قرآن ترجمه المیزان سوره 20 سوره مبارکه طه صفحه 320 فَتَعَالَى اللَّهُ الْمَلِكُ الْحَقُّ ۗ وَلَا تَعْجَلْ بِالْقُرْآنِ مِنْ قَبْلِ أَنْ يُقْضَىٰ إِلَيْكَ وَحْيُهُ ۖ وَقُلْ رَبِّ زِدْنِي عِلْمًا (114) 114 - پس برتر است اللّه فرمانرواى حق و پيش از آن که وحى کردن قرآن به سوى تو پايان پذيرد در خواندن آن شتاب مکن و بگو: اى پروردگار من! علم مرا بيفزاى. (114) وَلَقَدْ عَهِدْنَا إِلَىٰ آدَمَ مِنْ قَبْلُ فَنَسِيَ وَلَمْ نَجِدْ لَهُ عَزْمًا (115) 115 - و همانا پيش از [اين] به آدم توصيه کرديم [که به آن درخت نزديک نشود] پس فراموش کرد و اراده اى محکم براى او نيافتيم. (115) وَإِذْ قُلْنَا لِلْمَلَائِكَةِ اسْجُدُوا لِآدَمَ فَسَجَدُوا إِلَّا إِبْلِيسَ أَبَىٰ (116) 116 - و [ياد کن آن] وقتى را که به فرشتگان گفتيم: براى آدم سجده کنيد، پس سجده کردند جز ابليس که سرپيچى نمود. (116) فَقُلْنَا يَا آدَمُ إِنَّ هَٰذَا عَدُوٌّ لَكَ وَلِزَوْجِكَ فَلَا يُخْرِجَنَّكُمَا مِنَ الْجَنَّةِ فَتَشْقَىٰ (117) 117 - پس گفتيم: اى آدم! اين دشمنى است براى تو و براى همسرت، پس شما را از بهشت بيرون نکند که به زحمت مى افتى. (117) إِنَّ لَكَ أَلَّا تَجُوعَ فِيهَا وَلَا تَعْرَىٰ (118) 118 - همانا [اين امتياز] براى تو است که در آن جا نه گرسنه شوى و نه برهنه گردى. (118) وَأَنَّكَ لَا تَظْمَأُ فِيهَا وَلَا تَضْحَىٰ (119) 119 - و اين که تو در آن جا نه تشنه شوى و نه آفتاب زده. (119) فَوَسْوَسَ إِلَيْهِ الشَّيْطَانُ قَالَ يَا آدَمُ هَلْ أَدُلُّكَ عَلَىٰ شَجَرَةِ الْخُلْدِ وَمُلْكٍ لَا يَبْلَىٰ (120) 120 - پس شيطان او را وسوسه کرد و گفت: اى آدم! آيا [مى خواهى] تو را به درخت <خلود> و حاکميتى که کهنه نمى شود راهنمايى کنم؟ (120) فَأَكَلَا مِنْهَا فَبَدَتْ لَهُمَا سَوْآتُهُمَا وَطَفِقَا يَخْصِفَانِ عَلَيْهِمَا مِنْ وَرَقِ الْجَنَّةِ ۚ وَعَصَىٰ آدَمُ رَبَّهُ فَغَوَىٰ (121) 121 - پس از آن [درخت] خوردند و عورت هايشان بر آنان آشکار شد و شروع کردند از برگ هاى بهشت بر خود بچسبانند و آدم دستور پروردگارش را ناديده گرفت و به مقصود نرسيد. (121) ثُمَّ اجْتَبَاهُ رَبُّهُ فَتَابَ عَلَيْهِ وَهَدَىٰ (122) 122 - سپس پروردگارش او را برگزيد و هدايتش کرد، آن گاه توبه او را قبول نمود. (122) قَالَ اهْبِطَا مِنْهَا جَمِيعًا ۖ بَعْضُكُمْ لِبَعْضٍ عَدُوٌّ ۖ فَإِمَّا يَأْتِيَنَّكُمْ مِنِّي هُدًى فَمَنِ اتَّبَعَ هُدَايَ فَلَا يَضِلُّ وَلَا يَشْقَىٰ (123) 123 - [خدا] فرمود: همگى از آن فرود آييد در حالى که بعضى از شما دشمن برخى ديگرند; پس اگر از جانب من هدايتى براى شما آمد، هر کس از هدايت من پيروى کند نه گمراه مى شود و نه تيره بخت. (123) وَمَنْ أَعْرَضَ عَنْ ذِكْرِي فَإِنَّ لَهُ مَعِيشَةً ضَنْكًا وَنَحْشُرُهُ يَوْمَ الْقِيَامَةِ أَعْمَىٰ (124) 124 - و هر کس از ياد من روى برتابد حتماً زندگى سختى خواهد داشت و روز قيامت او را نابينا محشور مى کنيم. (124) قَالَ رَبِّ لِمَ حَشَرْتَنِي أَعْمَىٰ وَقَدْ كُنْتُ بَصِيرًا (125) 125 - مى گويد: پروردگارا! براى چه مرا نابينا محشور کردى در حالى که بينا بودم؟ (125) #تلاوت‌روزانه‌یک‌صفحه‌قرآن🕊

