#چادرانه 💕 ☺️سـہ نقطـ•••ـہ دارد 😇همان سـہ نقطہ اے کـہ فرق است بین 😍پوشیدگے و پوسیدگے..! @dokhtaranchadorii

برادرم...سلام اجازه‌ی اندکی صحبت...! این روزها هوا گاهی نفس‌ گیر میشود... این روزها#زخم‌زبان‌ها گاهی به اوج میرسد... این روزها گویی همه جا ‌‌#سوریه است. برادرم، نمیدانم چقدر دلتنگ شده‌ای برای: "منم باید برم، آره برم سرم بره نزارم هیچ حرومی، طرف حرم بره" سوریه نرفته‌ای.... قبول اما در کوچه و بازار این سرزمین هم میشود #مدافـع‌حـرم شد... آری آن هنگام که در اوج جوانی چشم میبندی بر روی صورت نامحرم یعنی #مـدافع‌حـرمی... آن هنگام که بخاطر حیای چشم متلک میشنوی و به خود افتخار میکنی که چشمانت را کنترل کردی #مدافـع‌حـرمی آن هنگام که در مجازی، هیچ دختری را خواهر خودت نمیدانی #مدافـع‌حـرمی... آن هنگام که با گریه برای پاک دامنی‌ات دعا میکنی #مدافـع‌حـرمی یک نکته❗ در #جوانی پاک بودن شیوه‌ی پیغمبری است. این روزها زخم‌زبان‌ها که به اوج رسید باید به #علی‌اکبر_حسین علیه‌السلام اقتدا کنی...🍃 @dokhtaranchadorii

#کلیپ👆 ❌دخـتر و پسـرها ببینن❌ آیا از حضرت یوسف بالاتری؟؟😳 اگـر فڪر میکنـی میتونی خـودتو کنتـرل کنـی نگـاه کن❗️ #کنترل_نگاه #فوروارد_کنید @dokhtaranchadorii

هر روز شالهایتان عقب تر😒 مانتوهایتان چسبان تر😰 ساپورتتان تنگ تر😥 رژ لبتان پررنگ تر میشود💄💋 بنده ی کدام خدایید؟😳😔 دل چند نفر را لرزانده اید؟😠 کدام مرد را از همسر خود دلسرد کرده اید؟💔 چند پسربچه را به سمت پنهانی دیدن عکس و فیلم مستهجن سوق داده اید؟😮😔 اشک چند پدر و مادر و همسر شهید را درآوردید؟😱😭😭 چند دختر بچه را تشویق کرده اید که بعدها بی حجابی را انتخاب کند؟😩😡 چند زن را به فکرانداخته اید که از قافله مد عقب نمانند؟🙁 آه حسرت چند کارگر دور از خانواده را بلند کرده اید؟😱😔 پا روی خون کدام شهید گذاشتید؟😭😭 باعث دعوای چند زن و شوهر، بخاطر مدل تیپ زدن و آرایش کردن شدید؟💔💔 چند زوج را بهم بی اعتماد کرده اید؟💔 نگاه های یواشکی چند مردی که همسرش دارد کنارش راه میرود،به تیپ و هیکلت افتاد؟👀😐 نگاه های هوس آلود چند رهگذر و... 😔 چطور؟ بازهم میگویی، دلم پاک است!⛔️ چادری ها بروند خودشان را اصلاح کنند؟🚫 بازهم میگویی، مردها چشمشان را ببندندنگاه نکنند؟🙈🙈 عزیزم❗️ جامعه چاردیواری اختیاری تو نیست،⛔️ من اگر گوشه ای از این کشتی را سوراخ کنم، همه غرق میشوند.‼️😰 میتوانم گاز خردل اسپری کنم وبعد بگویم،شما نفس نکشید؟!!😳😡😡 انقدر در حق خودت ودیگران ظلم نکنید.....✋⛔️⛔️⛔️ ♥کپی مطالب با ذکر صلوات آزاد است♥ @dokhtaranchadorii

پنجشنبه است همان روزے ڪه اموات میایند به آسمان میایند به سمت نزدیکانشان دستشان ازدنیا ڪوتاه است ومحتاج یادڪردن ماهستند بافاتحه وصلوات روحشون را شاد کنیم ♥دختران چادری♥: @dokhtaranchadorii

