شرح یک رباعی از مولانا 🌹🌹🌹
از سید احمد بهشتی شیرازی
آن دل که به شاهد نهان درنگرد
کی جانب مُلکت جهان درنگرد؟
بیزار شوم ز چشم، در روز اجل
کان روی رها کند، به جان درنگرد
شاهد نهان، شاه شمشادقدان، علی مرتضی(ع) است. میفرماید: دلی که به شاهد نهان مینگرد و دلیلِ [راهنما] راهش اوست، کجا به ملک جهان نگرد؟ بیزار شوم از چشمهایم، اگر در روز مرگ، دیدن او را رها کند و به جان درنگرد.
ای عزیز، تنها کسی که فرموده است: هر مؤمن یا منافقی چون بمیرد و در خاک رود، مرا خواهد دید، امیرالمؤمنین علی (ع) است که میفرماید:
یا حارِ هَمدانَ، مَن یَمُت یَرَنی
مِن مؤمِنِِ اَو مُنافقِِ قُبُلا
آخر او بوتراب است و پدر خاک است.
حاج ملا هادی سبزواری میفرماید:
جز نور علی نیست اگر درک بُوَد
با غیر علی کِیام سرِ برگ بود؟
گویند دَم مرگ توان دید او را
ای کاش که هر دَمم، دَم مرگ بُوَد
در رباعی زیر، مولانا خود را عاشق، و شاهد نهان را عشق و معشوق میخواند:
حاشا که دل عشق، جهان را نگرد
خود چیست بهجز عشق که آن را نگرد
بیزار شوم ز چشم در روز اجل
گر عشق رها کند که جان را نگرد
📚📚📚📚
باغ اسرار خدا، شرح رباعیات مولانا، بهشتی شیرازی، ص ۴۲۷، رباعی ۵۳۵.
[توضیح: بیت عربی، بیت اول شعری از حضرت علی(ع) خطاب به حارث هَمدانی است. همدان، با میم ساکن است.]
#شرحرباعیمولانا
#علیرادیدندممرگ
#سیداحمدبهشتیشیرازی
https://eitaa.com/joinchat/3003253043Ce1ab333303