|🌹| دارد تمام چادر تُــ بوی آسمـ🌤ـان |اینجاست سایہ سار پرو بال فاطمہ✨ °•فرمود آشیانہ ے امن الهے است |نخ هاے چادر {طُـ❤️} #مشڪے‌آرامـمـ🌀 🍂| @dokhtaranchadorii

#ریحانه 😓 دیگــہ بریــدم از همـہ بہ اشڪ روضہ ها قسمـ✋ 😔 مےخوام ڪہ رو سپیــد بشم با چــادرم شهیـــــد بشمـ😇 #مےخوام_ڪہ_رو_سپید_بشم😭 #بہ_اشڪ_روضہ‌ها_قسم🍃 ●\ @dokhtaranchadorii

❄️❄️❄ ❄️❄️ ﴾﷽﴿ ❄️ 💠 #رمان_آیه_های_جنون 🍂 💠 #قسمت_۱۳۶ همہ متعجب بہ نازنین خیرہ شدہ اند،سریع نگاهم را مے دزدم مبادا حالم را از چشمانم بخواند! صداے ناصر متعجبم میڪند:این،اینجا چہ غلطے میڪنہ؟! با بهت نگاهش میڪنم،رنگ پوستش از خشم بہ سرخے میزند،پرہ هاے بینے اش مے لرزند و از همہ بدتر آسمان آبے چشمانش بہ خون نشستہ! فرزانہ اخم غلیظے میان ابروانش جاے دادہ،مدام نگاهش را میان نازنین و هادے مے چرخاند! در این بین تنها،حلما آرام است! سریع نگاهش را از نازنین میگیرد و بہ فنجان چایے اش چشم مے دوزد. هادے ڪلافہ نفسش را بیرون میدهد و ملتمس بہ چشمان نازنین خیرہ میشود:گفتم نیا! نازنین بدون توجہ بہ رفتار جمع لبخند دلربایے ڪنج لب هاے خوش فرمش مے نشاند:خواستم بهتون سر بزنم،گفتم بالاخرہ... ناصر اجازہ نمیدهد جملہ اش را ڪامل ڪند،همانطور ڪہ بلند میشود رو بہ حلما میگوید:پاشو خانم! پاشو! اینجا دیگہ جاے ما نیست! فرزانہ سریع از روے مبل بلند میشود و بہ سمت ناصر میرود:اِ ڪجا؟! اونے ڪہ باید برہ شما نیستید! با گفتن این جملہ نگاہ خشم آلودش را بہ نازنین مے دوزد! نازنین لبش را بہ دندان میگیرد و چیزے نمیگوید،چند لحظہ بعد نفس عمیقے میڪشد و آرام لب میزند:عذر میخوام! نباید مے اومدم! نگاهش را بہ من میدوزد و ادامہ میدهد:نمیخواستم شبتونو خراب ڪنم! سرم را پایین مے اندازم،تاب نگاہ هایش را ندارم! محڪم بہ گوشہ ے چادرم چنگ میزنم و در دل صلواتے میفرستم. دوبارہ صداے "تق تق" ڪفش هایش در گوشم مے پیچید ڪہ هادے میگوید:وایسا! سرم را بلند میڪنم،هادے درماندہ نگاهے بہ جمع مے اندازد و میگوید:مامان! شما خودت همیشہ میگے احترام مهمون واجبہ! فرزانہ میخواهد چیزے بگوید ڪہ هادے اجازہ نمیدهد:همیشہ میگے دشمن تونم اومد جلو در خونہ تون ناراحت ردش نڪنید! نازنین ڪہ از خودمونہ! فرزانہ پوفے میڪند و با حرص میگوید:دهن منو باز نڪن! حلما سرد میگوید:فرزانہ جان! میدونم بخاطرہ ما ناراحتے،ما مشڪلے با حضور غریبہ ها تو جمعمون نداریم! مگہ نہ ناصر؟ ناصر با حرص نفسش را بیرون میدهد و چیزے نمیگوید. با شنیدن این جملہ رنگ نازنین مے پرد،آسمان چشمانش ابرے شدہ اما اجازہ ے بارش باران را نمیدهد! فرزانہ سر جایش مے نشیند،هادے نگاهے بہ مبل ها مے اندازد و بہ جاے خودش اشارہ میڪند:بشین! نازنین لبخند شیرینے نثارش میڪند و بہ سمت ما مے آید. قدم برداشتن هایش آرام و موزون اند،نگاهِ غم انگیزے بہ حلما و ناصر مے اندازد و روے مبل مے نشیند. بے اختیار با دقت نگاهش میڪنم،بارانے خوش دوخت سورمہ اے رنگے اندام ظریفش را در بر گرفتہ،روسرے شیرے و سورمہ اے اش را مدل زیبایے بستہ و دستہ اے از موهاے پر ڪلاغے اش را یڪ طرفہ بیرون ریختہ،شلوار و بوت هایش را هم بہ رنگ مشڪے باهم ست ڪردہ. مثل دفعات قبل تنها آرایشے ڪہ روے صورتش دیدہ میشود خط چشمے است ڪہ ماهرانہ دور چشم هایش ڪشیدہ شدہ. ڪیف دستے ڪوچڪش را روے پاهایش میگذارد و بہ من خیرہ میشود. در چهرہ اش خبرے از ناراحتے یا حسادت زنانہ نیست! چیز عجیبے در چشم هایش برق میزند... چیزے شبیہ بہ محبت! لبخندش را بہ روے چشمانم مے پاشد:ما باهم آشنا نشدیم! فرزانہ سریع میگوید:آیہ نامزد هادیہ! لبخندش عمیق تر میشود،نگاهش را میان من و هادے مے چرخاند:تبریڪ میگم! بہ زور لبانم را از هم باز میڪنم:ممنون! نازنین میخواهد چیزے بگوید ڪہ پشیمان میشود،هادے بہ همتا اشارہ میڪند تا برایش چایے بیاورد. فرزانہ نگاہ عاقل اندر سفیهانہ اے بہ هادے مے اندازد و میگوید:تا فردا صبح میخواے همونجا وایسے؟! هادے لبخند پررنگے میزند:اگہ تو‌ بگے آرہ! _لازم نڪردہ! بیا بشین ڪنار زنت! روح از تنم پرواز میڪند،منظورش منم؟! با حرص بہ هادے نگاہ میڪنم و سپس بہ فرزانہ،احساس میڪنم عروسڪ خیمہ شب بازے این خانوادہ ام! محڪم تر گوشہ ے چادرم را میفشارم،هادے مُردد بہ سمت من قدم برمیدارد. بہ چند قدمے ام میرسد،میخواهد ڪنارم بنشیند ڪہ احساس میڪنم راہ نفسم بستہ شدہ! سریع بلند میشوم،چشمان هادے از شدت تعجب بیش از حد باز میشوند و ڪنجڪاو اجزاے صورتم را مے ڪاوند. نگاہ پر از خشمم را بہ سیاهے چشمانش میدوزم:من برم ببینم همتا ڪمڪ نمیخواد! آرام میگیرند شبِ چشمانش! سریع خودم را بہ آشپزخانہ میرسانم،همتا نگران سرش را برمیگرداند:چیزے شدہ؟! _نہ! نہ! گفتم بیام ببینم ڪمڪ نمیخواے! _نہ! مرسے! تُن صدایش را پایین مے آورد:اون ور اوضاع چطورہ؟! _همہ ساڪت بہ هم خیرہ شدن! ڪنجڪاو مے پرسم:دخترعمہ تونہ؟! همتا همانطور ڪہ داخل فنجان چاے میریزد میگوید:آرہ! گویے سوال بعدے ام را میداند ڪہ سریع اضافہ میڪند:هفت هشت سالہ از عمہ م اینا جدا زندگے میڪنہ! یعنے.... #ادامہ_دارد... نویسنده این متن👆🏻: #لیلی_سلطانی 👉🏻 💠 #فدایی_خانم_زینب. @dokhtaranchadorii

❄️❄️❄️ ❄️❄️ ﴾﷽﴿ ❄️ 💠 #رمان_آیه_های_جنون 🍂 💠 #قسمت_۱۳۷ ڪمے مڪث میڪند و بہ چشمانم خیرہ میشود:از خانوادہ طرد شدہ! از رفتار شوهرعمہ و مامانم تعجب نڪن! آرام زمزمہ میڪنم:پس بخاطرہ همین هادے نمیتونہ باهاش ازدواج ڪنہ! همتا متعجب میپرسد:چیزے گفتے؟! سریع میگویم:نہ! ناخودآگاہ سرم را بہ سمت سالن برمیگردم،هادے انگشتانش را درهم قفل ڪردہ و نگران بہ نازنین چشم دوختہ. صورت نازنین را نمیبینم،یڪ لحظہ دلم بہ درد مے آید! نہ براے خودم! براے هادے و نازنین! طعم شیرین و مُبهمے دارد،اینڪہ گرفتار یڪ #عشق ممنوعہ باشے! چیزے ڪہ خودم بعدها تجربہ اش ڪردم... ترس... ناامیدے... عذاب و درد ڪشیدن... اما دل ڪہ این چیزها حالے اش نمیشود! مدام در گوشت زمزمہ میڪند:بیشتر عاشقش باش! _آیہ! همتاست ڪہ میخواندم،جواب میدهم:جانم! سینے را برمیدارد:نمیاے بریم؟! نفس عمیقے میڪشم:چرا! ڪنجڪاو میپرسم:چرا از خانوادہ طرد شدہ؟ همتا آرام میخندد:سر فرصت برات تعریف میڪنم،از این جو سرد ناراحت نشو! بہ سمت سالن راہ مے افتد،میخواهم پشت سرش بروم ڪہ صداے یڪتا از طبقہ ے دوم مے پیچد:آیہ جان! همہ بہ سمت بالا نگاہ میڪنند،یڪتا چادر رنگے اے بہ سر ڪردہ بلند سلام میڪند. نگاهش بہ نازنین ڪہ مے افتد چشمانش گرد میشوند! گیج رو بہ من میگوید:موبایلت دارہ زنگ میخورہ! با عجلہ بہ سمت طبقہ ے بالا میروم،انگار نہ انگار تا دقایقے پیش مے ترسیدم پا روے این پلہ ها بگذارم! یڪتا وارد اتاق میشود:قطع شد! وارد اتاق میشوم،همانطور ڪہ موبایلم را از روے میز تحریر برمیدارم میگویم:ببخش! صداش نذاشت بخوابے،باید میذاشتمش رو سایلنت! لبخند خستہ اے میزند:این چہ حرفیہ؟! تازہ شماها باید بیدارم میڪردید میگفتید مهمون اومدہ! نگاهے بہ لیست تماس هایم مے اندازم،شمارہ ے همراہ مادرم افتادہ. همانطور ڪہ شمارہ را میگیرم رو بہ یکتا میگویم:من میرم تو راہ پلہ صحبت میڪنم،راحت لباساتو عوض ڪن! صداے مادرم در گوشے میپیچد:الو آیہ! از اتاق خارج میشوم:سلام مامان! _سلام! خوبے؟! _خوبم عزیزم شما خوبید؟مریم و امیرمهدے خوبن؟ _همہ خوبن و با حرص بهت سلام میرسونن! با گفتن این جملہ مے خندد. _عزیزم زنگ زدم ببینم ڪے برمیگردے خونہ تا ما قبل از تو برگردیم! ڪمے فڪر میڪنم و میگویم:نمیدونم! دور و وَراے دہ! بوق پشت سر هم باعث میشود صداے مادرم را خوب نشنوم،موبایل را از گوشم جدا میڪنم. شمارہ ے ناشناسے پشت خط است،سریع میگویم:مامانے! پشت خطے دارم،بہ همہ سلام برسون فعلا خدافظ. تماس را برقرار میڪنم:بلہ؟ صدایے از پشت خط نمے آید،میگویم:الو! _توام خودتو باختے! با شنیدن صدایش،رنگ از صورتم مے پرد! _قیمتت چند بود دخترِ تُخسُ سرڪشِ حاج مصطفے نیازے؟! نفس عمیقے میڪشم و بہ جمع نگاہ میڪنم،فرزانہ با دقت بہ صورتم چشم دوختہ! بہ زور میگویم:اشتباہ گرفتید! پوزخند میزند:خونہ ے مادرشوهرتے نہ؟ ڪنجڪاوے و سردرگمے باز مثل خورہ بہ جانم مے افتد،ڪشف رازِ شهاب برایم مهمتر از خلاص شدن از این ازدواج اجباریست! میخواهم چیزے بگویم ڪہ نگاهم بہ هادے مے افتدد،گویے سنگینے نگاهم را حس میڪند ڪہ سرش را بالا مے آورد. نگاهش گرہ میخورد بہ چشمانم. هر چقدر نخواهمش،هر چقدر بد باشد،حتے دلش جاے دیگرے باشد،هر چند موقت اما من بہ این مرد متعهدم! پَس میزنم تمام فڪرها و ڪنجڪاوے ها را،میخواهم قطع ڪنم ڪہ شهاب با حرص میگوید:حتما توام خیلے خوشحالے ڪہ شدے زنِ یہ دونہ وارث خانوادہ ے عسگرے! میگن هر چیزے یہ قیمتے دارہ! آرام ولے محڪم میگویم:من جنس نیستم ڪہ قیمت داشتہ باشم! خونسرد و نیش دار میگوید:ولے براے بابات هستے! هستے ڪہ بہ زور مجبورت ڪرد بشے زنِ هادے! نَفهمے؟ یا خودتو زدے بہ نَفهمے؟ ڪل اون پاساژے ڪہ باباے تو فقط توش یہ مغازہ دارہ براے مهدے عسگریہ! نہ تنها اون پاساژ،چند تا پاساژ و مرڪز خرید دیگہ! همہ ے اینا بہ ڪے میرسہ؟ بہ یہ دونہ پسرش! باز پوزخند را چاشنے صدایش میڪند:عسگرے عروس مذهبے شو براے بستن دست و پاے پسرش پیدا ڪرد،باباتم جا پاے خودشو خانوادہ شو براے همیشہ محڪم ڪرد! معاملہ ت ڪردن! میفهمے؟ معاملہ! لب میزنم:دروغ میگے! میخندد:آرہ من دروغ میگم! تو فڪر ڪن اینطور نیست! دیگہ دور و بر زندگیت نمیام،تو طول زمان خودت میفهمے بابات چہ لِجنیہ! اصلا مزہ ش بہ همینہ وقتے بہ خاڪ سیاہ نشوندتت بفهمے ڪیہ و چیہ! لحنش پر از تمسخر است:دخترِ تُخسُ سَرڪشِ حاج مصطفے نیازے! میخواهم جوابش را بدهم ڪہ تماس قطع میشود،متحیر بہ صفحہ ے موبایل خیرہ میشوم. صداے فرزانہ در گوشم مے پیچد:آیہ جون! چیزے شدہ؟ آرام سرم را بلند میڪنم،همہ نگاہ ها روے من است! حالم از تڪ تڪشان بہ هم میخورد،با خشم لبم را میگزم. نفس عمیقے میڪشم و سرد بہ چشمانش خیرہ میشوم:نہ! #ادامہ_دارد... نویسنده این متن👆🏻: #لیلی_سلطانی 👉 @dokhtaranchadorii

❤️ ♡ امـام حسین علیه السلام: من به نـماز عـشق می ورزم 🌺 #نماز_اول_وقت 👈 اول نمازِ حسین ، بعد عزای حسین ❤️ حســـــیـــــــن (ع) آخرین نمازش را هم اول وقت خواند ⚫ @dokhtaranchadorii

#امام_صادق_علیه_السلام_فرمودند «هر کس زیارت عاشورا بخواند ، شب اول قبر در آغوش امام حسین(ع) قرار خواهد گرفت.»✨ 📚کامل الزیارات ، ص ۷۵ @dokhtaranchadorii

❄️❄️❄️ ❄️❄️ ﴾﷽﴿ ❄️ 💠 #رمان_آیه_های_جنون 🍂 💠 #قسمت_۱۳۸ با گفتن "ببخشیدی" بہ بهانہ ے هواخورے بہ سمت در میروم،همین ڪہ در را باز میڪنم سرماے هوا خودش را بہ جانم میڪوبد اما سردتر از حال و هواے من نیست! مدام پشت سر هم نفس عمیق میڪشم،حرف هاے شهاب در گوشم مے پیچد. محڪم دستم را مشت میڪنم و بہ خودم نهیب میزنم:دروغ میگہ! دروغ میگہ! صداے باز و بستہ شدن در حیاط باعث میشود ساڪت شوم،پدر هادے را میبینم ڪہ با لبخند مهربانے بہ سمتم مے آید. بے اختیار اخمانم در هم میرود،نقش او در این بازے بہ اندازہ ے پدرم است! سرفہ اے میڪنم و جدے میگویم:سلام! همین! خشڪ و خالے! بدون لبخندے! بدون خودشیرینے هاے یڪ عروس براے پدرشوهرش! گرم جواب میدهد:سلام آیہ خانم! خوش اومدے! سرم را پایین مے اندازم:ممنون! انگشتانم را درهم قفل میڪنم و چیز بیشترے نمیگویم. مُردد مے پرسد:خوبے؟! آب دهانم را فرو میدهم:یڪم سرم درد میڪنہ،اومدم بیرون هوا بخورم! با لحن مهربانے میگوید:بدون لباس گرم؟! تازہ یادم مے افتد پالتویم را نپوشیدم،سرم را بلند میڪنم:اصلا حواسم نبود! آرام دست راستش را پشت ڪمرم میگذارد:بیا بریم تو! هوا خیلے سردہ! گُر میگیرم از این برخورد! گیج نگاهش میڪنم،انگار حالم را از چشمانم میخواند. گرم میخندد:من دیگہ مثل باباتم دختر جون! خجالتو بذار ڪنار! و انگار تازہ یادم مے افتد،حتے اگر از هادے هم جدا شوم بہ واسطہ ے این بازے پدرش تا ابد برایم محرم شدہ! خجول بہ دستش نگاہ میڪنم،لبخند عمیقے لبانش