﴾﷽﴿ 💠 #رمان_آیه_های_جنون 💠 #قسمت_۶۶ نوبت بہ من میرسد،خانم عسگرے با لبخند ملایمے بہ صورتم چشم مے دوزد. سریع میگویم:سلام خانم عسگرے! سپس دستم را بہ سمتش دراز میڪنم‌. _سلام خانم! گرم دستم را مے فشارد،براے روبوسے پیش قدم میشود. همانطور ڪہ گونہ ام را میبوسد میگوید:فرزانہ! فرزانہ بگے راحت ترم! خشڪ میگویم:چشم خالہ فرزانہ! از قصد لفظ خالہ را قبل از اسمش بہ ڪار میبرم. دستش را بہ سمت دخترها میگیرد و میگوید:دوقلوهام همتا و یڪتا! هر دو هم زمان پر انرژے میگویند:سلام! فرزانہ اضافہ میڪند:خواهراے هادے! در دل میگویم"مهم بود با اسم اون معرفے شون ڪنے؟!" با لبخند ڪم رنگے جواب سلامشان را میدهم. دستم را بہ سمت اولے میگیرم،دستم را محڪم مے فشارد و بہ چشمانم زل میزند:همتام! از آشناییت خوشوقتم. لبخند روے لبم را پر رنگ تر میڪنم:آیہ! منم از آشنایے تون خوشوقتم. چهرہ ے خندانش ڪمے پژمردہ میشود. از سردے ام خوشش نمے آید! دختر دومے ڪہ حتما یڪتاست قبل از اینڪہ من دستم را دراز ڪنم دستش را بہ سمتم میگیرد و میگوید:منم یڪتام خواهر همتام! خندہ ام میگیرد. _هم قافیہ شد. دستش را میفشارم:از آشناییتون خوشوقتم. با لحن بامزہ اے میگوید:مگہ من چند نفرم؟! منم فقط از آشنایے با تو خوشوقتم. فرزانہ با تحڪم میگوید:مهمونا رو سر پا نگہ داشتیم. برید تو! رو بہ نورا و من ادامہ میدهد:بفرمایید! فرزانہ و همتا معنے دار بہ تیپم نگاہ میڪنند. انگار خوششان نیامدہ. ڪفش هایمان را مقابل سالن در مے آوریم. با تعارف فرزانہ اول من و نورا وارد سالن میشویم. سالن بزرگے ڪہ بے نهایت با سلیقہ چیدہ شدہ،فرزانہ بہ مبل هاے سلطنتے سمت راست سالن اشارہ میڪند و میگوید:بفرمایید. نورا آرام ڪنار گوشم مے گوید:فڪ نڪنم فقط یہ مغازہ تو پاساژ داشته‌ باشن! پدرم و عسگرے روے مبل دو نفرہ اے نشستہ اند و مشغول صحبتند‌‌. مادرم و یاسین هم با ڪمے آن ور تر روے مبل دونفرہ نشستہ اند و ساڪت بہ آن ها نگاہ میڪنند. نامحسوس قسمت زنانہ و مردانہ جدا شدہ. عسگرے با دیدن ما لبخند میزند و بہ احتراممان بلند میشود. از رفتارش خوشم مے آید،متواضع و خوش برخورد است‌. پدرانہ با من و نورا احوال پرسے میڪند و خوش آمد میگوید. همتا و یڪتا بہ سمت آشپزخانہ میروند،همراہ نورا روے مبل دو نفرہ ے نزدیڪ مادرم مے نشینم. فرزانہ هم بہ ما ملحق میشود. لبخند بہ لب روے مبل تڪ نفرہ ے ڪنارم مے نشیند. نورا با دیدن این صحنہ چشمڪے نثارم میڪند. نگاهے بہ جمع مے اندازم خبرے از هادے نیست! یڪتا با دقت براے همہ پیش دستے و ڪارد و چنگال میگذارد. مادرم با خجالت بہ لباس هایم نگاہ میڪند،سرم را پایین مے اندازم و مشغول بازے با گوشہ هاے روسرے بلندم میشوم. یڪتا دوبارہ بہ سمت آشپزخانہ میرود و با جعبہ شیرینے ڪہ مادرم آوردہ بود برمیگردد. جو سنگین و سرد است،تنها بہ پدرم و عسگرے خوش میگذرد. فرزانہ میخواهد سڪوت را بشڪند:خب پروانہ جون چہ خبر؟! مادرم لبخند مصنوعے میزد