#سالها_در_انتظار_یار #قسمت_173 احمدآقا آهی کشید. همان موقع پرستاری وارد اتاق شد و سلام گفت و به سمتشان آمد. امید ازجا بلند شد. پرستار دارو های احمدآقا را داد و گفت:" با اجازه، چند دقیقه دیگه برمی گردم باید پانسمان صورتتون را باز کنم." و از اتاق بیرون رفت. علی با خنده گفت:"خب بالاخره چشممون به جمال پر نور شما منور می شه. دلمون تنگ شده برای چهره نورانیت پهلوون." امید هم لبخند زد و گفت :" بله ماهم دلمون تنگ شده." دو پرستار همزمان وارد شدند. در دو طرف تخت احمدآقا ایستادند. امید از آن ها فاصله گرفت و کنارِ در ایستاد. وقتی مشغول باز کردنِ پانسمان شدند. از اتاق بیرون رفت. ترجیح می داد که چهره آسیب دیده احمدآقا را نبیند. وارد حیاط شد و نفس عمیقی کشید. به آسمان پرستاره نگاه کرد. چند لکه ابر سفید در تاریکی شب خود نمایی می کردند. تازه یادش افتاد که اولین شب تابستان است. به دنبالِ آن، یادِ برنامه های آخر ترم دانشگاه افتاد. باید گروه را چک می کرد و از برنامه ها مطلع می شد. گوشی اش را به دست گرفت روی نیمکت نشست. روشنش کرد. پیام ها را چک کرد. گروه دوستان، بچه ها تا توانسته بودند با مسخره بازی سراغش را گرفته بودند. با دیدن پیام هایشان لبخند به لبش نشست. و چند شکلک و استیکر فرستاد. حوصله متن نوشتن را نداشت. گروه دانشگاه، اساتید تکالیف آخر ترم را مشخص کرده بودند. کلی تحقیق و طرح باید آماده می کرد. فرصت زیادی هم نداشت. استرس به جانش نشست. چند پیام هم از چند ناشناس که اصلا اهمیت نداد. دیگر فرصت چت کردن هم نداشت. تا خواست گوشی را خاموش کند، صدای زنگش بلند شد. به شماره نگاه کرد. مادرش بود:"بله ... سلام... خوبم..ممنون...بله بیمارستانم... چی شده؟ ... دیگه چرا ناراحته؟... تقصیر من چیه مادر؟ ...دختر اونا منو نپسندیده این هم تقصیره منه؟..... فرصت نکردم بیام خونه.... چشم حتما...فردا یه سر میام...چشم مواظبم. شب بخیر." گوشی را خاموش کرد و در جیبش گذاشت. با خوشحالی لبخند زد. نیکی جواب رد داده بود. از این بهتر نمی شد. 🖋نویسنده (فرجام پور) ⛔️کپی و فروارد حرام❌ http://eitaa.com/joinchat/2376597514Cd7df27c490