سلام دوستان بابت تاخیر رمان معذرت خواهی میکنم چون چند روزه کار داشتم نرسیدم بزارم حلال بفرمائید 🌺🌺🌺🌺🌺🌺

برگشت به قسمت اول رمان آیه های جنون برای اعضای جدید 🌺🌺🌺🌺

❣نزدیکِ اربعین، دلِ جا مانده ها گرفت... یک بینوا برای خودش ربنا گرفت... هرکس رسید؛ سوال کرد: زائری؟ از این سوال، دلِ پُرخونِ ما گرفت...😔 آقا مگر "بَدان" به حریمت نمیرسند؟ پس "حُر" که بود که جام بلا گرفت...؟ باشد؛ محل نده... نبرم اربعین حرم... اما بدان؛ که قلبم از این ماجرا گرفت...😔😢 آنقدر گریه میکنم 😭که بگویند عاقبت: نوکر ز اشکِ خود سفرِ کربلا گرفت...😭😭😭 اما ز راهِ دور؛ سلام حضرت حسین... بارانِ اشک، از این روضه ها گرفت...❣ 🏴]° @dokhtaranchadorii

❄️❄️❄️ ❄️❄️ ﴾﷽﴿ ❄️ 💠 #رمان_آیه_های_جنون 🍂 💠 #قسمت_۲۱۴ تو رفتے و ندیدے چہ آشوبے بہ پا ڪردن،تا الانم مدیون پدرتے ڪہ پیدات نڪردن و سالمے! حالا تصور ڪن تو رو هم اون دورو ورا ببینن! نازنین رڪ بگم برگشتن تو بہ نفع هیچڪس نیست،نہ خودت،نہ پدر و مادرت. اشڪ در چشمان نازنین حلقہ میزند،سریع لیوان آبمیوہ را برمیدارد و ڪمے مے نوشد. حتما فشارش افتادہ! فرزانہ جدے نگاهش میڪند:بہ اینا فڪر ڪردہ بودے؟ نازنین لیوان را از لبانش جدا میڪند:آرہ! حتے باید از اونام عذر خواهے ڪنم! مخصوصا رضا! فرزانہ پوزخند میزند:بے گناہ ترین آدمِ این ماجرا ڪہ از همہ طرف خورد! هفت سال گذشتہ رضا یہ مرد سے و دو سہ سالہ س اما ازدواج نڪردہ! شاید یہ ترس یا بدبینے رو تو بہ جونش انداختے! نازنین نفس عمیقے میڪشد و میگوید:بیشتر از هرڪسے باید از رضا معذرت بخوام شاید بخشید... همتا میگوید:میشہ گذشتہ رو تا حدے جبران ڪرد! نازنین سرش را بہ نشانہ ے منفے تڪان‌ میدهد:یہ سرے چیزا رو‌‌ نمیشہ جبران ڪرد،مثل شڪستن قلبِ آدما،مثل احساساتشون،مثل آبروشون! همتا سرے تڪان میدهد و آبمیوہ اش را سر میڪشد،انگار دهان همہ مان تلخ است و جو برایمان سنگین! مُردد مے پرسم:پس ما تنها بریم؟ فرزانہ از روے مبل بلند میشود:نہ! همراهتون میام چون نمیخوام روے هادے رو زمین بندازم،همراهتون میام چون من ڪارہ اے نیستم تو این قضیہ بخوام حڪم بدم اما دخالتے نمیڪنم! فقط میام بہ حلما میگم خواستہ هادے بودہ و برمیگردم! از ڪنار میز عبور میڪند و ادامہ میدهد:میرم آمادہ بشم. لبخند پر رنگے میزنم و آرام با شانہ بہ شانہ ے نازنین. آرام میگویم:دیدے درست میشہ؟! نازنین درماندہ میگوید:نمے دونستم رضا اینا نزدیڪ مامان و بابا زندگے میڪنن،اگہ برگردم یا منو اون ورا ببینن ممڪنہ مامان و بابامو اذیت ڪنن. ڪمے فڪر میڪنم و میگویم:بالاخرہ ڪہ تو باید تو اون خونہ ڪنار مامان و بابات زندگے ڪنے،اما اولش باید احتیاط ڪنیم و آستہ بریم و بیایم. تا ڪم ڪم یہ اطلاعاتے از خانوادہ ے رضا دربیاریم ببینیم چطور باید تو رو بهشون نشون بدیم تا ازشون معذرت خواهے ڪنے. لبش را بہ دندان میگیرد و چیزے نمے گوید،همتا از روے مبل بلند میشود و بہ سمتمان مے آید. آرام میگوید:منم‌ دوست داشتم همراهتون بیام ولے بهترہ نیام تا عمہ حلما ناراحت نشہ اما خبرا رو بهم بدید. سپس دستش را بہ سمت نازنین میگیرد و گرم مے گوید:دوبارہ بہ جمع خانوادہ خوش اومدے. چشمان نازنین برق میزنند،همانطور ڪہ دست همتا را میفشارد جواب میدهد:هنوز ڪہ چیزے معلوم نیست. نیم ساعت بعد فرزانہ آمادہ بہ سمتمان مے آید و میگوید با حلما تماس گرفتہ و گفتہ میخواهد همراہ من بہ خانہ شان برود. همتا با آژانس تماس میگیرد و پنج دقیقہ بعد هر سہ مضطرب سوار ماشین مے شویم. ❄️❄️❄️❄️❄️❄️ ماشین وارد ڪوچہ اے عریض و زیبا میشود،همہ ے خانہ ها ویلایے و با نماے زیبایے هستند. رانندہ از فرزانہ مے پرسد:فرمودید پلاڪ چند؟ فرزانہ با دست بہ خانہ اے اشارہ میڪند و میگوید:پلاڪ بیست،اوناها! ماشین جلوے خانہ اے با نماے سنگے ڪہ مخلوطے از رنگ هاے قهوہ اے تیرہ و ڪرم است مے ایستد. نازنین با شدت آب دهانش را قورت میدهد و نگران بہ اطراف نگاہ میڪند،حدس اینڪہ نگران دیدن چہ ڪسے ست ڪار سختے نیست! خودم هم ڪمے استرس دارم،نگاهے بہ خانہ ها مے اندازم و مے گویم:خوب موقعے اومدیم خلوتہ. فرزانہ میخواهد ڪرایہ ماشین را حساب ڪند ڪہ نازنین سریع از داخل ڪیفش دو اسڪانس دہ هزار تومانے در مے آورد و بہ سمت رانندہ میگیرد. رانندہ یڪے از اسڪانس ها را بہ سمت نازنین میگیرد و میگوید:این اضافہ ست. نازنین ڪم جان مے گوید:اشڪالے ندارہ. مضطرب روسرے اش را درست میڪند و دستگیرہ ے در را میفشارد. فرزانہ همانطور ڪہ پیاد میشود بہ ساختمان رو بہ رویے اشارہ میڪند و میگوید:خونہ شون اونہ! نازنین خشڪش میزند،آرام میگویم:خوبے؟ _نہ! ڪاش اونا اینجا نبودن! _بالاخرہ ڪہ باید باهاشون رو بہ رو میشدے! _مے ترسم آیہ! آشتے ڪردن با وجود نزدیڪے رضا و خانوادہ ش بہ مامان و بابام خیلے سختہ از طرفے اگہ منو قبول ڪنن چطور میتونم اینجا زندگے ڪنم؟! میخواهم دهان باز ڪنم ڪہ فرزانہ میگوید:نمے خواید پیادہ بشید؟ در را باز میڪنم و میگویم:حالا پیادہ شو! نازنین گردنش را تڪان میدهد ڪہ صداے شڪستن استخوان هایش بلند میشود،اول نازنین و پشت سرش من پیادہ میشوم. ماشین دور میزند و مے رود،نازنین سعے میڪند ڪہ بہ سمت خانہ هاے رو بہ رو نگاہ نڪند! فرزانہ مے گوید:حلما نمیدونہ نازنین همراہ مونہ،ممڪنہ زیاد خوشش نیاد نگفتیم نازنین هم میاد اما چارہ اے نبود وگرنہ اجازہ نمے داد بیایم. #ادامہ_دارد... نویسنده این متن👆🏻: #لیلی_سلطانی 👉🏻 💠 #فدایی_خانم_زینب.

