#مدح ولادت امام جواد(ع امشب بـه جهان آمـده پیغمبر دیگر؟ یا کعبه گرفته است به بر حیدر دیگر؟ یا از حسنین است عیـان منظر دیگر؟ دارد به سـرِ دست، رضـا کوثـر دیگر بُشری که دلِ آل محمّد همه شاد است این مژده بگوییـد کـه میلاد جواد است ای بحـر تجلـی گهـرت باد مبارک ای شاخۀ طوبـا ثمـرت بـاد مبارک ای شمس ولایت قمرت باد مبارک میـلاد گرامـی پسـرت بـاد مبارک این قبلۀ اربـات مـراد اسـت، مـراد است الحق که جواد است جواد است جواد است بــا مــاه بگوییـد چـراغ سحـر اسـت ایـن بـا مهـر بگویید کـه از مهـر، سـر است این طفـلش نتـوان گفت که خیرالبشر است این جانم به فدایش پسر است این پسر است این ما را به پسر بودن او فخر از آن است کو بعد پدر، رهبر خلق دوجهان است این است کز آغـاز خداونــد ستـودش این است که بگشود نبی لب به درودش این است که افتاد «کرامت» به سجودش این است که جود آمده مرهون وجودش جوشد ز کفش لطف و عنایات خدایی آرنـد به سویش همگان دست گدایی سرتا بـه قدم حسن خداوند جلیلش مـرآت جمـال نبـوی روی جمیلش زوّار حـرم آدم و نوح است و خلیلش مأمون شده در اوج شهی عبد ذلیلش این است که در محضر او زادۀ «اکثم» آورد چو یک کودک ناخوانده الف، کم این است همـان مخزن اسرار الهی وابستـه بــه علـم ازل نامتناهــی بی‌پرتو او علم سیاهی است سیاهی دارد خبر از ابر و هـوا و یم و ماهی کز معجزه‌اش هوش پرید از سر مأمون گویی که جدا روح شد از پیکر مأمون 'ای از ازلـت نــام دل‌آرای محمّد 'وی آینــۀ طلعـت زیبـای محمّد 'سرتا به قدوم تـو سراپـای محمّد 'بوسیده پدر روی تو را جای محمّد از جود تـو یا فضل تو یا علم تو گویم؟ وز خلق تو یا خوی تو یا حلم تو گویم؟ با این همه اوصاف خدایی ز خدایت در حیرتم آخر چه بگویم بـه ثنایت گوهر چه بوَد تا که بریزند بـه پایت؟ فرمـود پـدر: ای پــدرم بـاد فدایت! تو مصحـف زهرایی و قرآن رضایی تو روح رضا، قلب رضا، جان رضایی فردوس بَرد سجده به خـاک قدم تو رضوان شده پیوسته گـدای کـرم تو هنگام عطا ظرف وجود است کم تو حـجِّ حــرم الله، طـواف حــرم تـو از ما همـه دریوزگی و عجز و گدایی از تو همه لطف و کرم و عقده‌گشایی بگـذار کـه سرگـرم هیاهـوی تو باشم تا جان به لبم هست، ثناگوی تو باشم باشد که فقط تشنه لبِ جوی تو باشم مولا کرمی کن که سگ کوی تو باشم آن روز که خلقت همه دامان تو گیرند زنجیر مرا دست غلامـان تـو گیرند تـو دسـت عطـا و کرم و لطف خدایی تو در دو جهان از همگان عقده‌گشایی تو حج و تو میقات، تو مروه، تو صفایی مـا جملـه گدا و تـو جواد ابن رضایی جود و کرم از توست، تضرع صفت ماست والله گـدایـی درت سلطـنت مــاست من میثم آلودۀ بی‌دست و زبانم در باغ بهار تو کم از برگ خزانم مگـذار برِ بـاد بـه کـوی دگرانم بگذار در اطراف گلت خار بمانم من با همه گفتم که جواد است امامم باشد که بخوانی ز ره لطف، غـلامم استاد سازگار.............

#مدح_و_ولادت_امام_جواد_ع باز خدا پرده زرخ بر گرفت عالم جان، جلوۀ دیگر گرفت ملک جهان زندگی از سر گرفت مرغ دل این ذکر، مکرّر گرفت قبلۀ ارباب دعا آمده عید جواد ابن رضا آمده دیده گشا و رخ جانانه بین شادی شمع و گل و پروانه بین وجد و نشاط دل دیوانه بین خندۀ ریحانۀ ریحانه بین نقش تبسّم به لب مرتضاست جلوه کنان طلعت ابن رضاست باز به جوشش یم جود آمده غرق در آن ملک وجد آمده مظهر الطاف ودود آمده مهر، به خاکش به سجود آمده کشور جان عالم دل منجلی است ولادت محمّد بن علی است پرده زحسن ازلی وا شده روی الهی متجلاّ شده ملک جهان سینۀ سینا شده ولادت زادۀ موسی شده ماه بیا خاک زمین را ببوس سرزده امشب مه شمس الشّموس شافع میزان و معاد است این کعبۀ دل، باب مراد است این راهبر کلّ عباد است این صاحب هر جود، جواد است این آینۀ دادگر است این پسر بر همه عالم پدر است این پسر دل به سوی بیت ولا پر زند روح، پی عرض دعا در زند ماه، گر امشب به زمین سر زند پرده به رخ تا صف محشر زند می نهد از شرم مه روی او رو به روی خاک سر کوی او گلشن هستی همه خرّم شده رشک جنان دامن عالم شده فخر کنان دودۀ آدم شده شاد، دل آدم و خاتم شده بحر ولایت گهر آورده است عروس زهرا پسر آورده است غنچۀ ریحانه به گلشن شکفت بلبل از او صورت اناالحق شنفت لاله به لبخند ثنایش بگفت مرغ شب از شوق وصالش نخفت آمده تبریک زمعبود او بهر رضا در شب مولود او دیده بگشا جلوۀ سرمد ببین آینۀ روی محمّد ببین سلالۀ رسول امجد ببین محمّد دوم احمد ببین آمدی ای بر همه باب المراد جان به فدای قدمت یا جواد ای ثمر باغ دل بوتراب وی زازل شیفته ات شیخ و شاب جود تو چون لطف خدا بی حساب سایۀ مهرت به سر آفتاب مهر تو شد روز ازل دین من نیست به جز حبّ تو آئین من ای تو و من لازم و ملزوم هم من به گدائی، تو به جود و کرم رو به کجا از سرت کویت برم سائلم و سائلم و سائلم سائل افتاده زپای توام جود و کرم کن که گدای توام سائلم از خویش مرانی مرا چون شود از لطف بخوانی مرا بر سر خاکت بنشانی مرا بر در عشقت بکشانی مرا گو که برآرند زتن پوستم دوستم و دوستم و دوستم سائلم از تو دو جهان خواستم سوز درون، درد نهان خواستم خون جگر اشک روان خواستم آن چه پسندی تو همان خواستم عاشق دار غم تو (میثمم) فارق از این عالم و آن عالمم #استاد_حاج_غلامرضا_سازگار

مام جواد(ع)-ولادت نسیمی از سر زلفت بهار دنیا شد تو آمدی و امیدی به عشق پیدا شد تو آمدی و خبر آمد از سرادق عرش زمین برای همیشه پر از مسیحا شد درست مثل زمان تولد زهرا مدینه مثل زمین های مکه زیبا شد هزار حظ منزه به دیده اش آمد همین که چشم ستاره به روی تو وا شد و آسمان اگر امروز این همه بالاست به پای قامت طوبایی شما پا شد صدای پای کریمانه تو می آید دلم به پشت در خانه تو می آید تو نور عشقی و حق آفتابتان کرده است دعای سبزی و حق مستجابتان کرده است میان خیل هزاران  هزار بخشنده برای جود خودش انتخابتان کرده است هزار و چهار صد سال می شود که خدا مرا پیاله به دست شرابتان کرده است  تو را سرشته و ادغام کرده با قرآن تو را نوشته و حالا کتابتان کرده است قسم به کعبه برای شفاعت فرداست اگر جواد الائمه خطابتان کرده است خدا سرشته تو را تا که مثل نور کند کریمی اش به کریمی تو ظهور کنتد مسیح سبز نفس های تو حیاتم داد شعاع نور ضریحت به جاده ام افتاد برای آنکه خدا حاجت مرا بدهد مرا نوشت و مرید  تو را نوشت مراد به روی صفحه پیشانی ام ملائک تو نوشته اند سگ خانه امام جواد چگونه لطف نداری به این اسیری که غلام حلقه به گوش تو بوده مادر زاد صدای اول عشق و صدای آخر عشق تمام عشقی و ای عشق خانه ات آباد رسیده است به روی مهت سلام رضا علی اکبر در خانه امام رضا تو آمدی پی اکرام و هم نشینیمان جواب عاطفه باشی به مستکینیمان تو آمدی  ز طبق های آسمان پایین و کردی از پی چشمانتان زمینیمان چگونه دست توسل نیاوریم آقا تو آمدی که همیشه گدا ببینیمان تویی تو ماحصل چله توسل ها تویی شراب طهورای اربعینیمان تویی که حق خدایی به گردنم داری تو آفریده شدی تا بیافرینیمان تو را جواد و مرا آفریده ات کردند قتیل آن دو کمان کشیده ات کردند نگاه بی مثلت از تبار خورشید است ضریح چشم قشنگت مدار خورشید است کواکب از جریان تو نور می گیرند طلوع نور شما تا دیار خورشید است تو انعکاس جمال امام خورشیدی شبیه آینه ای که کنار خورشید است همین که سردی مان رفت و فصل گرما شد به گوش خویش سرودم که کار خورشید است قسم به حرمت خاک زمین کرب و بلا به ان دیار که مهپاره بار خورشید است جواب کودک خورشید سر بریدن نیست جواب نور گلوی سحر بریدن نیست علی اکبر لطیفیان.........