و میگوید:سلامتے! شرمندہ مون ڪردے،اون سرے ام ما مزاحم شدیم. فرزانہ با مهربانے میگوید:این چہ حرفیہ؟! نیت دور هم بودنہ حالا چہ اینجا چہ خونہ ے شما! مادرم تایید میڪند:آرہ! فرقے ندارہ ڪہ! سپس نگاهے بہ من مے اندازد،میخواهد وضعیت پوششم را توجیح ڪند:امروز آیہ انقدر درس داشت بے حوصلہ آمادہ شد. یڪ تاے ابرویم را بالا میدهم،از دروغ گفتن بیزارم حتے اگر بہ نفعم نباشد! فرزانہ بہ من زل میزند و میگوید:خب سال ڪنڪورہ! نبایدم وقت داشتہ باشہ حالا از چند وقت دیگہ سرش شلوغ ترم میشہ. منظورش را میفهمم اما توجہ نمیڪنم،یڪتا بہ ما مے رسد. در حالے ڪہ جعبہ ے شیرینے را مقابلم میگیرد میگوید:الان میخورے یا وقتے هادے اومد؟! گُر میگیرم با این حرفش. از این همہ راحتے شان جا میخورم! نورا بہ جاے من میگوید:ببر بعدا میخورہ. سپس بہ یڪتا چشمڪ میزند. با اخم نگاهش میڪنم،سریع نان خامہ اے برمیدارم و زیر لب تشڪر میڪنم. همین ڪہ یڪتا دور میشود،بشگون ریزے از آرنج نورا میگیرم. آرام طورے ڪہ فرزانہ نشوند میگویم:تو اومدے ڪمڪ من یا اینا؟! نورا با خندہ میگوید:ببخشید! ببخشید! انقد صمیمے ان یہ لحظہ فڪر ڪردم طرفِ دامادم. بیشتر حرصم میگیرد،دندان هایم را روے هم مے سابم:داماد؟! مادرم بہ هردویمان چشم غرہ میرود. ساڪت میشوم و نگاهم را بہ شیرینے ام مے دوزم. این بار همتا با سینے چاے مے آید،وقتے جلویم میگیردمیگویم:ممنون نمیخورم! با لبخند نگاهم میڪند و میگوید:تعارف میڪنے؟! بردار دیگہ! سرم را بہ نشانہ منفے تڪان میدهم:نہ اصلا اهل چایے نیستم! یڪتا همانطور ڪہ روے مبل مے نشیند با شیطنت میگوید:هادے ام چاے دوست ندارہ! بہ زور لبخندے نثارش میڪنم. خب بہ جهنم ڪہ دوست ندارد بہ من چہ؟! انگار حتے در نبودش با او لجم! چیزے ڪہ دوست نداشتہ باشد دوست دارم! #ادامہ_دارد... نویسنده این متن👆: #لیلی_سلطانی 👉 @dokhtaranchadorii

﴾﷽﴿ 💠 #رمان_آیه_های_جنون 💠 #قسمت_۶۷ در حالے ڪہ فنجان چاے را برمیدارم میگویم:اینو میخورم! مرسے! _نوش جونت! یڪتا با خندہ میگوید:یڪتا آب جوش ریختے دیگہ؟! از آب سرد ڪن آب نریختہ باشے! آیہ چاے خور نیس حالا یہ بار میخواد چاے بخورہ ها! همتا بہ سمتش برمیگردد و مثل بچہ ها میگوید:از تو ڪہ بهتر دم میڪنم! فرزانہ چشم غرہ اے بہ همتا و سپس یڪتا میرود‌. مادرم براے اینڪہ معذب نباشند میگوید:بذار راحت باشن! بچہ هاے من بدترن! سپس انگشت اشارہ اش را بہ سمت من و نورا میگیرد. _مخصوصا این دوتا! فرزانہ سرش را تڪان میدهد:همیشہ بچہ میمونن! همتا هم بہ ما مے پیوندد. همین ڪہ مے نشیند عسگرے میگوید:همتا بابا! یہ زنگ بہ هادے بزن ببین ڪے میاد. همتا مُرَدد جواب میدهد:بابایے چند دیقہ پیش زنگ زدم گفت ڪار دارہ نمیتونہ بیاد! رنگ صورت عسگرے تغییر میڪند،پدرم ناراضے از چیزے ڪہ شنیدہ اخم میڪند و من لبخند پیروزمندانہ ای‌ میزنم. نیاز نیست من ڪارے ڪنم هادے خودش،خودش را از چشم پدرم مے اندازد! دفعہ ے قبل من نیامدم،این بار او! یڪ یڪ مساوے! فرزانہ لبخند تصنعے نثار همہ مان میڪند و میگوید:چرا چیزے میل نمیڪنید؟ چاے تون سرد شد! راضے از چیزے ڪہ شنیدم فنجان چاے را بہ لبانم نزدیڪ میڪنم و با لذت جرعہ اے مینوشم! چقدر مے چسبد! حالت چهرہ ے فرزانہ درهم است،نگاهے بہ ما مے اندازد و با گفتن "عذر میخوام" از روے مبل بلند میشود. نورا آرام میگوید:رفت بہ داماد زنگ بزنہ! ڪمے از شیرینے ام میخورم:ایشالا خبرش بیاد! همتا همانطور ڪہ چایش را مے نوشد رو بہ یاسین میگوید:بازے ڪامپیوترے دوست دارے آقا ڪوچولو؟ یاسین جدے بہ صورتش چشم مے دوزد و میگوید:من ڪوچولو نیستم! یاسینم! همتا و یڪتا میخندند. _خب یاسین ڪوچولو نگفتے؟! یڪتا پشت بندش میگوید:خیلے بانمڪہ! یاسین آرام بہ مادرم میگوید:مامان مگہ من نمڪدونم؟! همہ شروع میڪنیم بہ خندیدن. همتا با ذوق بہ یڪتا نگاہ میڪند و میگوید:ڪاش مام یہ دونہ از اینا داشتیم. با خندہ میگویم:مگہ اسباب بازیہ؟! همتا چادرش را ڪمے جلو میڪشد و فنجانش را روے میز میگذارد. رو بہ من و نورا میگوید:میاید بریم بالا؟! اونجا راحت تریم. نورا نگاهے بہ من مے اندازد ڪہ یعنے نظرت چیہ؟ سرم را بہ نشانہ مثبت تڪان میدهم:بریم! با شنیدن مڪالمہ مان یاسین میگوید:منم میام. سپس با لبخند دندان نمایے اضافہ میڪند:گفتے بازے ڪامپیوترے ام دارے؟! همتا با شیطنت میگوید:ما بہ ڪوچولو گفتیم نہ بہ تو! یاسین با خجالت سرش را مے خارند:خب من ڪوچولوام! یعنے اسمم ڪوچولو نیستا اندازہ و سنم ڪوچولوئہ! یڪتا از خندہ غش میڪند،مثل یاسین تڪرار میڪند:اندازہ م! همتا بلند میشود،یڪتا هم بہ تبعیت از او. از رنگ روسرے شان تشخیصشان میدهم‌. دوقولوهاے ڪاملا همسان اند‌‌. یڪتا مورد خطابمان قرار میدهد:پاشید دیگہ! یاسین سریع از ڪنار مادرم بلند میشود و بہ سمت یڪتا میدود‌. یڪتا با لبخند لپش را میڪشد و میگوید:تو چقدر شیرینے! یاسین میخواهد شیرین زبانے ڪند:نمڪ ڪہ شیرین نیس! نورا بہ یاسین میگوید:سرڪارمون گذاشتیا! من و نورا هم بلند میشویم‌. دنبال یڪتا و همتا بہ سمت پلہ هاے شیشہ اے میرویم. یاسین از همہ جلوتر میدود. با احتیاط پایم را روے اولین پلہ میگذارم‌. ڪمے میترسم! احساس میڪنم هر آن ممڪن است بشڪنند. محڪم نردہ هاے طلایے رنگ را میگیرم و با احتیاط عقب تر از همہ از پلہ ها بالا میروم‌‌. بہ راهروے باریڪے میرسیم،دو اتاق در راهرو قرار دارد. یاسین با عجلہ بہ سمت اتاق اول میرود ڪہ همتا میگوید:یاسین اونجا نہ! اتاق هادیہ. با چشم بہ اتاق دومے اشارہ میڪند و ادامہ میدهد:اتاق ما اونہ! یاسین بہ سمت اتاق دومے میرود و دستگیرہ را میڪشد. نگاهے بہ در سفید بستہ شدہ مے اندازم. اتاق هادے! وارد اتاق همتا و یڪتا میشویم‌. خیلے سادہ چیدہ شده‌،همہ چیز بہ رنگ سفید و یاسے ست. تخت دو طبقہ اے ڪہ ڪنج اتاق قرار دارد نظرم را جلب میڪند. چقدر بہ هم وابستہ اند! همتا چادرش را از روے سرش برمیدارد و روے طبقہ اول تخت مے اندازد. همانطور ڪہ ڪامپیوترش را روشن میڪند میگوید:راحت باشید. با شنیدن این جملہ چادر مشڪے ام را برمیدارم و مرتب تا میڪنم. نورا میخواهد چادرش را بردارد ڪہ متعجب بہ ڪتف هایش نگاہ میڪند‌. زیر لب میگوید:واے ڪیفم! یڪتا چادرم را میگیرد و داخل ڪمد میگذارد. سرزنشگرانہ میگویم:باز یادت رفت؟ مظلوم بہ چشمانم زل میزند و میگوید:آجے گلم! پوفے میڪنم،فڪر میڪند چون دوسال بزرگتر است با دو ڪلمہ حرف باید هرڪارے برایش انجام بدهم! بیخیال میگویم:نترس یہ ساعت بہ طاها پیام ندے نمیمیرہ! سریع میگوید:دور از جونش! چادرش را در مے آورد و میگوید:مهربونم میشہ برے برام ڪیفمو بیارے؟! یڪتا میگوید:همتام همینطورے منو خر میڪنہ! آخہ پنج دیقہ بزرگترہ! #ادامہ_دارد... نویسنده این متن👆🏻: #لیلی_سلطانی 👉🏻 @dokhtaranchadorii

﴾﷽﴿ 💠 #رمان_آیه_های_جنون 💠 #قسمت_۶۸ تازہ متوجہ میشود از چہ ڪلمہ اے استفادہ ڪردہ خجالت زدہ اضافہ میڪند:البتہ دور از جون تو! _والا انگار منم ڪم از اون موجود ندارم! میشہ یہ چادر بهم بدے؟! از داخل ڪمدش چادر سفیدے با گل هاے ریز صورتے بہ دستم میدهد. همانطور ڪہ چادر را سر میڪنم میگویم:چون خودمم تشنہ ام میرما! با قربان صدقہ ها و بوسہ فرستادن هاے نورا از اتاق خارج میشوم. میخواهم بہ سمت پلہ ها بروم ڪہ چیزے بہ جانم مے افتد! چیزے بہ نام ڪنجڪاوے یا همان فوضولے! نگاهم روے در اتاق هادے ثابت میشود. میدانم ڪار خوبے نیست اما با خودم میگویم من ڪہ دفعہ اول و آخریست ڪہ پا بہ خانہ ے عسگرے ها گذاشتم آرزو بہ دل نروم! همانطور ڪہ لبم را بہ دندان میگیرم نگاهے بہ اتاق همتا و یڪتا و سپس نگاهے بہ راہ پلہ مے اندازم‌. ڪسے نیست! رو بہ روے در مے ایستم. مُردد دستگیرہ را بہ سمت پایین میڪشم و وارد میشوم‌‌‌. با احتیاط در را میبندم،نفسم را آرام بیرون میدهم! چہ ڪار مهم و حساسے! اولین چیزے ڪہ احساس میڪنم بوے عطر خنڪ مطبوعیست ڪہ در تمام اتاق پیچیدہ! چشمانم را مے بندم و با تمام وجود بو میڪشم چہ بوے خوبے دارد! نگاهم را دور تا دور اتاق مے گردانم،تمام دیوارها بہ رنگ آبے روشن است،تخت دونفرہ ے مشڪے رنگے بالاے اتاق جا خوش ڪردہ. ابروهایم را بالا میدهم:چہ خوش اشتها! مگہ چقد جا واسہ خوابیدن میخواد؟! نگاهم بہ ساڪ مشڪے رنگے ڪہ ڪنار تخت است مے افتد. گویے قصد سفر دارد! ڪنج اتاق دراور و آینہ سفید رنگے قرار دارد. رویش پر است از ادڪلن و عطرهاے مختلف بہ همراہ چند ڪرم و ژل. برس آبے رنگے هم بہ چشم میخورد. انگار علاقہ ے خاصے بہ رنگ آبے دارد! آن هم آبے روشن. خیلے ژیگول تشریف دارد! از آن مردهاییست ڪہ بہ خودش میرسد. سپس بہ ڪتابخانہ ے بزرگے ڪہ یڪ دیوار را ڪامل گرفتہ نگاہ میڪنم. تمام طبقہ ها پر شدہ از ڪتاب. چیزے ڪہ من عاشقش هستم! با ذوق بہ ڪتاب ها نگاہ میڪنم و در دل میگویم:‌ڪاش مالہ من بود! ڪنجڪاو بہ سمتش میروم و با چشم عناوین ڪتاب ها را میخوانم. از هر موضوعے ڪتاب هاے پر و پیمانے دارد! طبقہ اول