#حضرت_زینب_سلام_الله_علیها #هادی_ملک_پور: سید جواد میر صفی: به گوش باش جرس را ، به گوش ای دل غافل! گذشت قافله ی عشق و خفته پای تو در گِل به گوش ای دل غافل ، چو تخته پاره مبادا  به حرف موج بگردی بر آب عاطل و باطل به ورطه های بلاخیز ،  ناخدا که نباشد نمی رسد به سلامت کسی به پهنه ی ساحل به هر چه چنگ زنی عاقبت تباه ترینی... به تار چادر زینب مگر شوی متوسل سلام خواهر طوفان سلام خواهر خورشید سلام خواهر دریا سلام خواهر ساحل اگر امام بخوانم تو را گزافه نگفتم نمی رسید قیام حسین بی تو به منزل به هر کجا که بدوزیم چشم رد تو پیداست شمار داغ تو پنهان به سطر سطر مقاتل  تن شکسته و موی سپید و قد خمیده... به پای عشق برادر ندارد این همه قابل سری به نیزه بلند ست در برابرت ای وای شهید زنده ای اکنون،  چه حاجت ست به قاتل مگر که راه ترا ، نیزه ها جدا کند از او  وگرنه بین دو دلبسته نیست فاصله حائل کرامت تو چه ها می کند که سلسله حتی به دست و پای تو افتاده مثل کودک سائل زبون شمردن رنج اسارت ست چه آسان  به دوش بردن بار امانت ست چه مشکل چه ها که بر سرت آورد داغ طفل سه ساله رسید جان تو بر لب ، بریدی از نفست دل خدا کند که نجوییم هیچ جا سندش را  روایتی که تو سر کوفتی به چوبه ی محمل چه غم که نیست توان ، می کنی نشسته " قُمِ الیل" در اوج داغ نکردی شبی تو ترک نوافل جلیله ، فاضله  ، امنیه ، باکیه ، جبل الصبر  فصیحه، عالمه ،  بنت الهدی، ملیکه خصایل عقیله ،  قُرَة عین الامیر،  سِرُّ ابیها (تو را ز فضل پدر کس نگویدت که چه حاصل) به قتل کفر کمر بست تیغ خطبه ات آنسان که می نمود ابا الحرب ذوالفقار حمایل چه زَهره ها که نمود آب ابن آکله ،آنجا که با خطابه ی زهرایی تو گشت مقابل هنوز هم به سر آسمان شام بلا خیز نگشته صاعقه ی غیرتی شبیه تو نازل خوشا به حال مریدی که شد به حق تو عارف... تویی مراد طریقت تویی شریعت کامل که طالبان حقیقت ، به فرض وهم بگردند مگر به صبح قیامت به فیض درک تو نائل

#امام_کاظم_علیه_السلام_شهادت #دوبیتی دلت سوی خدا پرواز کرده غم خود رابه او ابراز کرده تویی تنها کسی که روزه اش را به ضرب تازیانه باز کرده همیشه در دلت غم میهمان بود دوچشم خسته ی تو خون فشان بود نه تنها ساق پایت خرد گردید ز رگ های گلویت خون روان بود زبس جان ودلت رنجیده می شد چو زهرا پیکرت کاهیده می شد چنان لاغرشدی که وقت سجده زتو تنها عبایی دیده می شد #سید_هاشم_وفایی _________ ویرانی دل اگر که خواهی آباد باید «حرمین کاظمین» آری یاد درگاه جواد و بارگاه موسی کاین باب حوائج است و آن باب مراد #جواد_هاشمی_تربت