❄️❄️❄️ ❄️❄️ ﴾﷽﴿ ❄️ 💠 #رمان_آیه_های_جنون 🍂 💠 #قسمت_۲۱۵ سریع میگویم:یہ جورے بہ عمہ میگیم ڪہ اجازہ بدہ نازنین بیاد،نازنین با ما نیاد داخل تو حیاط وایسہ تا عمہ بذارہ. نگاهم بہ خانہ ے رو بہ رویے مے افتد،در پارڪینگ باز میشود و مزداے سفید رنگے نمایان. رنگ‌ از رخ نازنین مے پرد،فرزانہ سریع زنگ را میفشارد. ماشین ڪہ چند متر جلوتر مے آید چهرہ ے پسرے سے سالہ را میبینم. پوست گندمے اے دارد،موها،ابروها و ریش هاے قهوہ اے روشنش تضاد عجیبے با چشم هاے مشڪے رنگش دارند. چهرہ ے معصوم و آرامے دارد! میخواهد از جلوے در خانہ عبور ڪند ڪہ نگاهش بہ ما مے افتد،نازنین بدون حرڪت بہ صورتش زل زدہ. فرزانہ دوبارہ زنگ را میفشارد و میگوید:پس چرا درو باز نمیڪنہ؟! بے اختیار بازوے نازنین را میگیرم و چند قدم عقبش میڪشم،سرش را پایین مے اندازد و انگشتان لرزانش را درهم قفل میڪند. بہ رضا نگاہ میڪنم،بهت و تعجب در چشمانش موج‌ میزنند. چند لحظہ بعد چشمانش برق میزنند! برقِ خشم و ڪینہ! اخم وحشتانڪے ابروانش را در هم گرہ زدہ،صداے حلما باعث میشود نفس راحتے بڪشم. _بلہ؟! فرزانہ سریع میگوید:ماییم حلما جان. _بفرمایید. در باز میشود،فرزانہ جدے میگوید:نازنین اول تو برو! نازنین شرمگین بہ زمین چشم دوختہ و حرڪتے نمیڪند،آرام میگویم:بهترہ بریم داخل! سرش را تڪان میدهد و قطرہ ے اشڪے از گوشہ ے چشم راستش مے چڪد. رضا با هر دو دست فرمان را مے فشارد و با غیض صورتش را برمیگرداند. فرزانہ دستش را پشت ڪمر نازنین میگذارد و میگوید:بریم! نازنین ڪہ پشتش را بہ ماشین رضا میڪند،ماشین با آخرین سرعت بہ سمت خیابان میرود! صداے ڪشیدہ شدن لاستیڪ ها روے آسفالت گوشم را اذیت میڪند،نازنین نگاهے بہ سرڪوچہ مے اندازد. چشمان آبے اش معصوم تر از همیشہ بہ نظر مے رسند و خجول. وارد حیاط میشویم،حیاط بزرگے ڪہ زمینش چمن است! سنگ هایے بہ شڪل بیضے ڪنار هم قرار گرفتہ اند و راہ عبورے تا ساختمان باز ڪردہ اند. درخت بید مجنونے وسط حیاط طنازے میڪند،نازنین ڪنار در مے ایستد و میگوید:بہ مامان بگید بعد میام. همراہ فرزانہ بہ سمت ساختمان راہ مے افتیم،فرزانہ آرام مے گوید:ممڪنہ حلما یڪم سرد یا بد برخورد ڪنہ بہ دل نگیر. _اشڪالے ندارہ. لبخندے میزند و نگاهم میڪند،لبخند ڪم رنگے میزنم:چرا اینطورے نگام میڪنید؟ _فڪرشو نمیڪردم اون دختر سرد و اخمویے ڪہ هرڪارے میڪرد تا بہ چشم ما و هادے بد بیاد و ازمون فرارے بود یہ روزے اینطورے بہ روم لبخند بزنہ و سعے ڪنہ تا مشڪلات خانوادہ رو حل ڪنہ! خجالت میڪشم،نگاهم را از فرزانہ میگیرم و حرفے نمیزنم. بہ در ورودے میرسیم،فرزانہ تقہ اے بہ در میزند و گرم میگوید:حلما جان! حلما جواب میدهد:بیا تو فرزانہ جون،دستم بندہ! فرزانہ وارد خانہ میشود و من هم پشت سرش،نگاهے بہ سالن مے اندازم. تلفیقے از دڪور سنتے و مدرن،شادابے و خوش سلیقگے خانہ ے فرزانہ را ندارد! صداے حلما از آشپزخانہ مے آید:من اینجام! بہ سمت آشپزخانہ قدم برمیداریم،حلما موهاے قهوہ اے رنگش را سادہ بستہ،پیراهن سورمہ اے و دامن مشڪے رنگے بہ تن دارد. مقابل ظرفشویے ایستادہ و دستانش را زیر شیر آب گرفتہ،سعے میڪند لبخند بزند:خوش اومدید! سلام و احوال پرسے میڪنیم،حلما جدے میگوید:میخواستم روغن بریزم تو ماهیتابہ ریخت رو دستم مگہ چربیش میرہ؟! فرزانہ میخندد:تو راحت دستتو بشور ما خودمون میشینیم. سپس بہ من اشارہ میڪند بہ سمت مبل ها برویم،همانطور ڪہ قدم برمیداریم چادرم را از روے سرم برمیدارم. فرزانہ مردد مے پرسد:آقا ناصر نیست؟ حلما بلند میگوید:نہ! رفتہ بازار. فرزانہ آهانے میگوید و ادامہ میدهد:تازہ رفتہ؟ _یہ ساعتے میشہ،چطور؟ روے مبل دونفرہ اے مے نشینیم،فرزانہ میگوید:دستتو شستے سریع بیا ڪہ ڪارت داریم! حلما مے پرسد:چیزے شدہ؟ فرزانہ نگاهے بہ من مے اندازد و مضطرب میگوید:حالا بیا! دو سہ دقیقہ بعد حلما بہ سمتمان مے آید و روے مبل ڪنار فرزانہ مے نشیند. نگاهش را میان من و فرزانہ مے چرخاند و میگوید:نگران شدم وسایل پذیرایے نیاوردم. فرزانہ لبخند میزند:چند وقت دیگہ ڪہ هادے برگردہ میخوایم بساط عقدشو با آیہ بہ پا ڪنیم‌. حلما لبخند ڪم رنگے میزند:بہ سلامتے و دل خوش. مهربان میگویم:سلامت باشید. حلما رو بہ فرزانہ مے گوید:پس ڪم ڪم میخواے از عروست رونمایے ڪنے! فرزانہ ڪوتاہ مے خندد:آرہ! دستے بہ بازوے من میڪشد و رو بہ حلما میگوید:از عشقِ هادے! لبخند پر رنگے میزنم و نگاهم را بہ فرش مے دوزم،فرزانہ گلویش را صاف میڪند. _بذار برم سراغ اصل مطلب! میدونے ڪہ هادے با نازنین در ارتباطہ. سرم را بلند میڪنم و بہ صورت حلما چشم مے دوزم،اخم ڪم رنگے میان ابروانش نشستہ. #ادامہ_دارد... نویسنده این متن👆🏻: #لیلی_سلطانی 👉🏻 💠 #فدایی_خانم_زینب