🌷 نکته تفسیری صفحه ۳۲۰🌷 پروردگارا، بر دانش من بیفزای: یکی از ویژگی های دین اسلام، دستور اکید به فراگیری علم و دانش است. از نظر اسلام، هر مسلمان در هر سنّ و سالی وظیفه دارد در جست وجوی علم باشد. در روایتی از پیامبر گرامی اسلام می خوانیم: «طلب علم بر هر مسلمانی واجب است؛ آگاه باشید که خدا جویندگان علم را دوست دارد.» کسب علم و دانش، مکان مشخّصی ندارد و مسلمانان باید به هر جا که دانش مفیدی در آن باشد، سفر کنند و آن را به دست آورند. در حدیث دیگری از پیامبر گرامی مان می خوانیم: «در جست وجوی علم باشید؛ هرچند که در کشور چین باشد؛ زیرا طلب علم بر هر مسلمانی واجب است.» همچنین از نظر اسلام، علم آموزی هیچ حدّ و مرزی نمی شناسد؛ جایی که پیامبر با آن علم سرشار و جان پر از دانش خویش مأمور باشد که تا پایان عمر از خدا بخواهد که بر دانشش بیفزاید، وظیفه‏ ی دیگران کاملاً روشن است. در منطق اسلام، کلمه‏ی «فارغ التحصیل»، واژه ای بی معناست و تحصیل علم برای یک مسلمان راستین، هیچ گاه پایان نمی پذیرد؛ هرچند که خود برترین استاد باشد. در روایات فراوانی که از پیشوایان دین به ما رسیده، می خوانیم که پیوسته بر علم و دانش ایشان افزوده می شود. در حدیثی از امام صادق(ع) آمده است: «ما در هر شب جمعه، شادی خاصّی داریم.» آن شخص عرض کرد: خداوند آن را افزون کند؛ این شادی برای چیست؟ حـضرت فرمود: «هنگامی که شب جمعه می شود، روح پاک پیامبر (ص) و ارواح ائمه به عرش خدا می رود و روح ما نیز همراه آنان می رود و ارواح ما به بدن¬هایمان باز نمی گردد مگر با علم و دانشی تازه ای، و اگر چنین نبود، علوم ما پایان می یافت.» در روایت دیگری از پیامبر گرامی اسلام می خوانیم: «اگر روزی بر من بگذرد که در آن علمی به من اضافه نشود که مرا به خدا نزدیک کند، خداوند طلوع خورشید آن روز را برای من مبارک قرار نداده است.» در روایت دیگری از همان حضرت می خوانیم: «داناترین مردم، کسی است که دانش مردم را بر دانش خود بیفزاید، و ارزشمندترین مردم، دانشمندترین آنان است، و بی ارزش ترین مردم، کم دانش ترین آنان است.» آری، این ها همه نشان دهنده ی ارزش علم از دیدگاه تعلیمات اسلام است . البتّه روشن است که از نظر دین اسلام، علم و دانشی باارزش است که در سعادت حقیقی انسان ها در زندگی دنیا و آخرتشان اثر داشته باشد؛ دانشی که انسان را با خدا، پیام ها و دستورها و نشانه های او در جهان آفرینش آشنا کند؛ دانشی که به