🍂 🔻  بابا نظر _ ۴۲ شهید محمدحسن نظر نژاد تدوین: مصطفی رحیمی                                 •┈••✾❀○❀✾••┈• ▪︎فصل چهارم 🔘 به خاکریز دوم که رسیدم دیدم نیروها پشت خاکریز آرایش نظامی گرفته اند. فکر کردم نمی‌خواهند رد شوند. رفتم بالای خاکریز آستین‌ها را بالا زدم و بچه ها را یکی یکی رد کردم. یک دفعه دیدم یکی از تانک‌های عراقی از آن طرف بالا آمد و شلیک کرد. گلوله اش بـه زیــر پایم خورد. دو سه متری روی هوا چرخیدم و به زمین خوردم. سرم سنگین شد. اول حس کردم سرم از بدنم جدا شده است، منتهی چــون گرم هستم متوجه نیستم. غبار عجیبی هم پیچیده بود. بیسیم چی من که اسمش جاجرم بود، صدایش بلند شد و گفت: حاجی شهید نشده بچه ها بروید جلو. حاجی یک مقداری خراش برداشته. الان بلند می شود و می آید. یک وقت دیدم آقای صادقی و مسؤول تخریب گردان کنارم ایستاده اند. من تکان خوردم و و بلند شدم. آقای کفاش به شدت می خندید گریه هم می‌کرد پرسیدم: چرا این جوری هستی؟ گفت: حاج آقا نظر نژاد، شما لختی! نگاه کردم و دیدم موج انفجار همۀ لباسهایم را کنده است، فقط یک تکه از پارچه شلوار و مقداری از پارچه شورتم باقی مانده بود. چشم و گوش چپم آسیب دیده بودند. ماهیچه دستم را ترکش برده بود. قسمتهای زیادی از بدنم ضربه کاری خورده بود، ولی چون قوی و تنومند بودم متوجه نبودم. خودم را تکان دادم تا بتوانم بهتر روی زمین بایستم. آقای کفاش پیژامه سفید و گشادی را که داشت، به من داد تا بپوشم. پاچه های آن را بالای پوتین‌هایم محکم بستم. کلتم را به کمر بستم و اسلحه ام را خواستم. فشنگ‌های اسلحه من، همه اش رسام بود. برای اعلام به فرمانده گروهانها یک رگبار هوایی شلیک کردم. صدای تکبیر بچه ها بلند شد. همه متوجه شدند که من زنده ام. بچه ها تکبیر گفتند و می‌رفتند. تانکهای ارتش از همان خاکریز اول، یک قدم جلوتر نیامدند. بالاجبار ما به خط اول عراقی‌ها برگشتیم. تا ساعت نه صبح درگیری را ادامه دادیم. رجبعلی آهنی که فرمانده یکی از گردانهای احتیاط بود، نزد من آمد. آنها به عقب خبر داده بودند که بابانظر مجروح شده و نمی تواند گردان را هدایت کند. او به بیسیم‌چی من گفت: آقای نظر نژاد را عقب ببرید. علی آهنی، فرد قاطعی بود. گفتم نمی خواهم بروم. آهنی گفت: حاج آقا، خون زیادی از شما رفته اگر مانع بشوی، از بین میروی. ساعت نه شب بود که علی آهنی به جانشینی من برای فرماندهی گردان آمد. به علی آهنی گفتم من خودم به تنهایی می‌توانم عقب بروم. راه افتادم. حدود یک کیلومتر از برادران فاصله نگرفته بودم که حالم به هم خورد و جلوی چشمانم تیره و تار شد. سرم گیج می