🌷 خوشگلے یہ خانم 😇 ☜به  ⇜ شعور... ⇜ شخصیت.... ⇜ حیا و پاڪدامنے.... ⇜و طرزحرف زدنشہ ↭ بقیش ڪہ ☜ با یہ دستمال مرطوب پاڪ میشہ 😉😅 🆔 @dokhtaranchadorii🍃🌸

❤️🍃 #عاشقانه_شہدا 🌹 بهش گفتم: توی راه که بر می گردی، یه خورده کاهو و سبزی بخر. گفت: من سرم خیلی شلوغه. می ترسم یادم بره. رو یه تیکه کاغذ 📝هر چی میخوای بنویس، بهم بده. همان موقع داشت جیبش را خالی می کرد. یک دفترچه یادداشت🗒و یک خودکار🖊 در آورد گذاشت زمین. برداشتمشان تا چیزهایی را که میخواستم، تویش بنویسم. یک دفعه بهم گفت: ننویسی ها!😱😡 جا خوردم!😳 نگاهش که کردم، به نظرم کمی عصبانی شده بود! گفتم: مگه چی شده😳؟ گفت: اون خودکاری که دستته، مال بیت الماله! گفتم: من که نمیخوام باهاش کتاب بنویسم!😒 دو سه تا کلمه بیشتر نیست!☹️ گفت: نه!💚 #شهیدمهدےباڪرے 🌸 ---------------------------------------------- @dokhtaranchadorii ❤️🍃

اللَّهُمَّ احْرُسْنِي بِحَرَاسَتِكَ  خدایا منو دست این و اون نسپار خودت مواظبم باش #ربـي❤️ | @dokhtaranchadorii💓🍃 |

⭕️توجه⭕️ دوستان عزیزم از امشب رمان جدیدی به نام #یک_فنجان_چای_با_خدا رو شروع خواهیم کرد، امیدوارم از این رمان هم خوشتون بیاد

🌸🍃 🍃سخنی از #شهید عباس عرب نژاد : ✿ ✿ اگر شهدا حقی بر گردن مردم دارند!! به خدای کعبه من مردان #بی_غیرت و زنان #بی_حجاب را نخواهم بخشید...😱😔 🆔 @dokhtaranchadorii ✅ڪانال برتر حجاب

💸🍃 #الگو_برداری_ازشهدا یک روز آمد و پرسید: «باباجان! خمس اموالت رو دادی؟!» تعجب کردم؛ با خودم گفتم: «پسرِ ‌‌‌دوازده _ ‌‌‌سیزده ساله رو چه به این حرف‌ها؟!» با اینکه پایبندی خاصی به مسائل شرعی داشتم، حرفش را به شوخی گرفتم و گفتم: «نه پسرم، ندادم؛ امسال رو ندادم». از فردای آن روز دیگر لب به غذا نزد و دو روز به بهانه‌های مختلف، اعتصاب غذا کرد. وقتی خوب پاپیچش شدم، فهمیدم به خاطر همان بحث خمس بوده! #شهید_مهدی_کبیرزاده ------------------------------------------ @dokhtaranchadorii 💸🍃

