دوستان انتقادات و پیشنهاد هاتون را به ای دی زیر بفرستین @sabat0

{{{ادامه رمان آیه های جنون تقدیم به نگاه های زیباتون}}}

❄️❄️ ❄️❄️ ﴾﷽﴿ ❄️ 💠 #رمان_آیه_های_جنون 🍂 💠 #قسمت_۱۳۴ صداے زنگ در مے پیچد،هادے میگوید:من باز میڪنم! همتا رو بہ فرزانہ میگوید:قرار بود ڪسے بیاد؟! فرزانہ نگاهے بہ من مے اندازد و چیزے نمیگوید،انگار همتا براے گفتن حرفے مُردد است! میخواهد دهان باز ڪند ڪہ فرزانہ با حرص میگوید:حتما باباتہ! همتا آرام لب میزند:بابا ڪلید دارہ! چند لحظہ بعد هادے تقریبا فریاد میزند:همتا! همتا و فرزانہ نگاهے بہ هم مے اندازند،همتا از آشپزخانہ خارج میشود:جانم داداش! صداے عصبے هادے طنین انداز میشود:برو لباس عوض ڪن مهمون داریم! فرزانہ سرفہ اے میڪند و میگوید:براے منم روسرے و مانتو بلند بیار. همتا صدایم میزند:آیہ! بیا! از آشپزخانہ خارج میشوم،رگ هاے گردن هادے برجستہ شدہ و اخم غلیظے میان ابروانش نشستہ! همتا بہ من اشارہ میڪند:بدو بریم بالا! شانہ هایم را بالا مے اندازم یعنے "چے شده"! دستم را میڪشد:بیا بریم بالا! با عجلہ از پلہ ها رد میشویم و بہ سمت اتاق همتا و یڪتا میرویم. متعجب میپرسم:همتا چے شدہ؟! _مهمون اومدہ! _مگہ این بدہ؟! در اتاق را باز میڪند:نہ! باهم وارد اتاق میشویم،یڪتا روے تخت دراز ڪشیدہ و چشمانش را بستہ. همتا با حرص میگوید:واے! دنیا رو آب ببرہ،یڪتا رو خواب میبرہ! بہ سمت ڪمد دیوارے قدم برمیدارد و ادامہ میدهد:ببین آیہ! الان هادے عصبیہ،اگہ چیزے گفت یا ڪارے ڪرد ناراحت نشو! گیج میگویم:من ڪہ نفهمیدم چے شدہ! چادرے با زمینہ ے شیرے و گل هاے ریز صورتے ملایم بہ سمتم پرت میڪند:اینو داشتہ باش! سپس مشغول پوشیدن سارافون گلبهے رنگے میشود:امروز صبح مامانم بہ عمہ ے بزرگم زنگ زد،ما زیاد باهاشون رفت و آمد نداریم،تعجب ڪردم چرا بہ عمہ م زنگ زدہ! _خب! شالے بہ رنگ سارافونش برمیدارد:زیاد از حرفاشون سر درنیوردم،نگو مامان شام دعوتشون ڪردہ! _از ڪجا میدونے دعوتشون ڪردہ؟! _یعنے عمہ اے ڪہ باهاش در حد عید دیدنے رفت و آمد داریم،مامانم امروز ڪہ تو اینجایے بهش زنگ زدہ،امشب اتفاقے اومدہ خونہ مون؟! متحیر میگویم:یعنے.... حرفم را ڪامل میڪند:یعنے مامانم از قصد دعوتش ڪردہ! چادر را محڪم میفشارم:خب چرا؟! چادر نمازش را سر میڪند:ڪہ تو و هادے رو بذارہ تو عمل انجام شدہ! مامانم میدونہ نمیخواید ڪسے متوجہ بشہ،عمہ م بفهمہ یعنے ڪل فامیل ما فهمیدن! چادر را آرام روے زمین میگذارم:همتا! من