شیخ ابن فهد در کتاب «عدّة الدّاعى» از امام رضا علیه السّلام روایت کرده: هرکس پس از نماز صبح این کلمات را ادا کند حاجتى نخواهد مگر آنکه برایش فراهم شود، و خداوند آنچه براى او اهمیت دارد برایش آماده سازد، و آن‏ کلمات این است: بِسْمِ اللهِ وَ صَلَّى اللهُ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ وَ أُفَوِّضُ أَمْرِی إِلَى اللهِ إِنَّ اللهَ بَصِیرٌ بِالْعِبَادِ فَوَقَاهُ اللهُ سَیِّئَاتِ مَا مَکَرُوا لا إِلَهَ اِلّا أَنْتَ سُبْحَانَکَ إِنِّی کُنْتُ مِنَ الظَّالِمِینَ فَاسْتَجَبْنَا لَهُ وَ نَجَّیْنَاهُ مِنَ الْغَمِّ وَ کَذَلِکَ نُنْجِی الْمُؤْمِنِینَ حَسْبُنَا اللهُ وَ نِعْمَ الْوَکِیلُ فَانْقَلَبُوا بِنِعْمَةٍ مِنَ اللهِ وَ فَضْلٍ لَمْ یَمْسَسْهُمْ سُوءٌ مَا شَاءَ اللهُ لا حَوْلَ وَ لا قُوَّةَ اِلّا بِاللهِ مَا شَاءَ اللهُ لا مَا شَاءَ النَّاسُ، مَا شَاءَ اللهُ وَ إِنْ کَرِهَ النَّاسُ حَسْبِیَ الرَّبُّ مِنَ الْمَرْبُوبِینَ حَسْبِیَ الْخَالِقُ مِنَ الْمَخْلُوقِینَ حَسْبِیَ الرَّازِقُ مِنَ الْمَرْزُوقِینَ حَسْبِیَ اللهُ رَبُّ الْعَالَمِینَ حَسْبِی مَنْ هُوَ حَسْبِی حَسْبِی مَنْ لَمْ یَزَلْ حَسْبِی حَسْبِی مَنْ کَانَ مُذْ کُنْتُ لَمْ یَزَلْ حَسْبِی حَسْبِیَ اللهُ لا إِلَهَ اِلّا هُوَ عَلَیْهِ تَوَکَّلْتُ وَ هُوَ رَبُّ الْعَرْشِ الْعَظِیمِ. 📚مفاتیح الجنان https://eitaa.com/jorenab

اللّهُ لاَ إِلَهَ إِلاَّ هُوَ الْحَیُّ الْقَیُّومُ لاَ تَأْخُذُهُ سِنَهٌ وَ لاَ نَوْمٌ لَّهُ مَا فِی السَّمَاوَاتِ وَمَا فِی الأَرْضِ مَن ذَا الَّذِی یَشْفَعُ عِنْدَهُ إِلاَّ بِإِذْنِهِ یَعْلَمُ مَا بَیْنَ أَیْدِیهِمْ وَ مَا خَلْفَهُمْ وَ لاَ یُحِیطُونَ بِشَیْءٍ مِّنْ عِلْمِهِ إِلاَّ بِمَا شَاء وَسِعَ کُرْسِیُّهُ السَّمَاوَاتِ وَ الأَرْضَ وَ لاَ یَوُودُهُ حِفْظُهُمَاوَ هُوَ الْعَلِیُّ الْعَظِیمُ https://eitaa.com/jorenab

#دوستی_در_نهج_البلاغه_چهار «وَ لِنْ لِمَنْ غَالَظَک فَإِنَّهُ یوشِک أَنْ یلِینَ لَک»؛ نرم باش با آن کس که با تو درشتی کرده؛ زیرا امید است به زودی با تو نرمی کند. قرآن کریم می‌فرماید: نیکی وبدی یکسان نیست،همیشه بدی رابه بهترین شیوه (یعنی بانیکی) دفع کن تابا این برخورد همانکسانی که باتودشمن هستندبه¬گونه¬ای شوند، گویادوست مهربان توهستند«وَلاتَسْتَوِی الْحَسَنَةُوَلَاالسَّیئَةُادْفَعْ بِالَّتِی هِی أَحْسَنُ فَإِذَاالَّذِی بَینَک وَبَینَهُ عَداوَةٌکأَنَّهُ وَلِی حَمِیمٌ.» البتّه در ادامه می‌فرماید:به این مقام بلند (یعنی جواب بدی را به نیکی دادن) کسی نمی‏رسد،جزآنانکه دارای مقام شکیبایی ودارای بهره‌ای عظیم از فضل وایمان باشند؛«وَمایُلَقَّاهاإِلَّاالَّذِینَ صَبَرُواوَمایُلَقَّاهاإِلَّاذُوحَظٍّ عَظِیم‏.» «وَ خُذْ عَلَی عَدُوِّک بِالْفَضْلِ فَإِنَّهُ أَحْلَی الظَّفَرَینِ»؛ با دشمن خود با بخشش رفتار کن؛ زیرا آن،یکی از دو پیروزی است که شیرین¬تراست. وقتی انسان بر دشمن خویش پیروز شد، هم می‌تواند از او انتقام بگیرد و هم از او درگذرد وببخشد. انتقام موجب تشفّی وخنک شدن دل می‌شود وقوه¬ی شهویه را آرام می‌سازد. امّا بخشش ضمن آنکه دیگری را از مجازاتی رها می¬سازد، خود را بر نفس خویش مسلط ساخته وعقل را بر هوای خویش امیر می‌کند. وآن فرد را بنده¬ی خویش ساخته وتحت منّت خویش در می‌آورد. https://eitaa.com/jorenab