❂◆◈○•-------------------- ﴾﷽﴿ ❂○° #یک_فنجان_چای_باخدا °○❂ 🔻 قسمت #اول از وقتی که حرف زدن یاد گرفتم تو آلمان زندگی می کردیم. نه اینکه آلمانی باشیم، نه. ایرانی بودیم آن هم اصیل. اما پدر از مریدان سازمان مجاهدین خلق بود و بعد از کشته شدنِ تنها برادرش در عملیات مرصاد و شکستِ سخت سازمان، ماندن در ایران براش مساوی شده بود با جهنم. پس علی رغم میل مادرم و خانواده ها، بارو بندیل بست و عزم مهاجرت کرد. آن وقتها من یک سالم بود و برادرم دانیال پنج سال. مادرم همیشه نقطه ی مقابل پدرم قرار داشت. اما بی صدا و بی جنجال. و تنها به خاطر حفظ منو برادرم بود که تن به این مهاجرت و زندگی با پدرم می داد. پدری که از مبارزه، فقط بدمستی و شعارهایش را دیده بودیم. شعارهایی که آرمانها و آرزوهای روزهای نوجوانی من و دانیال را محاصره میکرد. که اگر نبود، زندگیم طور دیگه ایی میشد. پدرم توهم توطئه داشت اما زیرک بود. پله های برگشت به ایران را پشت سرش خراب نمیکرد. میگفت باید طوری زندگی کنم که هر وقت نیاز شد به راحتی برگردم و برای استواری ستون های سازمان خنجر از پشت بکوبم. نمیدونم واقعا به چه فکر میکرد، انتقام خون برادر؟؟، اعتلای اهداف سازمان؟؟، یا فقط دیوانگی محض؟؟. اما هر چی که بود در بساط فکریش، چیزی از خدا پیدا نمیشد. شاید به زبون نمیاورد اما رنگ کردار و افکارش جز سیاهی شیطان رو مرور نمیکرد. و بیچاره مادرم که خدا را کنجِ بقچه ی سفرش قایم کرده بود، تا مهاجرتش بی خدا نباشد. و زندگی منه یکسال و دانیال پنج ساله میدانی شد، برای مبارزه ی خیر و شر.. و طفلکی خیر، که همیشه شکست میخورد در چهارچوب، سازمان زده ی خانه ی مان. مادرم مدام از خدا و خوبی میگفت و پدرم از اهداف سازمان. چند سالی گذشت اما نه خدا پیروز شد نه سازمان. و من و برادرم دانیال خلاء را انتخاب کردیم، بدون خدا و بدون سازمان و اهدافش. نوجوانی من و دانیال غرق شد در مهمانی و پارتی و دیسکو و خوشگذرانی. جدای از مادرِ همیشه تسبیح به دست و پدر همیشه مست. شاید زیاد راضیمان نمیکرد، اما خب؛ از هیچی که بهتر بود. و به دور از همه حاشیه ها من بودم و محبت های بی دریغ برادرم دانیال که تنها کور سویِ دنیایِ تاریکم بود. آن سالها چند باری هم علی رغم میل پدر، برای دیدار خانواده ها راهی ایران شدیم که اصلا برایم جذاب نبود. حالا سارایِ ۱۸ ساله و دانیال ۲۳ ساله فقط آلمان رو میخواستند با تمام کاباره ها و مشروب هایش. اما انگار زندگی سوپرایزی عظیم داشت برای من و دانیال. در خیابانهای آلمان و دل ایران…. ✍ #نویسنده: زهرا اسعد بلند دوست @dokhtaranchadorii

❂◆◈○•-------------------- ﴾﷽﴿ ❂○° #یک_فنجان_چای_باخدا °○❂ 🔻 قسمت #دوم آن روزها همه چیز خاکستری و سرد بود، حتی چله ی تابستان. پدرم سالها در خیالش مبارزه کرد و مدام از آرمانش گفت به این امید که فرزندانش را تقدیم سازمان کند، که نشد.. که فرزندانش عادت کرده بودند به شعارزدگی پدر، و رنگ نداشت برایشان رجزخوانی هایش. وبیچاره مادر که تنها هم صحبتش، خدایش بود. که هر چه گفت و گفت، هیچ نشد. در آن سالها با پسرهای زیادی دوست بودم. در آن جامعه نه زشت بود، نه گناه. نوعی عادت بود و رسم. پدر که فقط مست بود و چیزی نمیفهمید، مادر هم که اصلا حرفش خریدار نداشت. میماند تنها برادر که خود درگیر بود و حسابی غربی. اما همیشه هوایم را داشت و عشقش را به رخم میکشد، هروز و هر لحظه، درست وقتی که خدایِ مادر، بی خیالش میشد زیر کتک ها و کمربندهای پدر. خدای مادر بد بود. دوستش نداشتم. من خدایی داشتم که برادر میخواندمش. که وقتی صدای جیغ های دلخراشِ مادر زیر آوار کمربند آزارم میداد، محکم گوشهای را میگرفت و اشکهایم را میبوسید. کاش خدای مادر هم کمی مثله دانیال مهربان بود. دانیال در، پنجره، دیوار، آسمان و تمام دنیایم بود.. کل ارتباط این خانواده خلاصه میشد در خوردن چند لقمه غذا در کنار هم، آن هم گاهی، شاید صبحانه ایی، نهاری. چون شبها اصلا پدری نبود که لیست خانواده کامل شود. روزهای زندگی ما اینطور میگذشت.آن روزها گاهی از خودم میپرسیدم: یعنی همه همینطور زندگی میکنند؟؟ حتی خانواده تام؟؟؟ یا مثلا معلم مدرسه مان، خانوم اشتوتگر هم از شوهرش کتک میخورد؟؟ پدر لیزا چطور؟؟ او هم مبارز و دیوانه است؟؟ و بی هیچ جوابی، دلم میسوخت برای دنیایی که خدایش مهربان نبود، به اندازه ی برادرم دانیال.. روزها گذشت و من جز از برادر، عشق هیچکس را خریدار نبودم. بیچاره مادر که چه کشید در آن غربت خانه. که چقدر بی میل بودم نسبت به تمام محبتهایش و او صبوری میکرد محضه داشتنم. اما درست در هجده سالگی، دنیایم لرزید.. زلزله ایی که همه چیز را ویران کرد. حتی، خدایِ دانیال نامم را.. و من خیلی زود وارد بازی قمار با زندگی شدم.. اینجا فقط مادر با خدایش فنجانی چای میخورد.. ✍ #نویسنده: زهرا اسعد بلند دوست @dokhtaranchadorii

