#گندمزار_طلائی #قسمت_369 چند روزی که روستا بودیم؛ همه ی حواسم به بابا بود. جونم به جونش بند بود. وحالا این سرفه های ناجور؛ داشت نفسش را تنگ می کرد. همه بسیج شده بودند تا من زیاد غصه نخورم. یادِ سالهایی افتادم که با یادش تا صبح خواب نداشتم و از دوریش آرام و قرار نداشتم. اون همه سختی که من ومامان کشیدیم. تنهایی؛ بی کسی؛ آزار و اذیت های عمه و دیگران. اما حالا که بابا بود. باید برای همیشه باشد. برای همیشه. نگاه نگران مامان بین من وبابا می چرخید. شده بود یک پرستار به تمام معنا. هم برای من وهم برای بابا. فاطمه هم حواسش به زینب بود. منم فقط دور بابا می چر خیدم و قربون و صدقه اش می رفتم. بالاخره مرخصی قادر تمام شد وما باید برمی گشتیم. نمی تونستم از بابا دل بکنم. از طرفی هم؛ دلم نمی آمد که قادر را تنها بگذارم. قادر گفته بود اگه می خوام بمونم. ولی خوب می دونستم که غربت چه دردی داره. اگر ماهم نباشیم که سخت تر می شد. پس باید می رفتم. همراهِ همسرم. تا دردِ غربت کمتر آزارش بده. خیلی سخت بود. با بغض از بابا جدا شدم. به خاطرِ مراعات حالم تا کوچه آمد و ما را راه انداخت. خیلی نگران بودم. نکنه این دیدار ما آخرین دیدار باشه. نگرانی را در چهره همه می دیدم.😔 بالاخره صبح زود راه افتادیم. هر کاری کردم نتونستم؛ اشک هام را بگیرم. آرام آرام می بارید. قادر ماشین را نگه داشت و گفت: _گندم جان؛ به خدا من راضی نیستم با این حال وروز برگردی. هنوز دیر نشده ببرمت روستا پیشِ بابا بمون.؟ _نه نه ! نمی شه. _چرا اگر تو بخوای می شه. نمی خوام مدام خونه ناراحتی ات را ببینم. اینجا باشی خیالت راحت تره. _نه قادر جان؛ هر روز بهش زنگ می زنم. بابا تنها نیست. ولی نمی خوام تو تنها باشی. قادر جان آخه دوری تو راهم نمی تونم تحمل کنم 😔 تا این را گفتم؛ با صدای بلند زد زیر خنده و گفت: _اِی جانم. من هم نمی تونم دوریت را تحمل کنم عزیزم. ولی گفتم خودت ناراحت نباشی.😊 _می دونم 😊 وبلند بلند خندید وباز لبخند رامهمون لبهای من کرد. https://t.me/joinchat/AAAAAE-wggMdiSE6sfRj_w http://eitaa.com/joinchat/2376597514Cd7df27c490 اسراردرون