eitaa logo
🇮🇷غواص‌ها بوی نعنا می‌دهند🇮🇷
108 دنبال‌کننده
2.3هزار عکس
44 ویدیو
4 فایل
مرد غسال به جسم و سر من خرده مگیر چند سالیست که از داغ حسین لطمه زنم سر قبرم چو بخوانند دمی روضه‌ی شام سر خود با لبه‌ی سنگ لحد می شکنم ملا شدن چه اسان آدم شدن محال است...
مشاهده در ایتا
دانلود
692.4K
سوال ۴ چرا ازکاندیدای انقلابی مثل رئیسی می ترسند وبه شکلهای مختلف ایشان را تخریب میکنند؟ 👤استاد شب نگار 🎤پرسش و پاسخ
976.7K
سوال۵ خطرشفاف نبودن گفتمان بعضی ازجریانات چه مضراتی براکشوردارد مثلا میگنددرمناظرات کاندیدایمان رامعرفی می کنیم 👤استاد شب نگار 🎤پرسش و پاسخ
919.8K
سوال ۶ آیا شورای نگهبان طبق قانون مسئول افزایش مشارکت مردم است؟ 👤استاد شب نگار 🎤پرسش وپاسخ
816.8K
سوال ۷ استادمعزز مشارکت حداقلی باانتخاب درست ومشارکت حداکثری باانتخاب غلط چه محاسن ومعایبی درپی دارد؟ 👤استاد شب نگار 🎤پرسش و پاسخ
1.71M
سوال ۸ متاسفانه خیلی از انقلابیون هم میگن باید تعدادی از غربگراها تایید صلاحیت بشن تا شورای نگهبان بتونه مشارکت رو بالا ببره! 👤استاد شب نگار 🎤پرسش وپاسخ
فعلا قابلیت پخش رسانه در مرورگر فراهم نیست
نمایش در ایتا
❤️نوید علاقه فراوان و سفارش فراوان به خواندن زیارت عاشورا داشت و طبق گفته ی خودش اگر کسی ۴۰ روز زیارت عاشورا بخواند و هدیه کند به او، تمام تلاشش رو می کند که حاجت دل شخص رو برایش بگیرد و اگر نشد در آخرت جبران می کند برای شخص. 🌱معرفی شهید بی سر مدافع حرم، 💠 ارائه : خادم الشهدا یازینب (س) 📆 دوشنبه ۱۴۰۰.۰۳.۱۰ ⏰ ساعت ۲۱:۰۰ 🕊گروه جامانده از شهدا http://eitaa.com/joinchat/2098397195C755e168b84 کانال غواص ها بوی نعنا می دهند👇🍃 eitaa.com/booyenaena
مدافع حرم» همسرش را به تنهایی روانه تهران کرد
وقتی مادرشوهرم من را دید، همینطور گریه می‌کرد و ناراحت بود که چرا تنها آمده‌ام؟ می‌گفت: آخر نوید چطور دلش آمد که تو را تنهایی بفرستند
سال ۱۳۹۶، در بحبوحه نبرد سوریه و قولی که سردار حاج قاسم سلیمانی مبنی بر پایان حکومت داعش داده بود، عملیات بوکمال با حساسیت بالایی انجام شد و نتایج بسیار موفقی برای جبهه مقاومت در پی‌داشت. همان روزها، در بین اخبار شهادت مستشاران ایرانی، خبر شهادت نوید صفری که جوانی زیبارو و در آستانه ازدواج بود، بیشتر از بقیه به چشم می‌آمد.
حالا که بیشتر از سه سال از آن روز‌ها می‌گذرد و همزمان با انتشار سومین چاپ از کتاب «شهید نوید» که روایتی از پدر، مادر، همسر و همرزمان شهید صفری است، فرصت مغتنمی بود برای همکلامی با سرکار خانم مریم کشوری، همسر شهید که اگر چه مدت کوتاهی در حیات دنیایی با شهید نوید زندگی کرد، اما به اندازه ده‌ها سال، از او آموخت و با او همراهی کرد. ایشان همچنان شبانه روز به یاد و برای زنده ماندن سیره و روش شهید صفری و همرزمانش تلاش می‌کنند و برای آینده خود نیز همین مسیر را انتخاب کرده‌اند.
آنچه در ادامه می‌خوانید، هفتمین قسمت از این گفتگوی مفصل و طولانی است که ۱۸ اردیبهشت ماه در کتابفروشی آستان قدس رضوی در تهران انجام شد
همسر شهید: این خواب برای سال ۹۴ و قبل از اولین اعزامش به سوریه بوده. دستنوشته‌های آقانوید بیشترش برای سال ۹۴ است. یعنی از چند جهت به آقانوید بشارت شهادت را داده بودند. من نور شهادت را در وجود آقانوید می‌دیدم و وقتی می‌دیدمش، ناخودآگاه اشک‌هایم جاری می‌شد. می‌گفتم: من متوجه می‌شوم که چند وقت دیگر شهید می‌شوی، مدیونی که من را از یاد ببری. تو را به خدا پیش امام حسین علیه السلام که رفتی، من را هم یاد کن.