❂◆◈○•-------------------- ﴾﷽﴿ ❂○° #یک_فنجان_چای_باخدا °○❂ 🔻 قسمت #سوم روزهای هجده سالگیم بود. سال و روزهایی که ققنوس شد و زندگیم را سوزاند.زندگی همه ما را. من… دانیال…مادر و پدرِ سازمان زده ام! آن روزها،دانیال کمی عجیب شده بود. کتاب میخواند. آن هم کتابهایی که حتی عکس و اسم روی جلدش برایم غریب بود!!! به مادر محبت میکرد. کمتر با پدر درگیر میشد.به میهمانی و کلوب نمی آمد و حتی گاهی با همان لحنِ عشق زده اش، مرا هم منصرف میکرد. رفت و آمدش منظم شده بود. خدای من مهربان بود، مهربانتر شده بود. اما گاهی حرفهایش، شبیه مادر میشد و این مرا میترساند. من از مذهبی ها متنفر بودم. مادرم ترسو بود وخدایی ترسوتر داشت. اما دانیال جسور بود، حرف زور دیوانه اش میکرد. فریاد میکشید. کتک کاری میکرد. اما نمیترسید، هرگز.. خدای من نباید شبیه مادر و خدایش میشد. خدای من، باید دانیال، برادرم می ماند!!!! پس باید حفظش میکردم، هر طور که شده. خودم را مشتاق حرفهایش نشان میدادم و او میگفت. از بایدها و نبایدها. از درست و غلطهای تعریف شده. از هنجارها و ناهنجارها. حالا دیگر مادر کنار گود ایستاده بود و دانیال میجنگید با پدر، با یک شرِ سیاست زده. در زندگی آن روزهایم چقدر تنفر بود و من باید زندگیشان میکردم. من از سیاست بدم میامد. ثانیه های عمرم میدویدند و من بی خیالشان. دانیال دیگر مثله من فکر نمیکرد. مثل خودش شده بود. یک خدای مهربانتر!!! مدام افسانه هایی شیرین میگفت از خدای مادر که مهربان است.که چنین و چنان میکند. که…. و من متنفرتر میشدم از خدایی که دانیال را از میهمانی ها و خوش گذرانیهای دوستانه ام، حذف کرده بود. این خدا، کارش را خوب بلد بود. هر چه بیشتر میگذشت، رفتار دانیال بیشتر عوض میشد. گاهی با هیجان از دوست جدیدش که مسلمان بود میگفت،که خوب و مهربان و عاقل است،که درهای جدیدی به رویش باز کرده…که این همه سال مادر میگفت و ما نمیفهمیدیم…که چه گنجی در خانه داشتیمو خواب بودیم…و من فقط نگاهش میکردم. بی هیچ حس و حالی.حتی یک روز عکسی از دوست مسلمانش در موبایل، نشانم داد و من چقدر متنفر بودم از دیدن تصویر پسری که خدایم را رامِ خدایش کرده بود. ↩️ #ادامہ_دارد... ○⭕️ ✍ #نویسنده:زهرا اسعد بلند دوست @dokhtaranchadorii

