اصطلاحات عرفانی امانت در اصطلاح عارفان، امانت عبارت از طاعت حق است. اصل این اصطلاح، برگرفته از آیه‌ی ۷۲ سوره‌ی احزاب در قرآن مجید است: اِنّا عَرَضنَا الاَمانَه عَلَی السَماواتِ و الاَرضِ و الجِبالِ فَاَبَینَ اَن یَحمِلنَها و اَشفَقنَ مِنها و حَمَلَهَا الاِنسانُ اِنَّهُ کانَ ظَلوماً جَهولاً. ترجمه: ما این امانت را بر آسمانها و زمین و کوه‌ها عرضه داشتیم؛ از تحمّل آن، سر باز زدند و از آن ترسیدند. انسان، آن امانت را بر دوش گرفت که او، ستمکار و نادان بود. نیز گفته‌اند: امانت، عدالت است و بعضی گفته‌اند: ولایت است و بعضی آن را امامت دانسته‌اند. حافظ گفته است: آسمان بار امانت نتوانست کشید قرعه‌ی فال، به نام منِ دیوانه زدند و امانتها که کتاب و سنّت بدان ناطق است، سه چیز است: یکی طاعت دین طبق آیه‌ی مذکور. دیگر، طبق حدیث پیامبر(ص) زنان، نزد مردان امانتند. سوم ، مالی که نزد کسی بنهی و یا سِرّی که با وی بگویی. با تلخیص از فرهنگ اصطلاحات و تعبیرات عرفانی، دکتر سجّادی، ذیل واژه‌ی امانت، ص ۱۳۰ و ۱۳۱. #اصطلاحات_عرفانی #امانت https://eitaa.com/joinchat/3003253043Ce1ab333303

امام علی - علیه السلام - فرمودند: کمترین چیز در میان مردم، راستی و امانت است. غرر الحکم، ج ۱، ص ۱۹۵. #راستی #امانت https://eitaa.com/joinchat/3003253043Ce1ab333303

امانت از صائب تبریزی بر حُسنِ زود‌سیرِ جهان، اعتبار نیست شبنم به روی گل، به امانت نشسته است مشاعره، خرّمی، ص ۵۰. #امانت #صائب‌تبریزی https://eitaa.com/joinchat/3003253043Ce1ab333303