امام جواد(ع)-ولادت   بر سر آنم زبان بگشایم و آوا كنم خویش را در محضر مولای خود پیدا كنم تا بگوید سر گذشت غربتش را بهر من سر گذارم بر قدومش با دلش نجوا كنم او امام هشتم و آئینه ذات خداست عالمی را من فقط با نام او شیدا كنم تا كه مولانا رضا از دست من گردد رضا از زبان حال او گویم روایت ای خدا سال ها من منتظر بودم كه آید گوهرم این مبارك كودك و نور دو چشم مادرم او مبارك تر بود از هر چه مولود است و بس او محمد یا جواد است و بود تاج سرم او امامت را برایم تا ابد تثبیت كرد كرد رسوا فتنه ی خصم لعین و ابتر م او مسیح عترت صدیقه ی اطهر بود در مقام عصمتش همپایه ی كوثر بود  كودك است اما چو لب وا كرد غوغایی نمود خطبه ای كوتاه خواند و كار زیبایی نمود آن چنان شیوا سخن گفت و عدو را پست كرد آن كه اهلش بود گفتا كار زهرایی نمود رفع تهمت كرد، از آن كه ز مریم برتر است بهر مادر كودك نازم مسیحایی نمود گفت من  از نسل زهرایم عزیز حیدرم من جواد ابن الرضا آئینه پیغمبرم گر نمی آمد بنای دین حق كامل نبود دشمن من شاد می شد گر مرا حاصل نبود گر نمی آمد اگر چه بعد عمری انتظار تهمت دیرینه ی ابتر مرا باطل نبود  بهر دیدار جمال نازنین كودكم كس شبیه من چنین آشفته و بیدل نبود پیش زهرا سر فرازم این جواد من بود نی كه بهر شیعه این باب المراد من بود دست از او بر مدارید این گل زهرا بود دست او باز است و كارش حل مشكل ها بود نی فقط آبادی دنیا بخواهید از جواد در قیامت كار او زیباتر از دنیا بود كم از او هرگز مخواهید این جفا بر او شود عاشق دیدار سائل چشم این  آقا بود هستی ام دار وندار من همین دردانه است هر كه صاحب عقل باشد بهر او دیوانه است با چه جرات شرح اوصاف كمالش می كنید؟ با قیاس یوسفی وصف جمالش می كنید؟ یوسف از دریای زیبایی او یك قطره است از خدا گوئید گر نشر خصالش می كنید این جواد من شبیه من غریب و بی كس است منعم از گریه چرا وقت وصالش می كنید گوئیا می بینم اینك در جوانی دلبرم می شود مظلوم كشته مثل زهرا مادرم ماهیان بحر و مرغان هوا گریان او جمله ذرات دو عالم می شود نالان او از شرار زهر و از سوز عطش پرپر زند كف زند شادی نماید زوج بی ایمان او در شب میلاد او من روضه خوانی می كنم جان من كه باب او هستم فدای جان او اولین مرثیه خوان و روضه خوان او منم هر كه گوید از غم او میزبان او منم جواد حیدری..........

امام جواد(ع)-ولادت   بر سر آنم زبان بگشایم و آوا كنم خویش را در محضر مولای خود پیدا كنم تا بگوید سر گذشت غربتش را بهر من سر گذارم بر قدومش با دلش نجوا كنم او امام هشتم و آئینه ذات خداست عالمی را من فقط با نام او شیدا كنم تا كه مولانا رضا از دست من گردد رضا از زبان حال او گویم روایت ای خدا سال ها من منتظر بودم كه آید گوهرم این مبارك كودك و نور دو چشم مادرم او مبارك تر بود از هر چه مولود است و بس او محمد یا جواد است و بود تاج سرم او امامت را برایم تا ابد تثبیت كرد كرد رسوا فتنه ی خصم لعین و ابتر م او مسیح عترت صدیقه ی اطهر بود در مقام عصمتش همپایه ی كوثر بود  كودك است اما چو لب وا كرد غوغایی نمود خطبه ای كوتاه خواند و كار زیبایی نمود آن چنان شیوا سخن گفت و عدو را پست كرد آن كه اهلش بود گفتا كار زهرایی نمود رفع تهمت كرد، از آن كه ز مریم برتر است بهر مادر كودك نازم مسیحایی نمود گفت من  از نسل زهرایم عزیز حیدرم من جواد ابن الرضا آئینه پیغمبرم گر نمی آمد بنای دین حق كامل نبود دشمن من شاد می شد گر مرا حاصل نبود گر نمی آمد اگر چه بعد عمری انتظار تهمت دیرینه ی ابتر مرا باطل نبود  بهر دیدار جمال نازنین كودكم كس شبیه من چنین آشفته و بیدل نبود پیش زهرا سر فرازم این جواد من بود نی كه بهر شیعه این باب المراد من بود دست از او بر مدارید این گل زهرا بود دست او باز است و كارش حل مشكل ها بود نی فقط آبادی دنیا بخواهید از جواد در قیامت كار او زیباتر از دنیا بود كم از او هرگز مخواهید این جفا بر او شود عاشق دیدار سائل چشم این  آقا بود هستی ام دار وندار من همین دردانه است هر كه صاحب عقل باشد بهر او دیوانه است با چه جرات شرح اوصاف كمالش می كنید؟ با قیاس یوسفی وصف جمالش می كنید؟ یوسف از دریای زیبایی او یك قطره است از خدا گوئید گر نشر خصالش می كنید این جواد من شبیه من غریب و بی كس است منعم از گریه چرا وقت وصالش می كنید گوئیا می بینم اینك در جوانی دلبرم می شود مظلوم كشته مثل زهرا مادرم ماهیان بحر و مرغان هوا گریان او جمله ذرات دو عالم می شود نالان او از شرار زهر و از سوز عطش پرپر زند كف زند شادی نماید زوج بی ایمان او در شب میلاد او من روضه خوانی می كنم جان من كه باب او هستم فدای جان او اولین مرثیه خوان و روضه خوان او منم هر كه گوید از غم او میزبان او منم جواد حیدری..........

مردم پایین فقیرومردم بالاجواد اهل سفلاتشنه و سرچشمه علیاجواد بالباس پاره حتی بی نیازازمردم است آنکه مطرح میکندفقرخودش راباجواد ازکریمان نان گرفتم هفت نسلم شدکریم ساحل ازموج آب خوردوموج از دریاجواد ما،ندارو،ما،ضعیف و،مااسیرو،مافقیر هوجوادعالی جواداعلی جوادآقاجواد ذوالفقاربخشش این خانه دست این دوتاست لاکرم الاحسن لاذوالکرم الاجواد ذوالکرم آن شدکه بابایش وصیت کرده بود ازهمان در ردشوکه مسکین نشسته یاجواد ازکف پایش ملائک رزق وروزی میبرند ریگهاهستندزیرپای او یک پاجواد روزگار کوررا غرق بصیرت میکند دست رحمت میکشد برچشم نابیناجواد گرچه عمری دربه روری بینوا ها بازکرد بادل خون حبس شد درخانه اش اما جواد #وحید_عظیم_پور

مردم پایین فقیرومردم بالاجواد اهل سفلاتشنه و سرچشمه علیاجواد بالباس پاره حتی بی نیازازمردم است آنکه مطرح میکندفقرخودش راباجواد ازکریمان نان گرفتم هفت نسلم شدکریم ساحل ازموج آب خوردوموج از دریاجواد ما،ندارو،ما،ضعیف و،مااسیرو،مافقیر هوجوادعالی جواداعلی جوادآقاجواد ذوالفقاربخشش این خانه دست این دوتاست لاکرم الاحسن لاذوالکرم الاجواد ذوالکرم آن شدکه بابایش وصیت کرده بود ازهمان در ردشوکه مسکین نشسته یاجواد ازکف پایش ملائک رزق وروزی میبرند ریگهاهستندزیرپای او یک پاجواد روزگار کوررا غرق بصیرت میکند دست رحمت میکشد برچشم نابیناجواد گرچه عمری دربه روری بینوا ها بازکرد بادل خون حبس شد درخانه اش اما جواد #وحید_عظیم_پور

امام جواد(ع)-ولادت عید میلاد است میلاد جواد ابن الرضاست خرّم از رویش زمین و روشن از نورش فضاست داد ذات کبریا ریحانه را ریحانه ای کز شمیم روح بخش او دو عالم را صفاست آمد آن ماهی که صد خورشید شد پروانه اش تافت آن مشعل که نورش نور حُسن ابتداست بحر مواج سه دُر، درّ گران هشت بحر چار امّ و پنچ حسّ و شش جهت را مقتداست نام نیکویش جواد، آبا و ابنایش جواد سر بلند از بذل دست لطف او، جود و سخاست اوست آن ریحان ریحانه کز بوی خوشش مشک افشان تا قیامت دامن باد صباست گر چه در برج ولایت گشته خورشید نهم در حقیقت اولین نور جمال کبریاست جود را نازم که حتی خازن باغ بهشت دست از جنّت کشیده بر سر کویش گداست او جواد اهل بیت و ما گدای اهل بیت کار ما عجز و گدایی، کار او لطف، عطاست بر فقیر انفاق کردی پیش تر از آن که گفت بر گدا اعطا نمودی بیشتر از آن چه خواست هر که در کویش گدا شد، ما گدای کوی او هر که از راهش جدا شد، راه ما از او جداست تربتش بیت الله و بیت الرّسول است و بقیع کاظمینش هم نجف هم سامره هم کربلاست حاجت ار داری بگو با او که نجل فاطمه است درد اگر داری بیار این جا که این ابن الرّضاست داشت مأمون، ماهی کوچک نهان در دست خویش گفت با چشم خدا این چیست کاندر دست ماست داد چون پاسخ ورا از ماهی و از ابر، ویم دید او در سن طفلی عالم از ارض سماست سر نهم بر پای او سر را چه قدر و قیمتی جان فشانم در رهش جان را کجا اجر و بهاست نام زیبایش محمّد چهره، مرآت الرّسول کنیه اش آمد تقی خود خلق را کهف التقاست گرد راه کاظمین خوش تر از مشک و عبیر خاک زوّار حریمش بهتر از آب بقاست نی عجب گر در طفولیت امام خلق شد او امام خلق عالم پیش تر از پیش هاست عرش و فرش و دوزخ و حنّت به حکمش پایبند آدم و حور و پری، جن و ملک را پیشواست آن که فرمودش امام هشتمین روحی فداک هر چه مدح من رسا باشد به وصفش نارساست من نمی گویم خدا باشد ولی گویم که او جلوه اش بی ابتدا و رحمتش بی انتهاست فیض بخشد از دمش بر آدم و جن و ملک هر که را بر آستان قدس او دست دعاست خلق عالم را چراغ رهنما خواهیم بود تا که فرزند رضا ما را امام و رهنماست صد چو عیسی آستان بوس حریمش با ادب صد چو موسی خادم بیت الولایش با عصاست هر که رو گرداند از او کلّ طاعاتش هدر وآن که سر پیچد زحکمش جمله اعمالش هباست بحر لطفش همچو بحر رحمت حق موج زن دست جودش همچنان دست علی مشکل گشاست ای که دست سائلت باشد به فرق نه فلک وی که خاک زائرت درد و دو عالم را دواست دست من خالیست اما کفّ جود تو پر کار من باشد گدایی کار تو جود و سخاست من گدایم من گدایم تو جوادی تو جواد جود از آن جوادست و گدایی از گداست من نه جنّت خواستم نه حور خواهم نه قصور جنّت و حور و قصور من فقط مهر شماست گر ندارد مهر تو زاهد زفاسق بدتر است طاعت هر کس که دشمن با تو شد مثل زناست گر شود در کعبه، خصمت کشت راه خدا باز بر پیشانی اش بنوشته، این خصم خداست پای شوم تیرگی، بر ساحت ما چون رسد چارده مهر جهان افروز، پیش روی ماست چارده ماه فروزان چارده خورشید نور چارده اختر که هر یک را دو صد شمس الضّحاست چارده مرآت داور، چارده تصویر حق چارده کعبه که در دامانشان کوه صفاست هر که را از دامن اینان شود کوتاه دست آتشش گِرد سراست و دوزخش در زیر پاست بار معبود! تو می دانی که مرغ روح من معتکف در کاظمینِ آن شه ارض و سماست گر چه دورم از حریمش، هست قبرش در دلم سینه ام را از فروغش یک جهان نور و ضیاست تا مرا در سینه باشد مهر فرزند رضا هم تو خوشنودی و وهم پیغمبرت از من رضاست تا که "میثم" را زبان در کام و جان در پیکراست با زبان شعر بر این خاندان مدحت سراست استاد سازگار........

