#شب_چهارم #شب_طفلان_حضرت_زینب ۱ با کلافی به شوقِ بیش از پیش آمدم خیمه، یوسفِ دل ریش وُسع کم داشتم، ببینش بیش برگ سبزی ست تحفه ی درویش عذر خواهم اگر کم است حسین! دلم از غربتت شکست حسین! رخصتی، ذوالفقار در دستم چادر صبر بر کمر بستم دخترِ مرتضی علی هستم این همه داغ بود و... نشکستم! کوه صبرم، خودت که می دانی بپذیر از من این دو قربانی کمِ ما را ببین به چشم کرَم نکِشد کاش کارمان به قسَم می پسندی به رویِ چشم ترم دستِ شِکوِه به معجرم ببرم امر کن، جان فدایِ فرمانت این دو قربانی ام به قربانت آمدم تا به حُرمَتِ یارم بر دلِ گریه، داغ بگذارم رد نشو از کنارِ اصرارم گردنت حقِّ مادری دارم مُزدم این نیست، دستِ رد بزنی! حرفِ«زینب نمی شود» بزنی هر چه غم داشتی خریدارم چه کنم؟ عاشقم، گرفتارم به خدا من به تو بدهکارم قَسَمَت می دهم که ناچارم جانِ زهرا جواب شان نکنی! دیگر از شرم آب شان نکنی! #وحید_قاسمی

#شب_چهارم #شب_طفلان_حضرت_زینب ۲ قامت کمان کند که دو تا تیر آخرش یک دم سپر شوند برای برادرش این دو ز کودکی فقط آیینه دیده­ اند «آیینه ایی که آه نسازد مکدّرش» واحیرتا! که این دو جوانان زینب­ اند یا ایستاده تیغ دوسر در برابرش با جان و دل، دو پاره جگر وقف می­‌کند یک پاره جای خویش و یکی جای همسرش یک دست گرم اشک گرفتن ز چشم­هاش مشغول عطر و شانه زدن دست دیگرش چون تکیه­ گاه اهل حرم بود و کوه صبر چشمش گدازه ریخت، ولی زیر معجرش زینب به پیشواز شهیدان خود نرفت تا که خدا نکرده مبادا برادرش... زینب همان شکوه که ناموس غیرت است زینب که در مدینه قُرُق بود معبرش زینب همان که فاطمه از هر نظر شده است از بس که رفته این­ همه این زن به مادرش زینب همان که زینت بابای خویش بود در کربلا شدند پسرهاش زیورش گفتند عصر واقعه آزاد شد فرات وقتی گذشته بود دگر آب از سرش #سید_حمیدرضا_برقعی