رفت. در کنار جاده که جنازه دو شهید افتاده بود دراز کشیدم. یکی از ترکش ها به قفسه سینه ام خورده بود. مقداری از آن بیرون مانده بود. درد زیاد باعث شد که با دست آن را بیرون بکشم. خون از محل ترکش فواره زد. روی زخم را باند گذاشتم احساس کردم. قلبم طور دیگری شده است. ناخودآگاه آماده شهادت شدم. بین این دو شهید دراز کشیدم. اعتقاد داشتم آماده دیدن امام زمان (عج) هستم. وقتی چشمانم تار شدند یک دفعه متوجه شدم دختر بچه ام آنجا بالای سرم ایستاده. حس کردم روی خاکریز افتاده ام و میدیدم که او با چادر سفید و گلدار از سمت میدان مین به طرفم می آید. چادر را زیر بغل گرفت و فریاد می‌کشید: آقا جان. متوجه مادرم که پشت سر او حرکت می‌کرد، شدم. حالت عجیبی داشتم. تمام بدنم می لرزید. اشک از چشمانم جاری شده بود. اشک ریزان می گفتم دخترم صبر کن اینجا خمپاره است. جلو نیا... در همین اثنا، کسی نزدیک شد و دستم را گرفت. چشمانم را باز کردم و آقای اخوان را بالای سرم دیدم. احوالم را پرسید و زیر بغلم را گرفت در راه آمبولانس که برای انتقال من به عقب می آمد، رسید. راننده گفت: برای بردن نظرنژاد آمده ام. اخوان گفت: به شما در خط نیاز بیشتری دارند. آتش دشمن سنگین است. من حاجی را می‌برم. باقی راه را به کمک او تا پشت خاکریز خودمان آمدم. حسن باقری، حسین آذری نوا و حاج آقا بزم آرا آنجا بودند. سرگرد ارتشی با عده زیادی از نیروهای خود آنجا بود تعداد زیادی تانک، نفربر و سایر‌ ماشین آلات و ادوات ارتش پشت خاکریز خودمان مستقر بودند! پرسیدم چرا اینها اینجا ایستاده اند؟ اگر خط دشمن را می خواهید نگه دارید، چرا جلو نمی روید؟ حسن باقری گفت: هرچه ما گفتیم، آنها نپذیرفتند.        ‌‌‍‌‎‌┄═❁๑🍃๑🌺๑🍃๑❁═‌‌‍‌‎‌‌‌‍‌‎‌┄ #بابا_نظر نشر همراه با لینک کانال خاطرات رزمندگان دفاع مقدس @defae_moghadas  👈عضو شوید           ◇◇ حماسه جنوب ◇◇ 🍂

🍂 دل می‌بَرد ز اهل زمین اشک های تـو ... ¤ روزتان پر از مرام و معرفت ‌‌‍‌‎‌┄═❁๑🍃๑🌺๑🍃๑❁═‌‌‍‌‎‌‌‌‍‌‎‌┄ #عکس کانال خاطرات رزمندگان دفاع مقدس @defae_moghadas 👈لینک عضویت ✧✧ ܭߊ‌ࡅ߭ߊ‌ܠܙ حܩߊ‌ܢܚܘ ܥܼࡅ߭ࡐ‌ܢ‌ߺ ✧✧ 🍂

🍂 نواهای ماندگار با نوای حاج‌صادق آهنگران لحظه‌ای فرما درنگ ای امیر قافله ‌‌‍‌‎‌┄═❁๑🍃๑🌺๑🍃๑❁═‌‌‍‌‎‌‌‌‍‌‎‌┄ #کلیپ #نماهنگ کانال خاطرات رزمندگان دفاع مقدس @defae_moghadas 👈لینک عضویت ✧✧ ܭߊ‌ࡅ߭ߊ‌ܠܙ حܩߊ‌ܢܚܘ ܥܼࡅ߭ࡐ‌ܢ‌ߺ ✧✧ 🍂