امام جواد(ع)-ولادت عید میلاد است میلاد جواد ابن الرضاست خرّم از رویش زمین و روشن از نورش فضاست داد ذات کبریا ریحانه را ریحانه ای کز شمیم روح بخش او دو عالم را صفاست آمد آن ماهی که صد خورشید شد پروانه اش تافت آن مشعل که نورش نور حُسن ابتداست بحر مواج سه دُر، درّ گران هشت بحر چار امّ و پنچ حسّ و شش جهت را مقتداست نام نیکویش جواد، آبا و ابنایش جواد سر بلند از بذل دست لطف او، جود و سخاست اوست آن ریحان ریحانه کز بوی خوشش مشک افشان تا قیامت دامن باد صباست گر چه در برج ولایت گشته خورشید نهم در حقیقت اولین نور جمال کبریاست جود را نازم که حتی خازن باغ بهشت دست از جنّت کشیده بر سر کویش گداست او جواد اهل بیت و ما گدای اهل بیت کار ما عجز و گدایی، کار او لطف، عطاست بر فقیر انفاق کردی پیش تر از آن که گفت بر گدا اعطا نمودی بیشتر از آن چه خواست هر که در کویش گدا شد، ما گدای کوی او هر که از راهش جدا شد، راه ما از او جداست تربتش بیت الله و بیت الرّسول است و بقیع کاظمینش هم نجف هم سامره هم کربلاست حاجت ار داری بگو با او که نجل فاطمه است درد اگر داری بیار این جا که این ابن الرّضاست داشت مأمون، ماهی کوچک نهان در دست خویش گفت با چشم خدا این چیست کاندر دست ماست داد چون پاسخ ورا از ماهی و از ابر، ویم دید او در سن طفلی عالم از ارض سماست سر نهم بر پای او سر را چه قدر و قیمتی جان فشانم در رهش جان را کجا اجر و بهاست نام زیبایش محمّد چهره، مرآت الرّسول کنیه اش آمد تقی خود خلق را کهف التقاست گرد راه کاظمین خوش تر از مشک و عبیر خاک زوّار حریمش بهتر از آب بقاست نی عجب گر در طفولیت امام خلق شد او امام خلق عالم پیش تر از پیش هاست عرش و فرش و دوزخ و حنّت به حکمش پایبند آدم و حور و پری، جن و ملک را پیشواست آن که فرمودش امام هشتمین روحی فداک هر چه مدح من رسا باشد به وصفش نارساست من نمی گویم خدا باشد ولی گویم که او جلوه اش بی ابتدا و رحمتش بی انتهاست فیض بخشد از دمش بر آدم و جن و ملک هر که را بر آستان قدس او دست دعاست خلق عالم را چراغ رهنما خواهیم بود تا که فرزند رضا ما را امام و رهنماست صد چو عیسی آستان بوس حریمش با ادب صد چو موسی خادم بیت الولایش با عصاست هر که رو گرداند از او کلّ طاعاتش هدر وآن که سر پیچد زحکمش جمله اعمالش هباست بحر لطفش همچو بحر رحمت حق موج زن دست جودش همچنان دست علی مشکل گشاست ای که دست سائلت باشد به فرق نه فلک وی که خاک زائرت درد و دو عالم را دواست دست من خالیست اما کفّ جود تو پر کار من باشد گدایی کار تو جود و سخاست من گدایم من گدایم تو جوادی تو جواد جود از آن جوادست و گدایی از گداست من نه جنّت خواستم نه حور خواهم نه قصور جنّت و حور و قصور من فقط مهر شماست گر ندارد مهر تو زاهد زفاسق بدتر است طاعت هر کس که دشمن با تو شد مثل زناست گر شود در کعبه، خصمت کشت راه خدا باز بر پیشانی اش بنوشته، این خصم خداست پای شوم تیرگی، بر ساحت ما چون رسد چارده مهر جهان افروز، پیش روی ماست چارده ماه فروزان چارده خورشید نور چارده اختر که هر یک را دو صد شمس الضّحاست چارده مرآت داور، چارده تصویر حق چارده کعبه که در دامانشان کوه صفاست هر که را از دامن اینان شود کوتاه دست آتشش گِرد سراست و دوزخش در زیر پاست بار معبود! تو می دانی که مرغ روح من معتکف در کاظمینِ آن شه ارض و سماست گر چه دورم از حریمش، هست قبرش در دلم سینه ام را از فروغش یک جهان نور و ضیاست تا مرا در سینه باشد مهر فرزند رضا هم تو خوشنودی و وهم پیغمبرت از من رضاست تا که "میثم" را زبان در کام و جان در پیکراست با زبان شعر بر این خاندان مدحت سراست استاد سازگار........

امام جواد(ع)-ولادت امشب همه جا حرف نگار است، دگر هیچ امشب همه جا صحبت یار است، دگر هیچ در محفل اهل سحر و اهل مناجات صحبت ز سر زلف نگار است، دگر هیچ تابیده به عالم رخ چون بدر محمد پایان شب تیره و تار است، دگر هیچ امشب همه جا صحبت جود است و جواد است نامش همه جا ذکر و شعار است، دگر هیچ از یمن عطا و کرم و جود و سخایش دارا شده هر کس که ندار است، دگر هیچ امشب همه مشمول کرامات جوادند در پشت درش خیل گدایان همه شادند گردیده درِ جود خدا بار دگر باز میخانه ی عشق رضوی تا به سحر باز به به چه خبر گشته شب شهر مدینه پابوسی او آمده خورشید و قمر باز بر گرد رخش خیل ملائک همه جمعند ریزند به پایش همه دم دُرّ و گهر باز رو در روی هم آینه در آینه وقتی چشمان پسر گشته سوی چشم پدر باز خندان شده لعل پدر پیر مدینه وقتی به سویش گشته لبِ نازِ پسر باز امشب سخنم شامل صد رحمت او شد روی سخن و حرف دلم حضرت او شد... ...ای معتکف کوی تو مهتابِ شبانه ای خیل گدایان به سویت گشته روانه هر جا سخن از جود و عطا در وسط آید سوی تو بچرخد سر انگشت نشانه خورشید خجالت کشد و ماه بلرزد تا که سخن از روی تو آید به میانه آن قدر کرامات تو گردیده زبان زد همیشه گدا هست به پشت در خانه ای وارث علم رضوی، زاده ی زهرا "یحیی" شده با علم تو رسوای زمانه آری تو جوادی که شدی عشق موید هم حیدر و هم آینه ی روی محمد ناصر شهریاری........

امام جواد(ع)-ولادت امشب همه جا حرف نگار است، دگر هیچ امشب همه جا صحبت یار است، دگر هیچ در محفل اهل سحر و اهل مناجات صحبت ز سر زلف نگار است، دگر هیچ تابیده به عالم رخ چون بدر محمد پایان شب تیره و تار است، دگر هیچ امشب همه جا صحبت جود است و جواد است نامش همه جا ذکر و شعار است، دگر هیچ از یمن عطا و کرم و جود و سخایش دارا شده هر کس که ندار است، دگر هیچ امشب همه مشمول کرامات جوادند در پشت درش خیل گدایان همه شادند گردیده درِ جود خدا بار دگر باز میخانه ی عشق رضوی تا به سحر باز به به چه خبر گشته شب شهر مدینه پابوسی او آمده خورشید و قمر باز بر گرد رخش خیل ملائک همه جمعند ریزند به پایش همه دم دُرّ و گهر باز رو در روی هم آینه در آینه وقتی چشمان پسر گشته سوی چشم پدر باز خندان شده لعل پدر پیر مدینه وقتی به سویش گشته لبِ نازِ پسر باز امشب سخنم شامل صد رحمت او شد روی سخن و حرف دلم حضرت او شد... ...ای معتکف کوی تو مهتابِ شبانه ای خیل گدایان به سویت گشته روانه هر جا سخن از جود و عطا در وسط آید سوی تو بچرخد سر انگشت نشانه خورشید خجالت کشد و ماه بلرزد تا که سخن از روی تو آید به میانه آن قدر کرامات تو گردیده زبان زد همیشه گدا هست به پشت در خانه ای وارث علم رضوی، زاده ی زهرا "یحیی" شده با علم تو رسوای زمانه آری تو جوادی که شدی عشق موید هم حیدر و هم آینه ی روی محمد ناصر شهریاری........