یک بار به من گفت هر وقت خواستم شهید بشوم، به یادت هستم. پیش خیلی‌ها رفته‌ام و پرسیده ام که چرا تا الان شهید نشده‌ام؟ به من گفته‌اند حتما یک کاری با تو داشته اند که هنوز شهید نشده‌ای. هر وقت این کار انجام بشود شهید می‌شوی... آقانوید قول داد هر وقت می‌خواست شهید بشود، زودتر به من بگوید.
حتی زمانی که سوریه بود هم در اواخر، دو بار به من گفت که می‌خواهم یک چیزی به تو بگویم، اما نمی‌دانم چگونه بگویم. آقانوید خیلی اهل استخاره بود. فکر می‌کنم می‌خواسته خبر شهادتش را بگوید، اما دوباری که در تلگرام با هم صحبت می‌کردیم، بی خیال شد و چیزی نگفت. احتمال می‌دهم که استخاره کرده و خوب نیامده که بخواهد به من بگوید و الا به من قول داده بود، اما چیزی از زمان شهادتش به من نگفت...
ماجرای سفرتان به سوریه چگونه بود. آن سال‌ها خیلی رفت و آمد خانواده‌ها معمول نبود.
همسر شهید:، چون قرار بود آقانوید برگردد به من گفت: قرار بود ما برای عروسی‌مان به زیارت برویم، من تصمیم گرفتم اول بیایی زیارت خانم حضرت زینب سلام الله علی‌ها و آب و هوایی هم عوض کنی. چون یک بار خیلی دلتنگ بودم، اما چیزی نگفتم و از صدایم متوجه شد. آقانوید آدمی احساسی و منطقی بود. هیچ وقت پیش نمی‌آمد دوباره زنگ بزند، اما این بار وقتی تلفن قطع شد، باز هم زنگ زد. گفت: دلم پیشت ماند. می‌دانم که دلتنگی، اما نمی‌گویی. می‌خواهم کاری کنم که بتوانی بیایی سوریه... بیشتر هدفش این بود که من را خوشحال کند.
این دلتنگی برای چه زمانی است؟ همسر شهید: آقانوید ۲۱ مرداد که رفت، قرار بود اول مهر برگردد، اما نیامد. آنجا بود که هماهنگ کرد تا من به سوریه بروم. روال اینگونه بود که وقتی می‌رفتی، برای برگشت، رزمنده هم با همسرش به تهران برمی گشت. آقانوید تنها کسی بود که با من برنگشت. تمام رزمند‌ها با خانمشان برمی گشتند، اما من تنها بودم. البته نیامدن ایشان برای من خیلی سخت نبود، چون می‌دانستم که ۱۰ روز دیگر برمی گردد. با مسئول فرودگاه صحبت کرده بود که تا پای پرواز بیاید و من را تا آخرین لحظه برگشت همراهی کند. به یکی از دوستانش هم سپرده بود که همسرش، هوای من را در طول پرواز داشته باشد. حتی پیگیر بود که صندلی‌ام را کنار همان خانم قرار بدهند. بعد‌ها هم همسر یکی از دوستانش تعریف کرد؛ آقانوید به شوهرش گفته بود: هر وقت همسرت به سوریه آمد، حتما با ایشان برگرد، چون برای من که خانمم را تنهایی به تهران فرستادم، خیلی سخت گذشت!...
وقتی صحبت دل‌کندن شهدا از خانواده می‌شود می‌گویم: این‌ها در اوج عواطف و احساسات هستند، اما عشق بالاتر باعث می‌شود که دست از احساساتشان بکشند و بروند. اینگونه نیست که به همسر و فرزند و پدر ومادرشان توجهی نداشته باشند.
همسر شهید: در فرودگاه دمشق به استقبال من آمدند و سه روز آنجا بودیم. دمشق در آن روز‌ها امن بود. از سال ۹۵ به بعد، دمشق خیلی امن بود و خانواده‌ها را برای زیارت می‌بردند. صبح‌ها به زیارت حضرت زینب سلام الله علی‌ها می‌رفتیم و غروب‌ها به زیارت حضرت رقیه سلام الله علیها. چون شب اول و دوم و سوم ماه محرم بود، مراسم روضه و عزاداری هم به پا می‌شد.
اوضاع و حالات من در سوریه به نحوی بود که آنجا به فکر شهادت آقانوید هم نبودم. آقانوید خواب دیده بود که پسردار می‌شود و با ذوق و شوق می‌گفت که آقارسول‌مان باید قاری قرآن بشود. بعد از شهادت هم خیلی‌ها خواب دیده بودند که یک پسربچه کنار آقانوید بوده.