چند قرآن با شڪل هاے مختلف چیدہ شده‌. میتوانم بگویم هر ڪدام مالہ ڪجا و با چہ خطیست! طبقہ ے بالایے اش تنها مفاتیح ‌الجنان و نهج البلاغہ و صحیفہ ے سجادیہ گذاشتہ. ڪنار نهج البلاغہ اش انگشتر دُر نجفے ڪہ "یاعلے مدد" رویش حڪاڪے شدہ خودنمایے میڪند و چند سربند! یعنے از این چیزها هم میخواند؟! نگاهم را روے طبقہ ها میگردانم. چند جلد از بحارالانوار هم دارد و همینطور مقتل هاے مختلف عاشورا! چشمانم ڪتاب هاے آیت اللہ مطهرے و دڪتر علے شریعتے را هم تشخیص میدهد. در ڪتاب خانہ اش همہ چیز دارد از دایرةالمعارف هاے قطور درمورد نجوم و ڪتاب هاے پزشڪے و علمے گرفتہ تا ڪتاب هاے فلسفے و سیاسے! مگر رشتہ ے تحصیلے اش چہ بودہ؟! چند طبقہ از ڪتابخانہ اش را هم بہ رمان هاے ایرانے و خارجے اختصاص دادہ. سوتے میزنم و میگویم:بابا ایول! بہ سمت میز تحریرش ڪہ ڪنارِ در تراس قرار دارد مے روم. چیزے روے میز نیست جز یڪ دفتر و خودڪار! #ادامہ_دارد... نویسنده این متن👆: #لیلی_سلطانی 👉 💠 #فدایی_خانم_زینب. @dokhtaranchadorii

الحق که تو آن علی ولـی اللهی از اسـرار خداوند جهان آگاهی آغاز ولایتت فرستم صلـوات دانم ز عنایتت غمـم می‌کاهی عیـد سعید غـدیر خم مبـارک باد

⭕️ هیچ وقت باطن زندگی خود را با ظاهر زندگی دیگران مقایسه نکنید.

💙💛 چی مهم تر از دل آدم؟؟!؟ از حضرت امام (ره) نقل هست که میگن یه شبی یه بنده خدایی تو مسجد داشت نماز شب میخوند و مناجات می کرد و ... تا این که به آخراش رسید و داشت خسته میشد که یکباره صدای باز شدن در اومد . احساس کرد که کسی وارد مسجد شده و شروع کرد با صدای بلندتر و با لحن سوزناک تری نماز و مناجاتش رو ادامه داد. عبادتش که تمام شد برگشت ببینه چه کسی وارد مسجد شده دید یه سگی به خاطر هوای سرد و بارونی به مسجد پناه آورده. امام (ره) نقل میکنه کاری که این فرد انجام داد کانّهُ داشت اون سگ رو عبادت میکرد نه خدا رو... بله دل خیلی مهمه. باید رو دلهامون کار کنیم. اونهایی که فرمانده ی وجودشون نفس شون و دلشون هست، حتی در حزب اللهی ترین ظاهر و محجبه ترین وضع هم باشن در معرض خطر هستن. چون این نفس و این دل به بدی ها فرمان میده... ان النفس لامارة بالسوء نگاه کن کارای خوبی که داری انجام میدی رو برای چی داری انجام میدی؟ چون دلت میخواد؟ چون این جوری دلت و نفست ارضا میشن؟ چون عادت کردی؟ چون مردم تو رو به این چیزا میشناسن ؟ یا به خاطر خدا؟ اگه کارای خوبت رو برای دلت انجام میدی یه روزی هم میرسه کارای بد رو هم شروع خواهی کرد....!!!!! به خودمون دروغ نگیم اگه یه چادری آرایشش پررنگ تر از رنگ مشکی چادرش شد تعجب نداره این خانم رو دلش کار نکرده.. خودش چادری شده ولی هنوز دلش چادری نشده.. دلش خودنمایی دوست داره .. دلش منتظر تحسین دیگرانه... دلش به عقلش غلبه کرده.. بعد برای این که خودش رو ضایع نکرده باشه هزار جور دلیل میاره... @dokhtaranchadorii