امام جواد(ع)-ولادت آن شب مدینه تشنه ی آب بقا بود چشم انتظار ساغر قالوا بلی بود آنشب شقایق قصد کوی یار می کرد از خواب غفلت لاله را بیدار می کرد آن شب سحر شعر گل مهتاب می خواند از جلوه ی خورشید عالمتاب می خواند آن شب فضا آکنده از شور و طرب بود بین ملائک صحبت از ماه رجب بود آن شب عروس فاطمه از دل دعا کرد درمان دردش را تمنا از خدا کرد آن شب رضا در خط تسلیم و رضا بود در خط تسلیم خدا، لطف خدا بود آن شب منادی دادِ عدل و داد می زد بین زمین و آسمان فریاد می زد کای اهل عالم مقصد و مقصود آمد در کان هستی هر چه بود از جود آمد آئینه ی ایزد نما آمد به دنیا یعنی جواد بن الرضا آمد به دنیا از بهر دیدارش ز جنت آدم آمد نوح نبی از بهر خیر مقدم آمد آمد خلیل بت شکن از کعبه سویش تا شهد جان نوشد ز جام آبرویش موسی شبانه از دیار طور آمد از دست ظلمت در پناه نور آمد آمد مسیحا تا ببوسد خاک پایش حظّی برد از لذّت شهد ولایش آمد به دنیا اسوه ی یکتا پرستی بعد از رضا آئینه دار ملک هستی او اختر تابان چرخ آبنوس است مرآت حقّ و زاده ی شمس الشموس است از جانب او گر حدیثی قال گردد یحیی بن اکثم در جوابش لال گردد حاتم اگر جود و سخایش را ببیند بهر گدایی بر سر راهش نشیند گوی سبق از روضه ی مینو بگیرد گر کشتی اش در ساحلی پهلو بگیرد بود و نبود عالم از بود جواد است شعر من «ژولیده» از جود جواد است ژولیده نیشابوری..........

امام جواد(ع)-ولادت آن شب مدینه تشنه ی آب بقا بود چشم انتظار ساغر قالوا بلی بود آنشب شقایق قصد کوی یار می کرد از خواب غفلت لاله را بیدار می کرد آن شب سحر شعر گل مهتاب می خواند از جلوه ی خورشید عالمتاب می خواند آن شب فضا آکنده از شور و طرب بود بین ملائک صحبت از ماه رجب بود آن شب عروس فاطمه از دل دعا کرد درمان دردش را تمنا از خدا کرد آن شب رضا در خط تسلیم و رضا بود در خط تسلیم خدا، لطف خدا بود آن شب منادی دادِ عدل و داد می زد بین زمین و آسمان فریاد می زد کای اهل عالم مقصد و مقصود آمد در کان هستی هر چه بود از جود آمد آئینه ی ایزد نما آمد به دنیا یعنی جواد بن الرضا آمد به دنیا از بهر دیدارش ز جنت آدم آمد نوح نبی از بهر خیر مقدم آمد آمد خلیل بت شکن از کعبه سویش تا شهد جان نوشد ز جام آبرویش موسی شبانه از دیار طور آمد از دست ظلمت در پناه نور آمد آمد مسیحا تا ببوسد خاک پایش حظّی برد از لذّت شهد ولایش آمد به دنیا اسوه ی یکتا پرستی بعد از رضا آئینه دار ملک هستی او اختر تابان چرخ آبنوس است مرآت حقّ و زاده ی شمس الشموس است از جانب او گر حدیثی قال گردد یحیی بن اکثم در جوابش لال گردد حاتم اگر جود و سخایش را ببیند بهر گدایی بر سر راهش نشیند گوی سبق از روضه ی مینو بگیرد گر کشتی اش در ساحلی پهلو بگیرد بود و نبود عالم از بود جواد است شعر من «ژولیده» از جود جواد است ژولیده نیشابوری..........

امام جواد(ع)-ولادت ای آمد و رفت دل ما سمت تو رایج ما حاجت محضیم و شما باب حوائج ما آمده ایم از کرمت بال بگیریم این قصه ی دل را همه دنبال بگیریم تا در طمع و بخل و حسد گیر نیفتیم روزی بنما آن چه که گفتیم و نگفتیم بخشیدی و دستم تو بهانه که ندادی هر کار کنی آخرش آقا تو جوادی حالا تو و این دست دل ما که دراز است درب حرم از لطف به روی همه باز است از فقر نشستیم که باران برسانی بر سفره ی این بی سر و پا نان برسانی باید ز در خانه ی تو رزق بگیریم خوشحال از آنیم که ما قشر فقیریم افتاده به پایت دل و بر فیض تو بند است هرگز نخورد آب زمینی که بلند است ای کاش که در ساحلتان موج بگیریم یک جرعه بنوشیم و فقط اوج بگیریم تا حال و هوای حرمت باز بیاییم با پا که نشد، با پر پرواز بیاییم این شعر لبالب همه اش شرح فراق است این ماه رجب یکسره صحبت ز عراق است حالا که دو دستم به ضریحت نرسیده میلم طرف پنجره فولاد کشیده پابوس رضا زائر و پابوس تو هم هست در طوس رضا جلوه ی ملموس تو هم هست باید در آن خانه نفس چاق نماییم در باب جواد حرم اطراق نماییم یک شعبه در ایران زده ای جود بگیریم تا اذن دخولی، ز شما زود بگیریم ظرفی بدهی تا پدرت پر کند آن را اندیشه ی ما خوب تفکّر کند آن را ما نذر شما روضه ی ماهانه گرفتیم از لطف و عنایات شما خانه گرفتیم ای کاش به بالا برسم، کج نروم من حیف است تو آقای منی، حج نروم من شاید بشود گفت که شاهانه گداییم بیمه شده ی حرز جواد بن رضاییم بیتی بده از گریه معطّر شود آقا این طبع برایم نکند شرّ شود آقا این طبع مرا سمت مدینه بکشانید ابیات مرا محضر زهرا برسانید در انس عمیق تو به مادر سخنی نیست یک جلوه، حدیثی ز روایات بزنطی ست از کودکیت گریه کن فاطمه بودی در کوچه ای از شهر که در زمزمه بودی دستت به دل خاک چونان تیشه فرو رفت چشمان ملیح تو در اندیشه فرو رفت وقتی پدرت آمد و این گونه تو را دید از علّت اندیشه ی پُر حزن تو پرسید ... گفتید: مراعات زن و کوچه نکردند! با مادر ما، حضرت زهرا چه نکردند!؟ ما اشک ز چشمان پر از فیض تو داریم ای کاش که تا آخر این عمر بباریم مجتبی کرمی.........

امام جواد(ع)-ولادت ای آمد و رفت دل ما سمت تو رایج ما حاجت محضیم و شما باب حوائج ما آمده ایم از کرمت بال بگیریم این قصه ی دل را همه دنبال بگیریم تا در طمع و بخل و حسد گیر نیفتیم روزی بنما آن چه که گفتیم و نگفتیم بخشیدی و دستم تو بهانه که ندادی هر کار کنی آخرش آقا تو جوادی حالا تو و این دست دل ما که دراز است درب حرم از لطف به روی همه باز است از فقر نشستیم که باران برسانی بر سفره ی این بی سر و پا نان برسانی باید ز در خانه ی تو رزق بگیریم خوشحال از آنیم که ما قشر فقیریم افتاده به پایت دل و بر فیض تو بند است هرگز نخورد آب زمینی که بلند است ای کاش که در ساحلتان موج بگیریم یک جرعه بنوشیم و فقط اوج بگیریم تا حال و هوای حرمت باز بیاییم با پا که نشد، با پر پرواز بیاییم این شعر لبالب همه اش شرح فراق است این ماه رجب یکسره صحبت ز عراق است حالا که دو دستم به ضریحت نرسیده میلم طرف پنجره فولاد کشیده پابوس رضا زائر و پابوس تو هم هست در طوس رضا جلوه ی ملموس تو هم هست باید در آن خانه نفس چاق نماییم در باب جواد حرم اطراق نماییم یک شعبه در ایران زده ای جود بگیریم تا اذن دخولی، ز شما زود بگیریم ظرفی بدهی تا پدرت پر کند آن را اندیشه ی ما خوب تفکّر کند آن را ما نذر شما روضه ی ماهانه گرفتیم از لطف و عنایات شما خانه گرفتیم ای کاش به بالا برسم، کج نروم من حیف است تو آقای منی، حج نروم من شاید بشود گفت که شاهانه گداییم بیمه شده ی حرز جواد بن رضاییم بیتی بده از گریه معطّر شود آقا این طبع برایم نکند شرّ شود آقا این طبع مرا سمت مدینه بکشانید ابیات مرا محضر زهرا برسانید در انس عمیق تو به مادر سخنی نیست یک جلوه، حدیثی ز روایات بزنطی ست از کودکیت گریه کن فاطمه بودی در کوچه ای از شهر که در زمزمه بودی دستت به دل خاک چونان تیشه فرو رفت چشمان ملیح تو در اندیشه فرو رفت وقتی پدرت آمد و این گونه تو را دید از علّت اندیشه ی پُر حزن تو پرسید ... گفتید: مراعات زن و کوچه نکردند! با مادر ما، حضرت زهرا چه نکردند!؟ ما اشک ز چشمان پر از فیض تو داریم ای کاش که تا آخر این عمر بباریم مجتبی کرمی.........