را از هم باز میڪند:هادے باید قدر این همہ نجابتو بدونہ! چیزے ڪہ این روزا نمیتونہ حالا حالاها پیداش ڪنہ. باهم بہ سمت خانہ قدم برمیداریم،در را برایم باز میڪند:اول خانما! محبت هایش واقعے اند،واقعیِ واقعے... اما دلم نمیخواهد باورشان ڪنم! و باز حرف هاے شهاب در گوشم زنگ میزند. نگاهش میڪنم،گویے هادے را در سن پنجاہ سالگے میبینم! _اول شما عمومهدے! متعجب نگاهم میڪند:عمو؟! اسم این دیگہ خجالتہ! بذارش ڪنار! سپس وارد خانہ میشود و پر انرژے میگوید:اهل خونہ! چرا عروسمو تنها گذاشتید؟! پشت سرش وارد میشوم،با دیدن نازنین ساڪت میشود. چندبار چشمانش را باز و بستہ میڪند،نگاهے بہ نازنین و سپس بہ حلما و ناصر مے اندازد! سریع بہ خودش مے آید،لبخند تصنعے روے لبانش جاے میدهد و بہ سمت ناصر میرود:آیہ خانم! مهمون داشتیمو بہ من نگفتے؟! مشغول روبوسے و احوال پرسے با ناصر میشود،همہ بہ احترامش ایستادہ اند. گرم گونہ هاے حلما را میبوسد و دلخور میگوید:چہ عجب! یادے از ما ڪردے؟! حلما جدے میگوید:مشغلہ هاے زندگے اجازہ ے نفس ڪشیدن بہ آدم نمیدہ ڪہ! امروزم فرزانہ زنگ زد دعوتمون ڪرد! مهدے معنادار بہ فرزانہ نگاہ میڪند و میگوید:دستش درد نڪنہ! نازنین لبخند بہ لب سریع میگوید:سلام دایے! مهدے بہ صورتش خیرہ میشود،در عمق چشمانش دلتنگے را میبینم! _سلام عزیزم! خوبے؟ خوش اومدے! نازنین براے روبوسے ڪردن پیش دستے میڪند،بے اختیار نگاهم را بہ سمت هادے میڪشانم. لبخند ڪم رنگے روے لبانش نقش بستہ،سریع نگاهم را مے دزدم. براے پیدا ڪردن همتا و یڪتا چشم مے گردانم ڪہ در آشپزخانہ مے بینمشان. بے حوصلہ بہ سمت آشپزخانہ میروم،یڪتا با دیدنم میگوید:توام حوصلہ ت رفت؟! همتا تشر میزند:اِ! آروم! صداتو میشونن! یڪتا بیخیال شانہ هایش را بالا میدهد:بشنون! شبیہ مجلس مُردگانہ! همتا آرام میخندد و میگوید:از دست تو! با چهرہ اے گرفتہ میگویم:ڪارے نیست من انجام بدم؟! حوصلہ م سر رفتہ! #ادامہ_دارد... نویسنده این متن👆🏻: #لیلی_سلطانی 👉🏻 💠 #فدایی_خانم_زینب @dokhtaranchadorii

❄️❄️❄️ ❄️❄️ ﴾﷽﴿ ❄️ 💠 #رمان_آیه_های_جنون 🍂 💠 #قسمت_۱۳۹ همتا همانطور ڪہ در ڪابینت را باز میڪند میگوید:نہ! بشین و بخور و بہ ما انرژے بدہ ڪار ڪنیم! یڪتا سریع میگوید:چرا! بیا سالاد درست ڪن! همتا چشم غرہ میرود:حالا بذار پاش بہ خونہ مون باز بشہ! _وا! خودش گفت! میخندم:اینطورے معذبم،بذارید ڪمڪتون ڪنم. یڪتا با چشم و ابرو بہ من اشارہ میڪند:بفرما! خودش میخواد. بہ سمت میز غذا خورے شش نفرہ میروم و یڪے از صندلے ها را عقب میڪشم. یڪتا سبدے پر از پر ڪاهو و خیار و گوجہ فرنگے همراہ یڪ ظرف شیشہ اے مقابلم میگذارد. دو چاقو از همتا میگیرد و ڪنارم مے نشیند،همانطور ڪہ یڪے از چاقوها را بہ دستم میدهد میگوید:امسال ڪنڪورے اے؟ _آرہ! بہ نقطہ اے خیرہ میشود و میگوید:یادش بہ خیر! گَند ترین سال عمرم بود! آرام میخندم:تو و یڪتا ڪہ همین پارسال ڪنڪور دادید. پر ڪاهویے داخل دهانش میگذارد:آرہ! ولے براے من بہ اندازہ ے دہ سال گذشت. خودمو ڪشتم تا بتونم دانشگاہ دولتے قبول بشم. همتا زبان درازے میڪند:برعڪس من! _آرہ برعڪس تو ڪہ دو نقطہ خونے! با دقت مشغول خورد ڪردن ڪاهوها میشوم،یڪتا اجازہ نمیدهد سڪوت حڪم فرما شود:میخواے چے بخونے؟ _حقوق! دوبارہ پر ڪاهویے داخل دهانش میگذارد:اوهوم! پس توام دو نقطہ خونے! _ڪم و بیش! سرم را برمیگردانم و نگاهے بہ سالن مے اندازم. یڪتا با شیطنت میگوید:دو دیقہ با هادے نباش! با ما باش! سرم را برمیگردانم و چیزے نمیگویم،سنگینے نگاہ هاے یڪتا و همتا را حس میڪنم. بدون توجہ ڪاهو ها را خورد میڪنم و حواسم را از همہ چیز پرت! اما ساعت شمارے میڪنم،براے رفتن بہ خانہ! ❄️❄️❄️❄️❄️❄️ نگاهے بہ میز رنگارنگ مے اندازم و چادرم را ڪمے جلو میڪشم. همہ پشت میز نشستہ اند،بہ جز من و نازنین! من دوست ندارم پشت این میز بنشینم و با آدم هایش هم نمڪ شوم،او دوست دارد و آدم هاے دور این میز دوستش ندارند،البته بہ جز هادے! بدون توجہ بہ نازنین ڪنار همتا مے نشینم،یڪتا هم رو بہ رویم ڪنار هادے نشستہ. نازنین نگاهے بہ صندلے خالے ڪنار من و نگاهے بہ صندلے خالے ڪنار یڪتا مے اندازد. ڪنجڪاوم ببینم ڪدام را انتخاب میڪند،نگاهش میڪنم ڪہ لبخند شیرینے تحویلم میدهد:میشہ ڪنارت بشینم؟! همہ ے نگاہ ها بہ سمت ما برمیگردد،سعے میڪنم عادے رفتار ڪنم:بفرمایید! همین ڪہ ڪنارم مے نشیند بوے عطر شیرین و خنڪش هوشم را میبرد! بے اختیار نگاهش میڪنم،هادے دل بہ این زنانگے هایش دادہ؟! ظرف سالاد را برمیدارد و ڪمے در پیش دستے اش میڪشد. نگاهم را از نازنین میگیرم و بہ بشقابم مے دوزم،دلم ڪمے تغییر میخواهد! تغییر در زنانگے هایم! ظرف سالاد را رو بہ رویم میگذارد و میگوید:من ڪشیدم. زیر لب تشڪر میڪنم و مشغول سالاد ڪشیدن میشوم،حق دارد خیالش راحت باشد! من چیزے ندارم ڪہ هادے را درگیر ڪند! براے نازنین رقیب حساب نمیشوم. یڪ ڪفگیر برنج میڪشم و رویش تڪہ مرغے میگذارم،یڪتا متعجب میگوید:چرا انقدر ڪم غذا ڪشیدے؟! لبخند ڪم جانے تحویلش میدهم:همیشہ شام ڪم میخورم! صداے مهربان و پر انرژے مهدے مورد خطابم قرار میدهد:شام ڪم میخورے یا هنوز با ما تعارف دارے؟! بہ لبخندم ڪمے جان میدهم:تعارف نمیڪنم،تو خونہ ام همین قدر میخورم. همتا چند ڪفگیر برنج روانہ ے بشقابم میڪند:امشب ناپرهیزے ڪن ما فڪر نڪنیم تعارف میڪنے! چشم غرہ اے نثارش میڪنم:از دست تو! میخندد:خواهر شوهرم دیگہ! نازنین لبخند بہ لب و با حسرت زیر چشمے نگاهمان میڪند. من خانوادہ ے هادے را دارم! او خودِ هادے را! میخواهم بگویم دیوانہ! تو اصلِ ڪارے را دارے! خودش،عشقش،قلبش،روحش! چند صباحے هم جسمش مهمان من است،پس حسرت نخور! ناصر و مهدے از وضعیت بازار میگویند،گاهے هادے هم در بحثشان شرڪت میڪند و نظر میدهد. حلما از وضعیت درس و دانشگاہ همتا و یڪتا میپرسد و فرزانہ بہ جاے آن ها جواب میدهد. ساڪت و سر بہ زیر با غذایم بازے میڪنم،اشتهایے