#تلنگر_هجده تاخالق جهان، سایه گستری نموده. برعالمیان،لحظه تلخی نیست که تحملش ناممکن باشد ومحال. با توکل بر نام اعظمش و اعتماد بر قدرت بی منتهایش، هیچگاه هیچ دستی بی همراهی دست ازلی بر زمین نخواهد ماند و زمینگیر نخواهد شد. و اگر آدمیان مسیر دعوت به حقِ موسی(ع) را در زندگی خویش به یاد آورند،به وضوح می بینند که اندازه مشکلاتشان دربرابرذات اقدس حق ناچیز وبیمقدار است. پس زمزمه لا حول و لا قوة الا بالله را عادت زبانمان کنیم و توکل بر او را مونس جانمان. موسیٰ (ع)در لحظه لحظه زندگی خویش جز از آفریدگارش چیزی طلب ننمود و جز او بر کس دیگری توکل و توسل نکرد و این حال واحوالات روزگار او از اعتماد و توکل خویش بر خدایش بود . موسی (ع)در مسیر دعوت به حق هیچ گاه دست نیاز از خالق خود برنگرداند . خدای عصایِ موسی(ع)هم به میزان اعتماد و توکل موسی(ع) به کفه ترازوی ایمانِ او نعمت ولطف عطا فرمود. اعتماد موسی(ع) بر پروردگار جهانیان گنجی بود که به ازای آن همراهیِ همیشگی خدایش را در برداشت. آن زمان که موسی سخت گرسنه بود و دست بر درگاه حق برد و فرمود: فَقَالَ رَبِّ إِنِّی لِمَا أَنزَلْتَ إِلَیَّ مِنْ خَیْرٍ فَقِیرٌ (قصص۲۴) خداوند در جواب اعتماد او زندگانی سرشار از امنیت و آسایش ،اهل بیتی پاکدامن و کارو کسبی آباد بر او نازل کرد. (#سرکار_خانم_صانعی) https://eitaa.com/jorenab

 الهی ؛ از: « رَبِّ إ نِّي لِما أَ نْزَلْتَ إِلَيَّ مِنْ خَيْرٍ فَقِير»([1]) د انستم خیر آن است که تو عنایت فرما یی « فارزقنی خیر ما سأ له عبادک الصالحون [1] - قصص :24 https://eitaa.com/jorenab

#دوستی_در_نهج_البلاغه_پنج ♦️«وَ إِنْ أَرَدْتَ قَطِیعَةَ أَخِیک فَاسْتَبْقِ لَهُ مِنْ نَفْسِک بَقِیةً یرْجِعُ إِلَیهَا إِنْ بَدَا لَهُ ذَلِک یوْماً مَا»؛ اگر خواستی از برادرت قطع­ رابطه کنی، جایی برای دوستی باقی گذار، تا اگر خواست به سوی تو بازگرددراهی برای برگشت داشته باشد. یعنی،اگر کدورتی بین دودوست پیش آمد، به پرده­ دری نینجامد، به­ گونه­ ای که امکان بازگشت نباشد؛ چون دو انسانی که باهم دوست نیستند، مانند دو ریسمان جدا از هم هستند ووقتی دوست شدند، مانند یک ریسمان هستند که به هنگام قهر پاره می‌شود. برای همین نکته است که حضرت هشدار می­دهد، به­ گونه­ ای نباشد که به­ طور کامل این ارتباط گسسته گردد؛ زیرا شایدروزی شرایط به حالت عادی برگشت.مثلاً آنچه موجب کدورت و ناراحتی شده بود سوءتفاهمی بوده ویا عامل کدورت به هرشکلی از بین رفته است، پس گفتار و رفتار به­ گونه‌ای نباشد که امکان بازگشت نباشد. ♦️«وَ مَنْ ظَنَّ بِک خَیراً فَصَدِّقْ ظَنَّهُ»؛ اگر دوست تو به تو حُسن­ ظن دارد گمانش را تصدیق کن. یعنی،به­ گونه­ ای عمل کند که او تصوّر کند چنین امر مثبتی در تو وجود داشته است واگر گمان می‌کند اهل جود وبخشش هستی، تو هم گشاده­ دستی کن. ♦️«وَ لَا تُضِیعَنَّ حَقَّ أَخِیک اتِّکالًا عَلَی مَا بَینَک وَ بَینَهُ فَإِنَّهُ لَیسَ لَک بِأَخٍ مَنْ أَضَعْتَ حَقَّهُ»؛ و هرگز حق برادرت را ضایع نکن،باتکیه بر آنچه بین تو واوست؛ زیرا آن کس که حقّش را ضایع کردی برادرتونیست. چون وقتی حقّ رفاقت را زیر پا گذاشت، دیگر رفاقتی نمی‌ماند. رفیق تا وقتی رفیق است که حقّ هم­دیگر را نگه دارد https://eitaa.com/jorenab

