گفته ای خود به کتابت که مه من رمضان هست آن ماه که نازل شده در آن قرآن می رسد ماه به پایان و رود آن نغمات پس به سیمای کریمت، شه کامل کلمات از تو می خواهم اگر جرم نبخشیده به جا مانده در نامه ی من این دم آخر مولا آن گناهی که از آن خواهی عذابم آری یا بر آنم تو خدایا سر سنجش داری تا سپیدی نزده، مه نگذشته است از آن بگذری ای ز همه سر تو به مهر و احسان می ستایم به هر آن حمد که تقدیم تو شد زَ اوّل و آخر هر حمد که گفتی بر خود آنچه گفتند تو را خلق دو عالم به ثنا اهل تکرار و شمارشگر و هم هر کوشا آن کسانی که رساندی تو مدد بر آنها که نمایند خدا، حق تو را نیک ادا زان ملائک که مقرب به تو هستند ای یار هر رسولی و نبیی که تو را پیمان دار هر جماعت که شهیرند به گفتار و بیان جمع تسبیح گرانت ز همه خلق جهان می کنم حمد تو مولا که ز لطف و احسان جمع ما را تو رساندی به لقای رمضان گرچه حمدت ز نعم پیش از این بر ما بود بهره و لطف تو و منِّ تو بر ما مشهود منتها مرتبه ی حمد از این روست تو را حمد همواره و سرمد ، ابدی پا بر جا آنچنانی که بر آن قد ندهد عمر ابد سر شود تا به ستایش ز تو آن سان که سزد ای ثنای تو اجل ای که نمودی بر ما تو مدد تا که نماییم تکالیف ادا تا که بر ما گذراندی تو سزاوار، صیام بر نماز از مددت نیز نمودیم قیام آنچه کردیم در این ماه ز یاری تو بود هر چه از نیکی و از شکر و ز یاد معبود پس خدایا تو ز احسان خود از ما بپذیر بهترین شیوه ی خود را تو در این ره پی گیر بهترین عفو و گذشت و بهترین غفران را آنچه آرد به حقیقت ز منت رضوان را دست ما را برسانی تو به خیرٍ مطلوب تا ببخشی تو به ما عمده عطائی موهوب حفظ ما را بنما خویش ز کلِ مرهوب ز بلایی که رسد یا ز گناهی مکسوب به هر آن نام کریمت به هر آن مدح جمیل به دعایی که بود خاص به پیش تو جلیل به محمد و به آلش بفرستی تو درود که به ما این رمضان را بنمایی معبود بهترین رمضانها که ز ما کرد عبور از زمانی که به دنیای تو داریم حضور هم به آن برکت این ماه به حفظ دینم هم خلاصی ز خود آمره ننگینم یا از آن حادثه ی بد که به دور از من شد یا از آن رخت که از عافیتم بر تن شد و مرا از سر رحمت تو چنان بنوازی که به دریافتن قدر موفق سازی آن شبی را که عمل ضرب هزار ار بشود در مه دیگر، از آن خیر فراتر نرود بهترین اجر و بهین توشه، سپاسی زیبا عمر طولانی و آسودگی پا بر جا خواهمت من که بر آن رحمت بی حد که تو راست به جلالت به گذشتت که مداوم با ماست هم به احسان قدیمی که تو داری بر ما هم به آن خوان نعم کز تو به من شد اعطا آخرین ماه مگردان تو به ما این رمضان تا شود باز نکو حال من از آن به عیان باز بر من بنمایی تو هلال مه خود همره هر که در آن لحظه بر آن شاهد شد معترف بر همه شأنی که بود بر این ماه در بهین عافیت و وجه تنعم ز الله بهترین شیوه که با آن تو نمودی رحمت بهترین بهره که گردیده کسی را قسمت پروراننده ی من ای که مرا نیست جز او کردگار دگری تا به درش آرم رو به وداع من از این ماه مده حال فنا آخرین بار مگردان برم این حظ لقا تا که سال دگرش هم بنمایم رؤیت بر من آن سال دهی بر نعم آن وسعت باشمت بیش به امید و در اوج وفا ای که هستی تو به هر ذکر و دعایم شنوا تو دعایم بشنو رحم بر این زاری کن رحم بر این همه درماندگی و خواری کن اینکه این گونه توکل به تو مولا دارم سر تسلیم نهم بر سخن دلدارم بر تو و از تو فقط هست امیدم و نه غیر بر رسیدن به کمال و شرف و نیکی و خیر ای مقدس همه اسماء تو مدح تو اجل تا رسانی رمضانم نرسانیم اجل دور از ترس و به دور از غم و مکروه و بلا حفظ فرما تو مرا تا برسد وقت لقا شکر یا رب رمضان یاور بر من بودی تا شب آخر این مه مددم فرمودی #سید_عسکر_رئیس_السادات وداع حضرت امام صادق علیه‌السلام با ماه رمضان بیست و هفتم تیر نود و چهار آخرین بازنگری ۱۹ فروردین ۱۴۰۳ #دعای_وداع_با_رمضان #مناجات #رمضان