#امام_کاظم_علیه_السلام #مصیبت #غزل #استاد_علی_انسانی بیهوده قفس را مگشایید پری نیست جز مُشتِ پری گوشه ی زندان اثری نیست در دل اثر از شادی و امّید مجویید از شاخه ی  بشکسته ی امّید ثمری نیست گفتم به صبا دردِ دل خویش بگویم امّا به سیه چال ، صبا را گذری نیست گیرم که صبا را گذر افتاد ، چه گویم؟ دیگر ز من و دردِ دل من خبری نیست امّید رهایی چو از این بند محال است ناچار بجز مرگ، نجاتِ دگری نیست ای مرگ کجایی که به دیدار من آیی در سینه دگر جز نفس مختصری نیست تا بال و پری بود قفس را نگشودند امروز گشودند قفس را که پری نیست

#امام_کاظم_علیه_السلام #غزل #مصیبت #سعید_خرازی آسمان را به روی تخته ی در می بردند تاج سر بود که باید روی سر می بردند سرو سامان همه بی سر و بی سامان بود پا به یک سوی ، سر از یک طرف آویزان بود او درست است که یک همدم و غمخوار نداشت بدنش روی دری بود که مسمار نداشت جگرش پاره شده اما به دل تشت نریخت عضو عضو بدنش هر طرف دشت نریخت بود زندانی و در مجلس اغیار نرفت همره اهل و عیالش سر بازار نرفت کسی از دور به پیشانی او سنگ نزد گرگ درنده به پیرهن او چنگ نزد کنج زندان خبر از بزم می و جام نبود دخترش ثانیه ای در ملاء عام نبود سر سجاده و در حال سجودش نزدند هر دو دستش به تنش بود و عمودش نزدند تن او ماند روی خاک ولی چاک نشد تیغ خونین شده با پیرهنش پاک نشد بود مظلوم ولی هفت کفن داشت به تن گریه میکرد به جسمی که نشد و غسل و کفن

#امام_کاظم_علیه_السلام #مصیبت #حیدر_توکلی ای جان به لب آمده بگذار بمیرم واکن گره ی کور من از کار بمیرم راضی به‌ چه هستی به سرم آر بمیرم داد از تو بدادم برس ای یار بمیرم ای مرگ بیا راحتم از اینهمه غم کن بال و پر‌ من باز از این بند ستم کن خورشید لب بامم و در حال افولم من نور دل حیدر و زهرای بتولم در سلسه از سلسه‌ ی پاک رسولم از سلسله و سیلی و سلول ملولم در هیچ قفس نیست گرفتار تر از من کی دیده فلک دیده ی خونبار تر از من جز خالق دادار مرا دادرسی نیست نالیده ام آنقدر که دیگر‌ نفسی نیست تنها نه گرفتار چو من هیچ کسی نیست بر هیچ گرفتار هم اینسان قفسی نیست برشرح سرا پام که نیلی و کبود است این‌ بس که نگهبان من از قوم یهود است زاندم که سپردند به این کافر گبرم لبریز شد از خون دلم کاسه ی صبرم دلتنگ در این تنگ تر از خانه ی قبرم بر راه بود  دیده ی گریانتر از ابرم تا پیش تر از قاتلم آید به سر من یا پیک‌ اجل ، یا پدرم ، یا پسر من ایکاش که می کشت مرا خصم‌ یهودم میکرد جدا کاش سر از جسم کبودم ایکاش ‌که آتش زده و سوخته بودم آنسان که‌ نمی ماند نشانی ز وجودم می کشت ولی نام دل آرام ‌نمی برد می کشتم و از مادر من نام ‌نمی برد بی رحم تر از او همه بغداد ندارد بغداد نه تنها که جهان یاد ندارد دارد دلی از سنگ که جلاد ندارد از اوست که تن قدرت فریاد ندارد ایکاش غریبی به چنین حال نیفتند راهش به چنین چاه و سیه چال نیفتد سخت است شب و روز کسی گم شده باشد در سینه مسیر نفسی گم شده باشد فریاد کسی در قفسی گم شده  باشد از طایفه ای دادرسی گم شده باشد یا رب نه فقط دور بود ، دوست از این چاه حتی نبود دشمن من هم به چنین چاه

