💜🍃 🍃 #رمان_خاطرات_یک_مجاهد #قسمت196 از تهران فاصله می گیریم و همچنان مرتضی می‌راند. سید رضا را خیابانی پیاده می کنیم تا کارش را انجام دهد. آنقدر می رویم تا به شهر ری می رسیم. مرتضی توی کوچه های نزدیک حرم می پیچد و رو به روی خانه ای می ایستد. خانه ای با نمای آجری و دری نخودی بعلاوه‌ی شیشه های مشجر. در را باز می کند‌ کمکم می کند تا وارد خانه شوم. خانه‌ی یک طبقه است و به زحمت از دو یا سه پله بالا می روم. سعی میکنم کمرم را راست بگیرم. دوست ندارم مرتضی غم ها و سختی کشیدن هایم را ببیند. نگاه گذارایی به خانه می اندازم. آشپزخانه‌ی شش متری، نشیمنی که داخلش یک موکت ۱۲ متری پهن شده است به همراه یک اتاق کوچک که دیوار مشترک با نشیمن دارد. از توی اتاق دری به حیاط می خورد که وسط آن باغچه‌ی کوچکی است. حیاط به بیرون دری ندارد و گوشه‌ی حیاط چند ردیف آجر قرار داده اند؛ انگار بنایی شده. مرتضی برایم بستری پهن می کند و تشکر می کنم. بدنم ضعیف شده است و نمیتوانم خیلی راه بروم و یا بایستم. ناهار را هم خودش درست می کند و برایم سوپ جا می کند. تشکر می کنم و میخواهم کنارم بنشیند. انگار هنوز خودش را مقصر این اتفاق می داند و با درد کشیدن من بیشتر خودش را سرزنش می کند. سر خم می کنم و به آرامی می پرسم: _مرتضی؟ سرش را بالا نمی آورد و همان گونه لب می زند: _جانم؟ _خوبی؟ کجاها رفتی؟ _تو کنارم نشستی معلومه که خوبم. چند روزی بیرجند و چند روزی زاهدان بودیم. خیلی افراد با دل و جرئت بودن که توی شهرشون فعالیت کنن. سری به نشانه‌ی تحسین تکان می دهم. انگار مرتضی تحمل نشستن در کنارم را ندارد و به بهانه‌ی کاری از خانه بیرون می زند. دواهایی که خدیجه خانم به دستم داده است را در نبود مرتضی به زخم پاهایم می زنم. سعی دارم جوراب را از پایم در نیاورم تا چشمش به زخم هایم نیافتد. کف پایم را با پارچه‌ی تمیز می بندم و جوراب ها را رویش می پوشم. از این می‌ترسم که پرده‌ی شرم بین مان با گذر زمان فرو بریزد و از ساواک بپرسد. آن وقت از چه بگویم؟ از بی‌حیایی شکنجه گران و آرش با آن پیشنهاد شرم آورش یا زخم های روی دست و پشت گوشم به‌دلیل خاموش کردن سیگار! از خوردن کابل های درنده بر جسم جانم یا زخم هایی که روحم را به تاراج برد. فکر دوباره به آن صحنه ها حالم را دگرگون می کند. این خیال ها را از پس ذهنم کنار می زنم و یکی از کتاب های روی قفسه را برمی دارم. خودم را با کتاب سرگرم می کنم که زنگ در به گوشم می خورد. به امید دیدن مرتضی به هر سختی است به سمت در میروم. لای در را که باز می کنم چهره‌ای چهارستون بدنم را می لرزاند. پایش را لای در می گذارد و می گوید: _من حرف دارم باهاتون! در رو باز کنین لطفا! _حرف؟ چه حرفی؟ مگه امثال شما حرف زدن هم میدونن؟ _من گفتم ساواکی نیستم، من ارتشی هستم. این جرمه آخه؟ اگر ساواک بودم اینجوری نمی آمدم. من فقط میخوام با شما و مرتضی حرف بزنم. زورش زیاد است و نمیتوانم بیش از این مقاومت کنم و از طرفی با حرف هایش نرم تر می شوم. دستم را از روی در برمیدارم و با دلخوری می گویم: _بیاین تو! چادرم را روی سرم جا به جا میکنم. می ترسم حرف هایش راست نباشد و به طمع مرتضی به اینجا آمده باشند. اگر مرتضی اینگونه دستگیر شود و من هیچ گاه خودم را نمی بخشم. داخل می آید و به پشتی ها تکیه می دهد. رو به روی اش می نشینم و رویم را با چادر می پوشانم. _ریحانه خانم... سرم را بالا می آورم و با تعجب می گویم: _خانم حسینی! دستش را به علامت مثبت تکان می دهد:«بله، همون خانم حسینی. من میخواستم درمورد چیزی صحبت کنم. نمیدونم میدونین یا نه. شما همه چیز رو در مورد مرتضی غیاثی می دونین؟» تای ابرویم را بالا می‌دهم و برای حمایت از مرتضی لب می گشایم: _اون چیزی که تشخیص داده باید بدونم رو گفته. بعدشم هر کسی یک رازهای شخصی داره که نمیتونه به هیچکی بگه. _حتی اگه اون فرد همسرش باشه؟ با جدیت تمام می گویم:« بله!» _پس بزارین وقتی خودش باشه رازشو بگم. بعد هم بلافاصله بلند می شود و به طرف در می رود. از رفتارش متحیر می شوم. نه به آن اصرار که وارد خانه شد و نه به این سرعت که خارج می شود. بعد از بدرقه اش به طرف آشپزخانه می روم تا شام درست کنم. نگاهی به یخچال پر و کابینت ها می اندازم. دلم میخواهد برای مرتضی کوفته درست کنم. به هر جان کندنی است. #اینستاگرام:Instagram.com/mobina.rfty #کپےبه‌هیچ‌وجه‌‌جایز‌نیست🚫 #نویسنده‌مبینارفعتی(آیه)

💜🍃 🍃 #رمان_خاطرات_یک_مجاهد #قسمت197 دستم را به طرف کابینت دراز می‌کنم تا قوطی نمک را بردارم. دستم به آخر کابینت نمی رسد و روی پنجه‌ی پایم می ایستم که از درد جیغ می کشم و پخش زمین می شوم. خودم را که جمع می کنم. متوجه می شوم رویم و دور و اطرافم پر از نمک هایی شده که از قوطی بیرون پریدن. از بی عرضگی ام حرصم می گیرد و با جارو دستی آشپزخانه را جارو می کنم. تا کوفته ها حاضر شود بار ها از شدت درد کار را تعطیل کرده ام. زنگ که به صدا می آید و می پرسم:« کیه؟» صدای مرتضی را که می شنوم در را باز می کنم. با دیدن او یاد مرد ارتشی می افتم که به خانه آمد. میان او و مرتضی شباهتی وجود دارد ولی رابطه‌ای که میان آن هاست برایم گنگ است. لبخندی می زنم و خسته نباشید را به استقبالش می فرستم. تشکر می کند و با بو کشیدن هوا چشمانش خماری می رود و می پرسد: _کوفته درست کردی؟ با چشمانم جوابش را می دهم. اخمی از سر دلسوزی می کند:«آخه تو حالت خوب نیست. چرا زحمت می کشی؟» _قابلت رو نداره، فقط ضرر هم رسوندم‌. نمیدونم چیشد وقتی افتادم پایین دیدم نمکا ریخته! شانه اش را تکان می دهد و می گوید: _خودت خوبی؟ آخه من نوکرتم، اگه خودت یا بچه طوری‌تون میشد چی؟ لبخند تلخی می زنم. بیچاره بچه‌‌ام چه کتک ها که نخورده! معجزه می دانم که بچه از آن جهنم زنده مانده. _خوبیم. باباجون نگران نباشه. سفره‌ی شام را پهن می کنم مدام به پدر و آن تیمسار فکر می کنم. ای کاش می توانستم از آقاجان خبری بگیرم، میترسم حرف هایش حقیقت شود! با این فکرها دیگر میلی به غذا ندارم. مرتضی چشمش به من می افتد و حس کنجکاوی ذهنش را قلقلک می دهد و می پرسد: _چیزی شده؟ سرم را بلند می کنم:«نه! چطور؟» _به خودت نگاه کن، تو ریحانه ای نیستی که خستگی رو از تن من درمیاوردی. چیشده ریحانه؟ ماهروی من چرا لبخند نمیزنه؟ لبخندی همراه با بغض روی لبم نقش می بندد. _نه چیزی نیست. چانه ام را میان دستانش می گیرد:«چیزی نشده یا دیگه محرم اسرارت نیستم؟» لبم را به دندان می گیرم و می گویم: _این چه حرفیه. نمیخوام ناراحتت کنم. _ساواک؟ تو فکر کردی چیزی نگی من نمیفهمم؟ بخدا نمیخواستم بگم اما وقتی میبینم تویِ پر انرژی توی بستر خوابیدی یا تویِ جوونی دولا راه میری دلم میخواد کور باشم و اینا رو نبینم. غیرتم له شده اما نابودش که نکردن. مطمئن باش حسابشونو پس میدن! _اونا همین الانشم خیری نمیبینن. دنیا و آخرتشونو نابود کردن ولی درد من اینا نیست. بی اختیار لحن به بغض نشسته ام تبدیل به جویبار اشک می شود و از چشمم می چکد. دست گرمش را جلو می آورد و قطرات باران چشمانم را با دستش محو می کند. بشقاب را جلو می دهم و می گویم: _من آقاجونمو دیدم، توی زندان بود. نمیدونی نامردا چقدر اذیتش کرده بودن. آقاجون یه حرفی بهم زد که... شدت اشک ها به حدی است که مجال صحبت کردن را به من نمی دهند. دلم نمیخواهد مرتضی ناراحت شود و اشتهایش کور! اما اشک و غصه این چیزها را نمی‌فهمند. مرتضی لیوان آبی به دستم می دهد و می گوید: _گریه نکن! طاقت اشکاتو ندارم ریحانه جان. _آخه... آقاجون گفت ساواکیا شهیدش میکنن. گفت اسم دخترشو بزارم زینب. مرتضی آقاجون درست میگه؟ بنظرت شهیدش میکنن؟ سکوتش را که میبینم آه از نهادم برمی‌خیزد. _تو رو خدا یه چیزی بگو مرتضی! آقاجونم چی میشه؟ دست هایش را دور بازوهایم قلاب می کند:« تو رو خدا بی تابی نکن! جز دعا کاری ازمون برنمیاد.» اشکم شدت می گیرد. به سختی بلند می شوم و خودم را به بستر می رسانم. پتو را روی خودم می اندازم و با فکر کردن به آقاجان و بغض پنهان به خواب می روم. همه اش کابوس! این کابوس های لعنتی خودشان را مثل بختک روی زندگی ام انداخته اند. نفس زنان بیدار می شوم و تا صبح با چشمان باز به سقف زل می زنم. دلم نمی‌خواهد با آن ماجرایی که شب درست کردم الان مرتضی را بیدار کنم. بیدار بشود و ترس مرا ببیند فکر و خیال می کند. بعد از نماز صبح آرامشی به من دست می دهد و باعث می شود بخوابم. میان خواب و بیداری هستم که با صدای در بلند می شوم. با چشمان نیمه باز به طرف در می روم و چادر را روی سرم مب اندازم. با بی حوصلگی می گویم:«بله؟ کیه؟» صدای مردانه ای می گوید من هستم. ترس برم می دارد و به تته پته می افتم. _اممم... شما؟ _افشار. دست و پایم را گم می کنم و می پرسم باز چه میخواهد. کمی طول می کشد تا در را باز کنم. سرک می کشم به کوچه، انگار کسی نیست. داخل می آید و به بهانه‌ی چای می‌روم توی آشپزخانه تا به مرتضی زنگ بزنم. #اینستاگرام:Instagram.com/mobina.rfty #کپےبه‌هیچ‌وجه‌‌جایز‌نیست🚫 #نویسنده‌مبینارفعتی(آیه)

.....★♥️★..... @kalametalaei .....★♥️★.....

