"نکات قرآنی" (۶۶۰) "یا وَیلَتی' اَعَجَزتُ اَن اَکُونَ مِثلَ هذَاالغُرابِ" (وای بر من! آیا نتوانستم حتی چون این کلاغ باشم)! کلاغ در قرآن معلمی اسراری است. مبعوث شده است. از آن با فعل "بَعَثَ" یاد می شود. او چیزها می داند که حتی فرزند آدم با تمامی غرور و تفاخرش نمی داند. او فرزند آدم(ع) را آموزش می دهد بی حرف و نقل! ‌ کلاغ پیکی الهی است. فعلش درس است. طنین صدایش، پروازش به چپ و راست، فراز و فرودش، حتی نگاه و سکونش، همه حاوی آگاهی است. کلاغ را شوم مپندار و زشتش مینگار. خود را از آموزه هایش محروم نکن. ‌‌ کلاغ است که در بیابان تنهایی، به ایلیای نبی(ع) غذا می رساند و او را از گرسنگی می رهاند. کلاغ است که پس از چهل روز نوح(ع) را آگاهی می دهد که خشکی از آب بیرون زده است. در یونان باستان کلاغ نمادی خورشیدی است. آن مرحله ای از مراحل هفتگانه آیین میترا است. کلاغ پیک خدای صاعقه در میان مایاهاست. نقش راهنما و روح حامی در میان بسیاری از قبایل افریقایی است. کلاغ حتی در کیمیاگری هم نقش دارد و آن ماده ی سیاه را به کلاغ نسبت می دهند. در میان شمن های سیبری (تلن جت)، کلاغ دارای چهره ای الوهی و اصلی است. در چین و ژاپن کلاغ نماد حق شناسی از والدین است زیرا کلاغ پدر و مادر خود را در پیری شان تغذیه می کند.... ‌ ای دوست، حکایت هر حیوانی که در کتب وحیانی از آن نامی به میان آمده، هر کدام برخوردار از اشاراتی اسراری است. آن عرضه ی نوعی آگاهی خاص و ویژه است. از آنها به غفلت مگذر و طبیعت خداداده شان را با چشمانی مشاهده گر بنگر. بر گرفته از مجموعه نکات قرآنی مسعود ریاعی http://www.masoudriaei.com https://eitaa.com/masoudriaei

“نکات قرآنی” (۶۶۸) “لَها سَبعَةُ اَبوابٍ لِکُلِّ بابٍ جُزءٌ مَقسُومٌ” (برای دوزخ هفت دَر است، که هر دری برای گروهی است)! - هفت دَر است که اگر یک دَر خاص بر فرازشان قرار نگیرد، آنها برایت هفت دَر دوزخ می شوند. و چون آن یک دَر از فرازشان مسلط آید، همگی دَرهای بهشت می گردند. پس نیک دریاب که دَرهای دوزخ و بهشت مشترک اند و تنها وجه تمایزشان وجود همان یک دَر خاص است. ‌ خوب بفهم فهمیدنی را! ‌ آن هفت دَر دوزخ؛ پنج حس ظاهر و دو حس درونی شهوت و غضب خود توست. که مجموعاً هفت می شوند. اما چون نور خِرَد را بر فرازشان حاکم کنی، همهٔ آنها درهای بهشت تو می شوند. ‌ نکته فقط بر سر همین یک دَر خاص است. دریاب نکته را! و تا فرصت هست آن هفت را از بلاتکلیفی و شرطی شدگی و گمراهی به در آر. که تو خود سازندهٔ بهشت و جهنم خویشی. ‌ آیا جهنم ات را بهشت خواهی کرد؟! آیا هفت دَر دوزخ را با سلوکی جانانه به هشت دَر بهشت مبدّل خواهی نمود؟! بر گرفته از مجموعه نکات قرآنی مسعود ریاعی http://www.masoudriaei.com https://eitaa.com/masoudriaei

