#سالها_در_انتظار_یار #قسمت_201 سنگینی پلک هایش و افتادنشان را متوجه نشد. کِی بود و چه ساعتی؟ با صدای محسن چشم گشود. یک لحظه مات به اطراف نگاه کرد. محسن سرودی را زیر لب زمزمه می کرد. به سمتش برگشت. روبروی آینه، موهایش را شانه می زد. نفس عمیقی کشید.تازه یادش افتاد که کجاست. از جا برخاست. محسن به سمتش برگشت و با لبخند سلام داد. امید جوابش را داد وگفت:" چی شده؟ خیلی خوشحالی؟" محسن خندید و گفت:" گاهی وقت ها توی حکمت خدا می مونم. دقیقا برنامه ما باید طوری ردیف بشه که روزِ قبل از ماه مبارک اینجا باشیم. چه شب قشنگیه امشب." امید با تعجب گفت:"ماهِ مبارک؟" محسن برسش را روی میز گذاشت وگفت:"بله. ماه مبارک رمضان. خیلی پر خیر و برکته. از فردا باید روزه بگیریم. پس پاشو مهندس زودتر بریم پایین. هم برای صبحونه هم اینکه استاد تهرانی هم اینجاست." باهم پایین رفتند. کنار استاد تهرانی صبحانه خوردند. باهم به اتاق او رفتند. بعد از توضیحاتِش درباره طرح و برنامه ها، با هم به محوطه رفتند. با همراهی یکی از مهندسین، همه جا را با دقت دیدند. در جریان کل طرح و برنامه ها قرار گرفتند. هوای گرم آزارشان می داد؛ ولی ذوقِ کار و این پروژه بزرگ، حال خوشی برایشان به ارمغان آورد. اما ته دلِ امید نگرانی بود و استرس داشت. دل آشوبی که دلیلش را نمی فهمید. گوشی اش را برداشت. برای روشن کردنش تردید داشت. با خودش لج کرده بود. وقتی پدر، برای او و کارهایش ارزشی قائل نیست، پس بهتر است که از همه کس بی خبر باشد. بغضی راه گلویش را بست. هیچ جای این زندگی لذت بخش نبود. 🖋نویسنده (فرجام پور) ⛔️کپی و فروارد حرام❌ http://eitaa.com/joinchat/2376597514Cd7df27c490