❄️❄️❄️ ❄️❄️ ﴾﷽﴿ ❄️ 💠 #رمان_آیه_های_جنون 🍂 💠 #قسمت_۲۱۶ _هادے میگفت نازنین خیلے عوض شدہ و پشیمونہ،میخواد برگردہ براے عذرخواهے از تو و آقا ناصر. هادے میخواد تا برگردہ نازنین دوبارہ برگردہ تو جمع مون و... حلما حرفش را قطع میڪند،جدے میگوید:هادے چے ڪارہ ے نازنینہ ڪہ اینطور میخواد؟! پدرشہ یا مادرش؟ آرام میگویم:برادرش! حداقل تو این سہ چهار سالے ڪہ نازنین برگشتہ تهران هادے مثل برادر مراقبش بودہ! حلما بہ حرفم توجهے نمیڪند و بہ فرزانہ میگوید:اونایے ڪہ باید بخوان نازنین برگردہ من و ناصریم ڪہ نمیخوایم. مردد میگویم:عمہ شما واقعا نمیخواید نازنین برگردہ؟ فرزانہ سریع میگوید:همراهمون اومدہ الان تو حیاطہ گفتیم تا تو اجازہ ندادے نیاد داخل! حلما پوزخند میزند:میدونستم اومدن یهویے تو و عروست بے دلیل نیست. فرزانہ نفس عمیقے میڪشد:من فقط بخاطرہ هادے اینجام و شیرے ڪہ بہ دخترت دادم! نازنینم مثل همتا و یڪتاے من! نرم میگویم:بگم نازنین بیاد عمہ جون؟ حلما نگاهے بہ صورتم مے اندازد و چیزے نمے گوید،از روے مبل بلند میشوم و میگویم:با اجازہ تون من صداش میڪنم بیاد. حلما محڪم میگوید:این ڪارتون درست نبود! باید بہ من خبر میدادین میگفتم بیاید یا نہ! با قدم هاے بلند خودم را بہ حیاط مے رسانم و بہ نازنین مے گویم ڪہ داخل بیاید. با ذوق و استرس آرام بہ سمتم قدم برمیدارد،آرام مے پرسد:چے گفت؟ _چیزے خاصے نگفت بیا تو. نازنین آب دهانش را قورت میدهد و زیر لب بسم اللہ الرحمن الرحیم میگوید،باهم وارد خانہ میشویم. نازنین گوشہ ے لبش را بہ دندان گرفتہ و بہ اطراف نگاہ نمے ڪند،نزدیڪ مبل ها میرسیم. لبش را رها میڪند،چند بار لب میزند تا بالاخرہ مے تواند آرام بگوید:سلام! حلما بدون اینڪہ نگاهش ڪند آرام و خشڪ جوابش را میدهد،فرزانہ از روے مبل بلند میشود و چادرم را برمیدارد. متعجب نگاهش میڪنم ڪہ رو بہ نازنین میگوید:این تو این مامانت! تا بابات نیومدہ خوب باهاش صحبت ڪن و بگو تو این مدت بہ توام سخت گذشتہ و برگشتے جبران ڪنے. سپس چادرم را بہ دستم مے دهد،همانطور ڪہ چادرم را سر میڪنم نگران بہ حلما و نازنین نگاہ میڪنم. نازنین مقابل مادرش مے ایستد،ڪیفش را روے یڪے از مبل ها میگذارد. حلما توجهے نمیڪند،آسمانِ چشمانِ نازنین ابرے میشوند. همانطور ڪہ قطرات اشڪ روے گونہ هایش سُر میخورند لب میزند:مامان! حلما سرش را تڪان میدهد و حرفے نمیزند،میخواهد خود دار باشد اما اشڪ در چشمانش حلقہ بستہ! فرزانہ بہ سمتم مے آید و آرام میگوید:بریم! خداحافظے میڪنیم و چند قدم دور میشویم ڪہ حلما از روے مبل بلند میشود. میخواهد براے بدرقہ مان بیاید ڪہ نازنین سریع در آغوشش میڪشد و بلند میگوید:مامان! میدونے چند سالہ صدات نڪردم؟! سپس هق هق میڪند،متاثر بہ صحنہ ے رو بہ رویم نگاہ میڪنم. قطرہ ے اشڪے از گوشہ ے چشم حلما مے چڪد،دست راستش مردد بلند میشود و روے ڪمر نازنین مے نشیند. همراہ فرزانہ از خانہ خارج میشویم،مے پرسم:بهتر نبود ڪنارشون مے موندیم؟ ممڪنہ مشڪلے پیش بیاد. فرزانہ جواب میدهد:فڪر نڪنم! احساسات مادرانہ ے حلما تحت تاثیر قرار گرفتہ از اولم معلوم بود بخاطرہ ناصر سمت نازنین نمیرہ،فڪر ڪنم بعد از هفت سال ڪہ دوبارہ نازنینو بغل ڪردہ و بوشو حس میڪنہ دیگہ نذارہ ناصر دورش ڪنہ،مادرہ دیگہ! سوار تاڪسے میشویم و از ڪوچہ دور،نفس راحتے میڪشم‌. انگار همہ چیز دارد درست میشود! ❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️ دور حیاط راہ میروم و ڪلمات زبان انگلسے را براے خودم معنے میڪنم،چند دقیقہ ڪہ میگذرد صداے زنگ تلفن بلند میشود. بے توجہ درس میخوانم،چند لحظہ بعد مادرم صدایم میزند:آیہ! بلند جواب میدهم:بعلہ مامان؟! _هادے پشت خطہ! این را ڪہ مے شنوم سریع وارد پذیرایے میشوم،با ذوق ڪتاب زبان انگلیسے را روے مبل مے اندازم و بہ سمت تلفن مے دوم. پدرم و نورا متعجب نگاهم میڪنند،خجول سرم را پایین مے اندازم. گوشے تلفن را از دست مادرم میگیرم و بہ سمت اتاق میروم. همین ڪہ وارد اتاق میشوم پر انرژے میگویم:الو! صداے بشاش هادے مے پیچد:سلام! خوبے؟ _سلام،من خوبم تو خوبے؟ مے خندد:الان خوبم! گونہ هایم گل مے اندازند،مے پرسد:چہ خبرا؟ امتحانا رو خوب میدے؟ با ذوق مے گویم:تا الان ڪہ عالے دادم،راستے راستے! پر انرژے مے گوید:جانم! لبم را از ذوق میگزم،وقتے تلفنے صحبت میڪنیم بے تاب تر و دلتنگ تر میشوم. _امروز با فرزانہ جون رفتیم خونہ ے عمہ حلما،نازنینم بردیم فڪر ڪنم تقریبا آشتے ڪردن. یعنے ما تنهاشون گذاشتیم،یہ ساعت پیش ڪہ بہ نازنین پیام دادم گفت با مادرش ڪلے صحبت ڪردہ. از این هفت سال براے هم گفتن،قرار شدہ بعضے روزا همدیگہ رو ببینن تا عمہ با عمو ناصر صحبت ڪنہ. نازنین هم بعد از صحبت ڪردن برگشتہ خونہ ے خودش. #ادامہ_دارد... نویسنده این متن👆🏻: #لیلی_سلطانی 👉🏻