🍂 پشت تپه‌های ماهور - ۲۸ خاطرات آزاده فتاح کریمی مریم بیات تبار ✾࿐༅○◉○༅࿐✾ فصل چهارم برای اولین بار، کار با اسلحه ام یک را یاد می‌گرفتم. مربیام آقای گنج خانلو بود که همان سالها شهید شد. نفری پنج تا گلوله بهمان داد. چثه‌ام کوچک بود و موقع تیراندازی به عقب پرت می‌شدم. خیلی کیف داشت. وقتی به خانه برگشتم سر کوچه مادرم را دیدم که منتظر ایستاده و چادرش را به دندان گرفته است. ابروهایش را به هم گره زده بود و عصبانی نگاهم می‌کرد. منتظر شد تا برسم کنارش. جواب سلامم را خیلی سرد داد و راه افتاد طرف خانه. من هم پشت سرش. از نگاهش معلوم بود قضیه را فهمیده و گوش مالی حسابی در انتظارم است. قلبم شروع کرد به لرزیدن. در را پشت سرش بست و چادر را از کمر تا کرد و انداخت روی رخت. چند ثانیه ای فقط نگاهم کرد و بهم توپید: مگه تو بزرگتر نداری که سرخود پا شدی رفتی تیراندازی؟ یعنی درس و مدرسه آنقدر برات بی‌ارزش شده که به این راحتی غیبت می‌کنی؟ چرا با من این جوری می‌کنی فتاح! مگه من باهات غریبه بودم که مسئله به این مهمی رو ازم پنهون کردی؟ من مادرتم فتاح! نفسش را با حسرت بیرون داد. هی دلم خوش بود که بعد پدرت یه مرد تو خونه دار.م این جوری می‌خوای پشت من و این بچه ها وایستی؟ جوابی نداشتم که بدهم. سرم را انداخته بودم پایین و صدایم در نمی آمد. مامان حرفهای آخرش را با بغض می‌گفت. دلم برایش سوخت. دوست داشتم بغلش کنم و بگویم که غلط کردم؛ اما جرأت نداشتم حتی یک قدم به طرفش بردارم. خاطره را که برای علی تعریف کردم چشم‌هایم پر شد. دلم بدجور برای مادرم تنگ شده بود. برای آغوش گرم و نوازش‌هایش. سرم را برگرداندم و اشک از گوشه چشمانم سرخورد لای پیراهنم. علی اشک‌هایم را پاک کرد و خم شد از پیشانی ام بوسید. روز بعد همان جایی که من کتک خورده بودم یکی دیگر از بچه های سلول دو را گرفته بودند زیر مشت و لگد. صابونشان به تنم خودم مالیده بود. وقتی کتک خوردن او را از پنجره می‌دیدم زخم‌هایم تازه می‌شد و استخوانهای پایم درد می‌گرفت. جلوی پنجره شلوغ بود و سرباز چیزی نمی‌گفت. مثلاً می خواست ببینیم و عبرت بگیریم. با آب و تاب تعریف می‌کرد که طرف می‌خواست فرار کند و گیر افتاده. از جرأتی که به خرج داده بود خوشم آمد. ظهر روز بعد برای بار سوم درها را باز کردند. جلوی سلول خودمان به خط شدیم. بچه های همه قاطع‌ها بیرون بودند. در حصار سربازها جلو رفتیم و به فاصله کمی از بچه‌های سلول دو نشستیم. به دستور عراقی ها، دست‌ها را پشت گردنمان قلاب کردیم و سرمان را لای پاها گرفتیم. منتظر شدیم تا‌ فرمان آزاد باش بدهند. بچه های سلولهای دیگر را هم نزدیک ما نشاندند. صدای ترمز ماشینی آمد. کنجکاو شدم. سرم را کمی بالا آوردم و دیدم که چند درجه دار کلاه قرمز از جیپ نظامی پیاده شده و به طرف ما می آیند. از میز و صندلی ای که کمی جلوتر