنايی‌شان ببرد و آنان را به راه راست هدايت كند.
🔸انسان، خود زمينهساز هدايت خويش است. «يَهْدِي بِهِ اللَّهُ مَنِ اتَّبَعَ رِضْوانَهُ»
🔸بشر در سايه قرآن، به همزيستى و صفا در زندگى مىرسد. «سُبُلَ السَّلامِ»(مائده/۱۶)
✅ وَ إِذْ قَالَ مُوسىَ لِقَوْمِهِ يَقَوْمِ اذْكُرُواْ نِعْمَةَ اللَّهِ عَلَيْكُمْ إِذْ جَعَلَ فِيكُمْ أَنبِيَاءَ وَ جَعَلَكُم مُّلُوكاً وَ ءَاتَاكُم مَّا لَمْ يُؤْتِ أَحَدًا مِّنَ الْعَالَمِينَ
🔹و موسى(ع) به قوم خود گفت: اى قوم من، نعمتى را كه خدا بر شما ارزانى داشته است ياد كنيد، كه از ميان شما پيامبران پديد آورد و شما را صاحبان اختيار خويش گردانيد و به شما چيزهايى عنايت كرد كه به هيچ يک از مردم جهان عنايت نكرده است.
🔸براى دعوت مردم، بايد از اهرم عاطفه استفاده كرد. «يا قَوْمِ»(مائده/۲۰)
✅ يَا قَوْمِ ادْخُلُواْ الْأَرْضَ الْمُقَدَّسَةَ الَّتىِ كَتَبَ اللَّهُ لَكُمْ وَ لَا تَرْتَدُّواْ عَلَى أَدْبَارِكمُ فَتَنقَلِبُواْ خَاسِرِين
🔹اى قوم من! به زمين مقدسى كه خدا برايتان مقرر كرده است داخل شويد و بازپس مگرديد كه زيان‌ديده باز مىگرديد.
🔸رابطهى رهبر و مردم، بايد عميق و عاطفى باشد. «يا قَوْمِ»
🔸همه جاى زمين يكسان نيست، برخى جاها قداست دارد. «الْأَرْضَ الْمُقَدَّسَةَ»(مائده/۲۱)
✅ لَئنِ بَسَطتَ إِلِىَّ يَدَكَ لِتَقْتُلَنىِ مَا أَنَا بِبَاسِطٍ يَدِىَ إِلَيْكَ لِأَقْتُلَكَ إِنىّ أَخَافُ اللَّهَ رَبَّ الْعَلَمِين.
🔹اگر تو بر من دست گشايى و مرا بكشى، من بر تو دست نگشايم كه تو را بكشم. من از خدا كه پروردگار جهانيان است مىترسم.
🔸در برخورد با حسود، آرام سخن بگوييم و آتش حسد را با نرمش در گفتار، خاموش كنيم. «ما أَنَا بِباسِطٍ ...»(مائده/۲۸)