دلتنگیم ؛ براے کمین هایتان، براے خلوصتان، براے غربتتان، براے وضویے دیگر در این آب ها...

#امام_مهدی_عج❣ از فضائل تربت امام حسین(ع) آن است که اگرتسبیح در دست گرفته شودثواب ذکر را دارد، گرچه دعائی هم خوانده نشود. #بحارالانوار_ج۵۳_ص۱۶۵

❄️❄️❄️ ❄️❄️ ﴾﷽﴿ ❄️ 💠 #رمان_آیه_های_جنون 🍂 💠 #قسمت_۱۹۲ با دقت پشت سر و اطرافم را نگاہ میڪنم از زمانے ڪہ از خانہ بیرون آمدم احساس میڪنم ڪسے تعقیبم میڪند! جلوے ساختمانِ مورد نظر میرسم،باز نگاهے بہ پشت سرم مے اندازم اما ڪسے نیست! وارد ساختمان میشوم،چند نفر از راہ پلہ پایین مے آیند،میخواهم بہ سمت آسانسور بروم ڪہ زن جوانے میگوید:خرابہ! همانطور ڪہ از زن تشڪر میڪنم بہ سمت پلہ ها میروم،چهار روز گذشت! چهار روز از نزول سورہ ے عشق! سورہ ے هادے! دو روز پیش فرزانہ تماس گرفت و گفت چرا هنوز بہ خانہ شان نرفتہ ام،ڪلے بهانہ آوردم و گفتم سرم شلوغ است. از رو بہ رو شدن با هادے میترسم،از طرفے دلتنگش هستم! دیروز نازنین پیام داد بہ دیدنش بروم،با نازنین احساس نزدیڪے خاصے میڪنم حتے شاید بیشتر از همتا و یڪتا دوستش داشتہ باشم! بدون معطلے درخواستش را قبول ڪردم و براے امروز در آموزشگاهش قرار گذاشتیم. آرام از پلہ ها عبور میڪنم و بہ طبقہ ے سوم میرسم،نگاهم را روے درها مے گردانم،بین دو واحد پیش رویم تابلوے ڪوچڪے ڪہ ڪنار واحدِ پنج نصب شدہ راهنماییم میڪند. "رویا پزیِ نازنین" لبخند ڪم رنگے روے لبانم مے نشیند،مثل خودش سادہ و دلنشین! انگشت اشارہ ام را روے زنگ مے گذارم،چند لحظہ بعد صداے دختر جوانے مے پیچد:بعلہ؟! دستہ گل میخڪ را ڪمے در دستم جا بہ جا میڪنم و میگویم:با نازنین خانم ڪار داشتم! چند ثانیہ بعد در نیمہ باز میشود و دختر جوانے با پیش بند صورتے رنگ ڪہ رویش طرح دو ڪاپ ڪیڪ صورتے و آبے است در چهارچوب در ظاهر. دستانِ آردے اش را تقریبا روے هواے گرفتہ،آرام مے پرسد:سلام امرتون؟ سفارش دارید؟ لبخند میزنم:سلام! نہ با خود نازنین ڪار دارم،از آشناهاشونم. _یہ لحظہ! سرش را بہ سمت عقب برمیگرداند:نازنین جون! یہ خانمے جلوے در با شما ڪار دارہ میگہ از آشناهاتونہ! صداے نازنین مے آید:بگو بیاد تو! دختر بہ سمت من برمیگردد:بفرمایید. سپس خودش چند قدم عقب گرد میڪند،زیر لب تشڪر میڪنم و وارد میشوم. آموزشگاہ ڪوچڪے ڪہ دیوارهایش را ڪاغذ رنگے هاے صورتے و تیفانے طرح ڪیڪ هاے فانتزے و ڪاپ ڪیڪ زینت دادہ اند. میز بزرگ صورتے رنگے وسط سالن قرار دارد ڪہ یازدہ نفر روے صندلے هاے فلزے هم رنگ میز پشتش نشستہ اند و مشغول تزئین ڪوڪے هستند. نازنین همانطور ڪہ دم اسبے موهایش را سفت میڪند با لبخند بہ سمتم مے آید:سلام خانم! خوش اومدے! آرام در آغوشم میڪشد و گونہ هایم را مے بوسد،مے گویم:سلام! ممنون عزیزم چہ آموزشگاہ نازے دارے مثل خودت! مے خندد:ناز میبینے،اجارہ ایہ وگرنہ میگفتم قابلتو