اللّهُ لاَ إِلَهَ إِلاَّ هُوَ الْحَیُّ الْقَیُّومُ لاَ تَأْخُذُهُ سِنَهٌ وَ لاَ نَوْمٌ لَّهُ مَا فِی السَّمَاوَاتِ وَمَا فِی الأَرْضِ مَن ذَا الَّذِی یَشْفَعُ عِنْدَهُ إِلاَّ بِإِذْنِهِ یَعْلَمُ مَا بَیْنَ أَیْدِیهِمْ وَ مَا خَلْفَهُمْ وَ لاَ یُحِیطُونَ بِشَیْءٍ مِّنْ عِلْمِهِ إِلاَّ بِمَا شَاء وَسِعَ کُرْسِیُّهُ السَّمَاوَاتِ وَ الأَرْضَ وَ لاَ یَوُودُهُ حِفْظُهُمَاوَ هُوَ الْعَلِیُّ الْعَظِیمُ https://eitaa.com/jorenab

#تقسیم_ساعات امام کاظم (علیه السلام) اِجْتَهِدُوا فِي أَنْ يَكُونَ زَمَانُكُمْ أَرْبَعَ سَاعَاتٍ ۱- سَاعَةً لِمُنَاجَاةِ اَللَّهِ ۲-وَ سَاعَةً لِأَمْرِ اَلْمَعَاشِ ۳- وَ سَاعَةً لِمُعَاشَرَةِ اَلْإِخْوَانِ وَ اَلثِّقَاتِ اَلَّذِينَ يُعَرِّفُونَكُمْ عُيُوبَكُمْ وَ يُخْلِصُونَ لَكُمْ فِي اَلْبَاطِنِ ۴-وَ سَاعَةً تَخْلُونَ فِيهَا لِلَذَّاتِكُمْ فِي غَيْرِ مُحَرَّمٍ وَ بِهَذِهِ اَلسَّاعَةِ تَقْدِرُونَ عَلَى اَلثَّلاَثِ سَاعَاتٍ لاَ تُحَدِّثُوا أَنْفُسَكُمْ بِفَقْرٍ وَ لاَ بِطُولِ عُمُرٍ فَإِنَّهُ مَنْ حَدَّثَ نَفْسَهُ بِالْفَقْرِ بَخِلَ وَ مَنْ حَدَّثَهَا بِطُولِ اَلْعُمُرِ يَحْرِصُ اِجْعَلُوا لِأَنْفُسِكُمْ حَظّاً مِنَ اَلدُّنْيَا بِإِعْطَائِهَا مَا تَشْتَهِي مِنَ اَلْحَلاَلِ وَ مَا لاَ يَثْلِمُ اَلْمُرُوَّةَ وَ مَا لاَ سَرَفَ فِيهِ وَ اِسْتَعِينُوا بِذَلِكَ عَلَى أُمُورِ اَلدِّينِ فَإِنَّهُ رُوِيَ لَيْسَ مِنَّا مَنْ تَرَكَ دُنْيَاهُ لِدِينِهِ أَوْ تَرَكَ دِينَهُ لِدُنْيَاهُ. تلاش كنيد كه وقت شما چهار ساعت باشد: ۱- ساعتي براي مناجات با خدا، ۲- ساعتي براي كار زندگي، ۳- ساعتي براي معاشرت با برادران و اشخاص مورد اعتماد كه شما را از عيب هايتان آگاه نمايند و از دل با شما خالص و يك رو باشند ۴-و ساعتي كه در آن براي لذت هاي غير حرام خويش خلوت كنيد و با اين ساعت، براي سه ساعت ديگر نيرو مي يابيد. به خود تلقين تنگدستي و عمر دراز ننماييد؛چرا كه هر كس تنگدستي را به خود تلقين كند بخيل گردد و هر كس به خود عمر دراز را تلقين كند زياده خواه شود. براي خويشتن سهمي از دنيا قرار دهيد، به آن مقدار به خويشتن بدهيد كه حلال خواهد و جوانمردي را از بين نبرد و زياده روي در آن نباشد و با اين سهم از دنيا، براي كارهاي ديني ياري جوييد؛ زيرا روايت شده است كه«از ما نيست هر كه دنيايش را براي دينش رها سازد يا دينش را براي دنيايش رها نمايد». (بحارالانوارج۷۵ص۳۲۱) (حجت الاسلام و المسلمین زین العابدین گلایری ) https://eitaa.com/jorenab