#شب_چهارم #شب_طفلان_حضرت_زینب ۳ دو خورشید جهان آرا، دو قرص ماه، دو اختر  دو آزاده، دو دلداده، دو رزمنده، دو هم سنگر  دو شایسته، دو وارسته، دو دردانه، دو ریحانه  دو نور دیده در دیده، دو روح روح در پیکر  دو یاس ارغوانی نه، بگو دو آیة قرآن  دو یوسف نه، دو اسماعیل از یک قهرمان هاجر  کشیده شانه بر مو، شسته صورت از گلابِ اشک  گرفته چون دو قرآن دُخت زهرا هر دو را در بر  به سر شور و به رخ اشک و به کف تیغ و به دل آتش  به سیرت، سیرتِ قاسم، به صورت، صورتِ اکبر  منای کربلا گردیده محو این دو قربانی  نوای نینوا از نایشان بر گنبد اخضر  گرفته دستشان را برده با خود زینب کبری  که قربانی کند در مقدم ثار اللهِ اکبر  بگفت ای جان جان، جان دو فرزندم به قربانت  تو ابراهیمی و اینان دو اسماعیل ای سرور!  دو اسماعیل نه، دو ذبح کوچک، نه دو قربانی  قبول درگهت کن منتی بگذار بر خواهر  اگر اذنم دهی اینک به دست خود بگردانم  دو فرزند عزیز خویش را دور علی اصغر  امید زینب است ای آفتاب دامن زهرا  که افتد این دو قرص ماه را بر خاک راهت سر  سفارش کرده عبدالله جعفر بر من ای مولا  که این دو شاخه ی گل را کنم در مقدمت پرپر  به اذن یوسف زهرا دو ماه زینب کبری  درخشیدند در میدان چو خورشید فلک گستر  فلک در آتش غیرت، ملک در وادی حیرت  که رو آورده در میدان دو حیدر یا دو پیغمبر!  یکی می گفت دو خورشید از گردون شده نازل  یکی گفتا دو مه تابیده یا دو آسمان اختر  ندا دادند ما دو شیرزاده ایم زینب را  که باشد جدة ما فاطمه صدیقة اطهر  پیمبر جد و زهرا جده و مادر بود زینب  حسین بن علی خال و پدر عبدالله جعفر  خروشیدند همچون شیر با شمشیر یک لحظه  دو حیدر حمله ور گشتند بر دریایی از لشکر  تو گفتی در احد تابیده دو بدر جهان آرا  و یا دو حیدر کرار رو آورده در خیبر  ز آب تیغ هر یک آتشی می ریخت در میدان  که گفتی شعلة خشم خدا پیچیده در محشر  چو آتش بر فلک فریاد می رفت از دل دشمن  چو باران بر زمین می ریخت دست و پا و چشم و سر  ز هم پاشیده چون پیراهن از هم هر دو اعضاشان  ز بس بر جسم شان بنشست زخم نیزه و خنجر  به خاک افتاد جسم پاکشان چون آیة قرآن  دریغا ماند زیر دست و پا دو سورة کوثر  چو بشنید از حرم فریادشان را یوسف زهرا  به سرعت آمد و بگرفت همچون جانشان در بر  دریغا دو همای عشق در آغوش ثارالله  همای روحشان از موج خون در آسمان زد پر  چو دید از قتلگه آرند آن دو سرو خونین را  درون خیمه زینب گشت پنهان با دو چشم تر  نهان شد در حرم کو را نبیند یوسف زهرا  مبادا چشم حق گردد خجل ز آن مهربان مادر  بیا لیلا تماشا کن مقام و صبر زینب را  که در یک لحظه داده در ره دین دو علی اکبر  به ثارالله و صبر زینب و خون دو فرزندش  سلام "میثم” و خلق خدا و خالق داور  #حاج_غلامرضا_سازگار

◼️ شب پنجم ◼️ حضرت عبدالله بن الحسن 👇👇👇

#شب_پنجم #شب_حضرت_عبدالله ۱ من یتیمم، ولی پدر دارم دست لطف عمو به سر دارم رفته میدان عمو و از دوریش دل خون و دو چشم‌تر دارم دست من را رها کن‌ای عمه به خدا نیت سفر دارم نگرانم نباش من مَردَم من کجا ترس از خطر دارم؟ در رگم خون فاتح جمل است نوه‌ی شیرم و جگر دارم میروم تا فدای او بشوم من برای عمو سپر دارم سمت میدان دوید، اما، آه… لشکر بی حیا و عبدالله دید در انتهای یک گودال گوییا رفته است عمو از حال آمد و بر سر عمو افتاد رجز عاشقانه‌ای سر داد این عموی من است، بی کس نیست‌ می‌زنیدش، مگر گناهش چیست؟ برد پیش امام دستش را تیغ یک بی مرام دستش را… باز دستی شکست، یاالله روضه را برد جای دیگر، آه … مادری در مصاف یک نامرد دست مادر، غلاف یک نامرد #مجتبی_خرسندی