مام جواد(ع)-ولادت یکبار دگر غنچه دل وا شده امشب باغ دل ما باز مصفا شده امشب گلزار پُر از نور ولا، رشک بهشت است چون آینه ها غرق تماشا شده امشب در گلشن نورانی و جاوید ولایت یک غنچه گل یاس شکوفا شده امشب در موسم بشکفتن این گل به سماوات جشن طرب و عشق مهیا شده امشب آمد خبر از عرش که میلاد جواد است این زمزمه در عالم بالا شده امشب او آینه ی روشنی از صبر و ثبات است در مقــدم او ذکر لب ما صلوات است جمعند ملائک همه در کوی مدینه گشتند تماشاگر مینوی مدینه از فیض قدوم گل گلزار امامت پیچید در آفاق هیاهوی مدینه همراه نسیم سحری ای دل عاشق! آید به مشام دل ما بوی مدینه تا شاد شود شمس شموس از قدم او از عرش نظر کرد خدا سوی مدینه با عرش نشینان خدا زمزمه سر کن گر شد دل تو باز پرستوی مدینه او آینه ی روشنی از صبر و ثبات است در مقــدم او ذکر لب ما صلوات است بر قبله گه عشق خدا کرد عنایت حق کوثر خود را به رضا کرد عنایت این کوثر جوشان و صفا بخش امامت بر گلشن اسلام صفا کرد عنایت این ساقی توحید ز صهبای ولایت بر تشنه لبان آب بقا کرد عنایت در سن طفولیت خود با دم جان بخش بر کور به گهواره شفا کرد عنایت این چشمۀ جوشان کرامت گهر ناب تنها نه به شاه و به گدا کرد عنایت او آینه ی روشنی از صبر و ثبات است در مقــدم او ذکر لب ما صلوات است او جلوه ای از آینه ی غیب و شهود است او پرتوی از مهر دل آرای وجود است هم ساحل امید بود ای دل مسکین! هم بحر عطا و کرم و گوهر جود است نامش همه جا مایه ی تسکین دل ماست مهرش به خدا تا به خدا بال صعود است کارش همه شب تا به سحرگاه تجلی در گلشن سجاده قیام است و سجود است در موکب این گل همۀ عرش "وفائی" ذکر لب شان نغمه سرائی و سرود است او آینه ی روشنی از صبر و ثبات است در مقــدم او ذکر لب ما صلوات است سید هاشم وفایی.......

مام جواد(ع)-ولادت یکبار دگر غنچه دل وا شده امشب باغ دل ما باز مصفا شده امشب گلزار پُر از نور ولا، رشک بهشت است چون آینه ها غرق تماشا شده امشب در گلشن نورانی و جاوید ولایت یک غنچه گل یاس شکوفا شده امشب در موسم بشکفتن این گل به سماوات جشن طرب و عشق مهیا شده امشب آمد خبر از عرش که میلاد جواد است این زمزمه در عالم بالا شده امشب او آینه ی روشنی از صبر و ثبات است در مقــدم او ذکر لب ما صلوات است جمعند ملائک همه در کوی مدینه گشتند تماشاگر مینوی مدینه از فیض قدوم گل گلزار امامت پیچید در آفاق هیاهوی مدینه همراه نسیم سحری ای دل عاشق! آید به مشام دل ما بوی مدینه تا شاد شود شمس شموس از قدم او از عرش نظر کرد خدا سوی مدینه با عرش نشینان خدا زمزمه سر کن گر شد دل تو باز پرستوی مدینه او آینه ی روشنی از صبر و ثبات است در مقــدم او ذکر لب ما صلوات است بر قبله گه عشق خدا کرد عنایت حق کوثر خود را به رضا کرد عنایت این کوثر جوشان و صفا بخش امامت بر گلشن اسلام صفا کرد عنایت این ساقی توحید ز صهبای ولایت بر تشنه لبان آب بقا کرد عنایت در سن طفولیت خود با دم جان بخش بر کور به گهواره شفا کرد عنایت این چشمۀ جوشان کرامت گهر ناب تنها نه به شاه و به گدا کرد عنایت او آینه ی روشنی از صبر و ثبات است در مقــدم او ذکر لب ما صلوات است او جلوه ای از آینه ی غیب و شهود است او پرتوی از مهر دل آرای وجود است هم ساحل امید بود ای دل مسکین! هم بحر عطا و کرم و گوهر جود است نامش همه جا مایه ی تسکین دل ماست مهرش به خدا تا به خدا بال صعود است کارش همه شب تا به سحرگاه تجلی در گلشن سجاده قیام است و سجود است در موکب این گل همۀ عرش "وفائی" ذکر لب شان نغمه سرائی و سرود است او آینه ی روشنی از صبر و ثبات است در مقــدم او ذکر لب ما صلوات است سید هاشم وفایی.......

امام جواد(ع)-ولادت هر کس در این دیار به جایی رسیده است از نعمت شریف گدایی رسیده است چشمم به چشم یار فتاد و جوان شدم ققنوس عشق قله ی هفت آسمان شدم در چشم های یار، خدا دیده می شود الله می کشیم، شما دیده می شود از بس که جود می کنی و ذره پروری اثبات شد ز مادرمان مهربان تری ما در مسیر چشم شما صف کشیده ایم تا بلکه لطف کرده کریمانه بگذری از هر دری که در زدم از جود پر شدم مانده هنوز فرصت درهای دیگری *** ای مبتدا بِهِ همه ی هست و بودها ای منتها الیه تمام صعودها هستی گرفته رنگ و لعابی ز لعل تو تصویر اشک توست زلالیِ رودها با نبض پلک هات هم آهنگ می شود آواز بلبلان به فراز و فرودها وقتی نسیم می وزد از لطف دلبریت سرمست می شوند ز عطر تو عودها در هر پگاه و ظهر و غروب و سحرگهی سمت شماست میل رکوع و سجودها حرفی بزن کلام تو از شهد خوشتر است ما تشنه ایم، تشنه ی گفت و شنودها ××× چشمی مسیر راه تماشا گرفته است قنداقه ای قرار رضا را گرفته است پنجاه سالِ منتظر و ... اضطراب را وقتش رسیده پس بزند این نقاب را هر کس در این طریق به جایی رسیده است آری؛ قسم به یُمن گدایی رسیده است ای دست جود و لطف و عطای خدا جواد دست مرا بگیر رضای خدا جواد افتاده کارم از کرم دوست با جواد ختم به خیر می شوم از ختم "یا جواد" یاسر حوتی..........

امام جواد(ع)-ولادت هر کس در این دیار به جایی رسیده است از نعمت شریف گدایی رسیده است چشمم به چشم یار فتاد و جوان شدم ققنوس عشق قله ی هفت آسمان شدم در چشم های یار، خدا دیده می شود الله می کشیم، شما دیده می شود از بس که جود می کنی و ذره پروری اثبات شد ز مادرمان مهربان تری ما در مسیر چشم شما صف کشیده ایم تا بلکه لطف کرده کریمانه بگذری از هر دری که در زدم از جود پر شدم مانده هنوز فرصت درهای دیگری *** ای مبتدا بِهِ همه ی هست و بودها ای منتها الیه تمام صعودها هستی گرفته رنگ و لعابی ز لعل تو تصویر اشک توست زلالیِ رودها با نبض پلک هات هم آهنگ می شود آواز بلبلان به فراز و فرودها وقتی نسیم می وزد از لطف دلبریت سرمست می شوند ز عطر تو عودها در هر پگاه و ظهر و غروب و سحرگهی سمت شماست میل رکوع و سجودها حرفی بزن کلام تو از شهد خوشتر است ما تشنه ایم، تشنه ی گفت و شنودها ××× چشمی مسیر راه تماشا گرفته است قنداقه ای قرار رضا را گرفته است پنجاه سالِ منتظر و ... اضطراب را وقتش رسیده پس بزند این نقاب را هر کس در این طریق به جایی رسیده است آری؛ قسم به یُمن گدایی رسیده است ای دست جود و لطف و عطای خدا جواد دست مرا بگیر رضای خدا جواد افتاده کارم از کرم دوست با جواد ختم به خیر می شوم از ختم "یا جواد" یاسر حوتی..........

مام جواد(ع)-ولادت السلام ای امیر مُلک قضا    السلام علیک یابن رضا السلام ای نماد سرّ الله    السلام ای رُخت ضیاء الله ای به معشوق آیة العظمی وی به مخلوق حجة الکبری ای مبارک ترین ولیِّ خدا وی تبارک ترین وصیِّ خدا ای امام محمدی رفتار وی تو تکرار حیدر کرار من به کویت پناه آوردم التماسِ نگاه آوردم ای همه اعتقادِ فطرت من وی همه اعتماد نیّت من شیعه را نَیِّرُ الفؤادی تو کوثر دومین، جوادی تو تو خطا بخش و ما خطا کاریم سربلندیم تا تو را داریم اُمّتَت ذَنبُه علی ذَنبِه "و صبرتَ عَلَی الاذی جنبه"1 تو جواد بن مرتضا هستی یکی یکدانۀ رضا هستی اَلرّضی و الزّکی، ابا جعفر التقی و الوفی بَنِ الحیدر امتداد عناصر الابرار یادگار دعائم الاخیار اشهدُ انّکَ ولیُ الله الامام عَلی عیالُ الله بَدرِ طالع، ضیاء ماه منیر نورِ ساطع، به آستان کبیر این تویی نور مشرق و مغرب حَبّذا طیّبٌ مِنَ الطّیب رکن ایمان و معنی قرآن عَلَم دین، حقیقت عرفان حضرت واجب الاطاعه تویی به خدا خالص العباده تویی  "عَجِزَ الواصِفون عن صِفَتِک" "ما عرفناک حقَ معرفتک" اشهد اَنَک اَقَمتَ صَلوه اشهد انّک اتَیتَ زکوه ای خدا را ولی به هر دو جهان نَهیت از منکر آشکار و نهان همه عمرت مجاهدت کردی حقِ دین را به جای آوردی مِثل ابنُ الرضا به داور کیست؟ چون جواد الائمه کوثر کیست؟ چه بیان تبارکی داری! چه لبان مبارکی داری! چون تلاوت کنی کتاب رسول پرده برداری از حجابِ عقول ای دَمَت سوره های قرآنی نَفَست آیه های رحمانی در عبادات مثل زهرایی در مناجات عِدلِ مولایی در شجاعت به مصطفی بُردی در اطاعت به مرتضی بُردی هر زمان که به کف عَلَم گیری چون علی در حماسه ها شیری صبر و حلم تو نقل هر دهن است جود و احسان تو چنان حسن است خطبه چون بهر خلق می خوانی مثل جدّت حسین می مانی ای بنازم تو را اباالهادی بِینِ سجّاده عین سجادی در علوم ای مُطهّر و طاهر تو شکافنده ای چنان باقر کعبه ای زمزمی صفایی تو صادقی کاظمی رضایی تو عَلَم علمی اَت عجب والاست پرچمت یابن فاطمه! بالاست ای عجب از مناظرات شما! اسوۀ ما مبارزات شما ! حکمت از سیرۀ تو ریزان است سنّت تو به شیعه میزان است از ولادت کریم و بخشنده تا شهادت به جُود، زیبنده این تو هستی که سروری دانی شیوۀ ذرّه پروری دانی من ز تو دیدۀ کَرم دارم مِیلِ مهمانیِ حرم دارم خِیرِ ما دست تُست می دانم شیعه پا بستِ تست می دانم خیرخواه همه تویی آقا! یوسف فاطمه تویی آقا! همنشین با شما که می گردم... از تو گیرد شفا همه دردم تا که با تو قرابتی دارم چه صفا و اُخوّتی دارم با تو اعمال بندگان زیباست با تو رفتار شیعیان شیواست با تو صبحی سپید می جویم وز نگاهت امید می جویم سعی دارم تو را به رفتارم بازیابم، به صدق گفتارم افتخار تو بندگیِ خداست زندگیِ تو زندگیِ خداست ای به قربان قدّ رعنایت قَسَمت می دهم به بابایت شیعه را جان مادرت دریاب رهبرم را به کشورت دریاب ای ز نورت بصیرتم روشن! فتنه و انحراف را دشمن! باز دست دعا شبی بردار از میان مکر سامری بردار از تو موسی به آن یَدِ بیضاست وز تو فرعون غرق در دریاست چاره ای بهر سحر و جادو کن دست کفر و نفاق را رو کن روز روز بصیرت افزایی ست با فرج کربلا تماشایی ست تو دعا کن که یار باز آید صبح فجر و فرج فراز آید محمود ژولیده........