ٺلنگـــــر😊👌 👈 درســـــت است !!... 👈 چـــــشم براے دیدن است... 👈 اما... 👈 نہ هر کـــــس !!... 📛 👈 چشمان تو لایق دیدن بهترین چـــــهره هستند !!... 👀 👈 یعنے :... 🌼 مـــــهدے_فـــــآطمه 🌼 . 👈 نہ چهره رنگ شده افرادے کہ عقده دیده شدن دارند !!... 🙂 👈 یڪ نفر با زبانش گدایـــــے میڪند !!... 👅 👈 یڪ نفر با دســـــتش !!... 👋 👈 و یڪ نفر با نـــــگاهش !!... 👀 👈 مراقب این یکے باش !!... 😕 👈 آن دو را با اسڪناسے میتوان رد ڪرد !!... 👈 ولے این را نہ !!... 👈 ڪسے کہ با #چشمانش اندامت را گدایے میڪند !!... 😏 . . 👈 خواهرم ؛... 👈 تو خودت حرمی ، بیا و با چآدرت #مدافع_حرم باش...✌️ #چادرانه 🌺الّلهُــمَّ عَجِّــلْ لِوَلِیِّکَـــ الْفَــرَج🌺 🏴]° @dokhtaranchadorii

🍃😔 پلکی زدیم و #محرم تمام شد برسان اربعین این گدا را #کربلا ان شاءالله #یادش_بخیر_شب_اول_محرم

چادر بہ سرت ڪرده اے و تفرقہ افتـاد در مڪــتب بے پايہء اسلام هراســـے پاريس و رم و ترڪيہ و ڪـاخ ڪرملين پيش تو روانے شده در ديپلماسے