نمیام! چشمانش از فرط تعجب بیش حد باز میشوند:یعنے چے؟! آهستہ زمزمہ میڪنم:تا مطمئن نشم نمیخوام اسم من و هادے رو هم باشہ! همتا میخواهد دهان باز ڪند ڪہ صداے فرزانہ بلند میشود:همتا جان! چرا نمیاید پایین؟! لبخند میزنم:تو برو پایین! من همین جا میمونم،یہ جورے نذار مامانتم چیزے بگہ! سرے تڪان میدهد و از اتاق خارج میشود،نفس عمیقے میڪشم و نزدیڪ در مے نشینم. بغضم میگیرد،در دل مشغول نجوا میشوم. خدایا تنهایے ام را نمیبینے؟! این بازے سخت تر از آن چیزیست ڪہ فڪرش را میڪردم! نگاهم بہ یڪتا مے افتد،آرام و بدون دغدغہ خوابیدہ! لب میزنم:خوش بہ حالت! از پایین صداهاے ضعیفے بہ گوش میرسد،براے اینڪہ سرم را گرم ڪنم پاڪت هدیہ را برمیدارم و ڪتاب تست روانشناسے را بیرون میڪشم. تست ها را میخوانم و براے خودم شفاهے جواب میدهم. چند تقہ بہ در میخورد،ڪتاب را میبندم،جوابے نمیدهم. صداے همتا مے پیچد:آیہ! آرام میگویم:بلہ؟! در را باز میڪند،درماندہ نگاهش را بہ صورتم مے دوزد:بیا بریم پایین! پیشانے ام را بالا میدهم،سرش را تڪان میدهد:مامانم گفت چرا آیہ پایین نیومد برو صداش ڪن! هادے رو ڪارد بزنے خونش درنمیاد بدو بریم تا نیومدہ منو تو رو بڪشہ! نفسم را با حرص بیرون میدهم و مے ایستم:مطمئنے من بیام بدتر نمیشہ؟! _نمیدونم! با اڪراہ چادر همتا را سر میڪنم،باهم از اتاق خارج میشویم. صداے خندہ هاے فرزانہ و زنے دیگر بہ گوش میرسد. از پلہ ها ڪہ پایین میرویم نگاهم بہ هادے مے افتد،روے مبل تڪ نفرہ نشستہ. چهرہ اش درهم است،پاے راستش را روے پاے چپش انداختہ و عصبے تڪان میدهد. نگاہ فرزانہ بہ من مے افتد بلند میگوید:بیا آیہ جان! هادے صورتش را بہ سمت من برمیگرداند و درماندہ نگاهم میڪند. پوست سفیدش ڪمے سرخ شدہ،لبش را بہ دندان میگیرد و سرش را پایین مے اندازد. بلند میگویم:سلام! زنے حدود پنجاہ سالہ ڪہ بے شباهت بہ هادے و همتا نیست بہ سمتم برمیگردد. حالت چهرہ اش جدیست،نہ سرد،نہ گرم! آرام میگوید:سلام! سپس بہ سمت فرزانہ برمیگردد:چرا انقدر بے خبر؟! فرزانہ لبخند تصنعے اے رو لبانش جاے میدهد:بچہ ها گفتن تا آشنا نشدیم بہ ڪسے نگید! در دلم میگویم "چقدرم ڪہ تو نگفتے!" همراہ همتا نزدیڪ جمع میشویم،مردے حدود شصت سالہ ڪنار عمہ ے هادے نشستہ. موها و ریش هاے جوگندمے اش مرتب اند،ڪت و شلوار مشڪے سادہ همراہ پیراهن قهوہ اے رنگے بہ تن ڪردہ. سرش را ڪہ بلند میڪند چشمانش عجیب غافلگیرم میڪنند! لیلی سلطانی @dokhtaranchadorii