دختر محـــــجـــــبـــــہ... . تصویرت را گذاشته ای توی فضای مجازی به قول خودت خشکــــِ مذهبــــ نیستی اتفاقا با حجاب هم گذاشته ای بیشتر از خیابان هم رو گرفته ای زیر عکست مینویسند: "ماشالله!!!" مینویسند: "چقدر بهت میاد" میگویند: "چقدر خوشگل و ناز شدی" حتی مردان عرب هم میگویند جمیلٌ . اما ... . یادت نرود!!!! . بخدا پسر رهگذر و مزاحم توی خیابان هم همین را میگوید آنجــــــا، احتمال ۹۰ درصد حیا میکنی روی بر میگردانی بی محلی میکنی و اینجــــــا، . میگویی: متشکرم...مرسی...چشماتون قشنگ میبینه و.... . . نمیدانم حیای خود را باخته ای... . یا اینجا همه به تو محرمند... . تصویرت را گذاشته ای توی فضای مجازی با حجاب؟ یا به "بهانه" ی حجاب؟ #چادر دلدادگی💙 @dokhtaranchadorii

#ارتباط_با_نامحرم 😕 فضا، فضای مجازی است❕ ☝️ ولی نامحرم، نامحرم واقعی است‼️ ✌️ برایش تک‌تک حرفها و شکلکها حقیقی است... 💘 روی قلبش اثر میگذارد... 🚫 " حیای حقیقی" را قربانی "فضای مجازی" نکنیم. @dokhtaranchadorii

🍃🍃🍃🍃🍃🍃🍃🌸 بگذارید از کسانی بگویم که از چادر، فقط به حجابش رضا نداده اند. آنان که چادر را آنگونه که باید و هست، شناخته اند. چادر فقط برای محجبه بودن نبود! آن شهید هم که لاله از صورتش می روئید، وقتی که می گفت «خواهرم سیاهی چادر تو از سرخی خون من کوبنده تر است » منظورش تنها حجاب نبود! حجاب که کوبنده نیست! اصلا ما اشتباه کردیم قد و قامت چادر را به حد یک حجاب، کوتاه کردیم. چادر یک رسم است. یک قرار است. چادر شروع یک زندگی ست که افق هایش بلند است. چادری شدن ابتدای راه است.. چادر نماد یک سبک زندگی حداکثری ست. چگونه میتوانم باور کنم این چادر را از مادر(س) به ارث برده ام، اما راهش را نه؟ چطور میتوانم خودم را از ایل و تبار زینب (س) بشمارم و این چادر، چادری که بر سر من است، تکرار چادر زینب (س) نباشد؟ چادر ضمانت قول و قرار مادر است.. چادر را باید زندگی کرد. همان زندگی که فاطمه (س) همه اش را خرج امامش کرد.. همان چادر که لباس رزم زینب(س) بود از مدینه و مکه و کربلا تا کوفه و شام.... چادر لباس مبارزه است، چادر لباس زینب هاست... به هر کسی نمیدهند. اما به هر کس داده اند، از او خواسته اند که برخیزد برای امامش! مادر آب و آیینه فقط یک حسین ندارد! یک حسین اش در کربلا بود و یک زینب کنارش.. امروز حسین دیگرش در سراپرده غیبت.. اما زینبی نیست! اما زینب کیست؟ زینب مظهر و نماد زنی ست که همه چیزش را در مبارزه برای امامش می دهد. چادر چیست؟ چادر هم لباس رزم زن.. لباس رزمی که تمام زندگی اش رنگ امام میزند. اگر زینب امام زمانت میشوی.. اگر زینب حسین زمانت میشوی.. اگر چادرانه زندگی میکنی.. یک تاریخ چشم انتظار توست.. هم میتوانی برای امامت قیام کنی... و هم میتوانی حسین زمانت را در کربلای امروز تنها بگذاری... @dokhtaranchadorii

#چادر_من چادر من لباس متهما تو دادگاه یا زندان نیست! چادرمن برای نشون دادن فقر توی سریالا و فیلما نیست! چادر من فقط برای رفتن به اماکن زیارتی نیست! چادرمن! تاج بندگی من! لذتش رادرک میکنم وقتی توی خیابون راه میرم در حالی که یه عروسک متحرک نیستم! لذت میبرم از این تمایز زیبا !! هستن کسانی که مسخره میکنند این قداستو فقط یه تیکه پارچه سیاه میدونن... و من واقعا برای آنها که پوشش حضرت زهرا را به سخره میگیرند متأسفم @dokhtaranchadorii

