#سالها_در_انتظار_یار #قسمت_111 زهرا با فاصله روی نیمکت نشست وبه روبرو خیره شد. امیدسرش را پائین انداخت و به مورچه یی که در حال بار بردن بودن چشم دوخت. آهی کشید وگفت:"راستش من اصلا شماها را نمی فهمم. از کار پدرت سر در نمیارم. آدم تحصیل کرده ایه. ولی این چه وضعیه؟ یک دقیقه نمی تونم خودم را جای اون تصور کنم. چرا باید این بلا را سر خودش و خانواده اش بیاره. من برای پدرت خیلی ارزش قائلم، ولی الان یک جور هایی دارم به عاقل بودنش شک می کنم." زهرا به تندی سرش را به سمت امید برکرداند وگفت:"پدر من خیلی هم عاقله." امید با عصبانیت گفت:"خب اگر عاقل بود که این بلا رو سر خودش نمیاورد. هیچ می دونی زندگی کردن با دوچشم نابینا یعنی چی؟ زهرا درک کن. پدرت برای همیشه نابینا شده. از حالا چطوری باید زندگی کنه؟ می دونی چه بلایی سر شماها میاد؟ چرا همه چیز را ساده می گیرید؟ چرا مسخره می کنید؟..... " صدای امید که بالا رفت، زهرا نگاهی به دور وبرش کرد و از جا بلند شد. پشتش را به امید کرد وبه طرف ورودی بیمارستان راه افتاد. امید با صدای بلند گفت:"وایسا کارت دارم." زهرا ایستاد وهمان طور که پشتش به امید بود گفت:"پدرم گفت بیام دنبالت. می خواد باهات صحبت کنه. ولی انگار حالت خوب نیست. بمونه برای وقتی که بهتر شدی." با سرعت دور شد. امید با عصبانیت به نیمکت لگدی زد. کلافه دست در موهاش کرد و گفت: بازهم خراب کردم. چرا؟چرا نمی تونم آروم باشم؟ چرا این قضیه به این مهمی برای اینا راحته؟" اصلا نمی توانست درک کند. به طرف آبخوری رفت. از آب سردش به صورتش زد. نفس عمیقی کشید. سعی کرد آرام باشد. احمدآقا برایش خیلی محترم بود.پس باید صبوری می کرد. به طرف اتاق احمد آقا راه افتاد. 🖋نویسنده (فرجام پور) ⛔️کپی و فروارد حرام❌ http://eitaa.com/joinchat/2376597514Cd7df27c490