زندگی فردی و اجتماعی انسان¬ها به گونه ای سامان دهد که با صلح و صفا و امنیّت و سلامت در کنار هم زندگی کنند و راهی را که پروردگار برایشان تعیین کرده، با آرامش بپویند. آری، بدون ‏تردید، طلب چنین دانشی، بر هر انسان مسلمان و آزاده ای لازم است؛ وگرنه دانشی که بر غرور و دنیاپرستی انسان بیفزاید و او را در راه جنگ و فساد و فحشا قرار دهد، هیچ گاه مورد تأیید دین نیست و اصلاً علم شمرده نمی شود. در روایتی از امیر مؤمنان علی(ع) می خوانیم: «دانشی که تو را اصلاح نکند، گمراهی است.» #تلاوت‌روزانه‌یک‌صفحه‌قرآن🕊

#صوت_تفسیر #صفحه_۳۲۰ سوره مبارکه #طه بخش اول

#صوت_تفسیر #صفحه_۳۲۰ سوره مبارکه #طه بخش دوم

📣📣 هدیه ویژه به قاریان و حافظان قرآن کریم 📚 نسخه پی دی اف قرآن محشی 🌸 🌸 🌸 🌸 🌸 🌸 🌸 🌸 ♓️🕊https://eitaa.com/gooorrrran با لینک ارسال کنید 👌

#اموزش_تجوید_صفات_حروف صفات حروف دو نوع اند : صفات ذاتى و عارضى صفات ذاتی برای تمام حروف ده صفت ذاتی می باشد که پنج صفت ضدّ پنج صفت دیگرند . بنابراین هر حرف بیش از پنج صفت ندارد . 1 ـ شدّت : یعنی سخت اداء شدن . 2 ـ رخوت : یعنی نرم و سست اداء شدن . 3 ـ استعلا : یعنی میل ببالا نمودن . 4 ـ استفلا : یعنی میل بپائین دادن . 5 ـ اصمات : یعنی سنگین اداء شدن . 6 ـ اذلاق : یعنی به آرامی اداء کردن . 7 ـ جهر : یعنی بلند خواندن . 8 ـ همس : یعنی آهسته خواندن . 9 ـ انفتاح : یعنی باز نمودن دهان . 10- اطباق : یعنی طبق نمودن زبان . 🔶🔶🔶🔶🔶🔶🔶🔶🔶 اینک شرح آنها : 🔺شدت : یعنی هر حرفی که هنگام اداء شدن از غایت شدت سدّ محل می کند و تا زبان ازمحل برداشته نشود صوت خارج نشود که تعداد آنها هشت حرفند و عبارتند از : ء ب ت ج د ط ق ک . ودر سه جمله خلاصه می شود : « قطب ، جد ، اکت » و بقیه حروف تماماً « رخوه » می باشند . 🔺استعلاء: یعنی طلب بلندی کردن و در موقع تلفظ دهان پر می شود . تعداد آنها هفت حرفند و عبارتند از: خ ص ض ط ظ غ ق و بقیه حروف تماماً صفت استفلا دارند . 🔺اذلاق : بمعنی تیزی و سبکی است که بسرعت از محل خود اداء می شود و تعداد آنها شش حرفند که عبارتند از ب د ف ل م ن و بقیه حروف صفت اصمات را دارند . 🔺همس : بمعنی آواز خفیف و بی جوهر را گویند و تعداد آنها ده حرفند و عبارتند از : ت ث ح خ س ش ص ف ک ه و بقیه حروف صفت جهر دارند . 🔺اطباق : بمعنی طبق کردن و گود کردن زبان هنگام تلفظ می باشد که فقط چهار حرفند و عبارتند از : ص ض ط ظ و بقیه حروف صفت انفتاح را دارند . 🍃🍃🍃🍃 و اما صفت عارضی : یعنی صفتی که جزء و ذات حروف نیست و دانستن آنها لازم است تعداد آن چهارده حرف و بشرح زیر می باشد . 1 ـ قلقله : یعنی جنبانیدن حرف . 2 ـ صفیر : یعنی صوت . 3 ـ لین : یعنی نرم اداء نمودن . 4 ـ مخفیه : یعنی آهسته و پنهان . 5 ـ انحراف : یعنی منحرف نمودن . 6 ـ تکریر : یعنی تکرار حرف . 