#پاراگراف_شروع «فصل بهار بود و پرندگان، آن سوی پنجره‌ی آشپزخانه، در آن هوای طرب‌انگیز نغمه‌سرایی می کردند. بعدها اِلِلا آن منظره را بارها و بارها در ذهن خود بازسازی کرد، اما نمی‌توانست آن را چون پاره ای از رویدادهای گذشته به شمار آورد، بلکه آن را لحظه‌ای پاینده تلقی می‌کرد که در نقطه ای از جهان هنوز تداوم داشت...» #ملت_عشق 🍀الیف شافاک @jaryaniha

#آموزش_نویسندگی #خوب_بنویسیم «یادداشتی بر ضعف‌های نوشتن از لیندا جورج» 🍀با استفاده از جزئیات حسی نشان دهید. «با زیاد کردن توصیفات حسی، به جای گفتن آنچه رخ می‌دهد، آن را نشان دهید. با توصیف واکنش‌های احساسی شخصیت نسبت به محیط اطرافش، به خواننده امکان برقراری ارتباط را با شخصیت و فضای داستان بدهید. اما به خاطر داشته باشید که توصیف همه وسایل داخل یک اتاق اگر فقط برای پر کردن اتاق آنجا هستند، خسته‌کننده می‌شود. تنها اشیایی را توصیف کنید که با آنچه برای شخصیت اتفاق می‌افتد، در ارتباط باشند.» 🎉بدان و بنویس @jaryaniha

#قصه_شب و امشب آخرین بخش داستان اندوه. کانال را به حالت عادی برگردانید و پایان داستان را بخوانید. شب‌تان رویایی✨

#قصه_شب 📝اندوه آنتوان چخوف ...._آری معلوم است که آب می‌خواهم. _خب... ...بخور... نوش جانت گوارای وجودت... آره برادر همین هفته‌ای که گذشت پسرم مرد، شنیدی چی گفتم؟ هفته گذشته در مریض خانه... داستانی بود. ایونا به سورچی جوان می‌نگرد تا مگر تاثیر سخنان خود را در قیافه مرد مشاهده کند اما در جوان کوچکترین تغییری پدیدار نمی‌شود. جوانک رو اندازش را بر سر می‌کشد و بار دیگر خواب می‌رود. ایونای پیر آه می‌کشد و تن خود را می‌خاراند. همان قدر که سورچی جوان احتیاج به آب داشت او تشنه آن است که با کسی درد دل بکند. چیزی نمانده است که هفته‌ی مرگ فرزندش سرآید، اما او هنوز نتوانسته با کسی به سیری درد دل کند. باید حکایت کند که پسرش چگونه بیمار شد و چگونه درد کشید و پیش از مرگ چه ها گفت و چگونه درگذشت... باید حکایت کند که مراسم خاکسپاری سپاری چگونه انجام شد و خود او بعد از مرگ فرزند چگونه به بیمارستان رفت تا لباس‌های آن ناکام را تحویل بگیرد. دخترش آنیسیا در ده مانده است. راجع به او هم باید حرف بزند آخر مگر درد دل آدم تمام میشود؟ همین طور که او غم دل می‌گوید شنونده نیز باید بنالد و آخ واخ کند و آه بکشد. زنها به درد دل آدم بهتر از مردها گوش می‌دهند کافی ست دهان باز کنی تا شیون و زاری سر دهد. سورچی پیر با خود اندیشید خوب است بروم سری به اسب، بزنم برای خوابیدن همیشه فرصت هست... لباس می‌پوشد و به طرف اصطبل راه می‌افتد بین راه اصطبل به یونجه و گاه و هوا فکر می‌کند. آنگاه که تنهاست نمی‌تواند به فرزندش بیاندیشد... از او با همه می‌شود سخن گفت اما در تنهایی خود، سخت وحشت داشت به او بیاندیشد و چهره‌اش را در نظر خود مجسم کند. در اصطبل همین که نگاهش به چشم‌های براق اسب می افتد می پرسد: داری نشخوار میکنی؟ خوب نشخوار کن نشخوار کن... حالا که پول يونجه در نیامده کاه بخور... راستش... برای کار کردن پیر شده ام... اگر پسرم نمرده بود سورچی میشد کاش نمی‌مرد. آن گاه لحظه ای سکوت می‌کند و باز ادامه می‌دهد. _آره برادر!... کوزما ایونیچ مرد... نخواست زیاد عمر کند بیخود و بي جهت مرد... حالا فرض کنیم تو یک کره داشته باشی و مادر آن کره باشی... و يكهو كره ات بميرد... راستی حیف نیست؟ دلت کباب نمی شود؟ اسب لاغر و تکیده نشخوار می‌کند و گوش می‌دهد و نفس گرم خود را به صاحبش می دمد. و ایونا بیش از این تاب نمی‌آورد و درد و اندوه خود را برای اسبش حکایت می‌کند و می‌گرید. 🍀پایان @jaryaniha

