#سالها_در_انتظار_یار #قسمت_166 با رفتنِ محسن، امید، عکس را نزدیک صورتش آورد و با دقت بیشتری نگاه کرد. احساس کرد که در وجود محمد رازی هست که به زندگی او ربط دارد. کاش می توانست بفهمد. چرا هر بار نام محمد می آید همه از ادامه دادنِ صحبت درباره اش طفره می روند؟ چرا هیچ عکسی از جبهه و احمدآقا و محمد، در خانه خاله زری ندیده بود؟ خوب متوجه شده بود که هیچ کس در خانواده اش نمی خواهد حرفی از او به میان بیاید. مگر احمدآقا که در بیمارستان، کمی در موردِ او گفته بود. هر چه هست شاید مادر محسن بداند. باید امشب از او می پرسید. فرصتِ خوبی بود برای پی بردن به حقایقی که همه پنهان می کردند. محسن با ظرف میوه برگشت و آن را روی میز گذاشت. لبخندی زد و گفت:"ببخشید مامان زیاد حالشون خوب نیست. یه کم استراحت کنن حتما میان کنارمون. بفرما میوه." امید قاب را به سمتِ محسن گرفت و گفت:"همه اینا رو می شناسی؟" محسن نزدیک تر آمد و گفت:" بله تقریبا. یعنی هم مامان، هم یکی از دوستای بابا که گاهی بهمون سر می زنه. البته توی همین عکس هم هست. اینجا کنارِ بابا وایساده. ایشون هم از خاطراتش با بابا و مخصوصا افراد این عکس زیاد برام می گن. تقریبا همه رو درست و حسابی می شناسم." امید گفت:"خیلی خوبه. می شه برای منم بگی؟" محسن گفت:" بله تا اونجا که بتونم. ببین این که پدرمه. احمدآقا و محمد رو هم که می شناسی. این طرفِ بابا هم همون دوستشه که گفتم، حاج صابر. کناریش هم که شهید شده، اسمش علیرضاست. اتفاقا این یکی کنار پدرم خوابیده." امید با تعجب پرسید:" خوابیده؟" محسن خندید و گفت:"بله مهندس خوابیده. می دونی که شهیدان زنده هستند." امید که انگار حرف های عجیبی شنیده با تعجب نگاه کرد. محسن نفرات دیگر را هم معرفی کرد که بعضی شهید شده بودند و بعضی نه. امید که گویی به هدف نزدیک شده بود، پرسید:"از محمد چی می دونی؟" محسن سرش را بلند کرد و گفت:"مگه تو درباره اش چیزی نشنیدی؟" امید سرش را تکان داد و گفت:"نه. هیچی" 🖋نویسنده (فرجام پور) ⛔️کپی و فروارد حرام❌ http://eitaa.com/joinchat/2376597514Cd7df27c490