🗒️ گزارش محفل ادبی مطلع 🔻 مورّخ | یکشنبه ۹ بهمن ۱۴۰۱ بخش اول • نخست #مسعود_یوسف_پور غزلی خواند با این مطلع: چه هیئتی ست تو را زیر این کبود مسقف که ماه هم شده با قد خم به روضه مشرّف در پایان این غزل، نکاتی را جناب #عباس_صادقی_زرین فرمودند: این دست از اشعار، متاسفانه مناسب فضای امروز هیئت نیست و فقط عیار ادبی دارد. این مهم، در نقد شعر نیست بلکه در نقد فضای هیئت امروز است که باید مستمع و درک ادبی او در سطحی بالا باشد که بتواند ارتباط بگیرد. بنده کار سپیدی نوشته ام که خلاف تصور دوستان در بسیاری از محافل خوانده شده و مخاطب توانسته رابطه برقرار کند. این یعنی رسالتی که شاعر امروز دارد و باید بتواند پلی بین فضای ادبی و مقتضیات هیئت بزند. در ادامه محفل، #محمد_علی_بقایی قصیده ای در رثای اباعبدلله خواند با مطلع: ای سر، سر بریده ی بر نیزه ها سوار خورشید گونه برده سران را به یک کنار این اثر، احساس حضار را برانگیخت و پای آن گریستند. نکاتی را در پایان قصیده، جناب #عباس_صادقی_زرین فرمودند در رابطه با بعضی مصاریع مثل: ما را به جز نگاه تو با دیگران چه کار؟ و اشاره کردند قصیده ی امروز تصویرگرا نیست و نقطه قوت قصیده جناب بقایی، خلق تصاویر است مثل آن مصرعی که : پرچم که نیست، خون تو بالای گنبد است! و این بسیار نکته خوبی است که جهت مغفول ماندن قصیده هم در عصر حاضر همین عدم خلق تصویر است. ایشان به بیدل و طالب و شاعرانی اشاره کردند که از یک واژه حباب، کار کشیده اند و برای امروز دیگر این تصاویر اشباع شده و باید بهتر نوشت. به اعتقاد من در قصیده نباید به زورآزمایی رو آورد بلکه باید از ذوق و احساس امداد جست چون نهایتا خاستگاه این نوع سروده ها دربار است و تاریخ گواه این مطلب. بعلت زمان محدود و مسافر بودن جناب #عباس_صادقی در ادامه خود ایشان به شعرخوانی پرداختند، ترجیع بندی طولانی در وصف مولا امیرالمومنین که ابیات ابتدایی آن این است: سجده بر این نام چرا واجب است؟ قبله علی ابن ابیطالب است من سگ کوی نجفش می شوم جمله نگویند که بی صاحب است... بند ترجیع: آنچه که پایان نپذیرد علیست آنکه نمرده ست و نمیرد علیست حضار محفل، به تحسین اثر پرداختند. #سید_امین_موسوی در ادامه، یک رباعی از خود جناب صادقی خواند که بسیار تاثیر گذار بود: او لذت یک عمر عبادت را برد با بوسه خود دل جماعت را برد بوسید قطار مشهدت را بی بی اینگونه ثواب صد زیارت را برد جناب صادقی، به تاثر از رباعی شان به عنوان حسن ختام در ساعات آخر حضورشان گفتند: چشمان علی و فاطمه گریان شد وقتی که بنای آسمان ویران شد از منبر ذولجناح، افتاد حسین هنگام نزول سوره ی انسان شد @anjoman_matla