7 ـ نبّره : یعنی اظهار همزه 8 ـ تفّشی : یعنی پاشیدن حرف . 9 ـ استطال : یعنی طلب درازی کردن . 10 ـ نفخ :یعنی دمیدن . 11 ـ بحّه : یعنی فشار در گلو . 12 ـ غنّه : یعنی صوتی که از بینی خارج میشود . 13 ـ اشباع : یعنی سیر نمودن حرف . 14 ـ اماله: یعنی دهان را میل ببالا نمودن . 🌸اینک شرح صفت عارضی: 🔺قلقله : یعنی جنباندن و حرکت دادن زبان از محل حرف ، بدین معنی که هر حرفی را که بخواهیم اداء کنیم به محض رسیدن زبا ن به محل حرف اداء می شود ولی قلقله تا زبان از محل حرف برداشته نشود و صوت خارج نگردد حرف اداء نمی شود و این تکان کوچک که باعث شنیدن جزئی صدای کسره می شود و مستلزم اکمال اداء حرف است قلقله نام دارد فقط پنج حرف این صفت را دارند و عبارتند از ق ط ب ج د و در دو جمله خلاصه می گردد : « قطب جد » . 🔺صفیر : بمعنی صوتی است که از درز دندانها خارج میشود و دارای سه حرف است و عبارتند از : « ص س ز » 🔺لین : بمعنی نرمی صوت است که حروف ی و واو ساکن ما قبل مفتوح میباشد که در موقع تلفظ به نرمی ادا می شود . 🔺مخفیّه : یعنی آهسته و پنهان گفتن است که چهار حرف میباشد : « ه . ا . و . ی » 🔺انحراف : یعنی منحرف شدن زبان بطرف جلو و کام بالا و مخصوص دو حرف است : « ل ، ر » 🔺تکریر : عبارتست از تکرار حروف در محل خود و آن مخصوص حرف ( ر ) میباشد و باید خفی و ریز انجام گردد نه آنکه آنقدر درشت و آشکار باشد که چند ( ر ) شنیده شود . 🔺نبره : مخصوص همزه می باشد که در حال سکون عارض میشود و باید کاملاً ظاهر گردد . 🔺تفشی : یعنی پاشیده شدن حرف در دهان و آن مخصوص « ش » می باشد . استطلال : یعنی طلب درازی کردن در محلّ خود مخصوص حرف « ض » می باشد . 🔺نفخ : یعنی دمیدن است که مخصوص حرف : ( ث ـ ف ) می باشد . 🔺بحّه : یعنی گرفتگی و خفگی صوت است هنگام ادا شدن و مخصوص حرف ( ح ) می باشد که باید در موقع تلفظ در گلو فشار داده شود . 🔺غنّه : عبارت از صوتی است که در سوراخ بینی پیچیده می شود و آن مخصوص حرف ( م ) و ( ن ) میباشد . 🔺اشباع : سپر کردن حرف می باشد مثل : جآؤ ، فآؤ ، لهُ 🔺اماله : در تجوید اماله مخصوص یک کلمه می باشد : مجریها ( در سوره هود ) الف میل به فتحه و سپس میل بکسره می کند و دهان باز می شود .

🔸 یا رَبِّ الْعالَمِین . 🔹 ای پروردگار جهانیان . ♦️ ذکر روز شنبه . Saturday _______________☘_______________ ▫️ 06 بهمن ماه 1403 ▫️ 24 رجب 🌙 1446 ▫️ 25 ژانویه 2025 __________🌱 ____________ _ فتح خیبر توسط حضرت امیرالمؤمنین علی علیه السلام سال 7 قمری _روز حماسه مردم آمل _روز بزرگداشت صفی الدین أرموی _روز آواها و نواهای ایرانی _روز رفراندوم - انقلاب سفید - سال 1341 شمسی _مقارنه ماه و قلب العقرب _روز آموزش محیط زیست _____________☘____________ ✅کانال بین المللی تبلیغ جلسات و محافل قرآنی ایران