#رمان_طوفان_پر_از_آرامش #پارت_152 پيشونيمو خواروندم و گفتم -- انشالله که اين دفعه دستگير بشه پارميس نگاهشو به الناز داد و گفت -- حالت خوبه ؟؟؟ الناز سرشو به نشونه مثبت پايين داد و دیگه چیزی نگفت ،،، نگامو به پارمیش دادم و گفتم -- ديگه بريم داخل هم قدم با هم رفتيم داخل ،، فرهاد و خاله سهيلا رو صندلي نشسته بودن با پارميس جلو رفتیم ،،، وقتی بهشون رسیدیم پارمیس گفت -- چی شد ؟؟؟؟ خاله سهيلا نگاهی بهمون انداخت و با اخمی که توی چهره اش بود گفت -- شما کجا غيبتون زد ؟؟؟؟ پارميس با کلافگی گفت -- مامان جون ميشه جواب سوال منو با سوال ندي ؟؟ خاله سهيلا باعصبانيت تمام گفت -- تو هنوز انقدر تربيت پيدا نکردي که با مامانت درست حرف بزني ؟؟؟؟ پارمیس پوزخندی زد و گفت -- اين ديگه از کم کاري شما و باباست فرهاد با شنیدن این حرف پارمیس چشم غره اي بهش رفت و پارمیسم دیگه چیزی نگفت و ساکت شد ،،، روکردم به خاله سهيلا و گفتم -- شما به دل نگيريد به خاطر اتفاقاتي که بيرون افتاد يکم عصبيه با چیزی که گفتم فرهاد تیز نگام کرد و گفت -- چه اتفاقاتي !!؟؟؟ خواستم حرف بزنم و بگم که پی شده که پارمیس با دستش محکم به بازوم زد و مانع حرف زدنم شد .....★♥️★..... @kalametalaei .....★♥️★.....

#رمان_طوفان_پر_از_آرامش #پارت_153 خاله سهيلا که سکوتمو دید با لحن آرومی گفت -- خب دخترم بگو چي شده ؟؟ سرمو پایین انداختم و رفتم توی قکر که چی بگم ،،، بايد سريع يه دروغ بسازم و بگم تا دعوای بینشونو بیشتر نکردم .... توی اين افکار بودم که با صداي دکتر به خودم اومدم -- چشمتون روشن فرهاد و خاله سهيلا بلند شدن و با خوشحالی به سمت دکتر رفتن ،،، دکتر ادامه داد -- دخترتون به هوش اومد الانم به پخش منتقل ميشه خاله سهيلا با خوشحالی که توی صداش بود گفت -- ميتونم دخترمو ببينم آقای دکتر ؟؟ دکتر سری تکون داد و گفت -- نه ،،، فعلا بايد صبر کنيد خاله سهيلا سری تکون داد و گفت -- ماکه دو ماه صبر کرديم اين چند ساعتم روش ،،، ممنون آقاي دکتر آقاي دکتر نگاشو به من داد و گفت -- من که کاري نکردم شما بايد از ليلي خانم تشکر کنيد سری تکون دادم و گفتم -- اين چه حرفيه ،، من که کاری نکردم بعد اینکه حرفا و توصیه های دکتر تموم شد دکتر رفت و فرهاد و پارميس و خاله سهيلا پشت شيشه به پارميدا نگاه ميکردن و من و النازم از دور نکاصون میکردیم یه مدت بعد صدای الناز تو گوشم پيچيد -- تو نميري پيششون ؟؟؟؟ سرمو به نشونه نه تکون دادم و گفتم -- با اون حرفايي که قبل از تصادف بهم زد غير ممکنه که برم پیشش الناز نگاه تاسف باری بهم انداخت و گفت -- تو به خاطر فرهاد برو رفتم توی فکر و دیدم که حق با النازه ،،، یه مدت بعد با الناز رفتيم پيششون .... خیلی خوشحال بودن خاله سهيلا با ديدن من و الناز رو کرد به فرهاد وگفت -- فرهاد پسرم تو و ليلي دیگه بريد خونه امروز خيلي خسته شديد حرفشو با دادن نگاهش به الناز ادامه داد -- دخترم توهم توی اين مدت خيلي زحمت کشيدي الناز لبخندی زد و گفت -- اين چه حرفيه خاله جون خداروشکر که پارميدا به هوش اومد -- ممنون دخترم .... معطل نکنید بريد دیگه فرهاد نگاشو به مامانش داد و گفت -- نه مامان جون ما جايي نميريم خاله سهيلا با اخم نگاهی به فرهاد انداخت و گفت -- همين که من گفتم بريد خواستم مخالفت کنم که دیدم خاله سهیلا دستشو به سمت ورودی بیمارستان دراز کرد و گفت -- بفرما باباتم اومد يه نگاه بهش انداختم و با صداي نسبتا آرومي گفتم -- الان ديگه رفتنمون واجب شد .....★♥️★..... @kalametalaei .....★♥️★.....