ندارہ! از آغوشش بیرون مے آیم و دستہ گل را بہ سمتش میگیرم:رنگشون با تم اینجا هماهنگہ. با ذوق دستہ گل را مے گیرد و میگوید:چرا زحمت ڪشیدے؟! خودت گلے دیگہ. چشمڪ میزنم:آرہ فقط ڪاڪتوسم! دستش را پشت ڪمرم مے گذارد و بہ سمت اتاقے ڪہ سمت راست سالن قرار دارد قدم برمیدارد. _اما تو منو یاد گل نرگس میندازے نمے دونم چرا! ابروهایم را بالا میدهم:جدے؟! هم زمان ڪہ در اتاق را باز میڪند میگوید:اوهوم! من تو رو یاد چہ گلے میندازم؟! باهم وارد اتاق میشویم،ڪمے فڪر میڪنم و میگویم:رز آبے! میخندد:بخاطرہ چشمام؟! _آرہ! دیزاین اتاق مثل سالن است فقط با میز و صندلے هاے ڪوچڪتر. نازنین یڪے از صندلے ها را برایم عقب میڪشد و میگوید:بشین. چادرم را برمیدارم و روے صندلے مے نشینم،دور تا دور اتاق را از نظر مے گذرانم. نازنین قهوہ جوش سادہ اے روے میز میگذارد و میگوید:فعلا براے پذیرایے فقط قهوہ و بیسڪوییت دارم. دوست دارے؟ لبخند دندان نمایے تحویلش میدهم:حس خاصے بہ نوشیدنے هاے گرم ندارم! دستہ گل را روے میز میگذارد:پس من برم از سر خیابون دوتا آبمیوہ ے دبش بگیرم بیارم. سریع میگویم:نہ! نگفتم ڪہ بدم میاد! قهوہ میخورم. _مطمئنے؟ تعارف نڪن. لبخندم را پر رنگ تر میڪنم:آرہ عزیزم بیا بشین. ڪش و قوسے بہ بدنش میدهد و رو بہ رویم مے نشیند. از داخل سینے اے ڪہ روے میز است پیش دستے اے مقابلم میگذارد،نگاهم بہ محتویاتش مے افتد ڪوڪے هایے ڪہ بہ شڪل آدم برفے تزئین شدہ اند. با ذوق مے گویم:واے اینا رو! لبخند خستہ اے میزند:امروز از اون روزاے شلوغ بودہ!حالا باید تا هشت بمونم! _پس حسابے خستہ شدے. فنجانے مقابلم میگذارد،همانطور ڪہ قهوہ جوش را بالاے فنجان گرفتہ میگوید:خستگے براے ڪسے مثل من نعمتہ! متعجب میگویم:چرا؟! براے خودش هم قهوہ میریزد. #ادامہ_دارد... نویسنده این متن👆🏻: #لیلی_سلطانی 👉🏻 Join → @dokhtaranchadorii❤️

❄️❄️❄️ ❄️❄️ ﴾﷽﴿ ❄️ 💠 #رمان_آیه_های_جنون 🍂 💠 #قسمت_۱۹۳ _یہ دخترے ڪہ زیاد دوست و آشنا ندارہ و تنها زندگے میڪنہ اگہ تو خونہ زیاد بمونہ در و دیوار خونہ میخورنش! این تنهایے بدجور خستہ م ڪردہ بخاطرہ همین از هشت صبح میام آموزشگاہ تا هشت نُہ شب. باز اینجا سرم گرمہ و دورم یڪم شلوغ! تازہ شاید خونہ مم عوض ڪنم. فنجانم را با دو دست میگیرم:از خونہ ت راضے نیستے؟ ڪمے از قهوہ اش مے نوشد:چرا! جاے خوبیہ همسایہ هام آدماے خوبے اناما... حرفش را میخورد! چیزهایے حدس میزنم و بہ زبان مے آورم:صاحب خونہ ت؟! لبخند تصنعے اے میزند:آرہ! یہ مرد چهل سالہ ے مجردہ با درخواستاے... بہ اینجا ڪہ میرسد اخمانش درهم میرود و جرعہ اے از قهوہ اش را مے نوشد. لب میزنم:هادے خبر دارہ؟ سریع میگوید:نہ! دارم دنبال یہ جاے بهتر میگردم اگہ بفهمہ میاد درگیر میشہ. _خب بیاد درگیر بشہ باید بفهمہ تو تنها نیستے! آبے چشمانش را بہ چشمانم مے دوزد:پشتِ سر یہ دختر مجرد همینطوریش حرف هست واے بہ حال اینڪہ یہ مردے ام دور و برش دیدہ بشہ! هرچے بگم هادے برادرمہ ڪے بدون مدرڪ باور میڪنہ؟! بخاطرہ همین منو هادے همیشہ بیرون از خونہ و آموزشگاہ قرار میذاریم. نفس عمیقے میڪشم و مُردد مے پرسم:چرا خودت براے آشتے با پدر و مادرت پا پیش نمیذارے؟ پوزخند میزند:هزار بار رفتم پیش شون اما حتے حاضر نشدن حرفامو بشنون! چند روز پیش مامان زنگ زد گفت دور و بر خونہ نرم! میگفت اگہ خانوادہ ے رضا... مڪث میڪند و خجول سرش را پایین مے اندازد:همون پسرے ڪہ باهاش نامزد ڪردہ بودم! اگہ متوجہ بشن برگشتم راحتم نمیذارن،باباش یہ آدمے بود شبیہ بابام! متعصب و ڪینہ اے! مامان میگفت همون موقعشم بابات جلوشونو گرفت وگرنہ میخواستن پیدات ڪنن و بہ قول خودشون تقاص آبروے رفتہ شونو پس بگیرن! لبش را بہ دندان میگیرد و ساڪت میشود،متفڪر نگاهش میڪنم:پس مامانت نرم شدہ! من میتونم واسطہ بشم ‌باهاشون آشتے ڪنے؟ ڪنجڪاو نگاهم میڪند،میخواهم ادامہ بدهم ڪہ صداے زنگ موبایلم بلند میشود. ببخشیدے میگویم و زیپ ڪیفم را مے ڪشم،نازنین مے گوید:اگہ از خونہ ست زود برو من گفتم بد موقعے بیاے. متعجب بہ صفحہ ے موبایل خیرہ میشوم:نہ هادیہ! قلبم دیوانہ وار خودش را بہ قفسہ ے سینہ ام مے ڪوبد،نگاهے بہ نازنین مے اندازم و جواب میدهم،سعے میڪنم اشتیاق در صدایم موج نزند! _بعلہ؟! صدایش بعد از چهار روز در گوشم مے پیچد:سلام! نازنین لبخندے میزند و نگاهش را بہ فنجانش مے دوزد. آرام جواب میدهم:سلام! من من ڪنان میگوید:رفتم...رفتم خونہ تون نبودے! خالہ پروانہ گفت رفتے بیرون! سرفہ اے میڪنم:آرہ بیرونم. گرم میگوید:میشہ همو ببینیم؟! متعجب مے پرسم:براے چے؟! صدایِ بم و گیرایش گوش هایم را نوازش میدهد:دو سہ ساعت پیش یاس باهام تماس گرفت،گفت شمارہ تو ندارہ وگرنہ زنگ میزد با خودت صحبت میڪرد،براے شام دعوتمون ڪرد بریم خونہ شون! و من میمیرم براے این مفرد شدن هاے بے دلیل... موبایلم را محڪمتر بہ گوشم مے چسبانم:براے ڪِے؟ _همین امشب! متعحب مے پرسم:همین امشب؟! جدے مے گوید:آرہ! علیرضا دو رور پیش برگشتہ،امشب دو سہ تا از بچہ ها میخوان برن بهشون سر بزنن یہ مهمونے ڪوچولو گرفتن. البتہ میتونے نیاے میگم ڪار داشتے! میخواهم بهانہ بیاورم ڪہ پشیمان میشوم! مگر دلم نمیخواست بہ هادے نزدیڪ بشوم؟! این گوے و این میدان! سریع میگویم:میشہ بیام؟ آخہ دلم میخواد بیشتر با یاس و علیرضا آشنا بشم! احساس میڪنم صدایش مے خندد! _ڪجا بیام دنبالت؟! لبخند خجولے میزنم و بہ نازنین خیرہ میشوم:آموزشگاہ نازنینم! متعجب میگوید:جدے؟! _بعلہ! _بیست دقیقہ دیگہ اونجام،بہ نازنین سلام برسون. موبایل را ڪمے از گوشم جدا میڪنم و آرام رو بہ نازنین میگویم:هادے سلام میرسونہ! نازنین بیسڪوییتے داخل دهانش میگذارد و میگوید:توام بہ داداشِ بے معرفت ما سلام برسون. با