#سالها_در_انتظار_یار #قسمت_204 بعد از کلی ابراز احساسات و تعریف و تمجید از امید، خودش را معرفی کرده بود، همان دختری که در دانشگاه چند بار از او خواسته بود تا اجازه همکاری در پروژه را به او بدهد. با تعجب پیام هایش را خواند. پوزخندی زد." واقعا این دختر، پیش خودش چی فکر می کنه؟ اگه قرار بود باهاش طرح دوستی بریزم که توی دانشگاه اون برخورد را نمی کردم." بدون معطلی و بدون دادن جواب، اورا مسدود کرد. چهره معصومِ زهرا، حجب و حیایش، واقعا برایش قابل ستایش بود. وقتی با او که سالهای کودکی را باهم گذراندند، جز به ضرورت همکلام نمی شود؛ هیچ وقت به بیگانه نگاه هم نمی کند. نفس عمیقی کشید و لبخندزنان در خاطراتِ کودکی غوطه ور شد. کاش هنوز هم کودک بود. هوا رو به روشنی می رفت. به خودش آمد. از جا بلند شد و به اتاقش رفت. محسن با شنیدن صدای در به سمتش آمد و پرسید:"مهندس کجا بودی؟" امید گفت :"توی محوطه." محسن خندید و گفت:"بله اونو که دیدم. در کدوم عالم بودی؟" امید لبخند زد و به اتاقش رفت. ساعتی بعد، هر دو آماده برای کار پایین رفتند. با راهنمایی مهندس جوانی به محل کارشان رسیدند و مشغول کار شدند. چند روز گذشته بود. کارها به خوبی پیش می رفت. این چند روز گاهی گوشی را روشن می کرد و حال احمد آقا را جویا می شد. چشمانش را باز کرده بودند و او می توانست با کمک لنز های مخصوص دوباره ببینید. از بیمارستان مرخص شده بود و در خانه استراحت می کرد. مادرش مرتب تماس می گرفت و پیام می داد و حالش را می پرسید. ولی دریغ از یک پیام کوتاه از پدرش. دردی که سینه اش را به تنگ می آورد. بی مهری های پدر بود و آرزوی داشتنِ زندگی مستقل در کنارِ زهرا، همسری مهربان و البته دوست داشتنی. تنها راه رسیدن به آرزویش را تلاش کردن می دانست. پس سخت تلاش می کرد تا هم کارِ خوبی ارائه دهد و هم به آرزوهایش برسد. کاش یکی بود که دردت را می فهمید. کاش یکی را داشتی که هر گاه دلتنگ می شدی به دلداریت می پرداخت و مرحم به زخمت می گذاشت. کاش نیرومند و مهربانی بود تا دلت به وجودش قرص می شد و پشتت به حمایتش گرم. ولی افسوس که برای امید اینها همه آرزوی بیش نبود. 🖋نویسنده (فرجام پور) ⛔️کپی و فروارد حرام❌ http://eitaa.com/joinchat/2376597514Cd7df27c490