#شب_پنجم #شب_حضرت_عبدالله ۲ ماه اگرچه مدار می خواهد سرِ خورشید، دار می خواهد نو به نو بودنِ کرامت تو سائل کهنه کار می خواهد سر قبرت زیارت دائم مادری بی مزار می خواهد عبدِ محمِل سوار هر جا هست ربّ نیزه سوار می خواهد ابی عبداللَه است و عبدُالله... عاشقی یار غار می خواهد تا که شه بانگ عاشقی سر داد پسر کوچک حسن سر، داد آگهم کرده شورِ عبدالله که شکسته غرورِ عبدالله بوی نون و قلم دهد اکنون قلب همچون تنور عبدالله بین دریای خون و تیغ افتاد ماهی حق به تور عبدالله جمعشان جمع شد در آن گودال با ظهور و حضور عبدالله بکِشد بار کوثر و عباس بازوان غیور عبدالله عطر باد صبا، خداحافظ! پسر مجتبی، خداحافظ! #احمد_بابایی

#شب_پنجم #شب_حضرت_عبدالله ۳ کشته‌ی دوست شدن در نظر مردان است  پس بلا بیشترش دور و بر مردان است  یازده ساله ولی شوق بزرگان دارد  در دل کودک این‌ها جگر مردان است  همه اصحابِ حرم طفل غرورش هستند  این پسربچّه‌ی خیمه پدر مردان است  بست عمّامه همه یاد جمل افتادند  این پسر هرچه که باشد پسر مردان است  نیزه بر دست گرفتن که چنان چیزی نیست  دست بر دست گرفتن هنر مردان است  بگذارید «حسن» بودن او جلوه کند  حبس در خیمه شدن بر ضرر مردان است  گرچه «ابنُ‌الحسنم»؛ پُر شدم از ثارالله  بنویسید مرا «یابنَ‌اباعبدالله»  (علی اکبر لطیفیان) 

◼️ شب ششم ◼️ حضرت قاسم بن الحسن 👇👇👇

#شب_ششم #شب_حضرت_قاسم ۱ تقدیم به ساحت قاسم بن الحسن آن شب که چارچوب غزل در غزل شکست مست مدام شیشه می در بغل شکست یک بیت ناب خواند که نرخ عسل شکست فرزند آن بزرگ که پشت جمل شکست پروانهء رها شده از پیرهن شده است او بی قرار لحظهء فردا شدن شده است بر لب گلایه داشت که افتادم از نفس بی تاب و بی قرار، سراسیمه چون جرس سهم من از بهار فقط دیدن است و بس؟ بگذار تا رها شوم از بند این قفس جز دست خط یار به دستم بهانه نیست خطی که کوفی است ولی کوفیانه نیست گویی سپرده اند به یعقوب، جامه را پر کرد از آن معطر یکریز، شامه را می خواند از نگاه ترش آن چکامه را هفت آسمان قریب به مضمون نامه را این چند سطر را ننوشتم، گریستم باشد برای آن لحظاتی که نیستم آورده است نامه برایت، کبوترم اینک کبوترم به فدایت، برادرم دلواپسم برای تو ای نیم دیگرم جز پاره های دل چه دلیلی بیاورم آهنگ واژه ها دل از او برد ناگهان برگشت چند صفحه به ماقبل داستان یادش به خیر، دست کریمانه ای که داشت سر می گذاشتیم به آن شانه ای که داشت یک شهر بود در صف پیمانه ای که داشت همواره باز بود درِ خانه ای که داشت هرچند خانه بود برایش صف مصاف جز او کدام امام زره بسته در طواف اینک دلم به یاد برادر گرفته است شاعر از او بخوان که دلم پر گرفته است آن شعر را که قیمتِ دیگر گرفته است شعری که چشم حضرت مادر گرفته است "از تاب رفت و تشت طلب کرد و ناله کرد وآن تشت را ز خون جگر باغ لاله کرد" اینک برو که در دل تنگت قرار نیست خورشید هم چنان که تویی آشکار نیست راهی برای لشکر شب جز فرار نیست پس چیست ابروانت اگر ذوالفقار نیست؟ مبهوت گام هاش، مقدس ترین ذوات می رفت و رفتنش متشابه به محکمات بغض عمو درون گلو بی صدا شکست باران سنگ بود و سبو بی صدا شکست او سنگ خورد سنگ، عمو بی صدا شکست در ازدحام هلهله او... بی صدا شکست این شعر ادامه داشت اگر گریه می گذاشت... #سید_حمید_رضا_برقعی

#شب_ششم #شب_حضرت_قاسم ۲ من برایت پدرم پس تو برایم پسری چه مبارک پسری و چه مبارک پدری یاد شب های مناجات حسن می افتم می وزد از سر زلف تو نسیم سحری همه گشتیم ولی نیست به اندازه ی تو نه کلاه خوودی و نه یک زره ای نه سپری من از آنجا که به موسایی ات ایمان دارم می فرستم به سوی قوم تو را یک نفری بی سبب نیست حرم پشت سرت راه افتاد نیست ممکن بروی و دل ما را نبری قاسمم را به روی زین بگذار عبّاسم قمری را به روی دست گرفته قمری نوعروست که نشد موی تو را شانه کند عاقبت گیسویت افتاد به دست دگری تو خودت قاسمی و سر زده تقسیم شدی دو هجا بودی و حالا دو هجا بیشتری بند بند تو که پاشید خودم فهمیدم از روی قامت تو رد شده هر رهگذری جا به جا می شود این دنده تکانت بدهم وای عجب درد سری وای عجب درد سری #علي_اكبر_لطيفيان

#شب_ششم #شب_حضرت_قاسم ۳ بازم از واقعه دشت بلا یاد آمد  خرمن صبر و ثباتم همه بر باد آمد  در شگفتم ز چه درهم نشد اجزای وجود  ز آن همه ضعف که بر علت ایجاد آمد  وای از آن دم که شه دین به هزاران تشویش بر سر قاسم ناکام به امداد آمد دید آغشته تنش چون گل سیراب به خون آهش از آتش اندوه ز بنیاد آمد گه به زانو سر حسرت که مر این صید ضعیف  به چه جرمی هدف ناوک صیاد آمد  گه به دندان لب حیرت که گه جلوه گری  چشم زخمی که بر این حُسن خداداد آمد  پس چو جان پیکرش از لطف در آغوش کشید  رو به سوی حَرَم آورد و به فریاد آمد  کی عروس حسن از بخت شکایت منما حجله حُسْن بیارای که داماد آمد #نیر_تبریزی

#شب_ششم #شب_حضرت_قاسم آسمان خیره به ناخوانده ترین مهمان بود لشکری منتظر جشن حنابندان بود گذر صاعقه بر شاخه ی شمشاد افتاد اضطرابی به دلِ مادر داماد افتاد ماه داماد حرم، درد به جانش می ریخت اشک از چشمِ عروس نگرانش می ریخت کوفه با زخمِ زبان گفت مبارک بادش! عاقبت ارث پدر را به پسر پس دادش عمه اش خواست اانگو بدهد، طوفان شد سفره عقد لگدکوبِ سُم اسبان شد تازه داماد حرم، پیرهنی خاکی داشت بهتر این است بگویم کفنی خاکی داشت نعل ها سرمه کشیدند و حنایش بستند گوشه ای با عجله، حجله برایش بستند جای سالم به تنش، زخم نیابد، ای وای! نیزه ای خواست سرش قند بسابَد، ای وای! تیغ ها رقص کنان جام عسل آوردند زهر تلخی به تلافیِ جمل آوردند کینه ها داشت به دل از پدرش آن لشکر نُقل سنگ از همه سو ریخت سرش آن لشکر دشنه ها دیر رسیدند حنابندانش کِل کشیدند کنار بدن بی جانش #وحید_قاسمی