eitaa logo
اشعار استاد امیر حسین هدایتی
187 دنبال‌کننده
142 عکس
15 ویدیو
1 فایل
در خون زد و بر پوستم با استخوانم وا داشت بنویسم که ننویسم...بخوانم ادمین👇 شعری از استاد دارید یا نکته‌ای هست بفرمایید @Benvic
مشاهده در ایتا
دانلود
🌹 هر که از ما رویگردان است بگذاریم باشد خواب او با ما پریشان است بگذاریم باشد هر که از ما رویگردان نیست اما در پیِ ما مثل گرگی کُند دندان است، بگذاریم باشد هر که جز کفتار پیری نیست اما نعره‌هایش نعره‌های شیر غرّان است، بگذاریم باشد هر چقدر این گرگ، این کفتار، این روباه، این سگ نی به چنگ آورده چوپان است، بگذاریم باشد زیر جلد ماست باشد، پیش چشم ماست باشد در کمین ما و پنهان است بگذاریم باشد هر کسی با نقش بازی کرد بازی کرد و حتی هر که پشت پرده پنهان است بگذاریم باشد چشم ما را دور دید و نقش ما را کور و تنها رفته روی صحنه رقصان است، بگذاریم باشد جای مروارید از دریا حباب آورد در کف هر چه این لفّاظ نادان است، بگذاریم باشد @ashareamirhosienhedayati
🌹 خبر مشاهدان است و نمانده است چیزی که بپوشد از خودت نیز که نزد من عزیزی هوس سواری‌ام را و طلایه‌داری‌ام را بکشان به دشتِ بازی پیِ نرگس مریضی منِ محتضر ندارم به سرم خیال تختی نه تهوّر نزاعی نه تصور ستیزی دو سه دکمه از قبایی بگشا که دلربایی غم دام و دانه داریم نه سنگ و سینه ریزی چه مقدّرات گرمی چه مقدّسات شرمی که بیاوری طبیبی سرِ بستر کنیزی به لبم گرفته می‌خواند دوزخمه هم نوایی به دلم نشسته می‌راند دواسبه هم گریزی همه هاجرِ غریب‌اند و چه آدم شریفی همه مریم نجیب‌اند و چه یوسف عزیزی به گریزگاه دوری چه سوارِ برق و بادی به شکارگاهِ پرتی چه شکارِ تند و تیزی سر و سینه تخت و تاجی‌ست نثار شهسواری تو و فتح ارتفاعات قلمرو عریضی لگدی زدی که سنگی‌ست میان سنگلاخی تشری زدی که ابری‌ست فراز آبخیزی نگران این نسیمم که خدا کند نیفتد سرِ تاب زلف یار از هیجان ِجست و خیزی خبر مسافران است و نمانده است راهی نه به گوشه‌ی خفایی نه به پرده‌ی گریزی من و ساربان خسته بُنه بر شتر نبسته غمِ جانمان متاعی‌ست به ارزش پشیزی @ashareamirhosienhedayati
فعلا قابلیت پخش رسانه در مرورگر فراهم نیست
نمایش در ایتا
🌹 بنا داری کجای این بنایم کار بگذاری که مترم می‌کنی هر بار با متراژ و معیاری وجب‌های تو با آن دست‌های کوچکت یعنی که فردا چند سانتی متر کمتر دوستم داری به چار انگشت دنیای مرا اندازه می‌گیری در این بیچارگی دیگر چه چاری یا چه ناچاری اسیرم در همین قدِّ کف یک دست دنیایی که در محدوده‌اش تنها تو فعلِ ما تشا داری من این محدوده را باید قدم می‌کردم و کردم ولی از هر طرف با هر قدم خوردم به دیواری چه فرقی می‌کند اندازه‌ی کفشی که می‌پوشی اگر پا روی پیمانی که بین ماست بگذاری اگر آهویی و گردن فرازی را وجب کردی به جای شیر باید دل به یک زرّافه بسپاری مساحت‌های هم‌سان داشت دنیاهای بی‌حدّی یکی بودند در اندازه آدم‌های بسیاری مرا اندازه یعنی این که بی‌اندازه بدبینی مرا مقدار یعنی این که خوشبین باش مقداری چنان در عرض و طول زندگی افتاده‌ای با من که حیرانم در آغوش منی یا زیر آواری من از معیار و عادت می‌زنم بیرون و می‌بینم خطرها را خطرها می‌کُشد بی هیچ اخطاری @ashareamirhosienhedayati
🌹 با رنگ و روی هر کفنی رفته می‌روم هر جا سری پیِ بدنی رفته می‌روم از کوری‌ام شفا طلبیدم که سال‌هاست هر جا که بوی پیرهنی رفته می‌روم ارّابه را به اسب چموشِ خودم ببند تا سنگلاخِ تاختنی رفته می‌روم تا شیرِ مادری به رگم مانده می‌مکم بر دامنش به هر دَمنی رفته می‌روم من شعله شعله خُرد و کلان پر گرفته‌ام هر جا که شمع انجمنی رفته می‌روم بحر عریض و شطّ طویل است حاضرم تا میل غوطه‌ور شدنی رفته می‌روم فانوس‌ها به قافِ قوافی نشانده‌‌ام در واژه واژه هر سخنی رفته می‌روم قلب من است و هر قَسمی داده می‌خورم تا قله‌ای که کوهکنی رفته می‌روم با الحدیدی از پس عالم برآمدم تا جوی خونی از بدنی رفته می‌روم من اصل خنجرِ پر شال تو بوده‌ام تا کیمیای منی به تنِ رفته می‌روم هر جا دواسبه تاخته‌ای با تو آمدم هر سو دواسبه تاختنی رفته می‌روم ای جوهر مقاوم تو خط نخوردنی تا خطِّ مثل منی رفته می‌روم @ashareamirhosienhedayati