✍ قصه درست از جایی تلخ شد; که دینمان را ... گذاشتیم سر طاقچه ! 🤕 و البته قبل آن ؛ کاملا شرحه شرحه اش کردیم! 😊 🔪🔪🔪 آخر چه معنی دارد دین خودش را بندازد وسط تماممممم روزمره گی های ما ؟! 😒 دین عزیز ! امشب #عروسی دعوتم ! لطفا بیخیال شو !💃💃💃 دین بزرگوار! با دوستانم میرویم #کوه! تو نیا لطفا ! 🙅 دین گرامی ! فردا #تولد🎉 دوستم است ! اما شما دعوت نیستی! 😌 ولی : دین نازنینم امشب #شب_قدر است کجایییی😭😭😭 فردا #امتحان دارم کجاییییی😰😰 مادرم #حالش خوب نیست توبمان کنارم😞😞😞 کوتاهتر از دیوار تو دیواری نیست دین عزیز! 🙄 به هر جای زندگیت نگاه کنی؛ 👀به همین نتیجه میرسی!👌 که #دین را با معیار های خود دائم بالا و پایین میبریم⬇️⬆️ اگر بمن نشان دهی که کجای دین نامحرم و #نامحرم_تر داریم! خوشحال میشوم😊 اگر نشانم دهی پسرخاله ات با اسماعیل اقای بقال سرکوچه چه تفاوتی دارد🤔 (دررعایت پوشش تو)؛ خیلیییییی خوشحال میشوم! 😎 اگر نشانم دهی کجای دین ات نوشته با پسرعمویت بخند از ته دل😂 اما با صندوقدار فروشگاه محل نه!😠 بینهایت سپاسگذارم!🤗 اگر نشانم دهی کجای دین ات خوانده ای؛ که با شوهرخواهر خود شوخی کنیییی😜😉 بی حد و اندازه؛ ولی با شوهر خانم همسایه نه؛😡 ممنونت میشوم!!!🙏 نازنین خواهرم؛ برادرم .... ! مصداق این آیه نشو ❌👇 .... وَيَقولونَ نُؤمِنُ بِبَعضٍ وَنَكفُرُ بِبَعضٍ وَيُريدونَ أَن يَتَّخِذوا بَينَ ذٰلِكَ سَبيلًا  {۱۵۰/ نساء} ... و میگوند: «به بعضی ایمان می‌آوریم، و بعضی را انکار می کنیم» و می‌خواهند در میان این دو، راهی برای خود انتخاب کنند... !!! 🏴]° @dokhtaranchadorii

امام زمانم.. تنها ترین امام زمین، مقتدای شهر تنها، چه میکنی؟تو کجایی؟کجای شهر؟ وقتی کسی برای تو تب هم نمی کند دیگر نسوز این همه آقا به پای شهر 🌹تعجیل درفرج #پنج صلوات🌹

خواهر نازنینم🌷 وقتایی که داری خلأ بی محلی های همسرت رو : با چت با یه #نامحرم پر میکنی ! 📛 ثانیه ای تصور کن ♨️ اونور خط↪️ همسر اون مرد 😞 در چه حاله ... ❓❗️ پاتو رو چی داری میزاری ، تا دلتو آروم کنی 🏴]° @dokhtaranchadorii

. . . ــــــــــــــــــــــــ🍂 . بانو! در شهر"عامل شیمیایے نگاہ هرزه"زدہ اند پس، چادرت را بہ"فیلتر حیا"مجهز ڪن و گوشہ ے چادرت را حائل نفس هایت! طاقت بیاور تو پیروز این جنگ نفس گیر خواهے بود

#چـــــادرانہ وقتے ڪہ ؛ آفتاب تابســ☀️ـتان میتابد ... وقتے ڪہ ؛ نسیم پاییــ🍂ـزے مے وزد ... وقتـے ڪہ ؛ بـرف زمســ❄️ــتانـے میبارد ... من ... چـــــادرم را عاشـــــــــقانہ سر میڪنم ... عاشـــــــــق واقعے چـهـ در سختے و راحتے و چـهـ در گرما و سرما ... معشوقہ اش را عاشــــق اسـت ... عاشــ💗ـــقانہ چادر سر میڪنم ... #چادرم_تاج_بهشتیست_که_برسردارم 🏴]° @dokhtaranchadorii

🍃❤️ هیچ وقت وارد گذشته هیچ آدمی نشو و زیر و روش نکن حتی عزیزترینت. زیباترین باغچه را هم که بیل بزنی حداقل یه کرم توش پیدا می کنی.✨🌸 ˝شیخ اسماعیل دولابی˝

✍ اميرمؤمنان امام علی عليه السلام فرمودند: بهترين زنان شما پنج دسته اند. گفتند: آن پنج دسته كدامند؟ حضرت فرمودند: زنان ساده و بى آلايش، زنان دل رحم و خوش خو، زنان همدل و همراه، زنى كه چون شوهرش به خشم آيد تا او را خشنود نسازد، خواب به چشمش نيايد، و زنى كه در نبود شوهرش از او دفاع كند. چنين زنى كارگزارى از كارگزاران خداوند است و كارگزار خدا هرگز خيانت نمى ورزد 🏴]° @dokhtaranchadorii

مےگفت : تو سوريه وقت خواب ندارم وقتى هم مى خواهم بخوابم از شدت خستگى نمى توانم بخوابم،انگار يک لشكر مورچه دارند از پاهايم بالا مى آيند! #شھید_محمودرضا_بیضائی💚

#اول_صفر_ورود_اسیران_کربلا_به_شام_تسلیت_باد قافله ی آل رسول وارد شام می شود سنگ زنی، بهر زدن عازم بام می شود هجر عزیز یکطرف، سختی راه یکطرف شام به کاروانیان ، رنج تمام می شود شادی و هلهله بود کار تمام شامیان طبل زنی ودف زدن ، جمله مرام می شود کنج خرابه می شود مامن طفلک حسین(ع)‌ مرغک روح دخترک سوی امام می شود یزید و چوب خیزران ، لب مبارک حسین(ع)‌ باعث اشک زینب آن، زاده حرام می شود شیعه چو یاد آورد خاطره های شهر شام ریزش اشک دیده اش، کار مدام می شود 👤شاعر : اسماعیل تقوایی #سلام_بر_قلب_صبور_زینب_س 🏴]° @dokhtaranchadorii

💢 امام خامنه ای : ✅ خوشا به حال آن کسانی که به زیارت #اربعین خواهند رسید و آن زیارت خوش مضمونِ روز اربعین را إن‌شاءالله خطاب به حضرت خواهند خواند.

