#گندمزار_طلائی #قسمت_326 نمی دونم چرا؛ ولی احساس می کردم؛ قادر همه چیز را می دونه. ولی نمی خواد من به زبون بیارم. هیچ وقت بهم اجازه نداد از گذشته حرفی بزنم. با اینکه خوب می دونستم در جریان همه ی اون اتفاقها بوده. واز همه چیز خبر داره. چند باری همان اوایلِ زندگیمون؛ خواستم حرفی بزنم و اظهار پشیمونی کنم. ولی هر بار فوری حرف را عوض کرده بود و بعد هم می گفت: _ نمی خوام هیچ خاطره ای که تورا ناراحت می کنه به زبان بیاری. دلم می خواد فقط خوشحال باشی. هر چی بوده تمام شده. ویادآوریش هیچ سودی نداره. پس لطفا همه ی خاطرات بد را فراموش کن. اگر گاهی هم مشکلی پیش می آمد یا ناراحت بودم؛ مثلِ آن روز فوری حرف را عوض می کردو چیزی می گفت تا من را بخندانه و ذهنم از هر چه فکر آزار دهنده است رها بشه. خدارا شکر کردم که ناراحتی من بابتِ دانستنِ اون جریان توسطِ قادر بی مورد بود. چون اصلا براش مهم نبود. همین کارش باعث می شد که کنارش احساس راحتی بیشتری داشته باشم. وچقدر خوشبخت بودیم. خوشبختی که آرزوی هر کسی می تونه باشه. آنقدر خوشبخت بودم. و آنقدر بهش وابسته شده بودم که وقتی می رفت مأموریت تا برگرده؛ جانم به لبم می رسید.😩 ولی هر بار می خواست مأموریت بره ازم خواهش می کردکه صبور باشم. منم بهش قول می دادم. ووقتی می رفت دلم می خواست از دوریش فقط اشک بریزم. اما یاد خانواده های شهدا و خانواده جانبازان می افتادم. والبته خانواده قاسم. همسر جوانش و فرزند کوچکشون. 😔 پس دردِ من خیلی کمتر بود. درسته خیلی بهم سخت می گذشت اما باید صبوری می کردم تا برگرده. روزها به سرعت می گذشت. چندروزی که ملیحه آنجا بود. خیلی زود گذشت و باید به خانه اش بر می کشت. حسابی کنارملیحه ومیثم؛ خوش می گذشت. ولی چاره ای نبود. همسرش به دنبالشان آمد. کلی ملیحه بهم سفارش کرد و بعد خداحافظی کرد و رفتند. درسته روزها تنها می ماندم. ولی با وجود دخترم؛ کمتر احساس تنهایی می کردم.😊 https://t.me/joinchat/AAAAAE-wggMdiSE6sfRj_w http://eitaa.com/joinchat/2376597514Cd7df27c490 اسراردرون