. حجاب یعنے : لایڪ ارزشمند خدا نہ لایڪ بے ارزش بعضیا!!!

🌹نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 #آیہ_هاے_جنون #قسمت_431 #بخش_سوم مجید مظلوم مهسا را نگاہ میڪند. _من ڪہ چیزے نگفتم! دارم نصیحتش میڪنم چون دوستش دارم! ساسان چشمڪے نثارش میڪند:شایدم از الان بہ فڪرے یہ پسر دست و پا ڪنے دخترت رو دستت نمونہ! مجید آرام با آرنج بہ پهلویش میزند. _دفعہ اول و آخرت باشہ راجع بہ دختر من حرف میزنے! بہ ڪس ڪسونش نمیدم! بہ همہ نشونش نمیدم! ساسان اداے عُق زدن را در مے آورد،مجید چشم غرہ اے نثارش میڪند. بنفشہ نگاهے بہ دریا مے اندازد و مے پرسد:دریا جان! شما چے؟! ازدواج ڪردید؟ دریا نگاهے بہ جمع مے اندازد و خندہ ے ڪجے ڪنج لبش مے نشیند. _بلہ! ولے سہ سال پیش جدا شدیم! مهسا مهربان نگاهش میڪند:بچہ ندارید؟ دریا سرش را بہ نشانہ ے منفے تڪان میدهد:نہ! بنفشہ همانطور ڪہ با چنگال تڪہ اے ڪیڪ برمیدارد نگاهم میڪند. _برنامہ ت چیہ آیہ جان؟! براے ڪار منظورمہ! گلویم را صاف میڪنم:نمیدونم! شاید بخوام بین ڪارشناسے و ارشد وقفہ نندازم و براے ڪنڪور ارشد آمادہ بشم! _اگہ براے ڪار خواستے چند تا از دوستام هستن ڪہ مشاور حقوقے میخوان! روزبہ سریع مے گوید:آیہ اگہ بخواد ڪار ڪنہ میاد شرڪت! مجید مے گوید:اوہ اوہ! خودت چسبیدے بہ شرڪت دل از مال دنیا نمیڪنے بقیہ رم میخواے آلودہ ڪنے؟! جمع ڪم ڪم بہ سمت خاطرہ گویے مے رود،بیشتر راجع بہ خاطرات دانشجویے شان صحبت میڪنند. من هم در سڪوت نگاهشان مے ڪنم،اگر بخواهم خاطرہ تعریف ڪنم باید از دوران دبستانم ڪہ با دوران دانشجویے شان تقارن داشتہ صحبت ڪنم! بیشتر سرگرم تدارڪات پذیرایے و شام مے شوم،بنفشہ هم بہ ڪمڪم مے آید. بعد از صرف شام و ڪمے صحبت،همہ باهم خداحافظے میڪنند و مے روند. روزبہ هم بعد از جمع ڪردن ظرف ها و مسواڪ زدن،بدون حرفے روے تخت دراز میڪشد و مے خوابد! متعجب و عصبے از رفتارش واڪنشے نشان نمیدهم و در لاڪ سردم بیشتر فرو مے روم‌... روزها بہ سرعت و ڪاملا عادے مے گذشتند،گاهے هم با بحث و ڪشمڪش هاے ڪوچڪے ڪہ آزاردهندہ و تڪرارے شدہ بودند! بحث بر سر هر چیز ڪوچیڪے! از نوع پوشش! صحبت ڪردن! جمع هاے دوستانہ و هر چیز دیگرے! دنبال بهانہ اے بودم تا ناراحتے ام را بر سر روزبہ خالے ڪنم ڪہ شاید متوجہ بشود و مثل سابق رفتار ڪند! اما فایدہ اے نداشت... روزبہ غرق شرڪت و ڪارهایش بود و من درگیر درس خواندن و شرڪت در فعالیت هاے فرهنگے و مذهبے! راهمان ڪامل جدا شدہ بود! ڪمتر براے هم وقت میگذاشتیم. بیشتر از همہ نبودِ نگاهِ گرمش آزارم مے داد... غافل از این ڪہ سرنوشت برایمان فرصت ڪوتاهے را در نظر گرفتہ! دہ ماہ با اختلاف و سردے و دورے مثل برق و باد گذشت. بہ اواخر مرداد ماہ رسیدہ بودیم،نزدیڪ سومین سالگرد ازدواجمان. چند روزے میشد ڪہ مدام دچار معدہ درد و حالت تهوع میشدم. روزبہ چند پروژہ ے هم زمان گرفتہ بود و علاوہ بر شرڪت،باید بہ ساختمان ها هم سرڪشے میڪرد. هفتہ ے قبل توانستہ بودیم پول خرید خانہ را جور ڪنیم و خانہ ے نقلے مان را براے همیشہ صاحب شویم اما هنوز جشن نگرفتہ بودیم! فڪر میڪردم دچار ناراحتے معدہ شدہ ام ڪہ بروز علائم دیگرے باعث شد بہ این ڪہ ناراحتے معدہ داشتہ باشم شڪ ڪنم! شڪ ڪردہ بودم ڪہ باردارم! این شڪ داشت جانم را میگرفت! برعڪس چند ماہ قبل اصلا انتظار و اشتیاقے براے مادر شدن نداشتم! سردے هاے روزبہ من را ڪامل از او جدا و بہ گذشتہ و حسرت خوردن هاے سابق برگرداندہ بود! نمیخواستم شڪم را بہ یقین تبدیل ڪنم،قید دڪتر رفتن و پیگیر ماجرا شدن را زدم! رفت و آمدهاے دوستان روزبہ بہ خانہ مان زیاد شدہ بود،دریا پاے ثابت همہ ے جمع ها بود! جمع هایے ڪہ خوب بودند و گرم اما براے من نہ! دیگر خبرے از آن مراعات ڪردن هاے روزبہ و فاصلہ گرفتن از دوستانش نبود! گاهے هم بہ مهمانے هایے ڪہ دعوتش میڪردند مے رفت. زیاد هم براے همراهے بہ من اصرار نمیڪرد! انگار بود و نبودم برایش فرقے نداشت‌! بہ قدرے از من دور شدہ بود ڪہ دیگر حتے گوشہ اے از قلبم براے آن "روزبہ مهربانِ خودم" تنگ نمیشد! دیگر براے پیشمانے ام بابت ازدواج با روزبہ عذاب وجدان و تردید نداشتم! بہ حتم رسیدہ بودم ڪہ پاے هادے نماندن و ازدواج ڪردنم انتخاب اشتباهے بودہ! هر هفتہ پنجشنبہ بہ مزار هادے میرفتم و برایش درد و دل میڪردم. طورے ڪہ روزبہ ڪمے بہ رفت و آمدهایم بہ بهشت زهرا حساس شدہ بود! پا گذاشتہ بودم بہ مرز نقطہ ے پایان زندگے مان... بہ نقطہ ے رفتن روزبہ... ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے

🌹نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 #آیہ_هاے_جنون #قسمت_431 #بخش_چهارم ❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️ _آیہ جان! عزیزم! با صداے مادرم بہ خودم مے آیم و شوڪہ سربلند میڪنم! مادرم با چشمان نگران صورتم را مے ڪاود:خوبے مامان؟! بہ زور صدایم را از گلو خارج میڪنم:چے؟! چند قدم نزدیڪتر میشود و دست روے شانہ ام میگذارد. _یہ ساعتہ نشستے اینجا زل زدے بہ حیاط! هاج و واج نگاهش میڪنم،چند ثانیہ بعد تڪانے بہ گردنم میدهم و اطراف را مبهوت نگاہ میڪنم. تازہ یادم مے افتد در ڪجا و چہ موقعیتے قرار دارم! حال بابا محسن بد شدہ بود و بہ خانہ شان آمدیم! مادرم دوبارہ مے پرسد:خوبے؟! قطرہ ے اشڪے روے گونہ ام سُر میخورد و سرم را بہ نشانہ ے مثبت تڪان میدهم. مادرم سوال پیچم میڪند و نمیدانم چطور جوابش رل میدهم! بہ سورہ ے آخر رسیدہ ام... سورہ ے جنون... حالا ڪہ بہ این سورہ رسیدہ ام،دارد ڪم ڪم رفتن روزبہ باورم میشود... تمام این مدت بہ خودم گفتہ بودم همہ چیز خواب و خیال است! باورم بہ بودنش بود! بہ برگشتنش! اما حالا داشت همہ ے باورهایم از بین مے رفت! امان از لحظہ اے ڪہ امیدِ و باور محالت بِشڪند... ڪہ دیگر نتوانے بہ خودت دروغ بگویے...ڪہ ڪسے در گوشت بخواند:نبودنش واقعیست! دیگر "عشق" را ندارے... غرق میشوے در دنیاے سیاهے ڪہ برایت بہ جا گذاشتہ... ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانی

دوستان کم کم داریم به قسمت های پایانی رمان آیه های جنون نزدیک میشیم 😊😉😉😉🌺🌺🌺 با ما همراه باشید .....

#داستان_کوتاه مرد و زن نشسته اند دور ِ سفره . مرد قاشقش را زودتر فرو می برد توی كاسه سوپ و زودتر می چشد طعم غذا را و زودتر می فهمد كه دستپخت همسرش بی نمك است و اما زن چشم دوخته به او تا مُهر تایید آشپزی اش را از چشم های مردش بخواند و مرد كه قاعده را خوب بلد است، لبخندی می زند و می گوید : "چقدر تشنه ام !"زن بی معطلی بلند می شود و برای رساندن لیوانی آب به آشپزخانه می رود . سوراخ های نمكدان سر ِ سفره بسته است و به زحمت باز می شوند و تا رسیدن ِ آب فقط به اندازه پاشیدن ِ نمك توی كاسه زن فرصت هست برای مرد.زن با لیوانی آب و لبخندی روی صورت برمی گردد و می نشیند . مرد تشكر می كند، صدایش را صاف می كند و می گوید : " می دونستی كتاب های آشپزی رو باید از روی دستای تو بنویسن؟ و سوپ بی نمكش را می خورد ؛ با #رضایت و زن سوپ با نمكش را می خورد ؛ با #لبخند ! زندگی زیباست به شرط 《 مهر و گذشت》 ❤️اگر فکر می‌کنید با عضویت در این کانال وقت خود را هدر نداده‌اید، لطفاً آن را به دوستان‌تان هم معرفی کنید🙏 https://eitaa.com/dokhtaranchadorii

#پروفایل دخترونه😍😍

﷽ــــــــ🍃ـــــ🌼ــــ🍃ــــــــ﷽ خواهـد آمد اے دل ديوانہ ام او ڪہ نامش با لبانم آشناست من گل نرگس برايش چيده ام خواهـد آمد باورم ڪن با وفـاست ... 🔸اللّٰھـُــم ؏جِّل لِوَلیڪَ الفَرَجـْـ

