#سوره_الفاتحه #تفسیر_آیه3 معني رحمن و رحيم و گسترش مفهوم آنها و همچنين تفاوت ميان اين دو كلمه را در تفسير بسم الله مشروحا خوانديم، و نيازي به تكرار نيست. نكته اي كه در اينجا بايد اضافه كنيم اين است كه اين دو صفت كه از مهمترين اوصاف الهي است در نمازهاي روزانه ما چندین بار تكرار ميشوند ، اين در حقيقت درسي است براي همه انسانها كه خود را در زندگي بيش از هر چيز به اين اخلاق الهي متخلق كنند، بعلاوه اشاره اي است به اين واقعيت كه اگر ما خود را عبد و بنده خدا مي دانيم مبادا رفتار مالكان بي رحم نسبت به بردگانشان در نظرها تداعي شود. در تاريخ بردگي ميخوانيم: صاحبان آنها با قساوت و بي رحمي عجيبي با آنها رفتار مي كردند، چنانكه مي گويند اگر بندهاي در انجام خدمات اندك قصوري مي ورزيد مجازات هاي سخت مي ديد: شلاق مي خورد، او را به زنجير مي كشيدند، به آسيابش مي بستند به حفر معادن مي گماشتند، در زير زمين ها و سياه چاله اي هولناك حبس مي كردند و اگر گناهش بزرگتر بود به دارش مي آويختند!. در جاي ديگر ميخوانيم: غلامان محكوم را در قفس درندگان مي انداختند و اگر جان سالم به در مي بردند درنده ديگري را داخل قفس او مي كردند. اين بود نمونه اي از رفتار مالكان با بردگان خويش، اما خداوند جهان در قرآن كرارا تذكر ميدهد كه اگر بندگانم بر خلاف دستورم عمل كردند و پشيمان شدند مي بخشم، مي آمرزم، رحيم و مهربانم آنجا كه مي فرمايد: قل يا عبادي الذين اسرفوا علي انفسهم لا تقنطوا من رحمه الله ان الله يغفر الذنوب جميعا اي كساني كه از حريم بندگي سرباز زده ايد از رحمت خدا مايوس نشويد، خداوند همه گناهان را مي آمرزد )توبه كنيد و از درياي بي پايان رحمت خدا بهره مند شويد. بنابر اين آوردن رحمان و رحيم بعد از رب العالمين اشاره به اين نكته است كه ما در عين قدرت نسبت به بندگان خويش، با مهرباني و لطف رفتار مي كنيم اين بنده نوازي و لطف خدا، بندگان را شيفته او مي سازد: كه با يك دنيا علاقه بگويند الرحمن الرحيم. اينجا است كه انسان متوجه مي شود چقدر فاصله است بين رفتار خداوند بزرگ با بندگان خويش، و روش مالكان با زيردستان خود، مخصوصا در عصر شوم، بردگي. ♦️تفسیر نمونه، ج اول، ص 60 و 61♦️ http://eitaa.com/joinchat/2376597514Cd7df27c490 اسراردرون

#سوره_البقره #تفسیر_آیه3 آثار تقوا در روح و جسم انسان قرآن در آغاز اين سوره ، مردم را در ارتباط با برنامه و آئين اسلام به سه گروه متفاوت تقسيم مى كند: 1- (متقين ) (پرهيزكاران ) كه اسلام را در تمام ابعادش پذيرا گشته اند. 2- (كافران ) كه درست در نقطه مقابل گروه اول قرار گرفته و به كفر خود معترفند و از گفتار و رفتار خصمانه در برابر اسلام ابا ندارند. 3- (منافقان ) كه داراى دو چهره اند، با مسلمانان ظاهرا مسلمان و با گروه مخالف ، مخالف اسلامند، البته چهره اصلى آنها همان چهره كفر است ولى تظاهرات اسلامى نيز دارند. بدون شك زيان اين گروه براى اسلام بيش از گروه دوم است و به همين سبب خواهيم ديد كه قرآن با آنها برخورد شديدترى دارد. البته اين موضوع مخصوص اسلام نيست ، تمام مكتبهاى جهان با اين سه گروه روبرو هستند، يا مؤ من به آن مكتب ، يا مخالف آشكار، و يا منافق محافظه كار، و نيز اين مساءله اختصاص به زمان معينى ندارد، بلكه در همه ادوار جهان بوده است . در آيات مورد بحث سخن از گروه اول است ، ويژگيهاى آنها را از نظر ايمان و عمل در پنج عنوان مطرح مى كند (ايمان به غيب ،اقامه نماز ،انفاق از همه مواهب ،ايمان به دعوت همه انبياء و ايمان به رستاخيز). " تفسیر نمونه، ج اول، ص 101 "