#حضرت_امام_حسن_مجتبی #شب_پنجم #شب_ششم آئینه جمال و جلال خدا، حسن مبهوت ذات اقدس حق ز ابتدا، حسن سرتا به پا تجلی نور هُدا، حسن پا تا به سر حقیقت در حق فنا، حسن یک دم خدا «ألَسْتُم» و یک دم «بلیٰ» حسن ****** افتاده دل به دام سیه زلف در شکن کز عِطر او رسیده نصیبی به هر خُتن ما را چه جای صحبت از آن شاه پر مِحَن کو بر دلش نشسته دوصد داغ در وطن ورد لب غریب به هر کوی یا حسن! ****** مهرش کنار چشمه چشمش روان شده کوه کرم اَریکه آتش فشان شده «حُکمش مدار دایرۀ کُنْ، فَکان» شده خجلت زده سپهر، کران تا کران شده بر سفره اش نشسته امیر و گدا، حسن ****** او را جمال طلعت شمسش زبانزد است مه رو، کشیده ابرو و گیسو مُجعّد است در بُهت رفته عالم و آدم مردّد است کاحمد حسن وَ یا حسن آیا محمّد است؟ یا مجتبی محمّد و یا مصطفی حسن! ****** خاک درش به فرق شهان تاج افتخار گوید تبارک اللَه از این خلق، کردگار چون روی او بدیدم و آن زلف تابدار «آمنتُ بالّذی خَلَق اللّیلَ و النّهار» سیّد، زکّی، تقیّ، امین، مجتبی، حسن ****** مست شراب جام ازل، شاه لم یزَل نامش هزار مرتبه احلیٰ مِن العسل شمشیر شیر معرکۀ شیر با جمل خیزد دوباره بانگ فَفِرّوا إلی الجبل تا میرسد مخاتمه اشقیا، حسن ****** امیرحسین کمال زارع