خندہ میگویم:نازنینم سلام میرسونہ. گرم و محڪم میگوید:مے بینمت فعلا! و من گرمتر لب میزنم:فعلا! یڪ ڪلمہ ے عادے میتواند برایم انقدر گرم و عاشقانہ باشد اگر از زبانِ هادے بیرون بیاید... بے اختیار لبانم بہ لبخندے گرم باز میشوند،سنگینے نگاہ نازنین را احساس میڪنم. سریع لبخندم را جمع میڪنم و جدے میگویم:یڪے از دوستاش شام دعوت مون ڪردہ. قهوہ جوش را برمیدارد و دوبارہ فنجانش را پر میڪند:علیرضا و یاسو دورا دور میشناسم،پس گفتہ مدافع حرمہ! آخرین جرعہ ے قهوہ اش را مے نوشم:آرہ! لبخند عجیبے میزند:خوبہ! نگاهے بہ فنجانم مے اندازد و بلند مے گوید:واے! یادم رفت شڪر بیارم. یہ فنجون دیگہ میخورے شڪر بیارم؟ مے خندم:نہ! دستے بہ موهایش میڪشد:مشخصہ خیلے خستہ ام نہ؟! و معتادِ قهوہ! بیسڪوییتے برمیدارم و با ذوق نگاهش میڪنم:واقعا دلت میاد اینا رو بخورے؟ #لیلی_سلطانی 👉🏻 ♥ ▪️ @dokhtaranchadorii

❄️❄️❄️ ❄️❄️ ﴾﷽﴿ ❄️ 💠 #رمان_آیه_های_جنون 🍂 💠 #قسمت_۱۹۴ _آرہ! بخور چندتا میدم ببرے. با اڪراہ گازے میزنم و بے اختیار مے گویم:چقدر خوشمزہ س! _نوش جونت. بہ آسمانِ چشمانش زل میزنم:با هادے صحبت میڪنم یہ جورے مامان و باباتو راضے ڪنیم. چشمانش را میبندد:مامانم راضے شدہ مطیعِ بابامہ،نعوذباللہ خدام بیاد بہ بابام بگہ نازنین پاڪہ و بذار اشتباهاتشو جبران ڪنہ بابام قبول نمیڪنہ! من عادت ڪردم آدما جاے خدا نبخشنمو حڪم بدن،بخاطرہ همین خواستگارمو رد ڪردم با اینڪہ تقریبا بهش علاقہ داشتم... ڪافے بود متوجہ بشہ با خانوادہ م زندگے نمیڪنم و تو گذشتہ م چہ اتفاقایے افتادہ،همہ یہ جورے رفتار میڪنن انگار خودشون از بدو تولد تا مرگ طیب و طاهرن! اگہ دوبارہ چادرے بشم و جلوے بابام یہ ڪارایے رو وانمود ڪنم شاید یڪم نرم بشہ ولے از نقاب زدن متنفرم و این ڪارو نمیڪنم! مُردد مے پرسم:چرا حجابو دوست ندارے؟ _ڪے گفتہ حجابو دوست ندارم؟! اما براے چادر سر ڪردن... حرفش را ادامہ نمیدهد،بغضش میگیرد و با صداے لرزان میگوید:این بار تا وقتے مطمئن نشم صد در صد دلم چادرو میخوادو میتونم حرمتشو نگہ دارم سَر نمیڪنم! فڪرے بہ ذهنم مے رسد اما بہ زبانش نمے آورم،آرام مے گویم:نازنین! بغضش را قورت میدهد:جانم! _خیلے دعام ڪن! متعجب نگاهم میڪند و مے خندد:من؟! _آرہ! تو پیش خدا از خیلیا عزیزترے دعا ڪن از این آشفتگے درم بیارہ. _چرا آشفتہ؟ چیزے شدہ؟ لبخند میزنم:آرہ! _فڪر ڪنم فهمیدم چے شدہ! این را ڪہ میگوید موبایلم زنگ میخورد،بدون معطلے جواب میدهم:رسیدید؟! هادے جدے جواب میدهد:آرہ الان جلوے در آموزشگاهم. _باشہ الان میام پایین‌. این را مے گویم و قطع میڪنم،همانطور ڪہ موبایلم را داخل ڪیف میگذارم رو بہ نازنین میگویم:من باید برم،ببخش زیاد نتونستم پیشت باشم. نازنین بہ سمت رخت آویز میرود و مانتو و شال آبے ڪاربنے اش را برمیدارد:همین ڪہ اومدے لطف ڪردے،دیگہ خودت بهم سر بزن نہ اینڪہ من زنگ بزنم دعوتت ڪنم. چادرم را روے سرم مے اندازم:چشم! نازنین هم مانتویش را مے پوشد و شالش را روے سرش مے اندازد. سریع میگویم:نیا عزیزم خودم میرم. دستش را پشت ڪمرم میگذارد و میگوید:بیام یہ سلامے بہ هادے بدم. باشہ اے میگویم و باهم از اتاق خارج میشویم،بہ شاگردانش میگوید مشغول باشند تا بیاید و خارج میشویم. با عجلہ از پلہ ها عبور میڪنم،دلم پر میڪشد براے دیدنش! نازنین با شیطنت میگوید:هادے فرار نمیڪنہ یڪم آرومتر برو منم بهت برسم! با خندہ روے آخرین پلہ مے ایستم تا نازنین بیاید،نفس نفس زنان ڪنارم مے رسد. با هم جلوے در میرویم،ماشین هادے را میبینم. چند متر آن طرف تر پارڪ ڪردہ،با دست چپش روے فرمان ضربہ گرفتہ و رو بہ رو را نگاہ میڪند. تہ ریشش از چهار روز قبل بلند تر شدہ و صورتش را مردانہ تر ڪردہ. آستین هاے پیراهن سفیدش را تا آرنج بالا زدہ و صورتش جدیست. دست و پایم ڪمے بے حس شدہ،در دل صلوات میفرستم تا ڪمے آرام بگیرم! نازنین نگاهش را میان من و هادے مے چرخاند،آرام میگوید:بریم منتظرہ. نزدیڪ ماشینش میشویم،نازنین چند تقہ بہ شیشہ ے سمتِ ڪنارِ رانندہ میزند. هادے سریع سرش را برمیگرداند،بہ جاے اینڪہ اول نازنین را نگاہ ڪند چند لحظہ بہ صورتِ من زل میزند و سپس بہ نازنین. لبخند مردانہ اے میزند و شیشہ را پایین میدهد:سلام خانم ڪیڪ پز! نازنین اخم میڪند:سلام با معرفت! هادے میخواهد از ماشین پیادہ بشود ڪہ نازنین میگوید:پیادہ نشو! اومدم یہ سلامے ڪنم و برم. ڪمے عقب میرود،سریع سلام میڪنم و هادے جوابم را میدهد. بہ سمت نازنین برمیگردم و گونہ اش را مے بوسم:خیلے ممنون بابت امروز،واجب شد منم چند جلسہ بیام تو رویا پزیت و یاد بگیرم چطورے از اون خوشگلا درست ڪنم. مهربان میگوید:هروقت اومدے قدمت روے چشم،چندتا بیسڪوییتم برات ڪنار میذارم مگہ اینڪہ بہ بهونہ ے بردنِ اونا دوبارہ بیاے بهم سر بزنے. گونہ ام را مے بوسد:برید بهتون خوش بگذرہ. دستگیرہ ے در را میفشارم و سوار میشوم،نازنین ڪمے خم میشود،شیطنت و شادے در چشمانش موج میزند. رو بہ هادے میگوید:راستے مبارڪہ! هادے متعجب نگاهش میڪند:چے؟! نازنین چشمڪے میزند و میگوید:خداحافظ. منظورش را خوب میفهمم! خجول سرم را پایین مے اندازم و با بند ڪیفم بازے میڪنم. هادے سرفہ اے میڪند و راہ مے افتدد،پنج دقیقہ از حرڪتمان ڪہ میگذرد سڪوت را مے شڪند:راستے نمیخواے بریم سمت خونہ چیزے بردارے یا لباس عوض ڪنے؟ آرام میگویم:نہ! دوبارہ سڪوت برقرار میشود و این بار هم هادے مے شڪندش:براشون شیرینے تر گرفتم دستِ خالے نریم. دلم قیلے ویلے میرود از این جمع بستن! نگاهے بہ صندلے عقب مے اندازم و میگویم:خوبہ! آرام ادامہ میدهم:میشہ براشون یہ دستہ نرگسم بگیرید؟ یاس دوست دارہ. #ادامہ_دارد... #لیلی_سلطانی 👉🏻 ♥ ▪️ @dokhtaranchadorii

پروفایل مذهبی👇🏻👇🏻👇🏻