ندارم. دلم میخواهد برگردم خانہ،خودم را روے تختم پرت ڪنم و بدون فڪر بخوابم! وقتے از خواب بیدار شدم بہ رسم هفتہ هایے ڪہ بعد از ظهرے هستم با یاسین بہ مدرسہ برویم. نورا سر بہ سرمان بگذارد و پدرم سخت گیرے هایش را داشتہ باشد. تنها آزادے ام پوشیدن ڪتانے هاے صورتے رنگ آل استار باشد و گاهے با مطهرہ بیرون رفتن! بحث بر سر دانشگاہ رفتن نقل و نبات هر روز من و پدرم باشد. یا عذاب ڪشیدن هاے یزد رفتن در گرماے تابستان و اصرارهاے پدر ڪہ باید برویم و بہ مادربزرگ ڪمڪ ڪنیم! نہ شهابے باشد،نہ هادے اے،نہ هیچڪس دیگر! من باشم و زندگے عادے ام! اما خودم را پشت این میز و در جمع خانوادہ ے عسگرے مے یابم،ڪنارِ معشوقہ ے بہ اصطلاح نامزدم! #ادامہ_دارد... نویسنده این متن👆🏻: #لیلی_سلطانی 👉🏻 💠 #فدایی_خانم_زینب @dokhtaranchadorii

💧آب… ✨مهریہ #زهـرا و 🍂تو لــبِ تشـــنہ ✨دهے جاטּ !! فداے لب عطشاטּ حسیـטּ ویاراטּ باوفایش #عاشوراحسینے_تسلیت_باد💔 @dokhtaranchadorii

#غریب_گیرآوردنت لشکریان بی پدر،چند نفر به یک نفر....😤 یکی بی هـــوا میـزد یکی با عصـــا میـزد...😭 @dokhtaranchadorii

🌹🕊🌹🕊 🕊🌹🕊 🌹🕊 دلنوشتـــ💚ـــه مهـــ📿ـــدوے 🖋 دلــــــــــ❣ــــــنوشته ... ✋السلام علی المهدی... روضه میری و عزاداری میکنی،اشک میریزی.لباس عزا هم به تن داری. میدونی که صاحب عزا،امام زمان هست. اونکه شال مشکی عزا گردنشه، امام زمان هست. 😭وقتی واست روضه میخونن حتی تصورشم بهمت میریزه.با تصورش بین اشکات،دوس داری جون بدی. 👈توهرسال محرم عزاداری میکنی،هرسال عاشورا،صحرای کربلا رو تصور میکنی.. اما امام زمان هرسال،عاشورا رو به چشم میبینه😔...میدونی عاشورا رو به چشم دیدن چه معنی داره؟!خرابت میکنه. 😞عاشورا برای امام حسین یکبار تکرارشد.امابیش از هزاروصدساله که عاشورا واس امام زمان تکرارمیشه. اینو گفتم که فقط یکم با غصه های حضرت مهدی آشناشی.تازه غصه ی گناهان ما که بدجور میسوزونه آقارو😢 ✨چرا تاحالا ظهورش به تاخیرافتاده و سعادت ظهورش رو نداشتیم؟! جوابش آسونه .به خاطر من وشماست.من و شمایی که شیعه ی اثنی عشری هستیم و عین خیالمون نیست که امام حاضرمون در غیبته.البته این ماییم که غایبیم و درک نمیکنیم امام زمان رو... ✨وقتت رو نمیگیرم فقط معرفت و شناختت رو نسبت به امام حاضرت یعنی نهمین فرزندامام حسین بالاببر. بی صبرانه منتظر هست. امیدش رو نامیدنکنیم که به ما دلخوش کرده. سلامتی و تعجیل در فرج حضرت مهدی صلوات 🕊🌹اللهم عجل لولیک الفرج🌹🕊 @dokhtaranchadorii