امام جواد(ع)-ولادت با حضورت ستاره ها گفتند نور در خانه ی امام رضاست کهکشان ها شبیه تسبیحی دستِ دُردانه ی امام رضاست   مثل باران همیشه دستانت رزق و روزی برای مردم داشت برکت در مدینه بود از بس چهره ات رنگ و بوی گندم داشت   زیر پایت همیشه جاری بود موج در موج دشتی از دریا به خدا با خداتر از موسی بی عصا می گذشتی از دریا   با خداوند هم کلام شدی علت بُهت خاص و عام شدی "کودکی هایتان بزرگی بود" در همان کودکی امام شدی رزق و روزی شعر دست شماست تا نفس هست زیر دِیْن توایم تا جهان هست و تا نفس باقی است ما فقط محو کاظمین توایم   من به لطف نگاهت ای باران سوی مشهد زیاد می آیم دست بر روی سینه هر بار از سمت باب الجواد می آیم سید حمید رضا برقعی.........

امام جواد(ع)‌ و علی اصغر(ع)-ولادت   روشن تر از روز است خیلی بامرامند وقتی کریمان با گدایان هم کلامند الحق که آقازاده ها یک یک امیرند الحق که نوکرزاده ها یک یک غلامند در فقرِ محضِ خود غنیِّ محض هستم وقتی گدای این درم، مردم گدامند عین عدم هستیم و با آنان وجودیم پس ما همان هاییم که آن ها بنامند سنّ زیاد و سنّ کم، فرقی ندارد این خانواده از طفولیت امامند چیزی ندارم جز «سلام الله علیهم» فرزندهای فاطمه با احترامند هر صبح خورشیدند و در هر شام ماهند این چهارده تا روشنی صبح و شامند این چهارده آیینه از بس که شبیه اند وقتی ببینی شان نمی دانی کدامند ××× و الله این پروانگی ما می ارزد هر چند خاکستر شدیم اما می ارزد معشوق عالم می شود یک روز، عاشق مجنون ما اندازه لیلا می ارزد قلاده ما را همین گوشه ببندید سگ هم کنار خانه این ها می ارزد سر می نهم بر پای تو قیمت بگیرم هر جا نمی ارزد سرم این جا می ارزد یک جان ناقابل به پایت ذبح کردیم حالا که شد مال تو از حالا می ارزد این گریه ها را آیه تطهیر گفتند یک قطرهٔ آن بیش از دریا می ارزد با کاظمین تو بهشتی دارم این جا پس زندگی در عالمِ دنیا می ارزد پس ارزش گهواره ات کعبه است حتماً وقتی عصای حضرت موسی می ارزد! دستی بکش بینا کنی این چشم ها را با معجزات تو چه نابینا می ارزد! کافی ست ما را این که بابای تو خندید لبخند بابای تو یک دنیا می ارزد ××× آن که «کم»ش را نیمه شب آورد، دادت دارد زیادش می کند لطف زیادت آقا منم... آن رختْ پاره... پا برهنه... آن شب –شب جمعه- مرا که هست یادت! تو کیستی؟ تو از کریمان بلادم من کیستم؟ من از گدایان بلادت من از در این خانه ات جایی نرفتم پس رو مگردان از گدای خانه زادت آن که مرا حالا مُرید تو نوشته حتماً تو را هم می نویسد «یا مراد»ت تو جان مایی، پس بگیر این حق خود را نفرین بر آن که جان گرفتی جان ندادت تو هر کجا پا می نهی هر صبح خورشید عرض ارادت می کند بر بامدادت بابای تو با دیدن تو گریه می کرد با گریه لطف دیگری دارد عبادت آباء و اجدادت همه یک یک جوادند پس می نویسیمت جواد بن الجوادت ××× بر روی پایت می گذارد کعبه سر هم جبریل حتی می گذارد بال و پر هم به خاک پایت احتیاجی نیست اصلاً وقتی دوا می سازم از این خاک در هم تو کعبه ای! آن کعبه ای که در طوافت بال و پر ما سوخته حتی جگر هم با آبروی تو تهجّد آبرو یافت فیض از مناجات تو می گیرد سحر هم با این جمالی که تو را دادند، باید... بین خریداران تو باشد پدر هم نام مرا هم بین این عشاق بنویس بگذار تا جا خوش کند این یک نفر هم ای جان به قربان تو و دورِ شلوغت یوسف شدن بازار دارد، دردسر هم در کوچه جانِ ما نقابت را بیانداز! این گونه چشمت می زنند این ها، نظر هم هستند یک یک شیرها دنبال دامت چشمان آهوی خراسانِ پدر هم فهم من از لطف جوادی تو این است: که آن چه را گفتیم دادی، بیشتر هم ما را ببر تا کاظمین این بار با هم ما را بخر در کاظمین این بار درهم ××× جز عجز، سائل چاره ای دیگر ندارد وقتی کریمیِ‌ خدا آخر ندارد ما را برای در زدن معطل نکردند اصلاً ‌بیوت این کریمان در ندارد این خانواده کودکش ذاتاً بزرگ است نام علی که اصغر و اکبر ندارد طفل رباب ست و ولیکن عادتش بود از شانهٔ عمه سرش را بر ندارد بین مقامات رباب این شان کافی ست که هیچ کس جز او علی اصغر ندارد * وقتی که آمد لشگر کوفه به هم ریخت میدان علمداری ازین بهتر ندارد وقتی که آمد لشگر از دور پدر رفت آخر گمان کردند که لشگر ندارد طفل است و بابای بلاتکلیف مانده حیرانی است و کودکی که سر ندارد * گیرم که از فردا دوباره آب وا شد چه فایده، شش ماهه که دیگر ندارد علی اکبر لطیفیان........

امام جواد(ع)-مدح و ولادت شادی كل عباد است عباد است عباد فتح ابواب مراد است مراد است مراد شادی و شور، جهاد است جهاد است جهاد عید میلاد جواد است جواد است جواد مظهر عفو رحیم است رحیم است رحیم كه كریم ابن كریم است كریم است كریم حبّذا شمس ولایت قمرت بخشیدند بصر نوری و نور بصرت بخشیدند قرص خورشید به وقت سحرت بخشیدند خود جوادی و جواد دگرت بخشیدند گشته از فیض گلت بیت ولایت گلشن دیده‌ات باد به دیدار محمد روشن این پسر مظهر حسن احد دادگر است این پسر خلق زمین را و زمان را پدر است این پسر همچو پدر بضعة خیرالبشر است این پسر از همه خوبان جهان خوب‌تر است این  پسر هستِ رضا هستِ رضا هستِ رضاست همچو قرآنِ محمد به سر دستِ رضاست این جواد است كه جود آمده جود از كرمش خواهد ار جود كند ظرف وجود است كمش جود آرد همه شب سجده به خاك قدمش ماه و خورشید بود گرم طواف حرمش هر طرف روی كند باز مه محفل ماست حرمش كعبه جانها به حجاز دل ماست حامد خالق و دردانۀ محمود است این به جمال ازلی شاهد و مشهود است این کنز مخفی ابد را در مقصود است این گوهر هشت سپهر كرم و جود است این صاحبان كرم و جود جوادش گویند كعبۀ اهل دل و باب مرادش گویند ای به هر لحظه دو صد جان و سرم قربانت نیست چیزیم که گویم، هنرم قربانت جان چه قابل كه ز جان خوب‌ترم قربانت پدرت گفت كه جان پدرم قربانت تو به تن روح و به سر شور و به دل آرامی رضوی روی، علی خوی و محمد نامی كل هستی چو كف دست به پیش نظرت دو مطیعند و غلامند، قضا و قدرت هر كجا پای نهی علم بود پشت سرت پور اكثم زده زانوی تلمّذ به برت به خدایی كه تو را داده چنین جاه و مقام تو ولی نعمت مایی و امام ابن امام پور هارون ستمگر چو مقام تو شناخت رنگ از چهره، قرار از دل و هوش از سر باخت آتشی بود كه در شعلۀ نور تو گداخت گوئیا قلب ورا نطق تو از كار انداخت خبری تازه ز اسرار الهی گفتی از هوا و مه و ابر و یم و ماهی گفتی ای وجود تو همه شاهد یكتایی تو قلم صنع كند فخر به زیبایی تو ماه حیرت زدۀ حسن تماشایی تو زنده هر مرده دل از فیض مسیحایی تو رضوی ماه رضا جلوۀ تو در دل ماست دست ما خالی و جود تو همه حاصل ماست كیست تا چون تو به یك قطره دو دریا بدهد به گدا بیشتر از ثروت دنیا بدهد با كلامش همه را شهد مصفا بدهد حرز مادر را بر قاتل بابا بدهد ای هماره كرم و جود و عطا زندۀ تو جود كن جود كه جود است برازندۀ تو من كیم خاك گدایان سر كوی توام خالی ام از همه و پر ز هیاهوی توام تشنه‌ام تشنه ولی تشنه لب جوی توام میثم بی سر و پایم كه ثنا گوی توام گر چه قابل نبود دم زدنم وقف شماست قلم و طبع و زبان و سخنم وقف شماست استاد سازگار.......

