بسم الله کامو، خودکشی یا چسبیدن به باورهای مصنوع را دو راه اصلی بشر در مواجهه با زندگی می‌داند. اما عنوان می‌کند که راه سومی هم هست؛ این‌گونه که ما می‌توانیم دریابیم، زندگی پوچ و بی‌معنی است. اما در هر حال به زندگی ادامه دهیم و به دنبال شادی‌های موجود بگردیم. تا زندگی بهتری را در همین پوچی تجربه کنیم. قهرمانان پوچی، انسان‌هایی هستند که با طغیان بر پوچی به خلاقیت و آفرینندگی دست می‌یابند. همان‌طور که مشخص است، کامو نماینده یک نوع تفکر خاص است. پس هرکسی، علاقه‌مند به آثار او نیست. اما برای فهمیدن او و نوع نگاهش، باید کتاب‌هایش را خواند. در بخش‌های مختلفی از کتاب، می‌توان جنس نگاه نویسنده را با پاراگراف اول، که بیان دیدگاهش است، تطبیق داد. اما من هیچ‌گاه چنین دیدگاهی را نپسندیده و دوست نداشته‌ام. تمام حرف او این است که عده‌ای برای رهایی از پوچی دست به خلق چیزی به نام دین و قانون زده‌اند و اتفاقاً نقطه مخالفت از همین‌جا آغاز می‌شود. به نظرم او هرکار که بکند اسیر تناقضات رفتاری و گفتاری خود است... اما نسبت به کتاب، نوع روایت و بیان داستان را دوست داشتم. برایم ترغیب کننده بود تا ببینم چه می‌‌شود. اما فهمش به واسطه همان تناقضات که گفتم سخت است... #بیگانه #آلبر_کامو #معرفی_کتاب #به_قلم_شما 🌸 📚 @hamkhaniketab

مامان همیشه می‌گفت بالاخره آدم، یک چیزی پیدا می‌کند که دلش را خوش کند. در زندان، وقتی آسمان قرمز می‌شد و روز تازه‌ای یواش‌یواش می‌آمد توی سلولم، متوجه می‌شدم که حق با او بود... #بریده_کتاب 📚از #کتاب بیگانه | نوشته‌ی #آلبر_کامو 📚 @hamkhaniketab