❄️❄️❄️ ❄️❄️ ﴾﷽﴿ ❄️ 💠 #رمان_آیه_های_جنون 🍂 💠 #قسمت_۱۳۵ من این دو جفت چشمِ آسمانے آشنا را ڪجا دیدہ ام؟! با صداے همتا بہ خودم مے آیم:آیہ ایشون عمہ حلما عمہ ے بزرگم هستن و همسرشون عمو ناصر! سریع میگویم خوشبختم،ناصر بدون اینڪہ نگاهم ڪند تنها سرے تڪان میدهد! عمہ حلما دستش را مقابلم میگیرد:خوشوقتم عضو جدید خانوادہ ے عسگریا! دستش را میفشارم:منم از آشنایے با شما خوشوقتم. آرام گونہ ام را میبوسد و میگوید:خوشبخت بشید! لب میزنم:ممنونم! صداے نفس هاے ڪشدار هادے فضا را بہ هم ریختہ،فرزانہ چشم غرہ اے نثارش میڪند اما هادے بدون‌ توجہ بہ مادرش سعے ندارد ناراحتے اش را پنهان ڪند! همراہ همتا روے مبل دونفرہ اے مے نشینیم،فرزانہ و حلما مشغول گفتگو از روزہ مرگے ها میشوند،حلما گاهے نگاہ هاے عجیب و سنگینش را نثارم میڪند. همتا آرام میگوید:ڪاش بالا تو اتاق مے موندیم! بے اختیار میگویم:آرہ! هادے همچنان عصبے پاهایش را تڪان میدهد و گہ گاهے در موبایلش چیزے تایپ میڪند. فرزانہ رو همتا میگوید:عزیزم ببین آب جوش اومد! همتا چشمے میگوید و بلند میشود،آرام میگویم:منم باهات میام! باهم جمع را ترڪ میڪنیم و وارد آشپزخانہ میشویم،همتا آرام میگوید:هووووووف! مُردد میپرسم:همیشہ انقدر خشڪ و سردن؟! سرش را بہ نشانہ ے مثبت تڪان میدهد:آرہ! بہ شوخے میگویم:لابد بچہ هاشونم باشن چون تعدادشون بیشترہ فضا از این سنگین تر میشہ! همتا همانطور ڪہ در ڪترے را برمیدارد میگوید:یہ دختر بیشتر ندارن! نمیدانم چرا با صحبت راجع بہ این "دختر" احساس بدے تمام وجودم را فرا گرفت! همتا مشغول چاے دم ڪردن میشود و من تماشایش میڪنم. ناگهان هادے وارد آشپزخانہ میشود،نگاهش را میان من و همتا مے چرخاند. آهستہ میگوید:میشہ بیاے؟! همتا با شیطنت نگاهمان میڪند،چند قدم بہ سمتش برمیدارم. آب دهانش را با شدت فرو میدهد:من خبر نداشتم مهمون داریم! چشمانش را بہ چشمانم میدوزد:من زیر قول و قرارمون نزدم! ذوب میشوم زیر نور این دو چشم مهتابے! سرم‌ را پایین مے اندازم:میدونم! دستش را محڪم‌ مشت میڪند و بدون حرف دیگرے از آشپزخانه‌ خارج میشود. همتا لبخند دندان نمایے نثارم میڪند:زن داداش جان تو برو من چایا رو میارم! اخمے تحویلش میدهم و بہ سمت جمع میروم. همتا سینے چاے را میگرداند همین ڪہ میخواهد بنشیند صداے زنگ در بلند میشود. سریع میگوید:من باز میڪنم! بہ سمت آیفون‌ میرود:بلہ؟! نمیدانم چہ ڪسے میگوید "منم" ڪہ رنگ چهرہ اش مے پرد. همہ متعجب نگاهش میڪنیم،فرزانہ مے پرسد:ڪیہ؟! چرا قیافہ ت اینطورے شدہ؟! همتا نگاہ درماندہ اش را بہ هادے میدوزد:چیزہ... انگار هادے از نگاهش میخواند چہ ڪسے آمدہ ڪہ با عجلہ بلند میشود و بہ سمت همتا میرود. هادے میخواهد از خانہ خارج بشود ڪہ چند تقہ بہ در ورودے میخورد و سپس باز میشود. صداے پاشنہ هاے ڪفش زنے مے پیچد و سپس صداے زیبایش:سلام! با طنازے طرہ اے از موهاے مشڪے اش را ڪنار میزند و چشمان آسمانے اش را بہ من میدوزد.... چیزے در وجودم مے شڪند.... #ادامہ_دارد... نویسنده این متن👆🏻: #لیلی_سلطانی 👉🏻 💠 #فدایی_خانم_زینب. @dokhtaranchadorii