کاش پای دل من هم به نوایی برسد اربعینی،حرمی، کرب وبلایی برسد آری آقا تر از آنی تو که راهم ندهی دارم امیدکه ازدوست ندایی برسد ان شاءالله اربعین کربلا✋

قدیمتر ها، تلویزیون ها رنگ نداشتند کانالی هم حتّی نبود که مُدام عوض کنیم سرمان گرم بود به یک و دو... کنترلی هم در کار نبود... تلفن ها به جای بی سیم و زنگهای دل خوش کُنَک سیم های فرخورده داشتند و زنگهای گوشخراش... قالیچه انداختن عیب و عار بود فرشهای لاکی و دستبافت آن هم چند تا دوازده متری که جانِ آدم برای جارو زدنشان با جاروهای بی برق، بالا می آمد...! آدم ها ، عاشق که می شدند جان میدادند برای یک خط نامه ، و نگاهی ناگهان، از سوی اوئی که دل بُرده بود... هزار بار می رفتند و می آمدند تا همان بشود که می خواستند... خدا یکی بود و یار هم یکی...! آن روزها ، هیچ چیزی، یکبار مصرف نبود....! چینیِ گلِ سرخی بود و لیوان های بلورِ اصفهان... سفره ها را اندازه میزدی ، سر تا تهِ یک کوچه را میگرفتند...! بندِ رخت میزدند توی حیاط ، انگار قرار بود یک سرش به کندوان برسد یک سرِ دیگرش به تالابِ انزلی... لباسها را در تَشت می شستند... نه قوطیِ ربّ گوجه فرنگی در انباری پیدا میشد نه شیشه های کوچکِ ترشی... هرچه بود ، به وفور و خروار... چندین نفر جمع میشدند دورِ هم ، ربّ انار و نارنج میگرفتند، مربّای بهارنارنج و بالَنگ، دیگهای مسی و اجاقهای بزرگی که آغوششان همیشه به روی فسنجان و قیمه بادنجان باز بود... نه کسی از لانکوم و ورساچه چیزی میدانست، نه چیزی از قیمتِ دلار و سکّه... عطرِ آشنای برنجِ طارم و سبزی پلوماهی، برای هیچ همسایه ای حسرت آور نبود... عروسی که میشد ، انگار به جای یک خانه، یک محلّه ، جوانی به خانه ی بخت میفرستاد...! حنابندان ، رنگِ شبِ عید و چهارشنبه سوری داشت... حال خرابی ها مهم بودند، آدم ها وقت میگذاشتند برای هم، صدای خنده اگر از حیاطی نمی آمد، شب نشینیِ دسته جمعی را ، همان جا میگرفتند تا صاحبخانه فکر نکُند تنها مانده... یادِ خانم جان به خیر... همیشه میگفت غذا که میپزید حواستان به دو بشقاب بیشتر باشد، مهمانِ سرزده نباید شرمنده ی سفره شود...! حالا که فکر میکنم میبینم این روزها که همه چیز هست ، انگار هیچ چیزی سرِ جای خودش نیست...! جاروبرقی و لباسشوئی و ظرفشوئی داریم، کنسروِ شیرِ مرغ تا جانِ آدمیزاد توی بازار پیدا میشود... گوشی های آنچنانی هم هست... خیلی چیزها به خانه ها آمده اند که آن وقت ها خوابشان را هم نمی دیدیم، امّا چقدر از کودکی هایمان پیرتریم‌...! صدای خنده که می آید تعجّب میکنیم، از دوست داشتن ها چنان بوی دروغ و فریب می آید که بهترین کارخانه های عطرِ فرانسوی هم در پوشاندنشان ، ناتوان شده اند... دورِ همی که دیگر در کار نیست، چند نفر آشنا هم که اتّفاقی در خیابانی ، جائی یکدیگر را میبینند ، به جای حالِ هم، نرخِ ارز و طلا را میپرسند... کاش خدا برایمان کاری میکرد... کجائی خانم جان...؟! حواست هست...؟! من هنوز هم دو بشقاب غذای اضافه را میپزم، ولی کسی که همیشه شرمنده ی سفره ی بی مهمانِ خودش میمانَد، باز هم منم...! 🏴]° @dokhtaranchadorii