«اینجاست، آیید، پنجره بگشایید، ای من و دگر من ها: صد پرتو من در آب! مهتاب، تابنده‌نگر، بر ارزش برگ، اندیشه‌ی من، جاده‌ی مرگ.» #سهراب_سپهری @jaryaniha

#قاب_جریان آلبومم را ورق می زنم. تا به یک عکس خوب برسم. عکسی که برای کانال جریان خوب باشد. عکس خوب زیاد است انگار. اما این عکس را شایسته تر از همه احساس می کنم. این عکس مربوط به زمانیست که کارگروه کتاب کودک و نوجوان جریان، با شروع سال تحصیلی و تداخل با برنامهٔ کوثر پسران، دیگر جایی برای برگزاری جلسه نداشت. به محض اینکه ساختمان جدید تحویل داده شد، ما، مثل اولین گروه پرندگان مهاجر، آمدیم و اولین جلسهٔ خودمان و مجموعه را در محل جدید برگزار کردیم. چون جریان ِ جریان رادوست داشتیم. با حداقل امکانات بسیار خوشحال بودیم که حالا می توانیم بدون دغدغه با هم صحبت کنیم. حالا در عکس و خاطره اش غرق می شوم. بعضی از صحبت های بچه ها را به خاطر می آورم. یادش به خیر؛ در همین جلسه بود خانم پوستچیان حرف از ایثار زدند در مسیر جریان، و خانم ممشلی تصمیمشان برای قصهٔ باباعلی را جدی تر مطرح کردند، و فلانی و فلانی چه گفتند و شنیدیم. صدای بچه ها از توی عکس بلند می شود. صدای بچه ها، صدای زندگی جریان است. جریانی که زنده شده تا جریانی راه بیندازد. جریانی که چه ما باشیم چه نباشیم، راهش را ادامه دهد و مثل رودخانه ها که همچنانکه می روند، اطراف خود را سبز و زنده می کنند؛ این جریان نیز زندگی بخش باشد. ان شاءالله 🌹 . شما هم چنانچه قصه ای در سر دارید به جریان بپیوندید💚 راوی: مریم درانی #کارگروه_کودک_جریان @jaryaniha

#پاراگراف_شروع «در یک روز ابری و سرد زمستان، سال ۱۹۷۵ در دوازده سالگی شخصیت امروز من شکل گرفت. درست آن لحظه را به یاد دارم. پشت دیوار گلی فروریخته کز کرده بودم چ دزدکی به کوچه نزدیک نهر یخ‌زده نگاه می‌کردم. این ماجرا مربوط به خیلی وقت پیش است، اما متوجه شده‌ام آن چیزی که در مورد گذشته و چگونگی مدفون کردنش می گویند، اشتباه است. چون گذشته راهی برای بیرون آمدن از زیر خروارها خاک پیدا می کند. با نگاهی به گذشته می فهمم که در طول ۲۶ سال گذشته در حال دیده زدن آن کوچه‌ی متروکه بوده‌ام...» #بادباک_باز خالد حسینی @jaryaniha