#سالها_در_انتظار_یار #قسمت_90 از اولین داروخانه سر راه؛ مسکن تهیه کرد و یک عدد را در دهانش گذاشت و بطری آب را سر کشید. خوب می دانست که اثر ندارد؛ ولی شاید خودش را بفریبد. با اولین تاکسی خودش را به دفتر استاد تهرانی رساند. نزدیک ظهر بود وکلی از کار عقب مانده بود. به اتاق رفت و کتش را در آورد. یاد گوشی همراهش افتاد که از شب قبل خاموشش کرده بود. بیرون آوردش و روشنش کرد. بلافاصله سیلی از پیام ها سرازیر شد. نزدیک پنجاه تماس بی پاسخ و پیامک از مادرش. و یک پیام از محسن. پیام محسن را باز کرد."سلام مهندس صبح بخیر. ممنونم قبول زحمت کردی. سعی می کنم خودم را زودتر برسونم. در پناه حق. یا علی." ودوباره زیر لب گفت:"یا علی" کمی آرام شد و روی صندلی نشست. پیام مادرش را باز کرد"امید جان کجایی مادر نصفه جون شدم.. تورو خدا جواب بده" دستش روی صفحه کلید لغزید و با تردید پاسخ داد:" خوبم نگران نباش" اگر این نگرانی های مادرانه نبود، خیلی زودتر از این ها حسابش را با پدر صاف می کرد. اصلا چه نیازی به پدر و خانه پدری داشت، می رفت و برای خود آزادانه زندگی می کرد. ولی حیف که نمی توانست، مادرش را بی خیال شود. مادری که تنها امیدش فرزندش بود. فرزند یکی یک دانه ای که همیشه مهر و حمایت های مادرانه اش را به پایش ریخته بود. 🖋نویسنده (فرجام پور) ⛔️کپی و فروارد حرام❌ http://eitaa.com/joinchat/2376597514Cd7df27c490