سلام دوستان به دعاتون خیلی نیاز دارم لطفا برام دعا کنید و یه دونه صلوات برام بفرستید 😔😔

دوستان چون از الان تا صبح نیستم قسمت های رمان امشب رو الان میفرستم

﴾﷽﴿ 💠 #رمان_آیه_های_جنون 💠 #قسمت_۷۰-۶۹ بے توجہ بہ سلامم چشمانش را ریز میڪند و جدے میگوید:شما اینجا چے ڪار میڪنید؟! با شدت آب دهانم را فرو میدهم،دستانم بے حس شدہ. مردمڪ هاے چشمانم مدام این ور و آن ور مے چرخند. نگاهش روے دفتر ثابت میشود،سریع دفتر را روے میز میگذارم و مِن مِن ڪنان میگویم:من...من... نمیدانم چہ بگویم! با عجلہ دڪمہ هاے پیراهنش را دوبارہ مے بندد. چادرم را روے صورتم میڪشم،آرام چند قدم بہ سمت جلو برمیدارم. این ڪہ قرار بود نیاید! دهانش را چندبار با حرص باز و بستہ میڪند اما منصرف میشود. فڪش منقبض شدہ! اگر ڪسے بیاید نزدیڪ اتاق چہ فڪرے میڪند؟! دوست دارم فرار ڪنم... میخواهم براے عذر خواهے دهان باز ڪنم ڪہ با صداے نسبتا بلند میگوید:بیرون! سپس بدون اینڪہ نگاهم ڪند دستہ ے ڪیفش را مے فشارد و از اتاق خارج میشود! نفس ڪم آوردہ ام،دهانم را باز میڪنم و هوا را مے بلعم. وزنہ هاے شرم روے دوشم سنگینے میڪند‌. سر بہ زیر در حالے ڪہ گوشہ ے چادرم را در دست گرفتہ ام از اتاق خارج میشوم. جدے و اخمو ڪنار دیوار ایستادہ،نخواست حتے براے چند لحظہ با من در اتاق تنها باشد! ڪیفش را ڪنار پایش گذاشتہ و دست بہ سینہ بہ دیوار تڪیہ داده‌. چند تار مو روے پیشانے اش افتادہ ڪہ سریع با دست ڪنارشان‌ میزند. صداے موسیقے بازے ڪامپیوترے همراہ خندہ ے دخترها از اتاق ڪنارے مے آید‌؛بہ قدرے بلند هست ڪہ صداے ما را نشوند. میدانم گونہ هایم سرخ شدہ،بہ زور با صدایے ڪہ انگار از تہ چاہ مے آید میگویم:عذر میخوام! حرفے ندارم جز شرمندگے. پوزخندے میزند و همانطور ڪہ با فاصلہ از ڪنارم عبور میڪند زیر لب میگوید:ببین ڪیو واسہ ما در نظر گرفتن! نمیخواهم بمانم تا بحثمان شود هرچند حق با اوست. نزدیڪ پلہ ها میشوم،هنوز دست و پاهایم مے لرزد! چادرے ڪہ یڪتا دادہ قدش برایم بلند است همین ڪہ اولین قدم را روے پلہ میگذارم چادر زیر پایم مے رود و لیز میخورم! بہ قدرے ناگهانے این اتفاق مے افتد ڪہ حتے نمیتوانم از ترس جیغ بزنم! قبل از اینڪہ بیوفتم با دو دست محڪم بہ نردہ مے چسبم،تقریبا روے پلہ ها بہ شڪم دراز شدہ ام‌. میخواهم بایستم اما رمقے ندارم،بہ اندازہ ے هزار سال شوڪ بہ بدنم وارد شد! براے بلند شدن قصد میڪنم ڪہ لرزش شیشہ ے زیر پایم ترسم را بیشتر میڪند،تڪان نمیخورم. اگر نردہ ها را ول ڪنم باید قبل از حلواے هادے حلواے خودم را نوش جان ڪنم! یڪ لحظہ تصور میڪنم لیز بخورم و شیشہ ها بشڪنند! با چشمان گشاد شدہ از ترس زیر پایم را نگاہ میڪنم،احساس میڪنم یڪے از پلہ ها لق است! زیر لب یا فاطمہ ے زهرایے میگویم و نگاهم را از پایین میگیرم. نفرین هادے دامنم را گرفت! سرم را ڪہ بلند میڪند با چهرہ ے متعجب هادے رو بہ رو میشوم. ڪنار در اتاق ایستادہ و نگاهم میڪند. لب