#استاد_رائفی_پور ویژه آقایون: نگاه به زن بی حجاب ‌‌‌‌‌‌@dokhtaranchadorii

•﷽• °حجابـ🎀 ٺحمیلے نیسـ⛔️ـٺ ° #حجاب عشق و علاقہ شخصیہ😌 °حجابے کہ امروز °بہ اجبار👊 پـدر👨💼 #حفظ بشہ °فردا بہ اجبارِ دوسٺٺ👩💼 ⭕️ #ڪشـف میـشہ😔‼ 📮مدافع_چادرم😎 @dokhtaranchadorii

گفتند😐: چادرت را بردار، حالا چه اشکالی داره با مانتوی بلند، حجاب کامل داشته باشی؟ چادر که واجب نیست! جواب دادم😇:همیشه بهترین کار این است که بین خوب و برتر، برتر را انتخاب کرد و من هم ✌چادر حجاب برتر را انتخاب کردم. 👌 گفتند😐: درسته که چادر حجاب برتره ولی زحمت زیادی دارد، در این گرما، اذیت نمیشی؟ گفتم😬:گرما که مهم نیست، غرق شدن عبد در معبود لذت داره. چادر لذت دارد، باور کن😇👌 چادرت رو محکم نگه دار😉🖐 که امام زمانت نگاهت مےکنه😍✌ @dokhtaranchadorii

❂◆◈○•-------------------- ﴾﷽﴿ ❂○° #یک_فنجان_چای_باخدا °○❂ 🔻 قسمت #چهارم روزها میگذشت. دیگر از جنگ و درگیری سابق در خانه خبری نبود. حالا دیگر مادر یک هم تیمی قوی به نام دانیال داشت و پدر توانی برای مبارزه و کتک زدن،در خود نمیدید. پس آتش بس در خانه برقرار بود. دیگر برخلاف میل دانیال خودم به تنهایی در میهمانی ها و دورهمی های دوستانمان شرکت میکردم. و این دیوانه ام میکردم. اما باید عادت میکردم به خدایی که دیگر خدا داشت. حالا دیگر دانیال مانند مادر نماز میخواند. به طور احمقانه ایی با دخترانِ به قول خودش نامحرم ارتباط نداشت. در مورد حلال بودن غذاهایش دقت میکرد. و.. و.. و… که همه شان از نظر من ابلهانه بود. قرار گرفتن درچهارچوبی به نام اسلام آن هم در عصری که هزاران سال از ظهورش میگذشت، عقب افتاده ترین شکل ممکن بود. دانیال مدام از کتابها و حرفهایی که از دوستش شنیده بود برام تعریف میکرد و من با بی تفاوتی به صورت مردانه و بورش نگاه میکرد. راستی چقدر برادر آن روزهایم زیبا بود. و لبخندهایش زیباتر. انگار پرده ایی از حریر، مهربانی هایش را دلرباتر کرده بود. گاهی خنده ام میگرفت، از آن همه هیجان کودکانه اش، وقتی از دوستش تعریف میکرد. همان پسره سبزه ایی که به رسم مسلمان زاده ها، ته ریشی تیره رنگ بر صورت مردانه و از نظر آن روزهایم زشت و پر فریبش، خودنمایی میکرد.  نمیدانم چرا؟ اما خدایی که دانیالِ آن روزها، توصیفش را میکرد، زیاد هم بد نبود...شاید فقط کمی میشد در موردش فکر کرد.هر چه که میگذشت، حسِ مَلس تری نسبت به خدای دانیال پیدا میکردم. خدایی که خدایم را رام کرده بود!!! حتما چیزی برایِ دوست داشتن، داشت. و من در اوج پس زدن با دست و پیش کشیدن با پا، کمی از خدای دانیال خوشم آمد. و دانیال این را خوب فهمیده بود...گاهی بطور مخفیانه نماز خواندن های دانیال را تماشا میکردم و فقط تماشا بود وبس...اما هر چه که بود،کمی آرامم میکرد.حداقل از نوشیدنی های دیوانه کننده بهتر بود... حالا دیگر کمی با دقت محو هیجانهای برادرم میشدم. و چقدر شبیه مادر بود چشمها و حرفهایش...آرامش خانه به دور از بدمستی های شبانه و سیاست زده ی پدر برام ملموستر شده بود. و دیگر از مذهبی ها متنفر نبودم. دوستشان نداشتم، اما نفرتی هم در کار نبود.آنها میتوانستند مانند دانیال باشند، مهربان ولی جسور و نترس... و این کام تفکراتم را شیرین میکرد. حالا با اشتیاق به خاطرات روزمره دانیال با دوست مسلمانش گوش میکردم. مذهبی ها شیطنت هم بلد بودند...خندیدن و تفریح هم جزئی از زندگیشان بود.حتی سلفی های بامزه و پر شکلک هم میگرفتند... کم کم داشت از خدای دانیال خوشم می آمد... که ناگهان همه چیز خراب شد خدای مادر و دانیال، همه چیز را خراب کرد! همه چیز............ ✍ #نویسنده: زهرا اسعد بلند دوست @dokhtaranchadorii

