💠مقایسهٔ جهان موازی در دو فیلم ماتریکس و اینسپشن (تلقین) 🔹فیلم های ماتریکس در مورد نئو منجی زایان هست که باید از جهان ماتریکس که یک #جهان_موازی مصنوعیه، جدا بشه و در جهان خارج از ماتریکس، به نجات مردمِ آگاهِ صهیون بپردازه؛ اینسپشن هم در مورد یک جوونه که با ایجاد خواب به عنوان یک جهان موازی و نفوذ در ناخودآگاه افراد، می‌خواد بذر یک تفکر رو در ذهن افراد بکاره (به همین کاشت فکر می‌گن اینسپشن) 🔹اما نگاه این دو فیلم به جهان موازی کاملا متفاوته؛ در ماتریکس بیان می‌شه که اگر در جهان #ماتریکس کشته بشی، در جهان خارج از اون هم می‌میری و زندگیت به پایان می‌رسه؛ در یک دیالوگ اساسی، نئو از مورفیوس می‌پرسه: آیا ماتریکس واقعیه؟ مورفیوس پاسخ می‌ده: واقعی یعنی چی؟ اگر یعنی اون چیزی که تو درکش می‌کنی و قابل حسه، پس اینجا هم واقعیه. 🔹پس در ماتریکس بر اساس نگاه فطری انسان، ملاک واقعی بودن، حس شدنه؛ ما هم در جهان به هر چیزی که ادراک می‌کنیم، می‌گیم واقعی و نمی‌شه چیزی ادراک بشه و هیچ و پوچ باشه؛ چون تناقض می‌شه دیگه، یک شیئ یا هست یا نیست؛ وقتی ما چیزی رو #درک می‌کنیم یعنی هست، پس واقعیت هم داره 🔹اما در اینسپشن، گفته می‌شه جهان موازی توهمیه و ملاک واقعیت داشتن، وایستادن فرفرهٔ ماله! این ملاک مسخره برای واقعیت داشتن باعث می‌شه در انتهای فیلم، مخاطب در همه چیز شک کنه و هدف نولان که غیرواقعی جلوه دادن همین جهان ماست، تامین می‌شه 🔹ماتریکس با یک ملاک عقلانی، علاوه بر واقعیت داشتن این جهان، جهان های موازی رو هم واقعی می‌دونه؛ اما اینسپشن با یک ملاک غیر عقلانی، در واقعی بودن جهان ما هم تشکیک وارد می‌کنه

💠بازی‌ها، بازی نیستند! 🔹بین ماها معمولا کسی که مشغول به بازی‌های کامپیوتری می‌شه، یعنی از زندگی عادی فارغ شده و می‌ره سمت چیزای بی‌خود که واقعی و جدی نیست 🔹ولی خوب سیستم ادراکی ما اینجوری نیست، ما هر چیزی رو که #درک کنیم، ببینیم، باهاش درگیر بشیم و چارچوب های اعتباریش رو بپذیریم، کاملا درش غرق می‌شیم. مثلا می‌دونیم مارلون براندو واقعا #پدرخوانده نیست، اما وقتی عکسش رو می‌بینیم واقعا احساس می‌کنیم آدم بزرگیه! 🔹مردم بازیگر شمر و حرمله و... رو به باد کتک می‌بندن، چون مخاطب در نظام #اعتباری سینما، کاملا باور کرده که این شخصیت خود شمره. اگر باور نکنیم که فیلم دیدن لذت نداره دیگه 🔹بازی از #سینما هم عمیق‌تره؛ در بازی ما فقط هم‌ذات‌پنداری نمی‌کنیم، بلکه عین اون شخصیت می‌شیم. یعنی تمام کنش های اون فرد چون با ارادهٔ ما انجام می‌شه، اصلا یک هویت جدید در دنیایی جدید پیدا می‌کنیم و اونجا دست به اعمال مختلفی می‌زنیم 🔹گیمر ها خصوصا در بازی های سبک نقش‌آفرینی (Role Playing Games) آدم خاص خودشون رو می‌سازن، #لباسی که دوست دارن بهش می‌پوشونن و معمولا سعی می‌کنن اون «خودی که می‌خوان» رو در جهان بازی تجربه کنن. قتل و غارت و تجاوز و مصرف #مواد و جادوگری و احضار شیطان و پرستش شیطان و توهین به مقدسات (که نمونه هایی که گفتم واقعا همش هست) و خلاصه هر کاری می‌کنن، انگار در جهان واقعی مرتکبش شدن 🔹بازی‌ها #مربی گیمر ها هستن؛ قبلا به نقل از یه مجلهٔ تخصصی (جادوگری و بت پرستی در وارکرفت) نوشتم که ما در این بازی واقعا مرتکب جادو می‌شیم. به قول علامه جوادی: فضای مجازی، واقعی است! 🖌️فیلموسوفی @Filmosophy