#سالها_در_انتظار_یار #قسمت_216 محسن دستش را روی شانه امید گذاشت و گفت:"قوی باش مرد. هر چه قدر هم سخت باشه، حتما می تونی تحمل کنی و زندگیت رو از نو بسازی " امید آهی کشید گفت:" نمی شه. دیگه هیچی درست نمی شه." یک دفعه به طرف محسن برگشت."راستی، امشب چندمه؟ اصلا چه روزیه؟ چند وقته من اینجام؟" محسن لبخندِ تلخی زد و گفت:" یک هفته است که بیهوش اینجا افتادی. خدا می دونه چقدر دعا و نذر کردیم تا تو برگردی." آرام اشکش را که در حال چکیدن بود با انگشتش پاک کرد و گفت" همه مون مردیم و زنده شدیم. تا تو برگردی. خیلی به همه سخت گذشت." امید پوزخندی زد و گفت:"همه؟ کدوم همه؟ من کسی رو ندارم. تنهایم. از اول هم تنها بودم ولی نمی خواستم قبول کنم. دیگه نمی تونم خودم را گول بزنم. من هیچ کس رو ندارم." بعد آرام شروع کرد به گریه کردن. محسن بلند شد و آرام سرِ امید را در بغل گرفت و گفت:"نگو امید جان، تو تنها نیستی. اگر بِدونی این چند روز پشتِ درِ اتاقت چه خبر بود؟ همه اینجا بودند. امشب با بدبختی مادرت رو راضی کردم بره خونه. یک هفته است پشت درِ اتاقت نشسته. دعا می کنه و اشک می ریزه. همه اومدند و رفتند. پدرت دیگه کلافه شده بود. زمین و زمان رو به هم دوخت تا تو حالت خوب بشه. نمی دونی چقدر برات خرج کرد و چه دکترهایی را بالا سرت آورد.:" امید با پوزخند گفت:"پدرم؟ کدوم پدر؟ تا حالا دستِ محبتش رو بر سرم کشیده؟ حالا که دارم می میرم شده پدر؟" محسن لیوانی را تا نیمه آبمیوه کرد و به لب های امید نزدیک کرد و گفت:" خودت رو اذیت نکن. فعلا باید تمامِ نیروت رو جمع کنی تا از این وضعیت خلاص بشی. دیگه به گذشته فکر نکن." کمک کرد امید کمی سرش را بلند کند تا آبمیوه بنوشد. پرستاری به اتاق آمد. حالش را پرسید. سِرمش را تعویض کرد و رفت. محسن نگاهی به چهره در هم و خسته امید انداخت و گفت:"بهتره استراحت کنی." ودوباره چشمان امید بی اختیار بسته شد. 🖋نویسنده (فرجام پور) ⛔️کپی و فروارد حرام❌ http://eitaa.com/joinchat/2376597514Cd7df27c490