امام جواد(ع) و حضرت علی اصغر(ع)-ولادت بر شادی پیغمبر و زهرا صلوات بر آینه ی علی اعلی صلوات هم مولد اصغر است و هم روز جواد بر کرب و بلا و طوس یکجا صلوات * معشوق، به باد داده گیسو صلوات بر نوگل کربلا ز هر سو صلوات نقّاره زدند، ماه پیدا شده است بر جلوه ی آن هلال ابرو صلوات * بر دلخوشی ضامن آهو صلوات جانم! بفرست باز بر او صلوات آمد دو علی دو جلوه از پیغمبر بر هر دل مشتاق علی گو صلوات *** بر روی جواد، باز بهتر صلوات بر ناز نگاه علی اصغر صلوات این نیست صدای این همه جمعیت! بفرست بلندتر به حیدر صلوات حامد اهور........

امام جواد(ع)-مدح و ولادت ای دُر نـورانیِ ده بحر نـور وی نهمین حجتِ ربّ غفور آینـۀ قبـلۀ هفتم: جـواد نور دل حجت هشتم: جواد کنیۀ زیبای تـو ابن الرضا محمدی یـا علی مرتضی؟ کعبۀ ارکان حرم کیست؟ تو قبلۀ اربـاب کرم کیست؟ تو ماه رخت، مصحف آیات حق واسطـۀ کل عنـایـات حق دست تـو دست کرم کبریا صحن و رواقت حرم کبریا ارض و سماوات به تو متکی بـوده امـام همه از کودکی علم، بوَد نقش گل روی تـو جود، گدایی بـه سر کوی تـو با سخن تـو شده احیای علم هر نفس توست مسیحای علم طور، تجلی گـه انـوار تـو نـور، متاع سر بـازار تـو روی خدا، روی دل آرای تو چشم رضا، محو تماشای تو چون تو کسی عابد و معبود نیست بـا برکت تـر ز تو مولود نیست تو پسر فاطمه‌ای یا جواد! قبلۀ جان همه‌ای یـا جواد! زادۀ اکثم ز تـو خجلت زده سینۀ مأمون ز تـو آتشکده داده‌ای ای حجت پروردگار پاسخ یک مسئله را سی هزار مخزن عـلم ازلـی سینه‌ات عالَـم اسرار، در آیـینه‌ات ظرف وجود تو پر از علم غیب نـور خدایـی و مبرا ز عیب طلعت تـو آینۀ روی حـق عالم غیبی، ولی از سوی حق برتـری از اینـکه میان رهی یک خبر از ماهی و مأمون دهی عالم دانش همه پا بست توست دایره‌ای بین کف دست توست خلق جهان را به درت التجاست شأن شما "وَ مَن اَتا کُم نَجاست" خیل مَلَک، عاشق تهلیل توست وحی خدا زنده به تأویل توست ای ملک و جن و بشر زائرت وسعت مـلک ازلی، حائـرت مظهر الطاف خدای مجید از کرم و جود تـو نبوَد بعید تا چو منی عقده ز دل وا کنم در حرم قدس تـو نجوا کنم خار اگر خار بـود با گل است زنده به آب و نفس بلبل است "میثم" دلخسته از آنِ شماست گر چه کم از برگ خزان شماست استاد سازگار........

مام جواد(ع)-ولادت امشب دهید مژده صدف را به گوهرش آن گوهری که رنگ الهی است زیورش امشب فلک گشوده به ماه مدینه چشم ریزد به خاک مقدم آن ماه، اخترش امشب به خنده شمس ولایت گشوده لب در کف بُود ستاره ی خورشید پرورش امشب خدا به خلق، جواد الائمه داد آن کس که گشته جود و کرم سائل درش امشب علیّ سوم و چارم امامت ماست ریحانه ای ز دامن ریحانه در برش نور نهم امام نهم حجت نهم وجه خدا که گشته رضا مات منظرش آیینه ی رضا که سلام و درود خلق بر آفتاب حُسن و جمال منورش تا نام حق بود، صلوات و سلام حق بر حضرت جواد و به ریحانه مادرش این است آن امام جوادی که دست جود باشد به دست پُر کرم جود پرورش این است آن جواد امامان که آمدند شرمنده اهل جود ز جود مکررش گردون اگر نه دور سرش باد، سرنگون خورشید اگر نه خاک درش، خاک بر سرش بحر سه گوهر است و یم هشت درّ ناب آن هشت بحر و این سه گهر مدح گسترش در کودکی معلم پیران پارسا صد پور اکثم اند ز شاگرد کمترش یحیی چو طفل کوچک مکتب ندیده ای مأمون بسان عبد ذلیلی برابرش زیبد که کعبه با حجر و مروه و صفا گردد هماره دور رواق مطهرش نام محمد است مبارک بر او که هست حُسن و جمال و خُلق و خصال پیمبرش نامش محمد است و بود پای تا به سر زهد علی و عصمت زهرای اطهرش روشن شد از ولادت او دیده ی رضا کوری چشم خصم که می خواند ابترش بگشوده چشم و راند به لب تا شهادتین چون جان خود گرفت رضا سخت در برش از جوّ و ابر و ماهی و یم تا گشود لب تعظیم کرد زاده ی هارون به محضرش نُه ساله نَه، امام بشر بود پیش از آن کآدم دمد روان خدایی به پیکرش آدم نهاده بوسه به درهای آستان حورا گرفته آبرو از خاک مقبرش دارد به دست خویش کلید بهشت را آنکس که روز حشر جواد است یاورش جان جهان فدای امامی که کرده حق از کودکی بعالم ایجاد رهبرش این است آن حدیقه که جود است میوه اش این است آن سفینه که نور است لنگرش من کیستم گدای جوادالائمه ام آنکس که جود اوست همان جود داورش هنگام جود، ابر کرم از کفش خجل وقت دعا سپاه اجابت مسخرش در کارزار، تیغ چو گیرد به دست خویش یاد آور علی بود و فتح خیبرش دارد به سینه علم رُسل را ز کودکی باشد به چهره نور امامان دیگرش در فُلک نور، گر نگری اوست ناخدا بر چرخ علم، گر گذری اوست محورش هر گه نسیم می وزد از شهر کاظمین عطر بهشت می دمد از خاک معبرش یا حضرت جواد هر آن کو گدای توست هرگز نیاز نیست به تخت و به افسرش هرکس که گشت تشنه ی جام ولای تو از جوی کاظمین ببخشند کوثرش شکر خدا که پیش تر از صبح آمدن "میثم" ز جام عشق تو پر بود ساغرش استاد سازگار........

امام جواد(ع)-مدح و ولادت باز گل وا شده و دهر گلستان شده است گلبن عشق شکوفا و گل افشان شده است با نسیم سحری عطر بهار آمده است چمن حسن پر از لاله و ریحان شده است باز کن پنجره را صبح وفا سر زده است نهمین مهر جهانتاب نمایان شده است مهبط وحی خدا، شهر پر از نور رسول از تجلای همین مهر چراغان شده است آفرینش شده از شوق تماشاکده اش چشم هستی به رخش واله و حیران شده است آری این آینۀ نور جواد است کز او آسمان مثل زمین آینه بندان شده است یک نظر کرد به او شمس ضحی ناگه دید جلوۀ او به هزار آینه تابان شده است همره زمزمۀ خواب و زلال اشکش شادی شمس ضحی باز دو چندان شده است بضعۀ پاره تن اشرف انسان ها اوست هرکه در مکتب او آمده انسان شده است پور موسی است که انوار  خداوندی او باعث حیرت صد موسی عمران شده است نه همین کور شفا یافته از حضرت او دردها با نگه اوست که درمان شده است سائلان حرم عشق کریم آمده است آن که از جود و کرم شهرۀ دوران شده است آسمان دید که با جوشش دریای کرم ساحل جود پراز لؤلؤ و مرجان شده است پور اکثم به خداوند که حیرت زده از پاسخ مسأله هایی است که عنوان شده است جز خدا کیست که آگه بُود از منزلتش قدر او در دل هرکس که فروزان شده است چون کند شکر«وفائی» که ز فیض نگهش آبرومند دراین عالم امکان شده است سید هاشم وفایی........