#امام_کاظم_علیه_السلام #غزل #مصیبت #خوشدل_تهرانی هركجا مرغ اسیرى است، ز خود شاد كنید تا نمرده است، ز كنج قفس آزاد كنید مُرد اگر كنج قفس، طایر بشكسته پرى یاد از مردن زندانى بغداد كنید چون به زندان، به ملاقاتى محبوس روید از عزیز دل زهرا و على یاد كنید كُند و زنجیر گشایید، ز پایش دم مرگ زین ستمكارى هارون، همه فریاد كنید چار حمّال، اگر نعش غریبى ببرند خاطر موسى جعفر، همه امداد كنید تا دم مرگ، مناجات و دعا كارش بود گوش بر زمزمه ی آن شه عبّاد كنید پسرش نیست، كه تا گریه كند بر پدرش پس شما گریه بر آن كشته ی بیداد كنید نگذارید كه معصومه خبردار شود رحم بر حال دل دختر ناشاد كنید "خوشدل" از ماتم آن باب حوائج گوید تا شما نیز پس از مرگ ز وی یاد کنید

#امام_کاظم_علیه_السلام #روایت #قصیده‌ #استاد_غلامرضا_سازگار روایت است که هارون به دجله کاخی ساخت به وجد و عشرت و شادی خویشتن پرداخت مغنّیان خوش آواز و مطربان، در آن به گرد مسند او پای کوب و دست افشان کنیزکان خوش آواز جام می در دست خلیفه خود شده چون چشم مطربان سرمست در آن سرور و شعف خواست شاعری خوش ذوق که آورد همگان را زشوق بر سر ذوق بگفت تا که بیاید ابوالعطا به حضور به شعر ناب فزاید بر آن نشاط و سرور ابوالعطاء که بر شعر و شاعریش درود زبی وفائی دنیا زبان به نظم گشود زمرگ و قبر و قیامت سرود اشعاری که اشک دیدۀ هارون زچهره شد جاری چنان به محفل مستان به هوشیاری خواند که شعر او تن هارون مست را لرزاند زبان گشود به تحسین، که ای بلند مقام کلام نغز تو شعر و شعور بود و پیام خلیفه را سخنان تو داد آگاهی زما بگو صلۀ شعر خود چه می خواهی بگفت گنج و درم بر تو باد ارزانی مرا به حبس بود یک امام زندانی مراست یار عزیزی چهارده سال است گهی به حبس و گهی گوشۀ سیه چال است ضعیف گشته به زیر شکنجه ها تن او بود جراحت زنجیرها به گردن او من از تو هیچ نخواهم مقام و مکنت و زر به غیر حکم رهائی موسی جعفر چو یافت خواهش آن شاعر توانا را نوشت حکم رهائی نجل زهرا را نوشته را به همان شاعر گرامی داد بگفت صبح، امام تو می شود آزاد ابوالعطاء زشادی نخفت آن شب را گشوده بود به شکرانه تا سحر لب را بدین امید کز او قلب فاطمه شاد است به وقت صبح، عزیزش زحبس آزاد است علی الصباح روان شد به جانب زندان لبش به خنده و چشمش زشوق اشک افشان اشاره کرد به سندی که طبق این فرمان عزیز ختم رسل را رها کن از زندان به خندۀ سندی شاهک جواب او را داد که غم مدار امامت شود زحبس آزاد ابوالعطاء نگاهش به جانب در بود در انتظار عزیز دل پیمبر بود که در گشوده شده و شد برون چهار نفر به دوششان بدنی بود روی تختۀ در هزار جان گرامی فدای آن پیکر که بود پیکر مجروح موسی جعفر گشوده بود ستم پیشه ای به طعنه زبان که هست این بدن آن امام رافضیان امام، موسی جعفر که جان فدای تنش اگر چهار نفر شد مشیّع بدنش مشیّعین تن پاک یوسف زهرا شدند ده تن، هنگام ظهر عاشورا به اسب ها ز_ ره کینه نعل تازه زدند چه زخم ها که دوباره بر آن جنازه زدند چنان زکینه عدو اسب بر تن او تاخت که در میانۀ مقتل سکینه اش نشناخت هماره کار زمان بهر او عزا داریست سرشک دیدۀ (میثم) به غربتش جاریست