❄️❄️❄️ ❄️❄️ ﴾﷽﴿ ❄️ 💠 #رمان_آیه_های_جنون 🍂 💠 #قسمت_۲۱۸.۲۱۷ مُردد ڪتابم را مے بندم و رو بہ مطهرہ میگویم:نمیدونم چرا چند روزہ آروم و قرار ندارم! برمیگردم خونہ شاید هادے زنگ بزنہ! مطهرہ نگاهے بہ صورتم مے اندازد و میگوید:مثلا اومدہ بودے تا قبل از شروع امتحاناے نهایے با من عربے ڪار ڪنے اما انگار عشق و عاشقے برات هوش و حواس نذاشتہ! _دلشورہ دارم نمیتونم تمرڪز ڪنم! مے خندد:پاشو جمع ڪن برو تا آقاتون زنگ نزنہ آروم نمے گیرے! بلند میشوم،چادرم را از روے تخت مطهرہ برمیدارم. مطهر با لحن شیطنت آمیزے میگوید:آیہ اے ڪہ نمیخواست سر بہ تن هادے باشہ ڪجاست؟! لبخند عمیقے میزنم و چیزے نمے گویم،میخواهد آرامم ڪند:راستے چند روز موندہ برگردہ؟ با ذوق مے گویم:بیست و شیش روز! تا برگردہ مے میرم و زندہ میشم خداڪنہ بتونم چهارتا امتحان نهایے رم مثل امتحاناے داخلے خوب بدم. بے هوا گونہ ام را مے بوسد:حتما میتونے بہ این فڪر ڪن امتحانا ڪہ تموم بشہ یہ چند روز استراحت میڪنے و بلافاصلہ بعد بساط عقد و عرویست بہ پا میشہ! مے خندم:عروسے؟! _حالا هرچے! چادر مشڪے سادہ ام را روے سرم مے اندازم و ڪشش را دور سرم تنظیم میڪنم. ناراحت میگویم:ببخشید زیاد نتونستم ڪمڪت ڪنم،حالا تا امتحان عربے بیشتر از دو هفتہ موندہ حوصلہ م بیاد سرجاش حتما باهات ڪار میڪنم. لبخند میزند:اشڪالے ندارہ،اگہ میخواے بریم بیرون یڪم حال و هوات عوض بشہ؟ در اتاق را باز میڪنم همانطور ڪہ قدم برمیدارم میگویم:نہ خونہ باشم بهترہ! پشت سرم مے آید:حالا چند روزہ زنگ نزدہ تو اینطور ماتم گرفتے؟! سرم را تڪان میدهم:سہ روز! میخندد:اوہ اوہ! چقدر زیاد! چپ‌ چپ نگاهش میڪنم:مسخرہ میڪنے؟! _خب عزیزم آخہ زیاد زمان نگذشتہ ڪہ تو اینطور ماتم گرفتے،تازہ مگہ نگفتے دفعہ ے آخر گفت ممڪنہ چند روز نتونہ تماس بگیرہ؟ _چرا! _خب! آیہ جونم اونجا منطقہ نظامیہ اوضاعش با اینجا فرق میڪنہ تازہ بیچارہ بهت خبر دادہ ڪہ ممڪنہ چند روز زنگ نزنہ. لبخند میزنم اما دلم همچنان نا آرام است! از مادر مطهرہ خداحافظے میڪنم و وارد حیاط میشوم،مطهرہ مردد مے خواندم:آیہ! همانطور ڪہ مشغول پوشیدن ڪفش هایم میشوم میگویم:جانم! ڪمے من من میڪند و آرام میگوید:تو مطمئنے؟! گنگ نگاهش میڪنم،سریع میگوید:مطمئنے میتونے با این شرایط هادے باهاش زندگے ڪنے؟! سہ روزہ زنگ نزدہ نگرانے و آروم و قرار ندارہ،تو آینہ خودتو نگاہ ڪردے؟! رنگ بہ رو ندارے،شرط میبندم تو این سہ روز خواب و خوراڪ نداشتے! بغض میڪنم،چطور مے تواند حال من را بفهمد؟! نفسم بندِ نفس هاے هادیست،بندِ ڪسے ڪہ نفس هایش احتمالیست! شاید یڪ دقیقہ دیگر نفس بڪشد شاید... ادامہ ے حرفم را در ذهن خودم هم تڪرار نمیڪنم! نفسم بندِ نفس هاے احتمالیست،این نفس ڪم آوردن ها بے دلیل نیست! دهان ڪہ باز میڪنم بے اختیار قطرہ ے اشڪے از گوشہ ے چشمم مے چڪد:بہ خدا دست خودم نیست،هر لحظہ دلهرہ و نگرانے دارم هادے الان خوبہ؟! پایگاهشونو بمب بارون نڪنن؟! نرفتہ باشن عملیات؟! تو عملیات جلو نباشہ؟! نڪنہ هادے الان دیگہ نفس... حرفم را میخورم،بازوهایم را میگیرد و میگوید:بخاطرہ همین میگم مطمئنے یا نہ تازہ اول راهہ و تو دارے از بین میرے! هادے اینطورے راضیہ؟! بہ چشمانش زل میزنم:دوستش دارم! نفس عمیقے میڪشد:حتے با این عذاب؟! لبخند میزنم و با دست اشڪانم را پاڪ میڪنم:حتے با این عذاب! انگار شیرین ترہ! لبش را بہ دندان مے گیرد،میخواهد چیزے بگوید اما تردید دارد. خداحافظے ڪوتاهے میڪنم و در حیاط را باز. مطهرہ دست روے شانہ ام میگذارد،سر برمیگردانم و مهربان میگویم:حرفتو بزن عزیزم خجالت نڪش. خجول سرش را پایین مے اندازد:وقتے برگشت میتونے براش شرط بذارے دیگہ نرہ! _هزار بار بهش فڪر ڪردم! سرش را بلند میڪند و ڪنجڪاو میگوید:خب! _نہ! وا میرود:چرا؟! _هادے عاشق مدافع حرم بودنہ،عاشق خدا و اهل بیت،عاشق مردم و ڪشورش! اخم میڪند:عاشق تو نیست؟! _من نمیخوام براش شرط بذارم بین عشق خدا و اهل بیتش و عشق بہ من یڪے شو انتخاب ڪن! صد در صد اولے رو انتخاب میڪنہ! پوزخند میزند:این یعنے تو و علاقہ و نگرانے هات ڪشڪ! لبخند پر جانے میزنم:این یعنے هادے تو خدا غرق تر از این حرفاست،جنسش از زمین نیست! من همینطورے عاشقش شدم،همینطورے میخوامش! _یہ چیزے بگم ناراحت نمیشے؟! _نہ! _چرا اون هم خدا رو میخواد هم خرما؟! هم شهادت هم معشوق زمینے! میخندم:اینطور نیست! هادے بخاطرہ همین چیزا مردد بود بهم ابراز علاقہ ڪنہ و ازم خواستگارے ڪنہ! براے اونم همچین آسون نیست،شاید یہ جاهایے براے اون سخت تر هم باشہ! #ادامہ_دارد... نویسنده این متن👆🏻: #لیلی_سلطانی 👉🏻 💠 #فدایی_خانم_زینب. : 🏴]° @dokhtaranchadorii

