🥀 🥀🥀 🥀🥀🥀 🥀🥀🥀🥀 🥀🥀🥀🥀🥀 🥀🥀🥀🥀🥀🥀 🥀🥀🥀🥀🥀 🥀🥀🥀🥀 🥀🥀🥀 🥀🥀 🥀 #رمان_آنلاین #مستِ_مهتاب #مرضیه_یگانه #پارت_307 کار در بیمارستان صحرایی از همان روز اول خودش را نشان داد. سخت بود. بی خوابی داشت. کم خوراکی داشت. انگار هرقدر نیرو در آن بیمارستان صحرایی هم کار می کرد، باز هم کار زیاد بود. فقط هفته اول خیلی سخت گذشت. کم کم به همه چی عادت کردم. به حتی بی خوابی ها.... به حتی خستگی های مفرط..... اما کار در آن بیمارستان صحرایی را دوست داشتم. سخت بود اما زیبایی های خودش را داشت. خیلی وقت بود که دیگر فکر و خیال یونس آزارم نمی داد. انگار یونس را بارها و بارها بین همان رزمنده ها زنده می دیدم. درست مثل یوسف که بارها گفته بود، یونس را بین همان رزمنده ها می بیند. یک هفته از حضور ما در بیمارستان صحرایی گذشت. کم کم خیلی از رزمنده ها را شناختم. از جمله همان آقا سید که روز اول از خستگی و بی خوابی به درمانگاه آمده بود. اما هنوز فرمانده ی پایگاه را ندیده بودم! خیلی دوست داشتم این فرمانده ی سخت کوش و سخت گیر را بیینم. هر وقت سراغش را می گرفتم می گفتند، « همین دو دقیقه پیش اینجا بود » و من همیشه دو دقیقه از فرمانده عقب تر بودم. دلم می خواست لااقل یک بار او را ببینم که چطور همیشه همه جا بود و همه او را دیده بودند جز من! و اصلا دلم می خواست این انتقاد را به فرمانده ی پايگاه کنم که چرا از همه توقع داشت مثل خودش فعال باشند در حالیکه توان آدم ها متفاوت است؟! چندین بار رزمندگانی که در پايگاه، از شدت خستگی و بی خوابی، کارشان به درمانگاه رسیده بود را دیده بودم. و بارها هم از همه ی آنها سوال کرده بودم که چرا اینقدر به خودشان سخت می گیرند که اینطور از خستگی بی هوش می شوند؟ و آنها هم جواب داده بودند که وقتی تلاش و فعالیت فرمانده شان را می بینند، آنها هم خستگی ناپذیر می شوند. با شنیدن آن جواب هر روز منتظر بودم که بالاخره یکی از همان روزها، کار خود فرمانده ی پر تلاش هم به درمانگاه برسد و من او را از نزدیک ببینم. 🥀#کپی_رمان_حرام حتی بالینک کانال و اسم نویسنده⛔️ 🔴 پیگرد قانونی دارد ⚖ 🥀 🥀🥀 🥀🥀🥀 🥀🥀🥀🥀 🥀🥀🥀🥀🥀 🥀🥀🥀🥀🥀🥀〰〰〰〰〰〰〰〰〰 🥀@be_sharteasheghi🥀 〰〰〰〰〰〰〰〰 🥀🥀🥀🥀🥀 🥀🥀🥀🥀 🥀🥀🥀 🥀🥀 🥀