#امام_کاظم_علیه_السلام #مصیبت #غزل #محمد_جواد_پرچمی دواى درد بى تابى در اين زندان به جز تب نيست كسى بين غل و زنجير مثل من معذب نيست كسى غير از دو زندانبان سراغ از من نميگيرد ميان آسمان من ستاره نيست كوكب نيست غروبى گريه ميكردم ، به ياد دخترم بودم اگر نامه ندادم غير خون اينجا مرّكب نيست پر زخمى ، دل مضطر ، غل و زنجير ، جاى تنگ همه اينها به جاى خود ، نگهبان هم مودب نيست به كه گويم سر سجاده ام خيلي كتك خوردم كه اينسان ناحوانمردى ميان هيچ مذهب نيست خلاصه اينكه اين شبها نگهبان بدي دارم كه حتي دست بردار از سر من نيمه شب نيست لگد خوردم ، زمين خوردم ، دمادم خون دل خوردم ولي اين چارده سالم ، چنان يك روز زينب نيست نگهبان زد مرا اما ، نگهبان داشت ناموسم زنى از خاندانم پا برهنه پشت مركب نيست كسى معصومه من را به بزم مى نخواهد برد شرابى نيست دستي نيست، چوبى بر روى لب نيست تنى دور از وطن دارم ، ولى چندين كفن دارم شبيه جد عطشانم ، تن من نا مرتب نيست

#امام_کاظم_علیه_السلام #مناجات #مصیبت #حسن_لطفی خدا از ما نگیرد منت باب‌الحوائج را غمِ او روضه‌ی او صحبت باب‌الحوائج را سر هر روضه‌ای که گریه کردم سفره‌ای دیدم خدا از ما نگیرد هیأت باب‌الحوائج را سرِ راهش گرفتم کاسه‌ام را کاسه‌ام پُر کرد گدا باید بداند عادت باب‌الحوائج را کریمان چشم بر راه‌اند چیزِ کم نباید خواست خدا پاینده دارد دولت باب‌الحوائج را  از این نان و پنیر و سبزیِ نذریِ مادرهاست اگر این خانه دارد برکت باب‌الحوائج را سلامش کردم و دیدم رضایش هم جوابم داد خدا را شکر دارم حضرت باب‌الحوائج را برای قُرب لازم بود اگر ما سجده‌ای کردیم نگیرید از سرِ ما عزت باب‌الحوائج را وصیت کرده‌ام آنروز بگذارند بر چشمم کنارِ مُهرِ تربت ، تربت باب‌الحوائج را تمام زندگی مدیون این آقای مظلومیم نمی‌دانیم اما قیمت باب‌الحوائج را خدا لعنت کند سَندیِ شاهک را ، به در بگذاشت نگاهِ دخترِ بی طاقت باب‌الحوائج را سیه چال است جای یک نفر ، یعنی که حس می‌کرد یقینا زیر پایش قامت باب‌الحوائج را سیه چال آنقدر تاریک  زهرا هم نمی‌بیند  کبودی‌های روی صورت باب‌الحوائج را برای سقفِ کوتاهش شکسته ساق پایش را حرامی کم نموده زحمت باب‌الحوائج را دعاکن زیر این زنجیرها شلاق‌ها غُل‌ها نبیند دختر او حالت باب‌الحوائج را نمی‌شد پا شود اما زِ حالش خوب پیدا بود کسی زخمی نموده غیرت باب‌الحوائج را به روی تخته‌ای اُفتاده گِردش چار حمال است نمی‌بیند رضایش غارت باب‌الحوائج را

