#گندمزار_طلائی #قسمت_337 دیروقت بود که رسیدیم. برام همه چیز جدید ونا آشنا بود. جلوی در نگهبانی؛ قادر خودش را معرفی کردو برگه هاش را نشان داد. و نگهبان همراهمان آمد تا واحدمون رانشان بده. زینب توی بغلم خواب بود. منم بی نهایت خسته بودم و خوابم می آمد. تمام راه را بیدار بودم. مواظب زینب بودم. از طرفی هم حواسم به قادر بود که خوابش نگیره. می دانستم قادر هم خسته است. چند بار بین راه نگه داشت تا خستگی در کنیم وچیزی بخوریم و زینب را تمیز کنم. ولی با این حال حسابی خسته بودیم. وارد بلوک که شدیم. همه جا سکوت بود. انگار همه خواب بودند. نصفه شب بود . سعی کردیم بی سرو صدا وارد واحدِ خودمون بشیم. نگهبان در را باز کرد و بعد دسته کلید را به دستمون داد. شماره نگهبانی را هم دادو خدا حافظی کرد و رفت. نگاهی به اتاق ها و آشپزخانه انداختم. از خانه خودمون بزرگ تر بود. و وسایل اولیه زندگی را داشت. زینب را به اتاق خواب بردم وروی تخت گذاشتم. قادر هم رفت تا وسایل را از ماشین بیاره. کنار پنجره رفتم. هر طرف را نگاه می کردی ساختمان بود و چراغ ها خاموش. دلم گرفت. هنوز نرسیده به اینجا دلم گرفت. بغض کردم.دلم خانه نقلی خودمون را با آن باغچه های کوچک را می خواست.😩 اما باید صبوری می کردم. نباید دل قادر را خون می کردم. سخت بود ولی باید تحمل می کردم. انگار سهم من از زندگی همیشه تنهایی و فراق بود. ولی اینبار زیاد تنها نبودم. قادر عزیزم و دختر نازنینم بودند.😊 نگاهی به چهره معصوم زینبم انداختم. چقدر معصوم خوابیده بود. خدارا به خاطر وجودش شکر کردم. و با خودم گفتم"من می تونم. به خاطر قادرم؛ به خاطرِ زینبم تحمل می کنم.وبه خاطر مردم کشورم که؛ آسوده باشند.مثلِ تمامِ این خانواده هایی که در غربت زندگی می کنند. مثلِ تمامِ این زنهایی که به خاطرِ مردم کشورششان، دوشادوش همسرانشان؛ درد غربت را به جان خریدند. پس من هم کنارِ همسرم هستم؛ تا غم دوری من و دخترم؛ مانع نباشه از انجام ِوظیفه اش. من می تونم و هستم کنارم همسرم" https://t.me/joinchat/AAAAAE-wggMdiSE6sfRj_w http://eitaa.com/joinchat/2376597514Cd7df27c490 اسراردرون