میزند:نمیخواید بلند شید؟! نور امیدے در دلم مے درخشد،پس قرار نیست زیر این شیشہ ها تڪہ تڪہ شوم‌. آرام میگویم:لقہ! اخم هایش را درهم مے ڪشد:چے؟! با سر بہ پلہ ها اشارہ میڪنم،ڪیفش را روے زمین میگذارد و ڪمے جلو مے آید. روے اولین پلہ زانو میزند،دستش را با احتیاط روے پلہ ها میگذارد. چقدر دست و پا چلفتے بہ نظر میرسم،خجالت میڪشم. نردہ را محڪم تر میگیرم و پاهایم را تڪان میدهم. همین ڪہ مے ایستم زیر پایم خالے میشود‌‌،قلبم مے ایستد. با تمام وجود جیغ میڪشم‌‌! صداے "چے شد" فرزانہ بہ گوشم مے رسد،چشمانم را مے بندم تا نبینم چہ فاجعہ اے رخ میدهد. قفسہ ے سینہ ام بہ لبہ ے تیز پلہ ے بالایے میخورد. ڪم ماندہ روے شیشہ هاے فرود بیایم ڪہ دستے یقہ ے مانتویم را چنگ میزند! چشمانم را باز نمیڪنم،میخواهم چیزے بگویم اما صدایے از گلویم خارج نمیشود‌. صداے همهمہ ے مادرم و فرزانہ بہ ترسم دامن میزد. فرزانہ با نگرانے فریاد میزند:هادے ولش نڪن! چشمانم را تا آخرین حد ممڪن باز میڪنم‌‌،صورت هادے در فاصلہ ے چند سانتے صورتم قرار دارد. مبهوت بہ چشمانم زل میزنم و مثل گیج ها میگویم:ولم ڪن! ابروهایش را بالا میدهد:باشہ! ڪمے دستش را شل میڪند ڪہ جیغ میزنم:نہ! روے دوتا پلہ ے بالایے خم شدہ و محڪم یقہ ے مانتویم را گرفتہ. میخواهم پایین را نگاہ ڪنم ڪہ عصبے فریاد میزند:تڪون نخور! براے اولین بار برایش "مفرد" میشوم. #ادامہ_دارد... نویسنده این متن👆: #لیلی_سلطانی 👉 💠 #فدایی_خانم_زینب @dokhtaranchadorii

﴾﷽﴿ 💠 #رمان_آیه_های_جنون 💠 #قسمت_۷۱ صورتش سرخ شدہ،دندان هایش را روے لبش میگذارد،محڪم یاعلے اے میگوید و یقہ ام را بہ سمت خودش میڪشد. همراهش بہ سمت بالا ڪشیدہ میشوم تقریبا روے زمین پهن میشود. ڪم موندہ باهم برخورد ڪنیم و رویش دراز شوم ڪہ محڪم بہ سمت دیوار راهرو هلم میدهد‌‌! با صورت بہ دیوار میخورم،زیر لب آخے میگویم و سرم را برمیگردانم. نورا و همتا با نگرانے بہ سمتم مے دوند. نفس عمیقے میڪشم و سرم را بہ دیوار تڪیہ میدهم. _آیہ خوبے؟! صداے پدرم است. نورا بہ جاے من جواب میدهد:چیزیش نشدہ بابا! سپس دستش را روے صورتم میگذارد:خوبے؟! چیزیت نشد؟! سرم را بہ نشانہ منفے تڪان میدهم. همتا با نگرانے بہ صورتم چشم دوختہ رو بہ نورا میگوید:ترسیدہ ! میرم براش آب قند بیارم. صداے ضعیف هادے بہ گوشم میخورد:مراقب باش همتا! با احتیاط برو. همتا سرش را تڪان میدهد:چشم داداش! تازہ هادے را میبینم،نفس نفس زنان ڪنار پلہ ها نشستہ،با دست عرق پیشانے اش را پاڪ میڪند و محڪم میگوید:هووووف! دڪمہ ے اول پیراهنش را با انگشت شصت و سبابہ محڪم میگیرد و آزاد میڪند،عرق از سر و رویش مے بارد! حتے سرانگشتانش بدنم را لمس نڪرد. رفتار متضادش ذهنم را درگیر میڪند،نسبت بہ من و بقیہ خیلے محتاط است! در نگاہ ڪردن،صحبت ڪردن،فاصلہ! اصلا در همہ چیز! اما "نازے جانش" نہ! یعنے انقدر دوستش دارد و مراعات میڪند؟! نگاهش بہ من مے