💠 نتایج اجتماعی «سوءظن به خدا» در عرصه حکمرانی 🔰 امیرالمومنین(ع) در فرمان حکومتی مالک اشتر(نهج البلاغه، نامه53) میفرمایند: سه گروه را وارد در #حلقه_مشاوران خود نکن: 1️⃣ «#بخيل» را وارد نكن، چرا كه جلوی #احسان، عطا و بخششت را مى‌گيرد و تو را از #فقر و تنگ‌دستى مى‌ترساند. (لا تُدخِلَنَّ في مَشوَرَتِكَ بَخيلاً يَعدِلُ بِكَ عَنِ الفَضلِ و يَعِدُكَ الفَقرَ) 2️⃣ «#ترسو» را نیز راه نده، چرا که #اراده ات را بر انجام امور، سست و ضعیف کرده و تو را از امور مهم منصرف می‌کند. (و لا جَباناً يُضعِفُكَ عَنِ الاُمورِ) 3️⃣ «#حريص» را نیز راه نده، چرا که تو را شیفته ستم کرده و طمع‌ورزى و #ثروت‌اندوزى_ظالمانه را در نظرت مى‌آرايد. (و لا حَريصاً يُزَيِّنُ لَكَ الشَّرَهَ بِالجَورِ) 🔺همانا ریشه بخل، ترس و حرص، به «#سوءظن_به_خداوند» بازمیگردد. (فَإِنَّ البُخلَ وَ الجُبنَ وَ الحِرصَ غَرائِزُ شَتّىٰ يَجمَعُها سوءُ الظَّنِّ بِاللّٰه) 📌پ.ن: ▪️این سه ویژگیِ اخلاقی، صرفاً خصلت‌های فردی و شخصی نیستند، بلکه در ساحت حکمرانی، نظامی معنایی و ارزشی را رقم می‌زنند که بنیانِ #تصمیم‌سازی‌ها و #سیاست‌گذاری‌ها را تحت تأثیر قرار می‌دهد. هنگامی که این رذایل در ذهن و روان تصمیم‌گیران ریشه می‌دوانند، منشأ اختلال در سازوکار قدرت، توزیع منابع، و اعتماد عمومی می‌شوند. 🔸#بخل: موجب می‌شود حاکم آنجا که باید هزینه کند، هزینه نکند، هزینه‌کرد به‌موقع و شایسته، خصوصا در عرصه‌های ضروری انجام نشود. این خودداری‌، نه از تدبیر، که از #ترس_فقر و کمبود ناشی می‌شود؛ در نتیجه، رشد و حرکت جامعه متوقف شده و چرخهٔ #پیشرفت از کار می‌افتد. 🔸#ترس: ارادهٔ سیاسی حاکمیت را #فلج می‌کند. در بزنگاه‌هایی که باید تصمیمی جسورانه و به‌موقع گرفته شود، ترس آن را به تأخیر می‌اندازد یا حتی منحل می‌سازد. حاصل آن، #عقب‌نشینی از مواضع اصولی، تسلیم در برابر فشارها، و گسست در اعتماد به نفس نظام حکمرانی است. 🔸#حرص: خطرناک‌ترین خصلت در ساختار قدرت است؛ چون با آرایش فریبنده‌اش، چپاول، #رانت‌خواری و سوداگری سیاسی را به‌عنوان «#توسعه» و «هوشمندی اقتصادی» توجیه می‌کند. در نتیجه، ساختار حکمرانی به ابزاری برای تأمین منافع گروه‌های خاص و انحصارگر بدل می‌شود و فساد، به‌تدریج سیستمی و نهادینه می‌گردد. ▪️اما نکتهٔ ژرفی که امیرالمؤمنین(ع) در این سخن بیان می‌فرمایند آن است که ریشهٔ مشترک همهٔ این انحرافات، به «#سوءظن_به_خداوند» بازمی‌گردد. یعنی آن‌کس که به روزی‌ رسانی، حکمت و عدالت الهی ایمان نداشته باشد، ناگزیر از بخل، ترس و حرص برای حفظ خود و قدرتش بهره خواهد برد. ▪️از این رو، ایمان راسخ به #وعده‌های_الهی، نه فقط یک فضیلت فردی، بلکه ضرورتی حیاتی برای سلامت حکمرانی است. اگر کارگزاران حکومت، این باور را در جان خود نهادینه نکنند، دیر یا زود گرفتار آسیب‌های مذکور خواهند شد، و مشروعیت و کارآمدی نظام سیاسی در خطر خواهد افتاد. 💢 آیات‌ و‌ روایات‌ اجتماعی|#عضویت👇 https://eitaa.com/joinchat/269877266Cf07fc0f3c9