❄️❄️❄️ ❄️❄️ ﴾﷽﴿ ❄️ 💠 #رمان_آیه_های_جنون 🍂 💠 #قسمت_۲۱۹ سرے تڪان میدهد و میگوید:ولے بازم فڪر ڪن! شاید چند سال دیگہ اگہ برگردے بہ این روزا پشیمون بشے و بگے چون آتیشم تند بود عجولانہ تصمیم گرفتم. _ممنون ڪہ نگرانمے اما من تصمیمم رو گرفتم،هادے همینطورے برام قابل قبولہ و میخوام ڪنارش باشم! لبش را بہ دندان مے گیرد:چے بگم؟! انگار تصمیمت قطعیہ اما باز این بیست و شیش روز رو خوب فڪر ڪن‌. دستش را گرم میفشارم و خداحافظے میڪنم،با قدم هاے ڪوتاہ بہ سمت ڪوچہ ے خودمان بہ راہ مے افتم. سے و چهار روز از رفتن هادے گذشتہ،سے و چهار روز است ڪہ لحظہ اے آرام و قرار ندارم! چند روز پیش نازنین خبر داد تقریبا با حلما آشتے ڪردہ. گفت حلما میگوید بهتر است نرم نرم بہ سراغ ناصر بروند و ممڪن است راضے ڪردن ناصر خیلے طول بڪشد! از طرفے بهتر است بہ بهانہ اے ناصر را راضے ڪند از آن محل بروند تا رضا و خانوادہ اش مثل آینہ ے دق مقابل چشمانشان نباشند سپس حرف آشتے را وسط بڪشد! این ها را ڪہ بہ هادے گفتم،گفت دلش روشن است و با نرم شدن حلما مطمئن شدہ دیر یا زود نازنین مثل سابق بہ جمع خانوادہ باز میگردد. هفتہ ے پیش فرزانہ میگفت همتا خواستگار دارد،گفتہ قرار خواستگارے را براے بعد از عقد من و هادے بگذارند چون میخواهد برادر بزرگترش حتما در مراسم خواستگارے باشد! طاها و نورا هم میخواهند براے بعد از ڪنڪور تدارڪ عروسے را ببینند. انگار همہ چیز خوب و آرام است اما این وسط دلِ من آرام نیست! دلشورہ ے عجیبے چند روزیست دست از سرم برنمے دارد! بہ هادے ڪہ گفتم گفت طبیعے است،استرس ڪنڪور و امتحانات و ازدواج و سوریہ بودنش همہ باهم بہ جانم چنگ انداختہ اند! خواست بیشتر مراقب خودم باشم و ڪلے معذرت خواهے ڪرد،بابت اینڪہ این روزها باید ڪنارم باشد و نیست،بابت اینڪہ بیشتر خودش دلیل این دلشورہ و نگرانے هاست! خواست براے آرام شدن دلم ڪارت عابرش را از مهدے بگیرم و بہ نیابت از هر دویمان براے ڪودڪانے ڪہ سر چهار راہ ها گل یا تنقلات مے فروشند غذاے نذرے ببرم. از سہ شب پیش این دلشورہ ها شدت گرفت،گویے ڪسے قلبم را در دستش گرفتہ و مدام مے فشارد! همان شب هادے تماس گرفت و گفت ممڪن است چند روز نتواند تماس بگیرد و نگران نشوم! اما نگرانے ام بیشتر شد،آن شب خواب بہ چشم هایم نیامد چادر نمازم را سر ڪردم و سجادہ ام را پهن. تا اذان صبح ذڪر گفتم و قرآن خواندم! اما باز آرام نگرفتم مدام این طرف و آن طرف مے رفتم. آخر سر بہ حیاط پناہ بردم،بے قرار قدم میزدم و سعے میڪردم بغضے ڪہ بہ گلویم چنگ‌ زدہ قورت بدهم. بے اختیار آسمان را نگاہ میڪردم و براے هادے آیت الڪرسے مے خواندم! نمے دانم چرا اما لحظہ اے بے اختیار ملتمسانہ گفتم:خدایا خودت حفظش ڪن و برام برش گردن! سہ روز گذشتہ و دلِ من آرام نگرفتہ ڪہ هیچ بے قرار تر هم شدہ،اشتها ندارم و نمے توانم یڪ جا بنشینم. اگر مے توانستم با اولین پرواز خودم را بہ سوریہ مے رساندم! فڪر و خیال را پس میزنم و وارد ڪوچہ مان میشوم،میخواهم بہ سمت خانہ بروم ڪہ چشمم بہ دویست و شش آبے رنگے میخورد! زیر لب زمزمہ میڪنم:ماشین شهاب! با فاصلہ ے چند متر دور تر از خانہ مان پارڪ شدہ،بے اختیار نگاهم را در اطراف مے چرخانم و قدم هایم را تندتر میڪنم. جلوے در خانہ ڪہ مے رسم نگاهے بہ ساختمانے ڪہ در حال ساخت است مے اندازم. بدون شڪ آن پسر بلند قامتِ موطلایے ڪہ پشت بہ من در طبقہ دوم ایستادہ شهاب است! اخمے میڪنم و نگاهم را میگیرم،با عجلہ ڪلید را داخل قفل می‌چرخانم و وارد حیاط میشوم. چادرم را از روے سرم برمیدارم و نزدیڪ در ورودے میشوم،یڪ‌ جفت ڪفشِ زنانہ ے نا آشنا توجهم را جلب میڪند! وارد پذیرایے میشوم،چشم ڪہ مے چرخانم زنِ چادرے اے را مے بینم ڪہ پشت بہ من روے مبل تڪ‌ نفرہ نشستہ. خبرے از مادرم نیست! بلند میگویم‌:سلام! زن ڪہ صدایم‌‌ را میشنود در جایش ڪمے تڪان میخورد اما بلند نمیشود. ڪنجڪاو نزدیڪ مبل ها میشوم‌ میخواهم مقابلش بایستم ڪہ سریع بلند میشود. متعجب نگاهش میڪنم،یاس مقابلم ایستادہ! لبخند گرمے میزنم و با ذوق میگویم:یاس تویے؟! آدرس خونہ مونو از ڪجا آوردے؟! صورتِ سفید و شادابش بے حال و رنگ‌ پریدہ بہ نظر میرسد،لبانش ڪمے خشڪ شدہ اند اما بدتر از این ها چشمانش هستند! ترس و غم در چشمانش موج میزنند،چشمانش خبرهاے خوبے نیاوردہ اند،لبخند روے لبم خشڪ میشود. بے اختیار میگویم:اتفاقے افتادہ؟مامانم ڪجاست؟ سپس نگاهے بہ آشپزخانہ مے اندازم،چند بار دهانش را تڪان میدهد تا بالاخرہ میگوید:سلام! دلم میخواهد فڪر و خیال ڪند اما اجازہ نمیدهم! بے تاب نگاهش میڪنم،بہ مبل دو نفرہ اشارہ میڪند و میگوید:بیا بشین. #ادامہ_دارد... نویسنده این متن👆🏻: #لیلی_سلطانی 👉