از صف آماده گذاشته بودند؛ مشخص بود سخنرانی مهمی دارند و قرار است زیر آفتاب داغ بسوزیم و دم نزنیم. سربازی که کنارمان ایستاده بود؛ با دیدن من عصبانی شد و سرم داد زد. اگر نزدیکش بودم حتمی یک باتوم می‌خوردم. سریع نگاهم را دزدیدم و به حالت اول برگشتم. چند ثانیه بعد یکی به عربی داد زد و صدای کوبیدن پا آمد. ‌‌‍‌‎‌┄═❁๑🍃๑🌺๑🍃๑❁═‌‌‍‌‎‌‌‌‍‌‎‌┄ ادامه دارد #پشت_تپه‌های_ماهور @defae_moghadas 👈عضو شوید ◇◇ حماسه جنوب ◇◇ 🍂

🍂 نماهنگ زیبای واسه این عشق می شه جنگید واسه این راه میشه خون داد 🔸غلامرضا صنعتگر برای رهبر معظم انقلاب ‌‌‍‌‎‌┄═❁๑🍃๑🌺๑🍃๑❁═‌‌‍‌‎‌‌‌‍‌‎‌┄ #کلیپ #نماهنگ کانال خاطرات رزمندگان دفاع مقدس @defae_moghadas 👈لینک عضویت ✧✧ ܭߊ‌ࡅ߭ߊ‌ܠܙ حܩߊ‌ܢܚܘ ܥܼࡅ߭ࡐ‌ܢ‌ߺ ✧✧ 🍂

🍂 🔻 اعدام بعد از فرار.. ۳ «احمد چلداوی»         ‌‌‍‌‎‌ ┄═❁๑❁═‌‌‍‌‎‌‌‌‍‌‎‌┄ 🔻 بدنم از شدت سرما و شکنجه خشک شده بود! صبح، نگهبان صبحانه آورد اما من بلند نشدم و غذا نخوردم. بعد از مدتی نگهبان برگشت. هر چه صدا کرد محل ندادم. نگران شد، رفت و کمی بعد با یک پرستار آمد. پرستار نبضم را گرفت با نگهبان پچ پچی کرد و به سرعت رفت و با خودش یک سرم آورد. تلاش می‌کرد رگم را بگیرد اما بدنم از شدت سرما و شکنجه خشک شده بود و رگ نداشت. بالاخره دستم را سوراخ سوراخ کرد تا توانست رگم را بگیرد. سرم را وصل کرد و رفت. با آن سرم قدری سرحال آمدم. نگهبان آمد و من را به ردهه (بهداری) برد. 🔻خواب شاهانه! وقتی وارد ردهه شدم بلافاصله روی تخت دراز کشیدم و یک پتو روی خودم انداختم. بعد از چندین روز تحمل سرما آنهم بدون هیچ زیرانداز و رواندازی حالا روی تختی با روانداز و زیراندازی نرم می‌خوابیدم. باور کردنی نبود. مثل شاهزادگان خوابیدم. آن قدر از خواب لذت بردم که تا ساعاتی اصلاً اسارت را فراموش کردم و احساس می کردم آزادم. درست مثل پرندگانی که از پنجره ردهه می دیدم.      آزاده اردوگاه تکریت ۱۱        ‌‌‍‌‎‌┄═❁๑🍃๑🌸๑🍃๑❁═‌‌‍‌‎‌‌‌‍‌‎‌┄ #خاطرات_آزادگان کانال خاطرات رزمندگان دفاع مقدس @defae_moghadas  👈عضو شوید            ◇◇ حماسه جنوب ◇◇ 🍂

🍂 درس عاشورا و کلاس روضه ها، دُردانه‌هایی تربیت کرد که عالمانه شهادت را در آغوش گرفتند، قبل از آنکه مرگ آنها را در آغوش بگیرد. « شهادت » ؛ أحلی‌ مِن‌َ العَسَل بود برایشان و این است کلاس درس کربلا ...        ‌‌‍‌‎‌┄═❁๑🍃๑🌸๑🍃๑❁═‌‌‍‌‎‌‌‌‍‌‎‌┄ #عکس کانال خاطرات رزمندگان دفاع مقدس @defae_moghadas  👈عضو شوید            ◇◇ حماسه جنوب ◇◇ 🍂

