آرایه‌های ادبی انواع کنایه : ۲ - رمز در این نوع از کنایه، وسایط میان لازم و ملزوم، اندک است؛ اما معنای کنایی نیز به سادگی فهمیده نمی‌شود. این نوع کنایه، بیشتر از زبان مردم گرفته شده است؛ مثل دندان‌گِرد به معنای طمعکار، ناخن‌خُشک به معنای خسیس و عَریضُ‌القَفا به معنای کودن. نیز در این بیت از انوری: پوستینم مَکُن که از غم و درد فلکم، پوست می‌بپیراید پوستین کردن، کنایه‌ای است از گونه‌ی رمز به معنای نکوهش کردن و بد گفتن. بلاغت، دکتر محمدحسین محمدی، ص ۱۱۴. #آرایه‌های‌ادبی #کنایه‌و‌انواع‌آن #رمز #محمدحسین‌محمدی https://eitaa.com/joinchat/3003253043Ce1ab333303

آرایه‌های ادبی انواع کنایه: ۴ - تَعریض نوعی از کنایه است که بیشتر برای نکوهش، تنبیه[آگاه کردن] یا طنز به کار می‌رود؛ مثلاً به دوستی که هیچ گاه از کسی دستگیری نمی‌کند، می‌گویند: دوست آن باشد که گیرد دستِ دوست در پریشان‌حالی و درماندگی (سعدی) یا برای کسی که از دیگران به بدی یاد می‌کند، بخوانند: بزرگش نخوانند اهلِ خرد که نام بزرگان، به زشتی بَرَد (سعدی) یعنی نباید نام بزرگان را به زشتی بر زبان آورد. تعریض در واقع، برای گوشه‌زدن و آگاه کردن مخاطب است. بلاغت، دکتر محمدحسین محمدی، ص ۱۱۵. #آرایه‌های‌ادبی #کنایه‌و‌انواع‌آن #تعریض #محمدحسین‌محمدی https://eitaa.com/joinchat/3003253043Ce1ab333303