#خبرشهادت با خنده میگفت: شهید میشم و دعام کنید...😍☺️ گفتم #مومن، بادمجون بم آفت نداره به شوخی...😀 جواب داد نه خبر شهادتم رو یک #شهید داده ...😍 گفتم کی؟... گفت #شهیدشوشتری {قبل از شهادتشون} وقتی که اومده بود تو پادگانمون (لشگر 8 نجف اشرف) تا چشمش به من افتاد بهم اشاره کردو گفت: تو #شهیدمیشی❤️🍃 خوشحال بود و میخندید... #عبدالمهدی جدی گرفته بود و ما به شوخی می گفتیم انشاءالله😐 الان #دلتنگیم فقط همین دلتنگ، واحسرتا جامونده ایم از شهدا...😭 شهدا از قبل انتخاب شده اند.👌 #شهید_عبدالمهدی_کاظمی🌷 #شهید_مدافع_حرم 🍃🌹🍃🌹

شهادت فقط در خون غلطیدن نیست! شهادت هنگامی رخ می دهد که #دلت از زخمِ #کنایه و تکه پراکنی دیگران بگیرد. و #خون همان #اشکی ســــت که از #آه دلت جاری می شود...😔

🌹نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 #آیہ_هاے_جنون #قسمت_432 #سورہ_یازدهم #بخش_اول از روے صندلے بلند میشوم و نگاهم را از حیاط میگیرم،آرام مے گویم:غرق خاطرات بودم! خوبم! مادرم دستش را پشت ڪمرم مے گذارد:میخواے برگردے خونہ استراحت ڪنے؟! سرم را بہ نشانہ ے منفے تڪان میدهم،سمانہ از آشپزخانہ بیرون مے آید و‌ نگاہ بے رمقش را بہ ما مے دوزد:بیاید یہ چیزے بخورید. فراموش ڪردم پذیرایے ڪنم! مادرم سریع مے گوید:ما ڪہ براے مهمونے نیومدیم،غریبہ هم نیستیم. راحت باش سمانہ جون! سمانہ لبخند ڪم رنگے میزند،مادرم بہ سمتش مے رود و روے مبل ڪنارے اش جاے میگیرد. میخواهم بہ سمتشان بروم اما پشیمان میشوم،دل توے دلم نیست ڪہ آیات آخر را براے خودم قرائت ڪنم و سایہ ے سنگین این خاطرات را تمام! بغض گلویم را مے فشارد،بیشتر از هر زمان دیگرے! صداے تپش قلب خودم و پسرم را واضح مے شنوم،دستے بہ گلویم میڪشم و آب دهانم را فرو میدهم،صداے مادرم توجهم را جلب میڪند. آهے میڪشد و مے گوید:امون از این عشق ڪہ معشوق از جونت برات عزیزتر میشہ! سمانہ نفسش را با شدت بیرون میدهد:نمیتونم اینجا بند بشم! ڪاش میشد برگردم بیمارستان! حالم اصلا خوب نیست،تحمل این جو را هم ندارم. سرفہ اے میڪنم و مے گویم:میشہ برم تو اتاق یڪم دراز بڪشم؟ سمانہ سریع مے گوید:برو عزیزم! بہ فرزاد گفتم خبرت نڪنہ ممڪنہ استرس بگیرے حالت بد بشہ اما آقاجون گفت نہ سریع بہ آیہ خبر بدید! تنها دختر محسنہ! صدایم مے لرزد:اما دختر خوب و با معرفتے نبودم! مادرم نگاهش را میان من و سمانہ مے گرداند و اشارہ میڪند بروم! دوست ندارد بحث بہ مرور گذشتہ و تازہ شدن زخم ها بڪشد! تڪانے بہ خودم میدهم و بہ سمت اتاق روزبہ راہ مے افتم،نزدیڪ در مے رسم ڪہ صداے سمانہ را میشنوم. _واقعا چہ حسے تو دنیا بہ قشنگے و تلخے عشقہ؟! بے اختیار سر بر مے گردانم:حسرت! نگاہ متعجب مادرم و سمانہ بہ سمتم روانہ میشود،لبخند تلخے میزنم:هم قوے ترہ هم آزاردهندہ تر! سپس بدون مڪث وارد اتاق میشوم و در را مے بندم،بغضم را رها میڪنم و پشت در روے زمین مے نشینم. اشڪ هایم روے گونہ هایم مے لغزند و گردنم را تر مے ڪنند،صداے روزبہ در سرم مے پیچد:تو آیہ ے جنون منے! نمیتوانم تاب بیاورم و هق هق میڪنم،با دست جلوے دهانم را مے گیرم ڪہ صدایم بلند نشود! تمام تنم مے لرزد،رفتنش آنقدر برایم سنگین بود ڪہ در این هفت ماہ قطرہ اے اشڪ نریختہ بودم. باور نداشتم نبودش را... این اشڪ ها یعنے باورم بہ بن بست رسیدہ بود... یعنے تمام... یعنے آخرین سورہ نازل شدہ و همہ چیز بہ پایان رسیدہ بود... سرم را روے زانوهایم مے گذارم:واے روزبہ! واے! من حبس شدم تو نبودنت! ♥️♥️♥️♥️♥️♥️♥️♥️♥️♥️ نگاهم را بہ انگشتان در هم قفل شدہ ام دوختہ ام و با پاهایم روے زمین ضرب گرفتہ ام! با تشویش لبم را مے جوم،عصبے انگشتانم را از هم باز میڪنم و دستانم را مشت! صداے مسئول پذیرش آزمایشگاہ بلند میشود:خانم غلامے! جواب آزمایش تون آمادہ ست! پوفے میڪنم و دوبارہ نگاهم را بہ زمین و حرڪت پاهایم مے دوزم. از چند ساعت قبل ڪہ دڪتر برایم آزمایش باردارے نوشت دل توے دلم نیست! هر ثانیہ برایم بہ اندازہ ے یڪ ساعت مے گذرد،ڪمے بعد با صدا زدن مسئول پذیرش سر بلند میڪنم:خانم نیازے! سریع از جا بلند میشوم،لبخندے ڪنج لبش مے نشیند ڪہ قلبم را از جا مے ڪند! مقابلش مے رسم،برگہ ے آزمایش را بہ سمتم مے گیرد. _بفرمایید! لبم را با زبان تر میڪنم. _جواب آزمایش... نمیتوانم جملہ ام را ڪامل ڪنم،لبخندش پر رنگ تر میشود! _تبریڪ میگم! مثبتہ! یڪ لحظہ احساس میڪنم جان از تنم مے رود! مات و مبهوت نگاهش میڪنم! برگہ ے آزمایش را مقابل چشمانم تڪان میدهد:خانم نیازے جان! برگہ ے آزمایش را از دستش مے گیرم و من من ڪنان مے پرسم:مُم...ممڪنہ جواب آزمایش اشتباہ شدہ باشہ؟! متعجب نگاهم میڪند:تقریبا نہ! ولے با انجام سونوگرافے هم میتونید مطمئن بشید! سپس دوبارہ آن لبخند نحس را ڪنج لبش مے نشاند! تنم بہ لرزہ افتادہ،ڪم ماندہ از شدت خشم بر سرش فریاد بزنم! بدون تشڪر یا حرفے با قدم هاے بلند از آزمایشگاہ خارج میشوم. با قدم هاے سست بہ سمتے راہ مے افتم،نمے دانم ڪجا مے روم و چہ میڪنم! برگہ ے آزمایش را میان مشتم می فشارم! با خشم زمزمہ میڪنم:آخہ الان؟! الان ڪہ بین ادامہ دادن و ادامہ ندادن موندم؟! چرا چند ماہ پیش ڪہ دلم براے داشتنت میرفت خبرے ازت نبود؟! برگہ ے آزمایش را ڪامل مچالہ میڪنم،دندان هایم را روے هم مے فشارم:مهمون ناخوندہ نمیخوام! مشتم را آرام روے شڪمم مے ڪوبم:با وجود تو چے ڪار ڪنم؟! وسط بدبختیام باید مے رسیدے؟! ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے

🌹نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 #آیہ_هاے_جنون #قسمت_432 #بخش_دوم هر ڪسے ڪہ از ڪنارم عبور میڪند متعجب و با چشم هاے گرد نگاهم میڪند! درماندہ خیابان ها را راہ مے روم...ڪمے بعد خودم را مقابل ساتتمان خانہ مے بینم.خستہ خودم را بہ داخل خانہ مے رسانم. نگاهم را بہ ساعت مے دوزم.صداے تیڪ تاڪش چقدر بہ گوشم بلند مے رسد! ساعت از هفت شب گذشتہ و خبرے از روزبہ نیست! چادرم را از روے سر برمیدارم و دنبال خودم بہ سمت اتاق خواب میڪشم. همین ڪہ بہ اتاق مے رسم روے تخت مے نشینم و برگہ ے آزمایش مچالہ شدہ و خیس عرق را داخل ڪیفم مے اندازم. چادرم را روے زمین رها میڪنم،دستم را روے پیشانے ام میگذارم:خدایا! چرا؟! چرا؟! چرا؟! دندان هایم روے لبم مے فشارم:چرا تو زندگے من هیچے سر جاش نیست؟! هان؟! چشمانم را بہ سمت سقف سوق مے دهم و صدایم را ڪمے بالا مے برم‌. _میخوام ازت گلہ ڪنم! آرہ میخوام ازت گلہ ڪنم! از روے تخت بلند میشوم و دست بہ سینہ وسط اتاق مے ایستم. _بیست و چهار سال بهت امید بستم! بیست و چهار سال رو حرفت حرف نیاوردم اما دیگہ نمیتونم! وقتے داشتے بین بندہ هات آرامش و خوشبختیو تقسیم میڪردے ڪجا بودم؟! منو دیدے؟! دیدے یہ آیہ ے بدبختے ام هست؟! یا توام منو ندیدے؟! ڪجا بودے وقتے بہ جاے این ڪہ بابام نوازشم ڪنہ و برام لالایے بخونہ اخم میڪرد و ازم رو بر مے گردوند؟! ڪجا بودے وقتے خلاف میلش عمل میڪردم زیر مشت و لگدش مے رفتم؟! میگن دخترا بابایے ان! ولے من هیچوقت اینو نفهمیدم! میشنوے نمیدونم این جملہ یعنے چے! همیشہ بقیہ ے دخترا و باباهاشونو دیدم و حسرت خوردم! انگشت اشارہ ام را بہ سمت سقف مے گیرم:ڪجا بودے وقتے بہ اسم دین و قاعدہ هات اذیتم میڪرد و صدامو خفہ میڪرد؟! ڪجا بودے وقتے بدبختے خواهرامو میدیدم و روز بہ روز سرخوردہ تر میشدم؟! ڪجا بودے وقتے اون شهاب لعنتے پاش بہ زندگیمون باز شد و شروع ڪرد بہ اذیت ڪردنم؟! انگشت اشارہ ام را تڪان میدهم:چرا هادے رو انداختے تو زندگیم؟! بدبختیام ڪم بود؟! پوزخند میزنم:فقط یہ عشق ناڪام موندہ بود ڪہ ڪلڪسیون بدبختیم تڪمیل بشہ ڪہ شد! مے شنوے؟! تڪمیل شد! چطور دلت اومد هادے رو ازم بگیرے؟! ندیدے منہ بدبخت بیچارہ ے محبت ندیدہ تازہ دلم بہ یڪے گرم شدہ؟! ندیدے براے اولین بار تو عمرم لبخند رو لبام نشست؟! ندیدے قلب خستہ م بهش بستہ شدہ؟! ندیدے داشت میشد همہ ے پشت و پناہ و دلخوشیم؟! پس چرا ازم گرفتیش؟! اگہ میخواستے بگیریش چرا اصلا آوردیش وسط بدبختیام ڪہ امیدوار بشم؟! ڪہ دلم بلرزہ؟! چطور دلت اومد؟! هان؟! ندیدے بالا سر جنازہ ش داشت جون از تنم مے رفت؟! ندیدے قلبم وایساد؟! من ڪہ بیچارہ بودم،من ڪہ ساڪت تو دنیاے سرد خودم آستہ میرفتم و مے اومدم چرا قلب سردمو گرم ڪردے؟! انقدر ڪہ آتیش بگیرہ! تو ڪہ دیدے بعد هادے رمقے برام نموندہ دیگہ روزبہ چے بود؟! دیدے قلبم بے جنبہ و داغدیدہ ست،چرا دیگہ اونو انداختے تو زندگیم؟! ڪنار شوهرم اون چیزے ڪہ میخوامو ندارم! مے شنوے؟! احساس میڪنم شوهرمو دوست ندارم! ازم رو برمے گردونہ! بهم میگہ تعادل اخلاقے و روحے ندارم! نمیخواد ازم بچہ داشتہ باشہ! دیگہ مثل سابق نیست،منم نمیخوام ڪہ باشہ! بہ شڪمم اشارہ میڪنم:حالا اینو دادے بہم ڪہ چے؟! ڪہ وسط جهنم بزرگش ڪنم؟! ڪہ از خودم بدبخت تر بشہ؟! فریاد میڪشم:اصلا تو این بیست و چهار سال ڪجا بودے؟! منو دیدے؟! صدامو شنیدے؟! گریہ ها و نالہ هام دلتو بہ درد نیاورد؟! صدایم لرزان تر میشود:اصلا هستے؟! دیگر نمے توانم سر پا بایستم،روے زمین مے نشینم و زانوهایم را بغل میڪنم. سرم را روے زانو میگذارم و اشڪ پهناے صورتم را مے گیرد. _ببین! من همیشہ این شڪلے بودم! همیشہ! همین قدر تنها و غمگین.خودم خودمو بغل ڪردم و سر زانوے خودم گذاشتم! هق هقم شدت مے گیرد:بزرگترین گناہ بہ درگاهت ناامیدیہ! ازت ناامید شدم! گلویم مے سوزد،دیگر صدایم در نمے آید! گوشہ ے اتاق با شدت اشڪ مے ریزم... نیم ساعتے میگذرد،اشڪ هایم خشڪ مے شوند. یاد روزبہ مے افتم! سریع از جا بلند میشوم تا دست و صورتم را بشویم. نمیخواهم فعلا چیزے بگویم،چادر و ڪیفم را برمیدارم و داخل ڪمد میگذارم. سریع لباس هایم را تعویض میڪنم و بہ سمت سرویس بهداشتے مے روم. چند بار صورتم را مے شویم،گونہ هایم سرخ شدہ اند و چشمانم ڪاسہ ے خون! دلم ضعف مے رود،با حولہ صورتم را خشڪ میڪنم و از سرویس بیرون مے آیم. بہ ساعت چشم مے دوزم،ڪم ماندہ بہ هشت! سابقہ نداشتہ روزبہ بخواهد دیر بیاید و خبر ندهد! دلم شور میزند! میخواهم بہ سمت تلفن بروم ڪہ صداے چرخاندن ڪلید در قفل در باعث میشود نگاهم بہ سمت در برود. ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے

برگشت به قسمت اول رمان آیه های جنون ......

یه بانوی جذاب باید موهاش تا حد ممکن بلند "از شانه بلندتر"وهمیشه مرتب باشه حتی اول صبح خیلی مهمه ک همسر آدم رو درحال شانه کردن موها ببینه و ببینه که خانومش به زیباییش اهمیت میده😉☺️😉 #ایده_های_همسرداری 👗

ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﻧﮑﺮﺩﻩ ﮐﻪ ﺑﺎ ﭼﻪ ﻗﯿﺎﻓﻪ ﺍﯼ، ﺩﺭ ﭼﻪ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩﺍﯼ ﻭ ﺑﺎ ﭼﻪ ﺷﺮﺍﯾﻄﯽ ﺑﺪﻧﯿﺎ ﺑﯿﺎﯾﺪ. ﻫﯿﭽﮑﺲ ﺭﺍ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰﺵ ﺗﺤﻘﯿﺮ ﯾﺎ ﻣﺴﺨﺮﻩ ﻧﮑﻨﯿﻢ. ﺩﺭ ﺑﺎﺭﻩ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ ﻗﻀﺎﻭﺕ ﻧﮑﻨﯿﻢ. ﻫﻤﺎﻥ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﮐﻪ ﺑﻪ ﯾﮏ ﻣﺪﯾﺮ، ﻣﻬﻨﺪﺱ یا ﺩﮐﺘﺮ ﺍﺣﺘﺮﺍﻡ ﻣﯽﮔﺬﺍﺭﯾﻢ، ﺑﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﺑﻪ ﯾﮏ ﮐﺎﺭﮔﺮ، ﺭﻓﺘﮕﺮ، ﻣﺴﺘﺨﺪﻡ ﻫﻢ ﺍﺣﺘﺮﺍﻡ ﺑﮕﺬﺍﺭﯾﻢ. ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻫﯿﭽﮑﺲ ﺑﺮﺗﺮ ﻧﺒﯿﻨﯿﻢ، ﺧﺎﮐﯽ ﺑﺎﺷﯿﻢ، ﻣﺎ ﻭﺟﻮﺩﻣﺎﻥ ﺍﺯ ﮔﻞ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪﻩ، ﭘﺲ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺧﺎﮐﯽ ﺑﺎﺷﯿﻢ ﺗﺎ ﺑﻮﯼ ﻧﺎﺏ ﺁﺩﻣﯿﺰﺍﺩ ﺑﺪﻫﯿﻢ. ﺻﻮﺭﺕ ﺯﯾﺒﺎ ﺭﻭﺯﯼ ﭘﯿﺮ، ﭘﻮﺳﺖ ﺧﻮﺏ ﺭﻭﺯﯼ ﭼﺮﻭﮎ، ﺍﻧﺪﺍﻡ ﺧﻮﺏ ﺭﻭﺯﯼ ﺧﻤﯿﺪﻩ، و ﻣﻮﯼ ﺯﯾﺒﺎ ﺭﻭﺯﯼ ﺳﻔﯿﺪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. ﺗﻨﻬﺎ ﻗﻠﺐ ﺯﯾﺒﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﺯﯾﺒﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻣﺎﻧﺪ... https://eitaa.com/dokhtaranchadorii

🌹نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 #آیہ_هاے_جنون #قسمت_432 #بخش_سوم روزبہ وارد خانہ میشود،سریع مے پرسم:ڪجا بودے؟! سرش را بلند میڪند،خستگے از صورتش مے برد! لبخند ڪم رنگے میزند:علیڪ سلام! بعد از مدت ها لبخندش را مے بینم! سریع مے گویم:ببخشید سلام! همانطور ڪہ ڪفش هایش را در مے آورد مے گوید:عذر میخوام خبر ندادم. امروز یہ جلسہ ے مهم داشتم قرار نبود انقدر طول بڪشہ اما ڪشید! ابروهایم را بالا میدهم:تا الان؟! سرش را بہ نشانہ ے مثبت تڪان میدهد و بہ سمتم مے آید،مضطرب نگاهش میڪنم. چشمانش را ریز میڪند،چند تار مو روے پیشانے اش می ریزند. در دو سہ قدمے ام مے ایستد:خوبے؟! من من ڪنان مے گویم:آ...آرہ! چطور؟! متعجب پیشانے اش را بالا میدهد! _حالتو پرسیدم! لبخند تصنعے اے روے لبانم مے نشانم. _آهان! نگران شدہ بودم فڪر ڪنم بخاطرہ همون یڪم بہ هم ریختم! یڪ قدم هم نزدیڪتر میشود:رنگتم پریدہ! بوے عطر تلخش در بینے ام مے پیچد،ناگهان حالت تهوع میگیرم! سریع دستم را روے دهانم میگذارم و بہ سمت سرویس بهداشتے مے دوم! همین ڪہ به سرویس مے رسم،تمام محتویات معدہ ام را بالا مے آورم! شیر آب را باز میڪنم و صورتم را زیرش مے گیرم. _مطمئنے خوبے؟! سر بلند میڪنم،روزبہ در درگاہ در ایستادہ. با حالت عجیب و موشڪافانہ اے نگاهم میڪند! سرم را بہ نشانہ ے مثبت تڪان میدهم. _آرہ شایدم نہ! _یعنے چے؟! مشتے آب روے صورتم مے پاشم:فڪر ڪنم ناراحتے معدہ گرفتم! چند روزہ معدہ م درد میڪنہ،استفراغم زیاد میڪنم! _مطمئنے از معدہ تہ؟! نگاهم را بہ شیر آب مے دوزم:آرہ! پس از چے میخواد باشہ؟! _نمیدونم! شاید مسئلہ ے دیگہ اے باشہ! شیر آب را مے بندم و حولہ را برمیدارم،همانطور ڪہ با حولہ صورتم را خشڪ میڪنم مے گویم:فڪر نڪنم! آخہ امروز رفتہ بودم دڪتر گفت چیز خاصے نیست،عصبیہ. منم ڪہ این روزا یڪم درگیر بودم و مدام غذاے بیرونو خوردم. فڪر ڪنم یہ مقدار ڪار دست معدہ م دادم! حولہ را سر جایش میگذارم،هنوز با حالت عجیبے نگاهم میڪند. احساس میڪنم حرف هایم را باور نڪردہ! _چہ دارویے برات نوشتہ؟! چند ثانیہ مڪث میڪنم اما سریع بہ خودم مے آیم و جواب میدهم:فعلا هیچے! یہ سرے آزمایش نوشت قرار شد دو سہ روز دیگہ برم آزمایشا رو انجام بدم. ابروهایش را بالا مے اندازد:ڪہ اینطور! الان بهترے؟ سرم را بہ نشانہ ے مثبت تڪان میدهم:آرہ! از درگاہ در ڪنار مے رود،از سرویس خارج میشوم. بہ سمت اتاق راہ مے افتد. نفسم را با شدت بیرون میدهم،میخواهم بہ سمت آشپزخانہ بروم ڪہ ناگهان بہ سمتم برمے گردد:مطب دڪتر ڪجاست؟! مطمئنے ڪارش خوبہ؟! شانہ ام را بالا مے اندازم:امروز اتفاقے تو خیابون تابلوے مطبشو دیدم گفتم برم براے معاینہ. مطبش ڪہ خیلے شلوغ بود،بہ زور بین مریض رفتم. منم یہ ساعتہ رسیدم خونہ! میدانم اگر اسم یا آدرسے بگویم حتما پرس و جو میڪند و پے اش را میگیرد تا از ڪار پزشڪ معرفے شدہ مطمئن شود! سرے تڪان میدهد،دوبارہ قصد میڪنم بہ سمت آشپزخانہ بروم ڪہ با قدم هاے بلند بہ سمتم مے آید! ڪنجڪاو‌ نگاهش میڪنم ڪہ لبخند مهربانے میزند:اینو یادم رفت! سپس نزدیڪتر میشود و لبانش را بہ پیشانے ام مے چسباند! دوبارہ بوے عطرش حالم را بد میڪند! سریع دستم را روے دهان و بینے ام میگذارم،بے اختیار مے گویم:بوے عطرت یہ جوریہ روزبہ! اذیتم میڪنہ! متعجب نگاهم میڪند:چہ جورے؟! عطر همیشگے مہ! چند قدم فاصلہ میگیرم،چهرہ ام درهم رفتہ! سرش را نزدیڪ قفسہ ے سینہ اش میبرد و پیراهنش را چندبار بو میڪند،سپس سر بلند میڪند. _بوش فرقے نڪردہ! _نمیدونم!احساس ڪردم بوش خیلے تند شدہ! بہ پیرهنش اشارہ میڪند:من ڪہ حس نڪردم! بیا خودت بو ڪن! سریع مے گویم:نہ! شانہ اے بالا مے اندازد و بہ سمت اتاق مے رود،پوفے میڪنم و وارد آشپزخانہ میشوم. مشغول خرد ڪردن پیاز و گوجہ فرنگے میشوم،چند دقیقہ بعد روزبہ با لباس راحتے وارد میشود. بوسہ اے روے موهایم مے ڪارد و رو بہ رویم مے نشیند. نگاهے بہ اطراف خانہ مے اندازد و مے گوید:باید یہ جشن درست و حسابے بگیریم،این روزا خیلے ڪم باهمیم! جوابے نمیدهم،سرفہ اے میڪند. سڪوتم را ڪہ مے بیند ادامہ میدهد:نگفتم چرا جلسہ طول ڪشید نہ؟ _نہ! _دو سہ ماہ پیش یہ پروژہ ے سنگین و زمان بر بہ شرڪت پیشنهاد شد تا امروز ڪہ همہ چیزو قطعے ڪردیم. خیلے طول ڪشید تا بہ نتیجہ ے دلخواہ برسیم! با شوق اضافہ میڪند:این پروژہ اعتبار و سرمایہ ے شرڪتو از این رو بہ اون رو میڪنہ! لبخند ڪم رنگے میزنم:بہ سلامتے! زبانم بہ بیشتر از این نمے چرخد،دلم هم... ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے

سلام یکی از اعضا اومد پی وی و گفت تولدشه کادو تولدش یه پارت دیگه بزارم. بفرمائید اینم برای شما 😊😊👇👇👇👇👇👇

🌹نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 #آیہ_هاے_جنون #قسمت_432 #بخش_چهارم با انگشتانش روے میز ضرب میگیرد:انقدر این چند وقت از هم دور بودیم ڪہ فراموش ڪردم بهت بگم براے این پروژہ باید چند روز برم ارمنستان! براے پس فردا بلیط دارم! پوزخندے میزنم،ڪمے ناراحت میشوم اما فقط ڪمے! _چند روزہ میرے؟ _دہ روزہ! _ساڪمو آمادہ میڪنم فردا برم خونہ ے بابا! از پشت میز بلند میشوم و بہ سمت گاز مے روم،همانطور ڪہ ماهیتابہ را روے گاز قرار میدهم مے گویم:اگہ میشہ دو سہ هفتہ اے خونہ ے بابا بمونم! فاصلہ گرفتنش بہ ڪل قلبم را سرد ڪرد،باعث شد با خودم یڪ دل شوم ڪہ مدتے از او دور باشم و فڪر ڪنم! خصوصا با وجود مهمان ناخواندہ ے مان! نفس عمیقے میڪشم:لطفا تو این دو سہ هفتہ تماس و دیدارے با هم نداشتہ باشیم! حضورش را پشت سرم احساس میڪنم:مطمئنے؟! آرام لب میزنم:آرہ! بازویم را مے ڪشد:وقتے باهات حرف میزنم منو نگاہ ڪن! بہ سمتش بر مے گردم،چهرہ اش خونسرد است! مثل همان روزهاے اول! _بعد از این دو سہ هفتہ چے میشہ؟ شانہ ام را بالا مے اندازم:تڪلیفمون مشخص میشہ! اخم میڪند:تڪلیفمونو تو تنهایے مشخص میڪنے؟ _نہ! نہ! وضعیت زندگیمون مشخصہ! توام تو این مدت فڪر ڪن،بہ فاصلہ و دورے احتیاج داریم! پوزخند میزند:فاصلہ از این بیشتر و دور تر؟! پشت مے ڪند:هر طور راحتے! بہ اندازہ ے ڪافے تو این زندگے ساختم! بہ سمت گاز بر مے گردم و شیشہ ے روغن را برمیدارم،ڪمے روغن داخل ماهیتابہ مے ریزم و سڪوت میڪنم! مشغول درست ڪردن املت میشوم،با فڪرے آشفتہ و حواسے پرت! املت ڪہ آمادہ میشود روزبہ را صدا میزنم اما میگوید اشتها ندارد! بشقابے برمیدارم و برایش املت مے ڪشم،لیموترشے برش میزنم و ڪنار بشقابش میگذارم‌. بشقاب را همراہ سبد نان و سبزے داخل سینے میگذارم. سینے را برمیدارم و بہ سمت اتاق مے روم،وارد اتاق ڪہ میشوم مے بینم نیست! از اتاق بیرون مے آیم،نگاهم بہ اتاق ڪار مے افتد. در نیمہ باز است،بہ سمت اتاق مے روم و با پا در را باز میڪنم. روزبہ پشت میز نشستہ و نگاهش را بہ صفحہ ے لپ تاپ دوختہ. نزدیڪش میشوم و سینے را روے میز میگذارم. _بفرمایید! بدون این ڪہ نگاهم ڪند مے گوید:ممنون! _میخواے برات لقمہ بگیرم؟ دارہ سرد میشہ از دهن میوفتہ! _الان میخورم! نمیدانم چرا اما زمزمہ میڪنم:متاسفم! نگاہ نافذش بہ صورتم دوختہ میشود،لب هایم را برای لبخند ڪش میدهم اما موفق نمیشوم لبخند بزنم! _دیگہ مزاحمت نشم! میخواهم قدم بردارم ڪہ نامم را مے خواند:آیہ! _جانم! _تا فڪراتو ڪنے مزاحمت نمیشم! امشب براے خواب اتاقمون نمیام! گیج و منگ نگاهش میڪنم،سرد ادامہ میدهد:نمیخوام اذیت بشے! تحمیل شدنو دوست ندارم! _منظورمو... نمیگذارد حرفم را ادامہ بدهم! _بذار وقتے فڪراتو ڪردے صحبت ڪنیم! دستش را روے قلبش میگذارد:اینجا ڪلے حرف تلنبار شدہ! شب خوش! قلبم مے رنجد از این همہ خونسردے اش...توقع داشتم ڪارے ڪند! حرفے بزند! نہ این ڪہ بخواهد رویہ ے دورے اش را ادامہ بدهد! این بار من زمزمہ میڪنم:هر طور راحتے! سپس از اتاق خارج میشوم،بعد از خوردن چند لقمہ املت بہ اتاق مشترڪمان مے روم و در را مے بندم. ساڪ ڪوچیڪے برمیدارم و بہ اندازہ ے چند روز داخلش لباس میگذارم. زیر شڪمم ڪمے تیر مے ڪشد،بدون توجہ بہ دردم ساڪ را ڪنار تخت میگذارم و نگاهے بہ دور تا دور اتاق مے اندازم. با خودم مے گویم:شاید دیگہ برگشتے وجود نداشتہ باشہ... قلبم بے وقفہ بہ قفسہ ے سینہ ام مے ڪوبد،چند ثانیہ بعد صداے زنگ موبایل روزبہ بلند میشود. میخواهم توجہ نڪنم ڪہ نگاهم بہ صفحہ ے موبایل مے افتد و نام تماس گیرندہ! موبایل را از روے میز برمیدارم،نام دریا رضوے روے صفحہ نقش بستہ! چند ثانیہ بعد تماس قطع میشود،بے اختیار اخم میڪنم! یاد حرف هایے ڪہ بہ روزبہ زد مے افتم،در دل مے گویم:ڪَنہ! دو دقیقہ بعد پیامے روے صفحہ نقش مے بندد. "سلام روزبہ جان! شب بہ خیر مدارڪ سفرو باید بہ تو بدم؟ لطفا زود جواب بدہ ڪہ مدارڪو زود برسونم" مات و مبهوت چند بار متن پیام را میخوانم! چندین و چندین بار! در این مدت هیچ حرفے از ارتباط یا هم سفر شدن با دریا رضوے بہ میان نیامدہ بود! خون خونم را میخورد! دندان هایم را روے هم مے سابم! _مشخص شد چرا دیگہ هیچے براش اهمیت ندارہ! با خشم موبایل را روے تخت مے اندازم و از جا بلند میشوم. مشتم را به قصد بہ شڪمم مے ڪوبم:بہ جهنم! راحتم ڪردے! تمام تنم از خشم مے لرزد،اگر ثانیہ اے دیگر در خانہ بمانم دیوانہ میشوم! بہ سمت ڪمد میروم و مانتو و روسرے اے بیرون میڪشم‌‌. نمیفهمم چطور لباس هایم را تعویض میڪنم و چادر روے سر مے اندازم. ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے

این عکس را برای تو می‌فرستم که چادری هستی☝️ قدر چادرت را بدان خیلی‌ها آرزوی چادری شدن دارند ولی نمی‌توانند😞 📸دستنوشته‌ای روی تابوت یک شهید... #اندکی_تأمل

چند تا لطیفه برای لبخند رو لبهاتون 😄👇👇👇

سلامتی مردی که از سرکار برگشت دید زنش خوابه تلویزیون رو خاموش کرد پتو رو کشید روی زنش بعد در گوشش گفت : پاشو شام رو بیار آخرین آنلاینت یک دقیقه پیش بوده زنده باد تکنولوژی 😂 https://eitaa.com/dokhtaranchadorii ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