#امام_کاظم_علیه_السلام #غزل #مصیبت #تشییع و #تدفین #محمد_سهرابی (معنی_زنجانی) قحطی پر و بال فرشته است گمانم کاین گونه سر تخته روان است روانم این ساقه ی طوباست که آویخته از عرش یا ساق تو از تخته تابوت؟ندانم سنگین شده تابوت تو هر چند نحیفی ای یار گران یار گران یار گرانم در قاب فلز آینه آیینه ی محض است زنجیر چه کم می کند از صیقل جانم گویند که موسای خدا هفت کفن داشت باید که کنون روضه به مقتل بکشانم معنی،کفن شاه شهیدان ز حصیر است ای خاک ره مرکب آن شه به دهانم "جا داشت کفن کردن اموات ور افتد یا در کفن اهل دو عالم شرر افتد"

#امام_کاظم_علیه_السلام #غزل #مصیبت #استاد_غلامرضا_سازگار   امام هفتم ما پاره پاره شد جگرش نشست گرد یتیمی به چهره ی پسرش بدن کبود، جگر پاره، ساقِ پا مجروح مگر چه آمده زیر شکنجه ها به سرش هزار حیف که از جمع نوزده دختر یکی نبود کنار جنازه ی پدرش انیس و مونس او بود در سیاهی شب صدای حلقه ی زنجیر و ناله ی سحرش سیاه چال کجا طایر بهشت کجا؟ هزار حیف که یکباره ریخت بال و پرش نیاز نیست ببندند چشم هایش را که نیست تاب نگاهی دگر به چشم ترش به هر کجا که روی قبری از زُراره ی اوست نشان غربت فرزندهای دربدرش شراره ی دل او گشت اجر روزه ی او درست موقع افطار پاره شد جگرش

#امام_کاظم_علیه_السلام #مناجات #مصیبت #محسن_عربخالقی عمري زديم از دل صدا باب الحوائج را خوانديم بعد از ربنا باب الحوائج را روزي ما كرده خدا باب الحوائج را ازمانگيردكاش "يا باب الحوائج " را هركس صدايش كرد بي چاره نخواهد شد كارش به يك مو هم رسد پاره نخواهد شد يادش بخيرآن روزها كه مادر خانه گه گاه ميزد پرچمي را سردر خانه پرمي شداز همسايه ها دور وبر خانه يك سفره نذري، قدروسع شوهر خانه مادر پدرهامان همينكه كم مياوردند يك سفره موسي بن جعفر نذر ميكردند عصرسه شنبه خانه ما رو به را ميشد يك سفره مي افتادو درد ما دوا ميشد با اشك وقتي چشم مادر آشناميشد آجيل هاي سفره هم مشكل گشا ميشد آنچه هميشه طالبش چندين برابر بود نان وپنير سفره موسي بن جعفر بود گاهي ميان روضه ما شور مي آمد پيرزني از راه خيلي دور مي آمد با دختري از هردوچشمش كور...مي امد بهر شفاي كودك منظور مي آمد يك بار در بين دعا مابين آمينم برخاست از جا گفت دارم خوب مي بينم آنكه توسل ياد چشمم داد مادر بود آنكه ميان روضه مي زد داد مادر بود آنكه كنارسفره مي افتاد مادر بود گريه كن زنداني بغداد مادر بود حتي نفس در سينه او گير مي افتاد هر باركه ياد غل و زنجير مي افتاد مي گفت چيزي برلبش جز جان نيامد...آه در خلوت او غير زندانبان نيامد...آه اين بار يوسف زنده از زندان نيامد آه پيراهنش هم جانب كنعان نيامد...آه از آه او درخانه زنجير شيون ماند بر روي آهن تا هميشه،ردّ گردن ماند اين اتفاق انگار كه بسيار مي افتاد هرشب به جانش دست بد كردار مي افتاد نه نيمه ي شب موقع افطار مي افتاد انقدر ميزد دست او از كار مي افتاد وقتي كه فرقي بين شان در چشم دشمن نيست صدشكر كه مرد است زيردست وپا،زن نيست