#ریحانه چــ🌸ــادرے ها دختــــــرانِ زینبــ💚 اند... بانــو؛ کنیــ❣ــزهایش را دختــ😌ــرم صــدا مےزد...! #کنیز_زینبم🍃🌹 •°• @dokhtaranchadorii •°•

. ﷽ 🍂 چادرانه [😻🌹] امـانَت است دیگر چـــادرم را میگویم! . . امانت را هم جایی جز روی سَـــر نمیگذارند. مگر خـداوند نگفته است که . . " إِنَّ اللَّهَ يَأمُرُكُم أَن تُؤَدُّوا الأَماناتِ إِلىٰ أَهلِها " . . بہ گمانم بہ فکـر این روز ها بوده که امانَت . حضرت فاطــمه سلام الله علیها بر زمیــن نماند . . . 😍 ʝσɨŋ →💞 @dokhtaranchadorii

#حدیث_مهدوی 🌸 🍃 🌸 🍃 ✨امام صادق علیه السلام فرمودند : ایمان خود را قبل از ظهور تکمیل کنید چون در لحظات ظهور ایمان‌ها به سختی مورد امتحان و ابتلاء قرار می‌گیرند. 📚 کافی،ج۱ ، ص۳۷۰ @dokhtaranchadorii

|🌹| دارد تمام چادر تُــ بوی آسمـ🌤ـان |اینجاست سایہ سار پرو بال فاطمہ✨ °•فرمود آشیانہ ے امن الهے است |نخ هاے چادر {طُـ❤️} #مشڪے‌آرامـمـ🌀 🍂| @dokhtaranchadorii

#ریحانه 😓 دیگــہ بریــدم از همـہ بہ اشڪ روضہ ها قسمـ✋ 😔 مےخوام ڪہ رو سپیــد بشم با چــادرم شهیـــــد بشمـ😇 #مےخوام_ڪہ_رو_سپید_بشم😭 #بہ_اشڪ_روضہ‌ها_قسم🍃 ●\ @dokhtaranchadorii