وقتي ... 💎 هم همه کس‌ام هم هيچکس، هم رئيسم هم مرئوس، هم بالا و هم پائين، هم رازم و هم فاش، هم فريادم هم سکوت، هم جهنمم هم بهشت. نه مي‌روم نه مي‌آيم. هر چند هم مي‌روم و هم مي‌آيم، نه گناه کرده‌ام نه ثواب. هر چند هم گناه کرده‌ام هم ثواب. نه هستم نه نيستم. هم دارم هم ندارم. نه گم راهم نه پيدا، نه قدرتمندم نه بي‌قوه، هم جمادم هم نبات، هم حيوانم هم انسان، هم آدمم هم ملک، پس معجون تناقضم و فوران تضاد، زندگي‌بخش و زندگي‌گير، سوادي ميان دو کوه، مرتعي بين دو بلندي، مطري بر گلزار، جرقه‌اي بر صخر، نوري در تاريکي، تاريکي ميان نور، يک افسوسم، يک نگاه، اميدم، رسيدنم، دورم نه نزديک، فرايي در فرو، عروج عمق‌ام، فراز عشقم، هيزمم، سنگ زيرين آسياب، يک انارم، تسبيح قدسم، تخته ای بر امواج، آلوده به شرک، يک نيازم، نه بدم نه خوب، متوسط هم نيستم .... زيرا با همه کس بوده‌ام با هر اندیشه ای زندگي کرده‌ام، هم با زاهد بوده‌ام هم با فاسق، هم با دوست نشسته‌ام هم با دشمن. با گناهکاران، گناه کار آمدم و با ثوابکاران، ثوابکار. درد همه را مي‌شناسم چه با آنها زندگي کرده‌ام، حشر و نشر داشته ام. با نفس شان نفس کشيده‌ام و در کوچه پس کوچه‌هايشان قدم زده ام. پس هم خاليم و هم پر، هم جاهلم هم عالم، هم ريزم هم درشت، نه بُرده‌ام نه باخته، زيرا برتر از بازي‌ام. براي مطربان، سينه چاک کرده‌ام. براي گنهکاران، اشک ريخته‌ام و بندگان مخلص را خادم بوده ام. من جریان زندگي‌ام، آرزو را مي‌شناسم، مرگ را تجربه کرده‌ام نه يک بار که بارها، اما همواره زنده‌ام. زيرا فراتر از بازي‌ام. هربار که زندگي آغاز شود دوباره سر و کله‌ام پيدا مي‌شود اما ناشناس، زيرا معروفم در گمنامي، گاه از زير سنگها مي‌روم. گاه چون عقاب در هوا! دلفين نجاتم. يک فلشم در صحرای کوير، تابلويي بر سر گردنه، ره مي‌نمايم خواهان بهشت را و در مي‌شوم اهل دوزخ را. من توبره‌اي پٌر ام و براي هر کسي چيزي دارم... تا چه بخواهد. گاه نه در بهشتم و نه در جهنم بلکه بر "اعراف" ام. پس چهره‌ها را خوب مي‌شناسم. بيوتشان را مي‌دانم، مقصدشان واضح است، خواسته‌شان آشکار. من هيچ‌وقت نمي‌برم باعث بٌرد مي‌شوم هرچند هميشه برده‌ام، زيرا تسلیمم . پس فراتر از بازي‌ام. هر بار که زندگي آغاز شود دوباره سر و کله‌ام پيدا مي‌شود، هم قلم نويسندگان مي‌شوم، هم حروف کتابشان. از هر جمله ای سر بر مي‌آورم، با هر کتابخواني کتابخوانم، اما همچنان بي‌سوادم. با هر انگوري شرابم، اما هشیارم. و با هر چشمه‌اي آب. هم اينجايم هم آنجا، اما اهل هيچ جا نيستم. بنده ای بندِ خدايم، چون بخواهد مي‌روم و چون بگويد مي آيم. مسعود ریاعی بر گرفته از کتاب "روح ربّانی" http://www.masoudriaei.com https://eitaa.com/masoudriaei

"مراقبه، غیر از این مدیتیشن است" 🔷"مراقبه" در اسلام، این مدیتیشنی که امروزه مد شده است، نیست. اینها با هم تفاوت های ماهوی دارند. برای همین مخالف ترجمه "مراقبه" به "مدیتیشن" هستم، مگر آنکه مراقبه با حروف درشت در پرانتز نوشته شود. در "مراقبه"، وصل به "حق"، به آن مطلق لایتناهی مد نظر است. خروج از ذهن برای نیل به ناشناختنی یعنی "حقیقت محض" است. یک فرآیند "روح زایی"، یعنی ظهور بخشیِ دانه ی الهی است. اما در مدیتیشن مد شده، یک ورزش روانی برای رسیدن به یک آرامش موقت است. جذب انرژی برای لذت بردن بیشتر از دنیا و جسم است. و بیشتر شبیه یک بازی است تا مراقبه. برایش هر روزه تکنیک اختراع می کنند. اینطور بنشین، انگشتت را آنطور بگیر، بُخُور اینچنین باشد، شمع آنچنان باشد، کریستال را آنجور بگذار و سنگ را اینجور بگذار و ... و هزاران بازی دیگر. ای دوست مراقبه هیچ تکنیک و وسیله ای ندارد. مراقبه، عمق وجود توست، یک کیفیت متعالی از حیات است، یک نگاه بی قضاوت است. هر طور که راحتی بنشین، آنچه که مهم است "توقف ذهن" است، خروج از حصار توهّمات است، توقف خیالپردازی ها و آرزوپروری هاست. و هر کس ممکن است به گونه ای به آن نائل شود. تکنیک تو، در وجود خودت نهاده شده است. وقتی با ممارست بسیار، مراقبه محقق شد، وصل به "مطلق" محقق شده است و از این پس است که اعمالت خودانگیخته می گردد و بی فکر، می دانی و بی قدم می روی و بی زبان می گویی و بی نگاه می بینی و بی عمل، فعال می شوی. زیرا تو با مراقبه ای جانانه خود را در اختیار آن ناشناختنی نادیدنی گذارده ای و این اوست که از طریق تو "فَعّالٌ لِما یَشاء" است. مراقبه در اسلام، به چنین کیفیتی ختم می شود. مسعود ریاعی http://www.masoudriaei.com https://eitaa.com/masoudriaei