آرایه‌های ادبی
حُسنِ تَخَلُّص
تخلّص در اصطلاح، عبارت است از بیتی که حدّ فاصل تشبیب یا تغزُّل (مقدمه‌ی قصیده که معمولاً عشق، جوانی، وصف طبیعت و... است) و متن قصیده قرار گیرد. هرگاه انتقال از مقدمه به متن، شاعرانه و زیبا باشد، حسن تخلّص وجود دارد.
این آرایه را باید در قصیده‌هایی جُست که تشبیب یا تغزل دارند. البته از قرن هفتم به بعد که غزل، قالبِ غالب می‌شود، در انتهای برخی از غزل‌ها هم با این آرایه، مواجه می‌شویم.
عنصری در قصیده‌ای به مَطلَع:
باد نوروزی، همی در بوستان بُتگر شود
تا ز صُنعش، هر درختی لُعبتی دیگر شود
با بیت زیر، به مدح محمود غزنوی، گریز زده و حسن تخلّص زیبایی به وجود آورده است:
روز، هر روزی بیفزاید چو قدر شهریار
شب، چو عمر دشمنان او، همی کمتر شود
📚📚📚📚
بدیع در شعر فارسی، دکتر عقدایی، ص ۱۵۲ و ۱۵۳.
🦋🦋🦋
[البته یک معنای تخلّص هم ، نام شعری شاعر است که در اینجا منظور نیست.]
#آرایه‌های‌ادبی
#حسن‌تخلص
https://eitaa.com/joinchat/3003253043Ce1ab333303
7.2هزار دنبال‌کننده
5.5هزار عکس
274 ویدیو
5 فایل
توسط دبیر بازنشسته و کارشناس ارشد ادبیات: عفت ک. (بانو خالقی)
استفاده از مطالب، با درج لینک.
کانال‌سوم: #سخنان‌بزرگان‌ایران‌و‌جهان
https://eitaa.com/sokhananebozorgan2
کانال دوم: #گلستان‌ادبیات
https://eitaa.com/golestaneadabiyat
مشاهده در ایتا