🥀 🥀🥀 🥀🥀🥀 🥀🥀🥀🥀 🥀🥀🥀🥀🥀 🥀🥀🥀🥀🥀🥀 🥀🥀🥀🥀🥀 🥀🥀🥀🥀 🥀🥀🥀 🥀🥀 🥀 #رمان_آنلاین #مستِ_مهتاب #مرضیه_یگانه #پارت_409 یوسف از همان روز تا مراسم سالگرد یونس تهران ماند. کلی به خاله اقدس کمک کرد و قالی شست و خانه را تمیز کرد و حتی شیشه های طبقه ی دوم را پاک کرد و گرد و غبارش را گرفت. خاله طیبه هم از خاله اقدس اجازه گرفت تا کم کم وسایلم را بیاورد و بچیند. اما قبل از چیدمان، یک روز یوسف دنبالم آمد. تا وقتی می دانستم یوسف هنوز هست و به پایگاه بر نگشته است، هر کسی زنگ در خانه را می زد، من اولین نفر بودم که در را باز می کردم. و آن روز هم همین طور شد. وقتی دویدم سمت در و باز بی چادر و روسری پرسیدم : _کیه؟ یوسف جواب داد: _منم. در را که باز کردم باز نگاهش روی موهای بافته شده ام نشست. _یه چادر سرت کن میای سمت در. _می پرسم... اگه تو نباشی در رو باز نمی کنم. لبخند کجی زد و گفت : _الان برو چادرت رو سر کن بیا کارت دارم. _چکار داری؟ لبخندش به خنده تبدیل شد. _نپرس برو... برو دیگه. مجبورم کرد تا چادر سر کنم. با چادر سفید گل گلی ام برگشتم که از حیاط بیرون رفت و در خانه شان را برایم گشود. وارد شدم و او دستم را گرفت. از همانجا فهمیدم می خواهد مرا سمت طبقه ی دوم ببرد. به همین خاطر چشم بستم تا غافلگیر شوم. چشم بسته، دست در دستش از راهروی خانه ی خاله اقدس گذشتم و از پله ها بالا رفتم و پشت در شیشه ای طبقه ی دوم رسیدم. _چشمام رو باز کنم یوسف؟ _نه هنوز.... در نيمه شیشه ای طبقه ی دوم با صدای خشکی باز شد. بوی رنگ هنوز هم در فضای خانه بود انگار. _چشماتو باز کن.... و چشم گشودم.... قشنگ شده بود. کل دیوارهای خانه از نیمه به سمت پایین، مغز پسته ای روشن بود و از نیمه به سمت بالا سفید. تر تمیز شده بود و زیبا. خانه ی کوچک ما که تنها یک اتاق بزرگ داشت و یک حیاط خلوت و نور گیر که شده بود آشپزخانه! اما زیبا بود.... سادگی قشنگی داشت که دوست داشتم. _خیلی خوب شده... همین یک جمله را که گفتم، متوجه ی گرفتگی صدایم شدم این اولین علامت و واکنش سریع بدنم به بوی رنگی بود که هنوز در خانه جا مانده بود! 🥀#کپی_رمان_حرام حتی بالینک کانال و اسم نویسنده⛔️ 🔴 پیگرد قانونی دارد ⚖ 🥀 🥀🥀 🥀🥀🥀 🥀🥀🥀🥀 🥀🥀🥀🥀🥀 🥀🥀🥀🥀🥀🥀〰〰〰〰〰〰〰〰〰 🥀@be_sharteasheghi🥀 〰〰〰〰〰〰〰〰 🥀🥀🥀🥀🥀 🥀🥀🥀🥀 🥀🥀🥀 🥀🥀 🥀