افتد،همانطور ڪہ مے ایستد میگوید:صورتتونو ڪوبیدم بہ دیوار؟! نورا سرش را بہ سمت هادے برمیگرداند،سپس دوبارہ بہ سمت من. پیشانے ام را بالا میدهم و آرام میگویم:چے میگہ؟! نورا با خندہ جواب میدهد:هیچے نشدہ دخترہ ے لوس! دماغت باز بے جنبہ بازے شو نشون داد! متعجب انگشتانم را روے بینے ام میڪشم،تازہ خیسے خون را حس میڪنم. مادرم با نگرانے میگوید:میاید این جا یا من بیام بالا؟! آیہ چِش شدہ؟! _هیچے مامان جان! دوبارہ خون دماغ شدہ! _خب خدا رو شڪر! هادے بہ سمتمان مے آید،بدون اینڪہ نگاهم ڪند بہ نورا میگوید:نڪنہ شڪستہ باشہ؟! نمیداند بینے ام نازڪ نارنجیست،حرصم میگیرد؛انگار نورا خون دماغ شدہ نہ من! نورا با آرامش میگوید:نہ طبیعیہ! سپس دستانم را میگیرد و ڪمڪ میڪند بایستم. دستم را زیر بینے ام میگیرم،یڪتا از اتاق خارج میشود و جعبہ ے دستمال ڪاغذے را بہ سمتم میگیرد. سریع چند دستمال برمیدارم و روے بینے ام میگذارم. شروع میڪند بہ ماساژ دادن ڪتف هایم:خوبے آیہ جون؟! بہ زور لب میزنم:آرہ! نورا با مشت بہ بازویم میڪوبد و میگوید:جمع ڪن خودتو حالا انگار چے شدہ؟! یاسین ڪہ انقدر دوستت دارہ مشغول بازیشہ متوجہ نشدہ پس چیز مهم نیست! سپس آرام ڪنار گوشم زمزمہ میڪند:از سوپرمنت تشڪر نمیڪنے؟! سرم را برمیگردانم میخواهم از هادے تشڪر ڪنم ڪہ وارد اتاقش میشود! با ڪلے دردسر همراہ نورا از پلہ ها پایین میرویم‌. همین ڪہ پایم بہ طبقہ اول میرسم رگبار سوالات و ابراز نگرانے ها شروع میشود. بے حوصلہ جواب همہ را میدهم و روے مبل ڪِز میڪنم. فرزانہ پیشنهاد میدهد تا زمان شام در اتاق هادے استراحت ڪنم. عرق شرم روے پیشانے ام مے نشنید،سریع این پیشنهاد را رد میڪنم. بودن در جمع برایم جالب نیست مخصوصا با وجود خون دماغم ڪہ ڪامل بند نیامدہ. با عذرخواهے ڪردن از همہ سوییشرتم را برمیدارم و وارد حیاط میشوم. چادرم را ڪمے آزاد میڪنم و سوییشرتم را میپوشم. دست بہ سینہ شروع میڪنم بہ قدم برداشتن روے برگ ها،صداے خش خششان حالم را خوب میڪند. نفسم را بیرون میدهم و با ذوق بہ دودے ڪہ از دهانم خارج میشود نگاہ میڪنم. ماهِ ڪامل از پشت ابرها خودنمایے میڪند،چشمانم را مے بندم و صورتم را بہ دست خنڪے باد آذر مے سپارم. لبخندے روے لبم مے نشیند،ڪاش میتوانستم مثل این باد آزاد باشم! آزاد و رها... #ادامہ_دارد... نویسنده این متن👆: #لیلی_سلطانی 👉 💠 #فدایی_خانم_زینب. @dokhtaranchadorii

آدرس کانال شهید احمد اعطایی در سروش https://sapp.ir/shahidataei64 آدرس گروه شهید احمداعطایی در سروش https://sapp.ir/joingroup/NWePFl5tn0ZHdhyDYi3bzUcm آدرس کانال شهید در گپ https://gap.im/shahidataei64 آدرس کانال شهید در ایتا https://eitaa.com/shahidataei64

سلام مهـ💚ـدی (عج)جان ز عاشقان شنیده‌ام جمعہ ظهور می ڪنی ز مرز انتظارها دگرعبور می ڪنی شب سیاه می رود صبح سپید می رسد جهان بى چراغ را غرق بہ #نور می ڪنی #اللهم_عجل_لولیڪ_الفرج