❂◆◈○•-------------------- ﴾﷽﴿ ❂○° #یک_فنجان_چای_باخدا °○❂ 🔻 قسمت #پنجم مدتی بود که از مسلمان شدنِ دانیال و عادتِ من به خدایش میگذشت. پدر باز هم در مستی، با نعره رجوی را صدا میزدم و سر تعظیم به مریمِ بی هویتش فرود می آورد. اما برایم مهم نبود. حالا دیگر احساس تنهایی و پاشیده ب ودن، کوچ میکرد از تنِ برهنه ی افکارم و چه خوش خیال بود سارایِ بیچاره.. زندگی روالی نسبی داشت. و من برای داشتنِ بیشتر دانیال، کمتر دوستان و خوشگذرانی هایم را دنبال میکردم. صورتِ نقاشی شده در ته ریشِ برادر برایم از هر چیزی دلنشین تر بود. دیگر صدای خنده مانند بوی غذا در خانه ی ما هم میپیچید. و این برای شروع خوب بود.. مدتی به همین منوال گذشت. که ناگهان موشی به جانِ دیوارِ آرامشِ زندگیمان افتاد.. و باز خدایی که نفرتِ  مرده را در وجودم زنده کرد.. چند ماهی بود که دانیال عجیب شده بود. کم حرف میزد. نمیخندید. جدی و سخت شده بود. در مقابل دیوانگی های پدر هیچ عکس العملی نشان نمیداد. زود میرفت، دیر می آمد. دیگر توجهی به مادر نداشت. حتی من هم برایش غریبه بودم. نگرانی داشت کلافه ام میکردم. آخر چه اتفاقی افتاده بود. چه چیزی دانیال، برادری که خدا میخواندمش را هرروز سنگتر از روز قبل میکرد. چند باری برای حرف زدن به سراغش رفتم اما با بی اعتنایی و سردی از اتاقش بیرونم کرد. چند بار مادر به سراغش رفت، اما رفتاری به مراتب بدتر از خود نشان داد. سرگردان و مبهوت مانده بودیم. من و مادر.. حالا هر دو یک هدف مشترک داشتیم، و آن هم دانیال بود. دیگر نمیخواستیم تنها ته مانده ی امید به زندگی را از دست بدهیم. اما انگار باید به نداشتن عادت میکردیم.. دانیال روز به روز بدتر میشد. بد اخلاق، کم حرف، بی منطق.. اجازه نمیداد، دستش را بگیرم یا بغلش کنم، مانند دیوانه ها فریاد میکشد که تو نامحرمی.. و من مانده بودم حیران، از مرزهایی بی معنی که اسلام برای دوست داشتنی ترین تکه ی زندگیم ایجاد کرده بود. بیچاره مادر که هاج  و واج میماند با دهانی باز، وقتی هم تیمی اش از احکامی جدید میگفت.. و باز ذهنم غِر غِر میکرد که  این خدا چقدر بد بود.. دانیال با هر بار بیرون رفتن خشن و سردتر میشد و این تغییر در چهره ی همیشه زیبایش به راحتی هویدا بود. حالا دیگر این مرد با آن ریشهای بلند و سبیل های تراشیده، و چشمهای از خشم قرمز مانده اش نه شبیه دانیالم بود و نه دیگر مقامی برای خدایی داشت. تازه فهمیده بودم که همه ی خداهای دنیا بد هستند.. و چقدر تنها بودم من… و چقدر متنفر بودم از پسری مسلمان که برادرم را به غارت برد.. ✍ #نویسنده: زهرا اسعد بلند دوست @dokhtaranchadorii