❄️❄️❄️ ❄️❄️ ﴾﷽﴿ ❄️ 💠 #رمان_آیه_های_جنون 🍂 💠 #قسمت_۱۴۰ بہ زور قاشقے برنج در دهانم مے چپانم و با آن بغضم را قورت میدهم! دلم لڪ زدہ براے زندگے یڪنواختم! میخواهم با چنگالم ڪمے از سالاد بردارم ڪہ مهدے صدایم میزند:آیہ جان! سر بلند میڪنم:بلہ! با چشم و ابرو بہ هادے اشارہ میڪند ڪہ بہ من خیرہ شده:میشہ بہ هادے بگے جوابمو بدہ؟! دوساعتہ ازش یہ سوال پرسیدم انگار جوابشو تو صورت تو دارہ پیدا میڪنہ! ناگهان هادے بہ خودش میاید،لقمہ در گلویش میپرد و شروع میڪند بہ شدت سرفہ ڪردن،همہ میخندند و بہ هادے تڪہ مے اندازند. ناصر با خندہ چندبار بہ ڪمر هادے میڪوبد و میگوید:شهید راہ عشق هادے! حتم دارم ڪہ آن زمان مرغ آمین روے شانہ ے ناصر نشستہ بود و آمین گفت براے جملہ ے غیر دعایے اش! ڪہ شهید راہ عشق شد هادے! لبخند تلخے میزنم،حواسش بہ من نبودہ بہ ڪنار دستم بودہ! لیوانم را پر از نوشابہ میڪنم و آرام آرام سر میڪشم،قورت دادن این بغض آسان نیست! ❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️ مقابل آینہ چادرم را سر میڪنم،یڪتا همانطور ڪہ از داخل آینہ نگاهم میڪند میگوید:یڪم دیگہ بمون،تازہ ساعت یازدہ شدہ! میخندم:اصلا دیر وقتم نیست! نچ ڪشیدہ اے میگوید و ادامہ میدهد:ڪاش بیشتر میموندے! بہ سمتش برمیگردم و گونہ اش را محڪم مے بوسم،چہ میفهمد من در این خانہ چہ عذابے میڪشم! _روزاے دیگہ ام میام،بیشتر همو میبینیم. حلما و ناصر چند دقیقہ پیش رفتند،اما نازنین هنوز ماندہ. ساڪت گوشہ اے نشستہ و بہ ما خیرہ شدہ! براے فرزانہ ڪہ انگار وجود ندارد! همتا و یڪتا هم بخاطرہ مادرشان سمتش نمے روند. رو بہ همتا میگویم:میشہ زنگ بزنے یہ آژانس بیاد؟ فرزانہ متعجب میگوید:آژانس براے چے؟! هادے میرسونتت! سریع میگویم:نہ آخہ دیر وقتہ! همسایہ هامونم... صداے بم هادے اجازہ نمیدهد حرفم را ادامہ بدهم:خودم میرسونمت! الان آمادہ میشم. با گفتن این حرف بہ سمت اتاقش میرود،نازنین از روے مبل بلند میشود و بہ سمتمان مے آید:منم دیگہ برم! رو بہ فرزانہ با مهربانے میگوید:ببخشید زن دایے! زحمت دادم! فرزانہ بدون اینڪہ نگاهش ڪند میگوید:خوش اومدے! با مهدے و همتا و یڪتا دست میدهد و خداحافظے میڪند،بہ من ڪہ میرسد دستم را گرم میفشارد و میگوید:از آشنایے باهات خوشحال شدم. لبخندے ڪنج لبانم مے نشانم:منم همینطور! آرام میگوید:چند لحظہ میاے حیاط؟! سپس بلند میگوید:خداحافظ! از در ڪہ خارج میشود رو بہ جمع میگویم:منم تو حیاط منتظر میمونم تا هادے بیاد! با عجلہ از همہ خداحافظے میڪنم و دنبال نازنین میروم. بہ چند قدمے اش ڪہ میرسم ڪنجڪاو میگویم:ڪارم داشتید؟! بہ سمتم برمیگردد:باهام راحت باش! چیزے نمیگویم،سڪوتم را ڪہ مے بیند ادامہ میدهد:لطفا شمارہ تو بدہ باید باهم صحبت ڪنیم! جدے میگویم:راجع بہ چے؟ لبخند عجیبے لبانش را باز میڪند:هادے! سریع میگویم:من.... نمیگذارد حرفے بزنم:اجازہ بدہ سر فرصت حرف بزنیم! فقط بہ هادے چیزے نگو! شمارہ ام را میگیرد و روے موبایلم تڪ زنگ مے اندازد تا شمارہ اش را داشتہ باشم! قلبم بہ تپش مے افتد،میخواهد چہ بگوید؟! شماتت بار نگاهم ڪند و بگوید در حد هادے نیستم! یا از عشق آتشینشان برام بگوید و اینڪہ خیال خامے بہ سرم نزند! صداے سرفہ ے ڪسے بہ افڪارم پایان میدهد،نگاهش میڪنم. #ادامہ_دارد... نویسنده این متن👆🏻: #لیلی_سلطانی 👉🏻 💠 #فدایی_خانم_زینب @dokhtaranchadorii