در یکی از آن تماس‌هایی که با هم صحبت می‌کردیم، من یک مصاحبه از همسر شهید حججی خوانده بودم که به شهید حججی در سوریه گفته بوده: آقامحسن! استاد معرفت نفسمان گفته شما که آنجا هستید، باید به خاطر رضای خدا شهید بشوید و نه به خاطر شهادت. حواست باشد که تو به خاطر رضای خدا شهید بشوی... من گفتم بارکلا که همسر شهید اینقدر اثرگذار است. وقتی آقانوید زنگ زد گفتم: شما که نمی‌خواهی این دفعه شهید بشوی، شیطان کمتر وسوسه‌ات می‌کند و بیشتر می‌توانی روی خودت کار کنی و خودسازی کنی.
وقتی این را گفتم به خیال خودم، می‌خواستم اثرگذار باشم. آقانوید هم گفت: اگر این دفعه قرار باشد شهید بشوم چه؟... این را که گفت، انگار آب سرد روی سر من ریختند. گفتم: اگر شهید بشوی پس بچه‌مان چه؟ قرار نیست که این دفعه شهید بشوی... گفت: ما که خبر نداریم... این را که گفت، تلفن قطع شد. من تا صبحش به اندازه شنیدن خبر شهادت، منقلب بودم. گفتم احتمالا خوابی دیده که می‌خواهد شهید بشود و به من نگفته است. تا فردایش نگران بودم
فردا که زنگ زد، یادش بود و گفت: من خیلی به این قضیه فکر کردم. خدا به ما یک چیزی نشان داده که شما می‌توانید یک بچه سالم و صالح داشته باشید، اما اگر خداوند متعال به من بگوید بنده من! من می‌خواهم به تو شهادت بدهم و من بگویم: نه خدایا، ما فعلا می‌خواهیم با هم زندگی کنیم و بچه‌دار بشویم؛ بگذار هر وقت که خواستم شهادت بده؛ در محضر خدا این خیلی بی‌ادبی است. من کِه باشم که بخواهم برای شهادتم زمان تعیین کنم. اگر هر کدام از ما به چیزی که خدا می‌خواهد راضی بشویم که هر وقت خدا خواست، شهادت را بدهد، خدا نه تنها اجر شهادت و صبر بر دوری را می‌دهد، اجر فرزند صالحی که خیلی دوتایمان دوست داشتیم را هم به ما می‌دهد. بیا به آن چیزی که خدا برایمان می‌خواهد، راضی بشویم
از آنجایی که آقانوید نفوذ کلام بالایی داشت، وقتی این را به من گفت، من هم راضی شدم. **: کمتر کسی را دیده‌ام که در دوران نامزدی به فکر بچه باشد... همسر شهید: من وقتی پسر‌های ۱۰ -۱۲ ساله را می‌دیدم که در تلویزیون قرآن می‌خواندند، می‌گفتم: کِی می‌شود که پسرم اینطوری قرآن بخواند. یک بار که آقانوید این جمله را شنید، گفت: تو هم دوست داری بچه‌مان قاری قرآن بشود؟... از وقتی هم که آن خواب را دید خیلی بیشتر دوست داشت که پسردار بشود.
همسر شهید: در ذهن من بیشتر بود، اما آقانوید تأکیدش روی همان یک پسر بود و می‌گفت رسول‌مان را مثل خودت محکم بزرگ کن. روی اسم «رسول» هم به توافق رسیده بودیم. من خودم نام «محمدحسن» را دوست داشتم، اما آقانوید می‌گفت نام پسرمان را «محمدتقی» یا «محمدباقر» بگذاریم، چون اینطور آدم‌ها آدم‌های بزرگی می‌شوند، ولی «رسول» صدایش کنیم.
: سه روزی که در سوریه بودید خوش گذشت؟ همسر شهید: خیلی خوب بود و شکر خدا همه‌اش در زیارت بودیم. با همان همراهانی که رفته بودیم، برگشتیم. وقتی من رسیدم فرودگاه، مادرشوهرم آمد استقبال. آقانوید خیلی مادری بود. من در این گفتکو از ویژگی‌های آقانوید و خانواده‌اش کم گفتم. مادر آقانوید با ایشان خیلی یکی بودند و انس و الفت خاصی داشتند. خانواده مهربان و فوق‌العاده خوبی دارند. وقتی مادرشوهرم من را دید، همینطور گریه می‌کرد و ناراحت بود که چرا تنها آمده‌ام؟ می‌گفت: آخر نوید چطور دلش آمد که تو را تنهایی بفرستند... هم دلتنگ آقانوید بودند و هم برای من ناراحتی می‌کردند.