❄️❄️❄ ❄️❄️ ﴾﷽﴿ ❄️ 💠 #رمان_آیه_های_جنون 🍂 💠 #قسمت_۱۳۶ همہ متعجب بہ نازنین خیرہ شدہ اند،سریع نگاهم را مے دزدم مبادا حالم را از چشمانم بخواند! صداے ناصر متعجبم میڪند:این،اینجا چہ غلطے میڪنہ؟! با بهت نگاهش میڪنم،رنگ پوستش از خشم بہ سرخے میزند،پرہ هاے بینے اش مے لرزند و از همہ بدتر آسمان آبے چشمانش بہ خون نشستہ! فرزانہ اخم غلیظے میان ابروانش جاے دادہ،مدام نگاهش را میان نازنین و هادے مے چرخاند! در این بین تنها،حلما آرام است! سریع نگاهش را از نازنین میگیرد و بہ فنجان چایے اش چشم مے دوزد. هادے ڪلافہ نفسش را بیرون میدهد و ملتمس بہ چشمان نازنین خیرہ میشود:گفتم نیا! نازنین بدون توجہ بہ رفتار جمع لبخند دلربایے ڪنج لب هاے خوش فرمش مے نشاند:خواستم بهتون سر بزنم،گفتم بالاخرہ... ناصر اجازہ نمیدهد جملہ اش را ڪامل ڪند،همانطور ڪہ بلند میشود رو بہ حلما میگوید:پاشو خانم! پاشو! اینجا دیگہ جاے ما نیست! فرزانہ سریع از روے مبل بلند میشود و بہ سمت ناصر میرود:اِ ڪجا؟! اونے ڪہ باید برہ شما نیستید! با گفتن این جملہ نگاہ خشم آلودش را بہ نازنین مے دوزد! نازنین لبش را بہ دندان میگیرد و چیزے نمیگوید،چند لحظہ بعد نفس عمیقے میڪشد و آرام لب میزند:عذر میخوام! نباید مے اومدم! نگاهش را بہ من میدوزد و ادامہ میدهد:نمیخواستم شبتونو خراب ڪنم! سرم را پایین مے اندازم،تاب نگاہ هایش را ندارم! محڪم بہ گوشہ ے چادرم چنگ میزنم و در دل صلواتے میفرستم. دوبارہ صداے "تق تق" ڪفش هایش در گوشم مے پیچید ڪہ هادے میگوید:وایسا! سرم را بلند میڪنم،هادے درماندہ نگاهے بہ جمع مے اندازد و میگوید:مامان! شما خودت همیشہ میگے احترام مهمون واجبہ! فرزانہ میخواهد چیزے بگوید ڪہ هادے اجازہ نمیدهد:همیشہ میگے دشمن تونم اومد جلو در خونہ تون ناراحت ردش نڪنید! نازنین ڪہ از خودمونہ! فرزانہ پوفے میڪند و با حرص میگوید:دهن منو باز نڪن! حلما سرد میگوید:فرزانہ جان! میدونم بخاطرہ ما ناراحتے،ما مشڪلے با حضور غریبہ ها تو جمعمون نداریم! مگہ نہ ناصر؟ ناصر با حرص نفسش را بیرون میدهد و چیزے نمیگوید. با شنیدن این جملہ رنگ نازنین مے پرد،آسمان چشمانش ابرے شدہ اما اجازہ ے بارش باران را نمیدهد! فرزانہ سر جایش مے نشیند،هادے نگاهے بہ مبل ها مے اندازد و بہ جاے خودش اشارہ میڪند:بشین! نازنین لبخند شیرینے نثارش میڪند و بہ سمت ما مے آید. قدم برداشتن هایش آرام و موزون اند،نگاهِ غم انگیزے بہ حلما و ناصر مے اندازد و روے مبل مے نشیند. بے اختیار با دقت نگاهش میڪنم،بارانے خوش دوخت سورمہ اے رنگے اندام ظریفش را در بر گرفتہ،روسرے شیرے و سورمہ اے اش را مدل زیبایے بستہ و دستہ اے از موهاے پر ڪلاغے اش را یڪ طرفہ بیرون ریختہ،شلوار و بوت هایش را هم بہ رنگ مشڪے باهم ست ڪردہ. مثل دفعات قبل تنها آرایشے ڪہ روے صورتش دیدہ میشود خط چشمے است ڪہ ماهرانہ دور چشم هایش ڪشیدہ شدہ. ڪیف دستے ڪوچڪش را روے پاهایش میگذارد و بہ من خیرہ میشود. در چهرہ اش خبرے از ناراحتے یا حسادت زنانہ نیست! چیز عجیبے در چشم هایش برق میزند... چیزے شبیہ بہ محبت! لبخندش را بہ روے چشمانم مے پاشد:ما باهم آشنا نشدیم! فرزانہ سریع میگوید:آیہ نامزد هادیہ! لبخندش عمیق تر میشود،نگاهش را میان من و هادے مے چرخاند:تبریڪ میگم! بہ زور لبانم را از هم باز میڪنم:ممنون! نازنین میخواهد چیزے بگوید ڪہ پشیمان میشود،هادے بہ همتا اشارہ میڪند تا برایش چایے بیاورد. فرزانہ نگاہ عاقل اندر سفیهانہ اے بہ هادے مے اندازد و میگوید:تا فردا صبح میخواے همونجا وایسے؟! هادے لبخند پررنگے میزند:اگہ تو‌ بگے آرہ! _لازم نڪردہ! بیا بشین ڪنار زنت! روح از تنم پرواز میڪند،منظورش منم؟! با حرص بہ هادے نگاہ میڪنم و سپس بہ فرزانہ،احساس میڪنم عروسڪ خیمہ شب بازے این خانوادہ ام! محڪم تر گوشہ ے چادرم را میفشارم،هادے مُردد بہ سمت من قدم برمیدارد. بہ چند قدمے ام میرسد،میخواهد ڪنارم بنشیند ڪہ احساس میڪنم راہ نفسم بستہ شدہ! سریع بلند میشوم،چشمان هادے از شدت تعجب بیش از حد باز میشوند و ڪنجڪاو اجزاے صورتم را مے ڪاوند. نگاہ پر از خشمم را بہ سیاهے چشمانش میدوزم:من برم ببینم همتا ڪمڪ نمیخواد! آرام میگیرند شبِ چشمانش! سریع خودم را بہ آشپزخانہ میرسانم،همتا نگران سرش را برمیگرداند:چیزے شدہ؟! _نہ! نہ! گفتم بیام ببینم ڪمڪ نمیخواے! _نہ! مرسے! تُن صدایش را پایین مے آورد:اون ور اوضاع چطورہ؟! _همہ ساڪت بہ هم خیرہ شدن! ڪنجڪاو مے پرسم:دخترعمہ تونہ؟! همتا همانطور ڪہ داخل فنجان چاے میریزد میگوید:آرہ! گویے سوال بعدے ام را میداند ڪہ سریع اضافہ میڪند:هفت هشت سالہ از عمہ م اینا جدا زندگے میڪنہ! یعنے.... #ادامہ_دارد... نویسنده این متن👆🏻: #لیلی_سلطانی 👉🏻 💠 #فدایی_خانم_زینب. @dokhtaranchadorii