💢سرگذشت زندگی پناه
✍قسمت10
+این چه حرفیه مادر، توام برای ما مثل همین فرشته میمونی .یعنی اگه دختر من در خونه ی پدر تو رو میزد دست رد به سینش میزدن؟
خیلی دلم میخواهد بگویم پدرم که سهل است، اگر در خانهی #خودم را هم میزدند اینطور #ندیده و #نشناخته هیچوقت کسی را قبول نمیکردم ! اما در عوض فقط لبخند ملیحی تحویلش میدهم.
میفهمم که بین صحبتها چشمان به چروک نشستهاش هر از گاهی نگاهی به سر و وضعم میکند اما مثل تمام سه روز گذشته #هیچ اشارهای یا کنایهای به تیپم نمیکند ! در صورتی که زمین تا آسمان با مدل خودشان فرق دارم
+خلاصه که جونم بهت بگه از امروز میتونی دستی به سر و گوش طبقهی بالا بکشی و ازش استفاده کنی !
آنقدر ذوق زده ام که ترجیح میدهم بجای رفتن به انقلاب ، زودتر طبقه ی بالا را رصد کنم . کلی از زهرا خانوم تشکر میکنم و به نیم ساعت نکشیده بار و بندیل مختصرم را جمع کرده و همراه با فرشته راهی طبقهی بالا میشوم .
جای دنج و دوست داشتنی است مخصوصا با پنجره ی بزرگی که سمت حیاط دارد و یک سری وسایل جزئی که خود حاج خانوم گفته بود ! تنها نکته ی بدی که همین اول کاری به نظرم میآید توی پاگرد بودن سرویس بهداشتیش است …
+پسندیدی؟☺️
_عالیه😍
+ببینم تو دست خالی اومدی تازه میخوای چند ماهم بمونی ؟
_نه دیگه یه چمدون وسیله دارم
+منظورم وسیله زندگیه ! نمیبینی اینجا تقریبا خالیه ؟
_خوب یه چزایی میخرم
+چه دست و دلباز ! از سمساری میگیری یا میری بازار در حد جهیزیه پول میدی ؟
_هوم نمیدونم تو کمکم میکنی
+یعنی بیام خرید ؟
_خب آره
+با مامان هماهنگ میکنم بهت خبر میدم
_یه خرید رفتن هماهنگی خانوادگی میخواد ؟!
+بی اطلاع که نمیشه
_چرا نشه ؟
+اصلا سعی نکن منو از راه به در کنی که عجیب مقاومم گفته باشم !
مثل خودش میخندم و درحالیکه هنوز با چشم همه جا را وارسی میکنم میگویم :
_توام مثل لاله ای ،بچه پاستوریزه
+دوستته؟
_هم آره هم نه ، دخترعمه هم هستن ایشون آخه !
+پس شانس آوردی که بچه مثبتا احاطه ت کردن. ببینم کاغذ و قلم داری ؟
_میخوای چیکار ؟
+برات لیست جهیزیه بنویسم دیگه
از توی خرت و پرت های کوله پشتی بزرگم دفترچه یادداشت صورتی رنگ و خودکاری پیدا میکنم و به او میدهم فکر میکنم کل مساحت اینجا بیست متر هم نباشد . با پولی که پدر به کارتم ریخته میشود یک چیزهایی خرید
+خب اینم از این، هرچی که فکر کردم لازمه رو نوشتم
_مرسی.کی بریم ؟
_الان که دیگه نزدیک ظهره و ناهار و نماز ، بذار عصر
لب برمیچینم اما به ناچار قبول میکنم .
+من میرم پایین توام فعلا با همین یه فرش و چند تا تیکه ظرف سر کن که خدا با صابرینه!
_اوکی
+راستی اینو مامان داد، کلید در ورودیه
_دستت درد نکنه
+خواهش میکنم، فعلا
دستی تکان میدهد و در را میبندد.
باورم نمیشود که بالاخره تنها شدم ! نفس راحتی میکشم و به لاله زنگ میزنم .قول داده رازداری کند و به پدر چیزی نگوید از بودنم در خانهی حاج رضا .
هرچند به عالم و آدم مشکوک است و کلی سفارشم میکند ولی مطمئنم اگر این خانواده و مهربانی شان را میدید او هم مثل من خیالش راحت میشد .
دوست دارم حالا که جدا شده ام خورد و خوراکم هم پای خودم باشد .کیفم را برمیدارم و سری به فروشگاه سر کوچه میزنم. کمی هله هوله و چیزهایی که ضروری تر است را میخرم به سختی مشماها را تا توی کوچه می آورم ، وسط کوچه که میرسم با تک بوق ماشینی از ترس به هوا میپرم و طلبکارانه برمیگردم سمت راننده .
پسر جوانی که به شدت آشناست پشت فرمان نشسته ، بدون توجه به من با موبایلش حرف میزند و از کنارم رد میشود غر می زنم که “انگار کوچه ارث پدرشه میخواد راه باز کنن براش "
می ایستم ، نفسم را فوت میکنم بیرون ، خریدها را روی زمین میگذارم در را باز میکنم و وارد حیاط میشوم.
برمیگردم نایلون ها را بردارم که در کمال تعجب همان راننده ی جوان را این بار بدون ماشین و پشت در مقابل خودم میبینم ،
دوباره فکر میکنم که واقعا آشناست!متعجب میپرسم :
_امری داشتین ؟
انگار او هم تعجب کرده که بجای جواب دادن سوال میکنید:
+شما!؟
کلید را پرت میکنم توی کیف و با ژست خاصی میگویم :
_اینو من باید بپرسما ،مثل اینکه شما پشت در خونهی مایی آقا !
+مگه میشه؟
_چی میشه؟
جواب نمیدهد ، استغفرالهی میگوید ،
یک قدم عقب میرود و به ساختمان نگاه میکند. هنوز توی ذهنم سرچ میکنم که شبیه به کیست ! دستی به ریشش میکشد، موبایلش را از جیب پیراهن سفیدی که به تن دارد درمیآورد و شماره میگیرد .
زیرلب غر میزنم
“دیوونست ! اینم لابد مدل جدید مخ زدنشونه ”
نایلون ها را برمیدارم و درحالیکه هنوز مثل واداده ها وسط کوچه ایستاده با پا در را میبندم و وارد خانه میشوم .
فرشته با عجله میدود توی حیاط....
#داستانهای_آموزنده
•✾📚 https://eitaa.com/dastanamuzandeh