#آیه_نگار 💌 و عاقبت کارها به دست خداست 📖 سوره حج| آیه ۴۱ .....★♥️★..... @kalametalaei .....★♥️★.....

🎙امام صادق عليه السلام: مِن سَعادَةِ الرَّجُلِ أن يَكونَ القَيِّمَ عَلى عِيالِهِ از نيك بختى مرد، اين است كه تكيه گاه خانواده اش باشد 📚الكافی جلد4 صفحه13 .....★♥️★..... @kalametalaei .....★♥️★.....

💜🍃 🍃 #رمان_خاطرات_یک_مجاهد #قسمت198 می ترسم از راه برسد و نقشه‌ی شومشان را اجرا کنند. هر چه شماره‌ی کارگاه و چاپخانه را می گیرم کسی برنمی دارد. سریع چای می گذارم و برای این که شک نکند به نشیمن برمی گردم‌. نگاهش میان در و دیوار خانه می پیچد و گاهی نچ نچی می کند که مرا بسیار آزار می دهد. _کارتون چیه؟ _کار خاصی ندارم، میخواستم ببینم مرتضی نیومده امروز. _نه، معمولا این ساعت از روز نمیاد. دوباره به بهانه‌ی چای به آشپزخانه سرک می کشم. صدای بوق ممتد گوش هایم را می خراشد و با استرس گوشی را سر جایش می گذارم. چای را مقابلش می گذارم که صدای در می آید. ضربان قلبم اوج می گیرد و خودش را به قفسه‌ی سینه ام می زند. با خودم می گویم الان است که از در و دیوار بریزند و او را ببرند. سریع به طرف در می روم و با باز کردن در مرتضی همه چیز را از چهره‌ی آشفته‌ام می خواند. ِدهانم خشک شده و به سختی زبان می چرخانم:«مرتضی برو!» رگه های تعجب در چهره‌اش نمایان می شود و می پرسد: _چی شده؟ اتفاقی افتاده؟ فقط میتوانم سر تکان بدهم. با دستم اشاره می کنم برود و اضافه می کنم: _من سرگرمشون میکنم فقط تو برو! حالات چهره‌اش عوض می شود‌. دستم را می گیرد و می کشد. همان وقت صدایی را از پشت سرم می شنوم که می گوید: _من ساواکی نیستم! گفتم که میخوام حرف بزنم. فکر کنم باید فهمیده باشین ساواک اینقدرا هم هالو نیست. مرتضی مرا کنار می کشد و با دیدن چهره‌ی آن مرد چشمانش دو دو می زند. _شما اینجا چیکار میکنین؟ افشار دستانش را باز می کند و به دور و بر اشاره می کند:« اشکالی داره؟ گفتم عروسیت که دعوتم نکردی. حداقل اینجا جبران کنم.» _بزرگترین جبران اینکه از زندگی من برین بیرون. یک گوشه می ایستم و نظاره‌گر این معرکه هستم. انگار اصلا نمیفهمم به چه زبانی باهم صحبت می کنند! _به زنت گفتی من کیم؟ خودش که نخواست بدونه ولی فکر کنم الان مشتاق باشه. مرتضی با شنیدن حرفش به طرفم برمی گردد و نیم نگاهش را حواله‌ی تیله های براق چشمانم می کند. _خودش میفهمه. نکنه... آها باید حدس میزدم، واسه منت گذاشتن اومدین؟ چون ریحانه رو آزاد کردین؟ _ریحانه؟ خب بله... از من توقع نداشته باش عروسمو توی اون کثافت خونه تنها بزارم. تو چرا به دادش نرسیدی؟ دیدی قدرت یه جاهایی بدرد میخوره؟ حواسم را به کلی باخته ام. هر چه می گذرد ماجرا بیشتر بیخ پیدا می کند و ریشه‌ی این ماجرا عمیق تر فرو می رود. مرتضی اخمی به پیشانی اش می دهد و با غیض می گوید: _قدرت چیز بدی نیست البته به شرطی که همه چیزت رو فداش نکنی. شما پدر، همه چیزتون رو به قدرت باختین. من و مادرم رو قربانی عطش قدرتتون کردین. میدونم زندگی خوبی دارین. فریبا خانم هم که مثل پروانه دورتونه، دخترای عزیزتونم که اروپا درس میخونن. باز بوی چی شنیدین و یاد پسر نداشته‌تون کردین؟ افشار لب می گزد و با نگاهش پوزخندی را نثارم می کند. _تو هنوز حس پدری رو نفهمیدی پسر! من قبول دارم در حق مادرت کوتاهی کردم اما تو مثل مادرت حماقت نکن! این شجاعت نیست، خریته! _من از زندگیم راضیم. جالبه بدونین من به مادرم افتخار میکنم بخاطر همون حماقتش! چند قدمی جلو می آیم و میان بحث شان می پرسم:«میشه به منم بگین چیشده؟» مرتضی سرش را به طرفم می چرخاند:« یه زخم قدیمی سر باز کرده، ولی من خوب یاد دارم بخیه‌اش بزنم.» _درست براش بگو مرتضی یا بهتره بگم سروش جان! یا اصلا بزار خودم بهش بگم، این حق عروسمه که بدونه چه چیزایی رو ازش مخفی کردی. مرتضی دستش را جلو می آورد و انگشت اشاره اش را مقابل صورت افشار تکان می دهد. _بسه! ریحانه به من اعتماد داره. ما زندگی جدیدی شروع کردیم و هر چی از گذشته لازم بوده بهش گفتم. من مادرمو بهش معرفی کردم. _پس در حق پدرت کوتاهی کردی! چرا منو بهش معرفی نمیکنی؟ تقریبا چیزهایی را میفهمم. تمام صحبت های گذشته‌ی مرتضی و سفرمان به کندوان مثل فیلمی با سرعت بالا در ذهنم مرور می شود. مطمئنم مرتضی دلیلی برای این کارش دارد. دوست ندارم در این موقعیت پشتش را خالی کنم و می گویم: _آقای تیمسار افشار مسلماً مرتضی گذشته‌شو خاک کرده و براش تموم شده که به من چیزی نگفته. الان که بحثش باز شده حتما راستشو به من میگه پس دلسوزی نکنین. افشار پوزخندی به من و مرتضی تحویل می دهد و با اشاره به خانه می گوید: _باشه، ولی از من نخواین نسبت به زندگی پسرم توی این آلونک بی تفاوت باشم‌. چکی از توی جیبش در می آورد و رو به مرتضی می پرسد:«چقدر بنویسم که دست عروسمو بگیری و ببری یه جا که خوشبخت بشه؟» از چهره‌ی سرخ مرتضی همه چیز را میفهمم. سرکوفت های پدرش تمامی ندارد و بمباران غیرت اوست. #اینستاگرام:Instagram.com/mobina.rfty #کپےبه‌هیچ‌وجه‌‌جایز‌نیست🚫 #نویسنده‌مبینارفعتی(آیه)