❂◆◈○•-------------------- ﴾﷽﴿ ❂○° #یک_فنجان_چای_باخدا °○❂ 🔻 قسمت #ششم همه چیز به هم ریخته بود. انگار هیچگاه، دنیا قصد خوش رقصی برای من را نداشت. منی که حاضر بودم تمام سکه های عمرم را خرج کنم تا لحظه ایی سازِ دنیا، بابِ دلم کوک شود. حالادیگر دانیال را هم نداشتم. من بودم و تنهایی.. بیچاره خانه مان، که از وقتی ما را به خود دیده بود، چیزی از سرمای شوروی برایش کم نگذاشته بودیم. روزهایم خاکستری بود، اما حالا رنگش به سیاهی میزد. رفتار های دانیال علامتی بزرگ از سوال را برایم ایجاد میکردند. چه شده بود؟؟ این دین و خدایش چه چیزی از زندگیمان میخواستند؟؟ مگر انسان کم بود که خدا، اهالی این کلبه ی وحشت زده را رها نمیکرد؟ مادر یک مسلمان ترسو.. پدر یک مسلمان سازمان زده.. و حالا تنها برادرم، مسلمانی مذهبی که از هّل حلیم، دیگ را به آغوش میکشید. کمتر با دانیال برخورد میکردم. اما تمام رفتارهایش را زیر نظر داشتم. چهره ی عجیبی که برای خود ساخته بود. و برخوردهای عجیبترش، کنجکاویم را بیشتر میکرد. و در بین چیزی که مانند خوره، جانِ ذهنیاتم را میخورد، اختلاف عقاید و کنشهایش با مادر مسلمانم بودم. هر دو مسلمان.. اما اختلاف؟؟؟ پس مسلمانها دو دسته اند.. ترسوهایش مانند مادر، مهربان و قابل ترحمند.. جسورهایش میشوند دانیال. دانیالی که نمیدانستم کیست؟؟ بد یا خوب؟؟؟ راستی پدرم از کدام گروه بود؟؟ نه.. اون فقط یک مجاهد خلقیِ مست بود..همین و بس.. دیگر طاقتم تمام شد. باید سر درمیاوردم، از طوفانی که آرامش اندکم را دزدید.. باید آن پسر مسلمان را پیدا میکردم و دروازه های زندگیمان را به رویش میبستم. دلم فقط برادرم را میخواستم. دانیال زیبای خودم.. بدون ریش.. با موهای طلایی و کوتاهش.. پس همه چیز شروع شد. هر جا که میرفت، بدون اینکه بفهمد، تعقیبش میکرد. در کوچه و خیابان.. اما چیز زیادی دستگیرم نمیشد. هر بار با تعدادی جوان در مکانهای مختلف ملاقات میکرد. جوانهایی با شمایلی مسلمان نما، که هیچ کدامشان ،آن دوست مسلمان نبودند. راستی آنها هم خواهر داشتند؟؟ و چقدر سارای بیچاره در این دنیا بود.. از این همه تعقیب چیزی سر درنمی آوردم.. فقط ملاقات های فوری.. چند دقیقه صحبت.. و بعد از مدتی خیابان گردی، ورود به خانه های مهاجر نشین، که من جرات نزدیک شدن به آنها را نداشتم .گاهی ساعتها کنج دیواری، زیر باران منتظر میمانم.. اما دریغ… پس کجا بود این دزد اعظم، که فقط عکسش را در حافظه ام مانند گنجی گران؛ حفظ میکردم، برای محاکمه.. روزی بعد از ساعتها تعقیب و خیابان گردی های بی دلیل دانیال، سرانجام گمش کردم. و خسته و یخ زده راهی خانه شدم.. هنوز به سبک خانواده های ایرانی، کفشهایم را درنیاورده بودم که… ↩️ #ادامہ_دارد... ○⭕️ ✍ #نویسنده: زهرا اسعد بلند دوست @dokhtaranchadorii