امام جواد(ع)-مدح و ولادت نشسته‌ام بنویسم گدا نمی‌خواهی؟ میان خانه‌ی خود بینوا نمی‌خواهی؟ نشسته‌ام بنویسم کریم یعنی تو کریم‌زاده تو حاجت روا نمی خواهی شنیده‌ام که عطایت زبانزد همه است نیازمند برای عطا نمی‌خواهی به خاک تیره اگر بنگری طلا گردد تو علم و معجزه و کیمیا نمی‌خواهی قسم به روی شما خوب می‌شوم آقا فقط بیا و نگو که مرا نمی‌خواهی منم اسیر نگاه پر از عطوفت تو من از نگاه تو خواندم شما نمی‌خواهی... ... که من جدا شوم از تو؛ وَ خوب دانستم که می‌کنی ز محبّان خود هواخواهی هرآنکه بسته به چشمت دخیل سیّدنا نشسته روی پر جبرئیل سیّدنا من آمدم که بگویم به تو سپاسم را و جمع می‌کنم این بار من حواسم را که تا دگر نبرم یأبنَ فاطمه هرگز به غیر کوی شما دست التماسم را برای آنکه بیایم به محضرت آقا روا بُود که مرتّب کنم لباسم را برای جلب نظر از شما بسوی خودم من استفاده کنم عطر ناب یاسم را میان آیِنه‌کاری چنان شدم تکثیر هزار مرتبه دیدم من انعکاسم را به غیر نان شما که نخورده ام هرگز ببین زبان و دهان نمک‌شناسم را میان دغدغه ها عطر عاشقی آید فرو نشاند در این دل غم و هراسم را دلم کنار شما خانه در فلک دارد جواد فاطمه نامت عجب نمک دارد برای ذات خداوند امتدادی تو دوباره نور خدا را به سینه دادی تو زمینِ مُرده‌ی مردم دوباره احیا شد از آن زمان که بر این خاک پا نهادی تو تجلّی نبی و حیدر و حسین هستی که با تهاجم هر فتنه در جهادی تو تو از مریضی هر شیعه غصّه می‌خوردی ز شادمانی دلهای شیعه شادی تو تمام جود خدا را اگر کنم تفسیر رسم دوباره به نامت ز بس جوادی تو نثار روی تو خواندم وَ أن یَکادم را به عالمی ندهم ذکر یا جوادم را به پیش نام شما پا شدم خدا را شکر دوباره مست تولّا شدم خدا را شکر من از ولایت ‌تو آبرو گرفتم پس کنار نام تو آقا شدم خدا را شکر از آن قدیم که مهر تو در دلم افتاد مقیم عالم بالا شدم خدا را شکر تو در نهایت اکرام و من تُهیدستم مقابل تو تمنّا شدم خدا را شکر هزار مرتبه مُردم ز دیدن رویت هزار مرتبه احیا شدم خدا را شکر تو در کرانه‌ی یا ربّنای من هستی من از دعای تو دریا شدم خدا را شکر من از علاقه و عشقت به مادرت زهرا مُحبّ حضرت زهرا شدم خدا را شکر هزار غبطه به پای نگات می‌ریزم تمام عمر خودم را به پات می‌ریزم من از نگاه مدامت دوام می‌گیرم ولایت از سخنان امام می‌گیرم به خاک میکده من سر فرود آوردم فقط ز دست کریم تو جام می‌گیرم من آنقَدَر به شما می دهم سلام آقا که آخر از تو عَلَیکَ السّلام می‌گیرم اگرچه بال و پرم زخمی از زمانه شده من از دوای شما التیام میگیرم کبوترم که شدم جلد گنبد زرّین فقط پر از سر این برج و بام می‌گیرم به سنگ‌فرش حریم تو می‌کشم دستم تبرُّکاً در بیت الحرام می‌گیرم تو رتبه ای بده تا خاک پایتان باشم چه خوب پیش شما من مقام می‌گیرم غلام هیچکسی جز شما نخواهم شد گدای کس به جز إبن الرّضا نخواهم شد تو آمدی که شوی قبله‌گاه مردم ما تو آمدی شده دلشاد امام هشتم ما تو آمدی که رود غم ز سینه ها دیگر و تا همیشه بماند به لب تبسّم ما تو آمدی که به مردم نشان دهی حق را فقط صفا بنویسی بر این تلاطم ما من و دلم به تو سوگند عاشقت هستیم محبّت تو بُود باعث تفاهم ما تو آمدی که شوی با گدات همسفره که نان جو بخوری جای نان گندم ما کنار حضرت معصومه یادتان کردم چه وقت بهر زیارت تو می‌روی قمِ ما؟ دلم دوباره به یادت به شور و شین آمد به سر هوای پریدن به کاظمین آمد امیر هر دو سرا یا جواد ادرکنی نظر نما به گدا یا جواد ادرکنی به حقّ مادرتان فاطمه قسم آقا بخر مرا ز وفا یا جواد ادرکنی خدای جودی و جود خدای منّانی به سائلت کن عطا‌ یا جواد ادرکنی طواف کوی تو برتر بُود ز بیت‌الله قسم به سعی و صفا‌‌ یا جواد ادرکنی رود به سوی بهشت خدا هر آنکس که تو را نموده صدا یا جواد ادرکنی فقط ز راه ولای تو یا ولیَّ الله روم بسوی خدا یا جواد ادرکنی نشسته‌ام که بگیرم برات رفتن خود به شهر کرب و بلا یا جواد ادرکنی تویی تو زاده‌ی شمسُ الشّموس یا مولا علیّ اکبر سلطان طوس یا مولا نشسته مرد غریبی کنار گهواره کنار گریه‌ی بی اختیار گهواره رضا نشسته بخواند نوای لالایی برای کودک زیبا عُذار گهواره چقدر شب به سحر درد و دل کند با این گلی که شد همه باغ و بهار گهواره چقدر طعنه شنیده ز دیر آمدنت چقدر سخت گذشت انتظار گهواره دوباره صحبت گهواره و نوای لالایی دوباره مرثیه‌ی شیرخوار گهواره میان هُرم عطش مادری صدا می‌زد بخواب کودک دل بیقرار گهواره امان ز اشک رباب و غم علی اصغر چه بد شد عاقبت آن روزگار گهواره نشد که لب بزند کودکش به آب ای وای نشد که قد بکشد کودک رباب ای وای محمد جواد پرچمی.........

#امام_جواد_ولادت ای دوست مراد اهلبیت آمده است یک گل ز نژاد اهلبیت آمده است امروز تمام سائلان می گوینـــد میــلاد جواد اهلبیت آمده است سیدهاشم_وفایی ........

مام جواد(ع)-ولادت السلام ای امیر مُلک قضا    السلام علیک یابن رضا السلام ای نماد سرّ الله    السلام ای رُخت ضیاء الله ای به معشوق آیة العظمی وی به مخلوق حجة الکبری ای مبارک ترین ولیِّ خدا وی تبارک ترین وصیِّ خدا ای امام محمدی رفتار وی تو تکرار حیدر کرار من به کویت پناه آوردم التماسِ نگاه آوردم ای همه اعتقادِ فطرت من وی همه اعتماد نیّت من شیعه را نَیِّرُ الفؤادی تو کوثر دومین، جوادی تو تو خطا بخش و ما خطا کاریم سربلندیم تا تو را داریم اُمّتَت ذَنبُه علی ذَنبِه "و صبرتَ عَلَی الاذی جنبه"1 تو جواد بن مرتضا هستی یکی یکدانۀ رضا هستی اَلرّضی و الزّکی، ابا جعفر التقی و الوفی بَنِ الحیدر امتداد عناصر الابرار یادگار دعائم الاخیار اشهدُ انّکَ ولیُ الله الامام عَلی عیالُ الله بَدرِ طالع، ضیاء ماه منیر نورِ ساطع، به آستان کبیر این تویی نور مشرق و مغرب حَبّذا طیّبٌ مِنَ الطّیب رکن ایمان و معنی قرآن عَلَم دین، حقیقت عرفان حضرت واجب الاطاعه تویی به خدا خالص العباده تویی  "عَجِزَ الواصِفون عن صِفَتِک" "ما عرفناک حقَ معرفتک" اشهد اَنَک اَقَمتَ صَلوه اشهد انّک اتَیتَ زکوه ای خدا را ولی به هر دو جهان نَهیت از منکر آشکار و نهان همه عمرت مجاهدت کردی حقِ دین را به جای آوردی مِثل ابنُ الرضا به داور کیست؟ چون جواد الائمه کوثر کیست؟ چه بیان تبارکی داری! چه لبان مبارکی داری! چون تلاوت کنی کتاب رسول پرده برداری از حجابِ عقول ای دَمَت سوره های قرآنی نَفَست آیه های رحمانی در عبادات مثل زهرایی در مناجات عِدلِ مولایی در شجاعت به مصطفی بُردی در اطاعت به مرتضی بُردی هر زمان که به کف عَلَم گیری چون علی در حماسه ها شیری صبر و حلم تو نقل هر دهن است جود و احسان تو چنان حسن است خطبه چون بهر خلق می خوانی مثل جدّت حسین می مانی ای بنازم تو را اباالهادی بِینِ سجّاده عین سجادی در علوم ای مُطهّر و طاهر تو شکافنده ای چنان باقر کعبه ای زمزمی صفایی تو صادقی کاظمی رضایی تو عَلَم علمی اَت عجب والاست پرچمت یابن فاطمه! بالاست ای عجب از مناظرات شما! اسوۀ ما مبارزات شما ! حکمت از سیرۀ تو ریزان است سنّت تو به شیعه میزان است از ولادت کریم و بخشنده تا شهادت به جُود، زیبنده این تو هستی که سروری دانی شیوۀ ذرّه پروری دانی من ز تو دیدۀ کَرم دارم مِیلِ مهمانیِ حرم دارم خِیرِ ما دست تُست می دانم شیعه پا بستِ تست می دانم خیرخواه همه تویی آقا! یوسف فاطمه تویی آقا! همنشین با شما که می گردم... از تو گیرد شفا همه دردم تا که با تو قرابتی دارم چه صفا و اُخوّتی دارم با تو اعمال بندگان زیباست با تو رفتار شیعیان شیواست با تو صبحی سپید می جویم وز نگاهت امید می جویم سعی دارم تو را به رفتارم بازیابم، به صدق گفتارم افتخار تو بندگیِ خداست زندگیِ تو زندگیِ خداست ای به قربان قدّ رعنایت قَسَمت می دهم به بابایت شیعه را جان مادرت دریاب رهبرم را به کشورت دریاب ای ز نورت بصیرتم روشن! فتنه و انحراف را دشمن! باز دست دعا شبی بردار از میان مکر سامری بردار از تو موسی به آن یَدِ بیضاست وز تو فرعون غرق در دریاست چاره ای بهر سحر و جادو کن دست کفر و نفاق را رو کن روز روز بصیرت افزایی ست با فرج کربلا تماشایی ست تو دعا کن که یار باز آید صبح فجر و فرج فراز آید محمود ژولیده........