🌹 دوستت دارم ای نظر کرده به سراپای من سفر کرده پشتِ نازک‌نگاه خود مانده صاف یا کج به من نظر کرده حق خود را به من روا دیده زده از گردنم به در کرده با دو انگشت در سرم رفته باوری دیده بارور کرده غلطم را درست فهمیده خط زده پاک و پاک تر کرده ماجرای مرا شتاب زده به لب آورده مختصر کرده با همین مختصر دویده به بام همه‌ی شهر را خبر کرده صاف دندان به شاهرگ برده خون سرخ مرا هدر کرده سرِ سرباز را به سنگ زده زیر چادر امیر! سر کرده دوستت دارم ای زیان دیده سرِ سودای من خطر کرده طبل بازار را به کوچه زده گربه رقصانده خون جگر کرده حجره‌داران‌ بینوا چه کنند همه را برده در به در کرده اسب رام مرا دهانه به پشت راهی دشت شعله ور کرده در دو اکناف راه گم گشته در دو سوراخ ماه سر کرده شانه خم کردگان عاصی و من که از این حلقه‌‌مان به در کرده همه را کو به کو عقب رانده از قضا طعمه‌ی قدر کرده دوستت دارم ای ظریف از پنجه در حلقه‌ی هنر کرده من تو را و همیشه نیز تو را که مرا نیز جان به سر کرده دوست می‌دارمت ای دهان بسته که مرا با سکوت کر کرده @ashareamirhosienhedayati
فعلا قابلیت پخش رسانه در مرورگر فراهم نیست
نمایش در ایتا
🌹 لگد زدی به در خانه‌ای که خانه‌ی کیست شجر در آتش و آتش در آشیانه‌ی کیست خدا عذاب تو را بی‌شرف زیاد کند که مارِ هفت سرت در کمین لانه‌ی کیست زدی به کنده‌ی زانوی گرگ گیج زدی به سینه‌ای که نیاگاهِ بی‌ترانه‌ی کیست @ashareamirhosienhedayati
🌹 چرک و نَمور و سرد و کوتاه و زمستانی‌ست این رختخواب ما شهنشاهانِ عریانی‌ست این است آن وضعی که بر آن حکم می‌رانیم در خدمت یاری که جلّادی چنین جانی‌ست هر جا که دیواری نمی‌بینی سرای ماست هر چند روشن نیست اما پاک ظلمانی‌ست ما هم به فرمان خدای جنگ می‌جنگیم جغرافی فتح و فتوح ما هویدا نیست با شانه‌ای در دست بی‌باکانه می‌تازیم شب‌ها دراز و قصه‌ی آن زلف طولانی‌ست خاکی که از کشورگشایی دست ما افتاد خشتِ سرِ دیواری از یک قصر اعیانی‌ست دست چپ خود را بگیری صاف می‌آیی میخانه‌ی ما یک سرش بر خاک سامانی‌ست هر کس خودش بود و چراغش در بیابانش می‌رفت و پیدا بود قصدش قصد پنهانی‌ست چشم و نظر در چشم ما حکمش براندازی‌ست صحرای خارستان‌مان برجِ نگهبانی‌ست وقتی سرِ خود را قسم خوردیم می‌گوییم تاج سر ما هم همین خار بیابانی‌ست از سرنوشت نیکبختان ما خبر داریم مسعود سعدی مثل هر جاست زندانی‌ست از کوی ما نگذر محلی هم به ما نگذار بحث تو ایراد است و حرف ما سخنرانی‌ست با سایه‌ی روی زمین‌ات درد دل گفتیم محکم سرش را زد به سنگ و گفت پیشانی‌ست بر بام ما دارد خدا آواز می‌خواند با قطره‌‌ی اشکی که این شب‌های بارانی ست بر استخوان‌ها جا می‌اندازیم و می‌غلتیم چادر شبی جز پوست روی پیکر ما نیست می‌شد کمی فانوس را بالا نگه داری وقتی که می‌بینی هوای شعر طوفانی‌ست @ashareamirhosienhedayati
🌹 من از تو می‌گذرم با دلم چکار کنم چگونه آتش یخ زده را مهار کنم چگونه آب و هوای جویده را بمکم بدون راه فرار کجا فرار کنم من‌ام که با سرِ ماهی از آب بیرون‌ام چگونه زیر فشار هوا هَوار کنم به تُنگ کوچک خود بر کناره‌ی دریا اگر نمیرم با حسرتم چکار کنم چقدر کوچک و سرخم چقدر بی‌تابم نفس گرفتم تا خرج انتظار کنم میان تُنگ زمین خورده از تو می‌پرسم که اسب چوبی خود را کجا سوار کنم سر از میانه‌ی این ماجرا در آوردم به داستان خودم باید افتخار کنم چلانده سینه‌ی بی‌شیر هفت دریا را بر این کرانه نماندم که زار زار کنم من‌ام که با تنِ ماهی به تو افتادم چگونه زنده بمانم کجا فرار کنم @ashareamirhosienhedayati
سلام و عرض ادب خدمت استاد گرامی در کانال اشعار خودشون.. خوش اومدید استاد هدایتی عزیز🌺