#سالها_در_انتظار_یار #قسمت_120 دومرد در کنار هم شب را تا صبح غرقِ در اندیشه بودند. در سکوتی از جنس مردانه. یکی به گذشته رفته بود و لحظه لحظه حوادث تلخ و شیرین؛ بعد از سال ها به سراغش آمده بود. دیگری سردرگم و متحیر، بی خبر از گذشته و نا امید از آینده بود. مرد که باشی تازه می فهمی که چقدر سخت است، بارِ مسئولیتِ امانتی را به دوش کشیدن. چقدر سخت مواظبت از عزیزی که از تو دور است و در عین حال نزدیک. مرد که باشی تازه می فهمی که مرد بودن چقدر سخت است. باید مرد باشی تا بارِ سنگینِ امانتداری را بفهمی. تا بفهمی که دانستنِ و نگفتن و دیدنِ درد کشیدنِ عزیزت چقدر سنگین است. شب به نیمه رسیده بود. صدای نجوایی به گوش امید رسید. آرام چشمانش را باز کرد. سرش به صندلی تکیه داشت و خوابش برده بود. به اطراف نگاه کرد. تا یادش آمد کجاست. احمد آقا آهسته ذکر می گفت. یکی دیگر از هم اتاقی ها هم مشغول ذکر بود. به یادِ نادر و نماز شبش افتاد. درست همین موقع ها بود که نادر هم برای نماز شب بیدار می شد. پس حتما این ها نماز شب می خواندند. چشمانش را بست. چه زیبا و دلنشین بود؛ نجوای این مردان. دلش می خواست این نوا؛ لالایی هر شبش باشد. لالایی که سال های سال از آن دور بود. درست از وقتی که خانه مادر بزرگ به فروش رفت. دیگر نجوای شبانه نشنیده بود. غرق در لذت شد. هر چند این کارها را عبث می پنداشت؛ ولی نمی توانست بگذرد از این حس آرامش. در تاریکی محضِ نگاهش؛ یکباره نوری نمایان شد. اتاق تاریک روشن شد و جوانی به سمتش آمد. با تعجب نگاهش کرد. چهره آشنایی داشت. با قدی بلند و رویی زیبا. لباسی نظامی به تن داشت. بلند شد و نشست. همه خواب بودند. آهسته صدا زد. "شما با کی کار داری؟" جوان لبخندی زد و هیچ نگفت. آرام نزدیک شد. دستش را برسر احمد آقا گذاشت وآرام چیزی گفت که امید درست نشنید. دوباره پرسید:"دوست احمد آقایی؟" جوان لبخندی زد و بدون جواب دادن برگشت. با بهت و حیرت نگاهش کرد. که از اتاق خارج شد. 🖋نویسنده (فرجام پور) ⛔️کپی و فروارد حرام❌ http://eitaa.com/joinchat/2376597514Cd7df27c490