🌹؛🌴🌹 🌴؛🌹 🌹 جنایت در خرمشهر / ۵۳ از زبان افسران حاضر در خرمشهر ‌‌‍‌‎‌┄═❁๑❁═‌‌‍‌‎‌‌‌‍‌‎‌┄ 🔸 تغییر هویت و محو ارزشها سرهنگ دوم ستاد سلمان صفر درویش، در روزهای اول اشغال خرمشهر مردمی که در آنجا باقی مانده بودند برای دستیابی به مواد غذایی مخالفتی با اشغال از خود بروز نمی دادند، از این رو در همان روزها برای پخش مواد غذایی و دیگر فعالیتهای فرهنگی کمیته هایی تشکیل شد. در روزهای اول اشغال خرمشهر جنایتهای زیاد واقع شد و هنگامی که موضوع را به اطلاع مسؤولان می‌رساندند آنها این مسائل را نادیده می گرفتند. از جمله موضوعاتی که مکرراً به اطلاع فرماندهی رسانده می‌شد تجاوز به ناموس مردم بود. یکی از این موارد مربوط به سروان وضاح احمد العسکری فرمانده گروهان اول تیپ ۳۳ نیروهای مخصوص می‌شد. او به زنی به نام صیاده نظر داشت. این زن معلم یکی از مدارس بود. افرادی که شاهد بودند می گویند: این سروان او را تا دم در خانه اش تعقیب کرد. آن زن متاهل بود اما همسرش فرار کرده بود و با انقلابیون همکاری می‌کرد. هنگام شب سروان از فرصت استفاده کرد و همراه سه سرباز با ماشین به طرف خانه آن زن به راه افتادند. خانه را از هر طرف محاصره کردند. سروان از خودرو پیاده شد و به طرف خانه رفت. آن زن به او گفت: شما شخص غریبه ای هستید و من یک زن تنها هستم. چه کسی به تو این اجازه را داده است؟ سروان که کاملاً مست بود گفت چشمان تو محبوب من! این خانم زیبا بود، او چشمان آبی داشت. این زن به دفاع از خود برخاست و با آهنی که در دست داشت دست سروان را به شدت مضروب کرد. سروان فریاد زد: می‌خواهد مرا بکشد، قصد ترور مرا دارد. سروان کلت خود را کشید و سه گلوله به سر آن زن شلیک کرد. زن بیچاره جان سپرد. اما سروان وضاح العسکری به سراغ طلا و جواهرات او رفت و حریصانه یک گردنبند و چندین النگوی طلای او را به سرقت برد. سروان هنگام خروج از آن خانه به افراد محافظ گفت: من با تعدادی بومی درگیر بودم به هر حال باید به دنبال شکار بزرگ دیگری باشیم. در اطراف خرمشهر احشام فراوانی وجود داشت. سرهنگ صبری الدوری خطاب به من گفت: امروز ما بر خرمشهر مسلط هستیم و آنچه در آن است به ما تعلق دارد. این احشام نیز از آن ماست. آنگاه با صدای بلند، سرباز امربرش را صدا زد و گفت ببین سرباز علاوی پیش آن چوپان برو و از او یک گوسفند چاق بگیر و بیاور. سرباز کمی مکث کرد و گفت: جناب سرهنگ اگر این کار را نکرد‌ به او چه بگویم؟ سرهنگ نگاه حقیرانه ای به او کرد و گفت اگر امتناع کرد هفت تیر را بکش و به زور از او بگیر. ‌‌‍‌‎‌┄═❁๑🍃๑🌺๑🍃๑❁═‌‌‍‌‎‌‌‌‍‌‎‌┄ پیگیر باشید #جنایت_در_خرمشهر #خاطرات_اسرای_عراقی @defae_moghadas 👈لینک عضویت ✧✧ ܭߊ‌ࡅ߭ߊ‌ܠܙ حܩߊ‌ܢܚܘ ܥܼࡅ߭ࡐ‌ܢ‌ߺ ✧✧ 🍂